.
Μάχη του Μελιγαλά πραγματοποιήθηκε μεταξύ 13 και 15 Σεπτεμβρίου του 1944 και ήταν μία από τις τελευταίες μάχες που έδωσαν οι δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης (εν προκειμένω του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) ενάντια στα δοσιλογικά Τάγματα Ασφαλείας. Τη μάχη ακολούθησε η σφαγή πλήθους δοσιλόγων.
Ιστορικό
Στις 26 Αυγούστου του 1944 λαμβάνεται η απόφαση να αποχωρήσουν από την Ελλάδα τα στρατεύματα της Βέρμαχτ. Ο Άρης Βελουχιώτης, βρίσκεται στην Πελοπόννησο για να αντιμετωπίσει τα Τάγματα Ασφαλείας σε μια περιοχή που αυτά τρομοκρατούν τον πληθυσμό. Ο ΕΛΑΣ είχε ήδη χαρακτηριστεί συμμαχικό στράτευμα και λειτουργούσε πλέον και επίσημα υπό την κάλυψη της εξόριστης κυβέρνησης[1][2]. Τα Τάγματα Ασφαλείας είχαν ήδη χαρακτηριστεί προδοτικά και εχθρικά στρατεύματα.
Σε πολλές πόλεις της Στεραιάς Ελλάδας και της Πελοποννήσου τα Τάγματα παραδόθηκαν χωρίς μάχη και χωρίς να εκτελεστούν ως αιχμάλωτοι στον ΕΛΑΣ[3]. Στην Καλαμάτα τα Τάγματα Ασφαλείας αποφάσισαν να μην παραδοθούν, αλλά σύντομα μεταφέρθηκαν στον Μελιγαλά για να δώσουν μάχη. Εκεί, ύστερα από τρεις μέρες αναγκάστηκαν να παραδωθούν στις δυνάμεις του Άρη Βελουχιώτη. Πολλοί από τους παραδοθέντες ταγματασφαλίτες εκτελέστηκαν είτε από τους Ελασίτες, είτε από τα εξαγριωμένα πλήθη και τους συγγενείς των θυμάτων τους[4]. Πολλές φορές οι ίδιοι οι Ελασίτες προσπάθησαν να συγκρατήσουν τα αγανακτισμένα πλήθη προκειμένου να μην εκτελέσουν τα ίδια τους συνεργάτες των γερμανών και συνυπεύθυνους για τα δεινά τους[5].
Η Συμφωνία της Καζέρτας στις 26 Σεπτεμβρίου επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το ρόλο του ΕΛΑΣ ως συμμαχικής δύναμης και καταδίκασε εκ νέου τα δοσιλογικά Τάγματα Ασφαλείας. Εξάλλου, υπό την πίεση των άλλων χωρών της Ευρώπης που είχαν ήδη θεσμοθετήσει παρόμοιες διατάξεις, η νέα κυβέρνηση της Απελευθέρωσης αναγκάστηκε να νομιμοποιήσει τις εκτελέσεις των δοσιλόγων, επισήμως των Ταγμάτων Ασφαλείας, της Ειδικής Ασφάλειας της Χωροφυλακής και άλλων πιο μικρών οργανώσεων[6]
Μετά τη Συνθήκη της Βάρκιζας όμως το νεό καθεστώς θα προσμετρήσει στους εκτελεσθέντες όχι μόνο τους σκοτωμένους κατα τη διάρκεια της μάχης και τους εκτελεσθέντες μετά τη μάχη ταγματασφαλίτες, αλλά και τις παράπλευρες απώλειες, τους αμάχους που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της μάχης από πυρά και των δύο πλευρών[7].
Το μετεμφυλιακό καθεστώς παρουσίασε τη Μάχη και τη σφαγή σαν "έγκλημα των κομμουνιστών" παρουσιάζοντας συχνά τα Τάγματα σαν "εθνικόφρονες πατριώτες" [8][9]. Σήμερα τους ταγματασφαλίτες τιμούν κυρίως ακροδεξιές οργανώσεις και απόγονοι των εκτελεσθέντων.
Παραπομπές
1. ↑ Διονύσης Χαριτόπουλος, Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων, Τόμος Β', Εκδόσεις Εξάντας, σελ. 361
2. ↑ Βασίλης Ραφαηλίδης, Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σελ.181
3. ↑ Τάσος Κωστόπουλος, Η Αυτολογοκριμένη Μνήμη, Τα Τάγματα Ασφαλείας και η Μεταπολεμική Εθνικοφροσύνη, Εκδόσεις Φιλίστωρ,σελ.66
4. ↑ Στο ίδιο, σελ.66-67.
5. ↑ Χαριτόπουλος, σελ.356-357
6. ↑ Χαριτόπουλος, σελ. 357
7. ↑ Κωστόπουλος, σελ. 67
8. ↑ βλέπε Κωστόπουλος
9. ↑ Η μαύρη εθνική Πηγάδα
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
