.
Οι Αδύνατοι ήταν θεσμός του Αττικού Δικαίου αλλά και χαρακτηρισμός της Αθηναϊκής Πολιτείας για τους ανίκανους προς εργασία, λόγω ασθενείας ή αναπηρίας, οι οποίοι είχαν δικαίωμα να παίρνουν ισόβια σύνταξη, ανανεούμενη ανά διετία, ενός οβολού και αργότερα δύο ανά ημέρα από το δημόσιο ταμείο σύμφωνα με νομοθεσία που θεσπίστηκε στην εποχή του Πεισιστράτου. Προϋπόθεση ήταν, εκτός από την αναπηρία, η απορία του πολίτη, δηλαδή η κατάσταση εκείνων που είχαν περιουσία μικρότερη από 3 μνας (300 αθηναϊκές δραχμές).[1] Ο έλεγχος και η αναγνώριση του δικαιώματος γινόταν από τη Βουλή των Πεντακοσίωνα[›]. Όταν δεν υπήρχαν οι νόμιμες προϋποθέσεις, κάθε πολίτης μπορούσε να καταγγείλει την παροχή, όπως φαίνεται από τον Υπέρ Αδυνάτου λόγο του Λυσία.
Σημειώσεις
^ α: Η βουλή της αρχαίας αθηναϊκής πολιτείας ήταν ένα συμβούλιο από 500 Αθηναίους πολίτες, που είχαν περάσει τα 30 τους χρόνια. Τα μέλη της βουλής, που ήταν 50 από κάθεμια από τις 10 φυλές των Αθηναίων εκλέγονταν με κλήρο για ένα χρόνο. Έργο τους ήταν η σωστή εφαρμογή των νόμων της πολιτείας και η προπαρασκευή νομοσχεδίων για την Εκκλησία του Δήμου, για να τα εγκρίνει. Δικό της έργο ήταν ακόμα και η εκδίκαση κάθε καταγγελίας εναντίον των πολιτών.[2]
Παραπομπές
↑ Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμ 1 σ. 422 ISBN 960-8177-51-0
↑ Λυσίας, Οι υπερασπιστικοί του λόγοι «Υπέρ Αδυνάτου» σ. 82 μτφρ. σχόλια Γεώργιος Ράπτης, εκδ. Ζήτρος 2002, ISBN 960-7760-79-4
Πηγές
Sir William Smith, Σωκράτης Τσιβανόπουλος (1890). Λεξικόν των ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων μετά 500 αρίστων εικόνων. Εν Αθήναις: Ευάγγελος Κοφινιώτης, Τυπογραφείον Ο "Παλαμήδης". Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
