Το κόμμα ή υποστιγμή, όπως αλλιώς λέγεται, είναι σημείο στίξης. Μ' αυτό χωρίζονται μεταξύ τους τα μέρη μιας περιόδου, που περιέχουν ένα νόημα λογικό και οπωσδήποτε αυτοτελές. Άλλες φορές χρησιμοποιείται σε μεγάλες φράσεις, για να δοθεί η ευκαιρία στον ομιλητή να πάρει αναπνοή ή για να βοηθηθεί στο διάβασμα ή για να προκαλέσει προσδοκία. Χωρίς κόμμα ή και με την κακή χρησιμοποίησή του, είναι δυνατό να παρανοήσουμε το νόημα ενός κειμένου, μια και το κόμμα συντελεί στο να καταλαβαίνουμε σωστά ένα κείμενο.

Στην κλασική ελληνική και λατινική γραμματεία ως κόμμα ορίζεται το «μικρό μέρος περιόδου του προφορικού ή γραπτού λόγου», το οποίο αργότερα, όταν εμφανίστηκαν τα σημεία στίξης, περιβλήθηκε ανάμεσα σε κόμματα[1].

Σε μια πρόταση βάζουμε κόμμα:

Για να χωρίσουμε μεταξύ τους όμοιους όρους: π.χ. (Φάγαμε ψωμί, ελιές και ντομάτα)
Για να χωρίσουμε ένα μόριο ή ένα βεβαιωτικό επίρρημα στην αρχή μιας περιόδου π.χ. (Ναι, θα έρθω)
Για να χωρίζουμε την κλητική π.χ. (Έλα, Μαίρη, σε περιμένουμε)
Όταν θέλουμε να χωρίσουμε μια κύρια και μια δευτερεύουσα πρόταση. (Όταν θα πάω στην Αθήνα, θα σου φέρω ένα καινούριο φόρεμα).
Επίσης με κόμμα χωρίζονται οι παρενθετικές προτάσεις: (Πέρασε, όπως μου είπαν, απ' το σπίτι μου, μα εγώ δεν ήμουν εκεί).
Χωρίζουμε και τις προσθετικές αναφορικές προτάσεις, που δεν είναι απαραίτητα συμπληρώματα της πρώτης, π.χ. (Μας είπε για το χωριό τους, που δεν το ξέραμε μέχρι τώρα).

Υποσημειώσεις

Το Λεξικό των Liddell και Scott το ορίζει ως «μικρόν μέρος περιόδου, αλλαχού, κώλον, Λατ. comma».

.