.
Το Πρωτόκολλο Αθηνών (1913) αφορά συμφωνία καθορισμού συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Σερβίας που υπογράφηκε στην Αθήνα στις 5 Μαΐου 1913. Ονομάζεται επίσης και Πρωτόκολλο Κορομηλά - Μπόσκοβιτς από τα ονόματα των εκπροσώπων των χωρών που το υπέγραψαν.
Με το πρωτόκολλο αυτό συμφωνήθηκε μεταξύ των δύο Χωρών η εντός 20ημέρου υπογραφή Συνθήκης Ελληνο-Σερβικής φιλίας και αμυντικής συμμαχίας, η οποία και τελικά συνομολογήθηκε στις 1 Ιουλίου1913 κατόπιν πρωτοβουλίας του Ε. Βενιζέλου (με παράκαμψη κάποιων εμποδίων) ως η Συνθήκη συμμαχίας Θεσσαλονίκης.
Συγκεκριμένα οι δύο κυβερνήσεις δια των όρων αυτού θα παράσχουν αμοιβαία βοήθεια έτσι ώστε οι δύο Χώρες να έχουν κοινό σύνορο δυτικά του Αξιού (Βαρδάρη), η δε χάραξη των νέων συνόρων να βασίζεται επί της "αρχής των κατεχομένων εδαφών", ("Occupation Effective"). Έτσι το ανάπτυγμα του κοινού συνόρου θ΄ αρχίζει από τη λίμνη Οχρίδα ακολουθώντας πορεία γύρω απ΄ αυτή προς νότια τη λίμνη Πρέσπα, νότια του Μοναστηρίου (που παραμένει στη Σερβία), και ακολουθώντας στη συνέχεια τη γραμμή διαχώρισης του ποταμού μεταξύ Τσέρνας και Μογλενίτσας καταλήγει στον Αξιό, 3χλμ νότια από τη Γευγελή.
Επίσης προσδιορίζεται ότι και οι δύο Χώρες θα συμφωνήσουν την Ελληνοβουλγαρική και Σερβοβουλγαρική οριοθετική γραμμή αντίστοιχα επί της αυτής αρχής. Δηλαδή το σερβικό σύνορο από βόρεια της Γευγελής θ΄ ανέρχεται το ρουν του Αξιού μέχρι τη συμβολή του παραπόταμου Μπεγκαλνίτσα και εκ του ρου του δεύτερου μέχρι τα παλαιά τουρκοβουλγαρικά σύνορα, ενώ το ελληνικό θα διέρχεται από νότια του Κιλκίς, βόρεια της Νιγρίτας και από εκεί από τη λίμνη Αχινού (Κερκίνης) και του Αγγίστα ποταμού που κατέρχεται προς τη θάλασσα, ανατολικότερα του λιμένα των Ελευθερών.
Στο αυτό Πρωτόκολλο συμφωνήθηκε επίσης πως σε περίπτωση που δεν θα είναι εφικτή συμφωνία με τη Βουλγαρία με βάση την παραπάνω αρχή καθορισμού συνόρων, θα προτείνουν τη προσφυγή σε διαιτησία. Αν όμως αντ΄ αυτών η Βουλγαρία εκδηλώσει επιθετική στάση προς επιβολή των αξιώσεών της δια των όπλων, οι δύο Χώρες (Σερβία και Ελλάδα) αναλαμβάνουν την υποχρέωση "προκειμένου να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα των κτήσεών τους να παράσχουν αμοιβαία στρατιωτική βοήθεια και να μη συνάψουν ειρήνη (με τη Βουλγαρία), παρά μόνο από κοινή συμφωνία". Επίσης Σερβία και Ελλάδα αναλαμβάνουν ν΄ ακολουθήσουν την αυτή διπλωματική στάση στις διάφορες διαπραγματεύσεις για την διανομή των εδαφών που παραχωρήθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Τέλος η Ελλάδα υποσχέθηκε να παράσχει για μια 50ετία κάθε δυνατή διευκόλυνση στο σερβικό εξαγωγικό εμπόριο δια του λιμένα της Θεσσαλονίκης και των σιδηροδρομικών γραμμών προς Σκόπια και Μοναστήρι.
Ο διακανονισμός αυτός των συνόρων πράγματι δεν έγινε δεκτός από τη Βουλγαρία, και παρά την παρέμβαση ρωσικής διαιτησίας σύντομα, στις 16 Ιουνίου 1913, ξέσπασε με την επίθεση της Βουλγαρίας ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος.
"Ιστορικό Λεύκωμα" - 28η Οκτωβρίου 1940 εκδ. Μέτρον , 2007. σελ.60
Φαίδων Βρανάς (επιμέλεια) "Ιωάννης Μεταξάς. Το προσωπικό του ημερολόγιο" τομ.4ος,
Αλεξ. Δρεμπέλας "Ελληνικό Αστυνομικό Πρόβλημα - Αρχεία Χωροφυλακής" Αθήναι 1977, σελ.89 Νύχτα Ιμίων - Μέρος Δεύτερο
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
