.
| Πλάτων |
τὴν ψυχὴν Ἀγάθωνα φιλῶν ἐπὶ χείλεσιν εἶχον·
- ἦλθε γὰρ ἡ τλήμων ὡς διαβησομένη.
(Παλατινή Ανθολογία, V 78)
Τῷ μήλῳ βάλλω σε· σὺ δ΄ εἰ μὲν ἑκοῦσα φιλεῖς με͵
- δεξαμένη τῆς σῆς παρθενίης μετάδος͵
εἰ δ΄ ἄρ΄ ὃ μὴ γίγνοιτο νοεῖς͵ τοῦτ΄ αὐτὸ λαβοῦσα
- σκέψαι τὴν ὥρην ὡς ὀλιγοχρόνιος.
(Παλατινή Ανθολογία, V 79)
- Μήλο σου στέλνω. αν δέχεσαι κι εσύ ν' αγαπηθούμε,
- κράτα το και την παρθενιά, δικό σου δώρο, δός μου
- Μ' αν ό,τι δεν επιθυμώ στοχάζεσαι και πάλι
- πάρ'το, να ιδείς η ομορφιά τι λίγο που βαστάει.
-
- μετάφρ. Γ. Κοτζιούλας
-
μῆλον ἐγώ. βάλλει με φιλῶν σέ τις· ἀλλ΄ ἐπίνευσον͵
- Ξανθίππη· κἀγὼ καὶ σὺ μαραινόμεθα.
(Παλατινή Ανθολογία, V 80)
- Μήλο είμ’ εγώ, που στο πετά κάποιος που σ’ αγαπά.
- Ξανθίππη, δέξου, τι κι εσύ κι εγώ θα μαραθούμε.
῾Η σοβαρὸν γελάσασα καθ᾿ ῾Ελλάδος, ἡ τὸν ἐραστῶν
- ἑσμὸν ἐνὶ προθύροις Λαῒς ἔχουσα νέων,
τῇ Παφίῃ τὸ κάτοπτρον, ἐπεὶ τοίη μὲν ὁρᾶσθαι
- οὐκ ἐθέλω, οἵη δ᾿ ἦν πάρος, οὐ δύναμαι.
(Παλατινή Ανθολογία, VI 1)
Τὸν Νυμφῶν θεράποντα φιλόμβριον ὑγρὸν ἀοιδόν͵
- τὸν λιβάσιν κούφαις τερπόμενον βάτραχον
χαλκῶι μορφώσας τις ὁδοιπόρος εὖχος ἔθηκεν,
- καύματος ἐχθροτάτην δίψαν ἀκεσσάμενος.
πλαζομένωι γὰρ ἔδειξεν ὕδωρ, εὔκαιρον ἀείσας
- κοιλάδος ἐκ δροσερῆς ἀμφιβίωι στόματι.
φωνὴν δ΄ ἡγήτειραν ὁδοιπόρος οὐκ ἀπολείπων
- ηὗρε πόσιν γλυκερῶν ὧν ἐπόθει ναμάτων.
(Παλατινή Ανθολογία, VI 43)
δάκρυα μὲν Ἑκάβῃ τε καὶ Ἰλιάδεσσι γυναιξὶ
- Μοῖραι ἐπέκλωσαν δὴ τότε γεινομέναις͵
σοὶ δέ͵ Δίων͵ ῥέξαντι καλῶν ἐπινίκιον ἔργων
- δαίμονες εὐρείας ἐλπίδας ἐξέχεαν.
κεῖσαι δ΄ εὐρυχόρῳ ἐν πατρίδι τίμιος ἀστοῖς͵
- ὦ ἐμὸν ἐκμήνας θυμὸν ἔρωτι Δίων.
(Παλατινή Ανθολογία, VII 99)
νῦν͵ ὅτε μηδὲν Ἄλεξις ὅσον μόνον εἶφ΄ ὅτι καλός͵
- ὦπται καὶ πάντῃ πᾶς τις ἐπιστρέφεται.
θυμέ͵ τί μηνύεις κυσὶν ὀστέον; εἶτ΄ ἀνιήσεις
- ὕστερον; οὐχ οὕτω Φαῖδρον ἀπωλέσαμεν;
(Παλατινή Ανθολογία, VII 100)
Οἵδε ποτ΄ Αἰγαίοιο βαρύβρομον οἶδμα λιπόντες
- Ἐκβατάνων πεδίωι κείμεθ΄ ἐνὶ μεσάτωι.
χαῖρε͵ κλυτή ποτε πατρὶς Ἐρέτρια͵ χαίρετ΄͵ Ἀθῆναι͵
- γείτονες Εὐβοίης͵ χαῖρε͵ θάλασσα φίλη.
(Παλατινή Ανθολογία, VII 256)
Εὐβοίης γένος εἰμὲν Ἐρετρικόν͵ ἄγχι δὲ Σούσων
- κείμεθα· φεῦ͵ γαίης ὅσσον ἀφ΄ ἡμετέρης.
(Παλατινή Ανθολογία, VII 259)
- Παιδιά τής Εύβοιας είμαστε, απ’ τήν Ερέτρια• ζούμε
- κοντά στά Σούσα, αλίμονο, πόσο μακριά απ’ τή γή μας.
Ναυηγοῦ τάφος εἰμί͵ ὁ δ΄ ἀντίον ἐστὶ γεωργοῦ͵
- ὡς ἁλὶ καὶ γαίηι ξυνὸς ὕπεστ΄ Ἀίδης
(Παλατινή Ανθολογία, VII 265)
Ναυηγόν με δέδορκας͵ ὃν ἡ κτείνασα θάλασσα
- γυμνῶσαι πυμάτου φάρεος ἠιδέσατο.
ἄνθρωπος παλάμηισιν ἀταρβήτοις μ΄ ἀπέδυσεν
- τόσσον ἄγος τόσσου κέρδεος ἀράμενος.
κεῖνο καὶ ἐνδύσαιτο καὶ εἰν Ἀίδαο φέροιτο͵
- καί μιν ἴδοι Μίνως τοὐμὸν ἔχοντα ῥάκος.
(Παλατινή Ανθολογία, VII 268)
Πλωτῆρες͵ σώιζοισθε καὶ εἰν ἁλὶ καὶ κατὰ γαῖαν.
- ἴστε δὲ ναυηγοῦ σῆμα παρερχόμενοι.
(Παλατινή Ανθολογία, VII 269)
ἀστέρας εἰσαθρεῖς Ἀστὴρ ἐμός· εἴθε γενοίμην
- οὐρανός͵ ὡς πολλοῖς ὄμμασιν εἰς σὲ βλέπω
(Παλατινή Ανθολογία, VII 669)
- Τ’ άστρα κοιτάς, αστέρι μου• μακάρι νά γινόμουν
- ο ουρανός, νά σ’ έβλεπα εγώ μέ χίλια μάτια.
ἀστὴρ πρὶν μὲν ἔλαμπες ἐνὶ ζῳοῖσιν Ἑῷος͵
- νῦν δὲ θανὼν λάμπεις Ἕσπερος ἐν φθιμένοις.
(Παλατινή Ανθολογία, VII 670)
- Έλαμπες σάν Αυγερινός, κοντά μας όταν είσουν•
- καί τώρα μέσα στούς νεκρούς σάν τόν Αποσπερίτη.
- ή ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΣ Θεσσαλονικεύς
Εἰνοδίην καρύην με παρερχομένοισ΄ ἐφύτευσαν
- παισὶ λιθοβλήτου παίγνιον εὐστοχίης.
πάντας δ΄ ἀκρεμόνας τε καὶ εὐθαλέας ὀροδάμνους
- κέκλασμαι πυκιναῖς χερμάσι βαλλομένη.
δένδρεσιν εὐκάρποισ΄ οὐδὲν πλέον· ἦ γὰρ ἔγωγε
- δυσδαίμων ἐς ἐμὴν ὕβριν ἐκαρποφόρουν.
(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 3)
-
- ή ΣΤΑΤΥΛΛΙΟΣ ΦΛΑΚΚΟΣ
χρυσὸν ἀνὴρ εὑρὼν ἔλιπεν βρόχον· αὐτὰρ ὁ χρυσὸν
- ὃν λίπεν οὐχ εὑρὼν ἧψεν ὃν εὗρε βρόχον.
(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 44)
Αἰὼν πάντα φέρει· δολιχὸς χρόνος οἶδεν ἀμείβειν
- οὔνομα καὶ μορφὴν καὶ φύσιν ἠδὲ τύχην.
(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 51)
- Όλα τα φέρνει αυτή η ζωή! Ξεύρει ο καιρός ν' αλλάσσει
- την ομορφιά και τ' όνομα, την τύχη και την πλάση.
-
- μετάφρ. Σίμος Μενάρδος (Στέφανος, 1924)
-
Ἐννέα τὰς Μούσας φασίν τινες. ὡς ὀλιγώρως.
- ἢν ἰδέ· καὶ Σαπφὼ Λεσβόθεν͵ ἡ δεκάτη.
(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 506)
- Λέν μερικοί, επιπόλαια, πώς είν’ εννιά οι Μούσες.
- Μά νά κ’ η δέκατη, η Σαπφώ από τή Μυτιλήνη.
Εἰκόνα πέντε βοῶν μικρὰ λίθος εἶχεν ἴασπις͵
- ὡς ἤδη πάσας ἔμπνοα βοσκομένας.
καὶ τάχα κἂν ἀπέφευγε τὰ βοίδια· νῦν δὲ κρατεῖται
- τῆι χρυσῆι μάνδρηι τὸ βραχὺ βουκόλιον.
(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 747)
Σιγάτω λάσιον Δρυάδων λέπας οἵ τ΄ ἀπὸ πέτρας
- κρουνοὶ καὶ βληχὴ πουλυμιγὴς τοκάδων͵
αὐτὸς ἐπεὶ σύριγγι μελίζεται εὐκελάδωι Πάν
- ὑγρὸν ἱεὶς ζευκτῶν χεῖλος ὑπὲρ καλάμων.
αἱ δὲ πέριξ θαλεροῖσι χορὸν ποσὶν ἐστήσαντο
- Ὑδριάδες νύμφαι͵ νύμφαι Ἁμαδρυάδες.
(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 823)
Ὑψίκομον παρὰ τάνδε καθίζεο φωνήεσσαν
- φρίσσουσαν πυκνοῖς κῶνον ὑπὸ ζεφύροις͵
καί σοι καχλάζουσιν ἐμοῖς παρὰ νάμασι σῦριγξ
- θελγομένωι στάξει κῶμα κατὰ βλεφάρων.
(Παλατινή Ανθολογία, XVI 13)
- Κοντά στο πεύκο το δασύ που γλυκοψιθυρίζει
- κι ανατριχά απ' τον Ζέφυρο, ξαπλώσου μαλακά,
- και μιά φλογέρα κάπου εδώ στην κρήνη π' αναβρύζει
- θα σου γαλιάσει, ξένε μου, τα βλέφαρα γλυκά.
-
- μετάφρ. Σίμος Μενάρδος (Στέφανος, 1924)
-
Ἡ Παφίη Κυθέρεια δι΄ οἴδματος ἐς Κνίδον ἦλθεν
- βουλομένη κατιδεῖν εἰκόνα τὴν ἰδίην.
πάντηι δ΄ ἀθρήσασα περισκέπτωι ἐνὶ χώρωι
- φθέγξατο· ποῦ γυμνὴν εἶδέ με Πραξιτέλης;
(Παλατινή Ανθολογία, XVI 160)
- Στο κύμ' ανέβη και έφθασε στην Κνίδο η Αφροδίτη,
- το νέο της τ΄άγαλμα να δει σαν πως θα της φανεί
- και μ' ένα βλέμμ' ανήσυχο μες στην κλειστή της σκήτη,
- "ο Πραξιτέλης (είπε) πού, καλέ, μ' είδε γυμνή;"
-
- μετάφρ. Σίμος Μενάρδος (Στέφανος, 1924)
-
Οὔτε σε Πραξιτέλης τεχνάσατο͵ οὔθ΄ ὁ σίδαρος·
- ἀλλ΄ οὕτως ἔστης͵ ὥς ποτε κρινομένη.
(Παλατινή Ανθολογία, XVI 161)
Άλσος δ’ ως ικόμεσθα βαθύσκιον,εύρομεν ένδον
πορφυρέοις μήλοισιν εοικότα παίδα Κυθήρης.
ουδ έχεν ιοδόκον φαρέτρην,ου καμπύλα τόξα.
αλλά τά μέν δένδρεσσιν υπ’ ευπετάλοισι κρέμαντο,
αυτός δ’ εν καλύκεσσι ρόδων πεπηδημένος ύπνω
εύδεν μειδιόων.ξουθαί δ’ εφύπερθε μέλισσαι
κηροχύτου μέλιτος λαροίς επί χείλεσι ραίνον.
(Παλατινή Ανθολογία, XVI 210)
