.
Η Συνθήκη Κωνσταντινούπολης του 1479 συνάφθηκε μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας στην Κωνσταντινούπολη στις 26 Ιανουαρίου 1479. Είναι η τρίτη συνθήκη που αφορά τον ελλαδικό χώρο από την πτώση της Βασιλεύουσας και υπογράφτηκε μετά την Συνθήκη της Νάξου και Συνθήκη Ειρήνης του 1468.
Η Συνθήκη αυτή έθεσε τέρμα στον μακροχρόνιο (διάρκειας 16 ετών) πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών που είχε ξεκινήσει από το 1463 και υπογράφτηκε σε μία εποχή όπου οι Οθωμανοί είχαν καταλάβει εδάφη κοντά στην επικράτεια της Βενετίας στην Αδριατική θάλασσα.
Με την Συνθήκη αυτή συνομολογήθηκαν τα ακόλουθα εκ μέρους της Βενετίας στην Τουρκία:
1. Εκχώρηση των Κερκυραϊκών κάστρων Στροβίλι και Βαστία, καθώς και τα κάστρα Φανάρι Θεσπρωτίας και Σοποτό. Και τα τέσσερα αναφερόμενα κάστρα είχαν καταλάβει οι Έλληνες το 1473 με την συγκατάθεση αλλά και την ενίσχυση των Ενετών.
2. Αποχώρηση των Ενετών από την Σκόδρα (στην σημερινή Αλβανία) και επιστροφή στον Σουλτάνο όλων των κάστρων που είχαν καταληφθεί στον Μοριά κατά την διάρκεια του πολέμου και
3. Εκχώρηση (ήτοι, επιστροφή) της νήσου Λήμνου, της Εύβοιας αλλά και του Άργους.
4. Καταβολή εισφοράς 10.000 δουκάτων κατά έτος για την απόκτηση εμπορικών δικαιωμάτων από την Βενετία στη Μαύρη Θάλασσα.
Με την συνθήκη αναγνωρίστηκε επίσης η Βενετία ως ο κυρίαρχος του Φρουρίου και της περιοχής της Ναυπάκτου και των κτήσεών της στο Ναύπλιο, στη Μονεμβασιά, στη Κορώνη, στη Μεθώνη και στο Ναυαρίνο. Επίσης ορίσθηκε Ειδική Επιτροπή η οποία και θα καθόριζε τα όρια των παραπάνω περιοχών. Κατά την οριοθέτησή τους ανταλλάχτηκαν πολλά έγγραφα κατά την περίοδο Ιανουάριος 1479 - Απρίλιος 1481, όλα γραμμένα στην ελληνική γλώσσα που ήταν η επίσημη τότε γλώσσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.[1]
Μετά δε από πολλές συζητήσεις παρελήφθησαν από την Βενετία το απόρθητο φρούριο της Θερμησίας, απέναντι από την Ύδρα, με τα πλούσια αλατωρυχεία, το Καστρί (η αρχαία Ερμιόνη) όσο και το φρούριο Τζιβέρι (αρχαίο Κίβερι) απέναντι στη Ναυπλία.
Κατά την διανομή εδαφών που έγινε σύμφωνα με την συνθήκη, η Κρήτη εκχωρήθηκε στον βασιλέα της Θεσσαλονίκης Βονιφάτιο ο οποίος και στη συνέχεια αδιαφορώντας για αυτήν την πώλησε σχεδόν αμέσως έναντι ευτελούς τιμήματος στους Ενετούς.
Έτσι με την Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης τα Επτάνησα (Κέρκυρα, Παξοί και Κύθηρα με τα νησιωτικά εξαρτήματά τους), οι Βόρειες Σποράδες, η Τήνος και η Μύκονος από τις Κυκλάδες καθώς τέλος η Κρήτη συμπλήρωσαν τις κτήσεις Βενετίας στον ελλαδικό νησιωτικό χώρο.
Το 1482, η συνθήκη αυτή συμπληρώθηκε με την νεότερη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης. Ωστόσο, τόσο η συνθήκη του 1479 όσο και εκείνη του 1482 διαλύθηκαν από τον Σουλτάνο Βαγιαζήτ κατά τον μετέπειτα τριετή πόλεμο (1499 - 1502).
Δείτε επίσης
* Συνθήκη Νάξου
* Συνθήκη ειρήνης 1468
Σημειώσεις
1. ↑ Κ. Σάθας, "Τουρκοκρατούμενη Ελλάς" Αθήναι 1869, σ.25
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
