Με την ονομασία Αιγηίς φυλή (αρχαία ελληνικά: Αἰγηΐς) ή Αιγηίδα φυλή (σύγχρονα ελληνικά) για την φυλή και Αιγηίδα (γενική: Αιγηίδος) για την περιοχή και με το όνομα (άρθρο: οι) Αιγείς ή Αιγηείς ή Αιγείδες,[1] για τα μέλη της φυλής και τους κατοίκους της περιοχής αυτής, αναφέρεται μια από τις φυλές της Αρχαίας Ελλάδας και μία από τις 10 φυλές της Αρχαίας Αθήνας, οι οποίοι κατοικούσαν στην ομώνυμη περιοχή της Αιγηίδας, η οποία περιλάμβανε μια σειρά από δήμους της περιοχής της σύγχρονης Ελλάδας που είναι γνωστή ως Αττική.
Ονομασία
Η Θέμις και ο Αιγέας, σε ερυθρόμορφη αττική κύλικα, από το Βούτσι Κάτω Ιταλίας. Ζωγράφος του Κόδρου, Θέμις και Αιγέας (Αρχαιολογικές συλλογές Βερολίνου, F2538), 440-430 π.Χ., Παλαιό Μουσείο Βερολίνου.
Αιγηίδα, καταρχήν, ονομάζεται η ενιαία ξηρά, που κάλυπτε το Αιγαίο πέλαγος και μεγάλο μέρος της τωρινής ηπειρωτικής Ελλάδας, περίπου πριν 2.000.000 χρόνια.[2]
Αιγηίδα, ονομάσθηκε στη συνέχεια και η περιοχή της Αττικής, στην οποία διέμεναν οι Αιγείδες, κάτοικοι των 20 δήμων της Αιγηίδος φυλής. Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, αλλά και με τον Στέφανο Βυζάντιο η ονομασία της φυλής προερχόταν από τον Αιγέα, γιο του Πανδίονος.[3][4]
Οι 10 φυλές της Αρχαίας Αθήνας
Η φυλή και η περιοχή των δήμων των Αιγηίδων ήταν μέρος της μεγάλης πόλης-κράτους της αρχαίας Αθήνας, η οποία διοικούταν από εκπροσώπους των 10 φυλών της Αττικής, με βάση τη διαίρεση του Κλεισθένη, οι οποίες ήταν οι εξής:
Ἐρεχθηΐς, (ονομάστηκε από τον Ερεχθέα),
Αἰγηΐς, (ονομάστηκε από τον Αιγέα),
Πανδιονίς, (ονομάστηκε από τον Πανδίονα),
Λεοντίς, (ονομάστηκε από τον Λέω, γιο του Ορφέα),
Ἀκαμαντίς, (ονομάστηκε από τον Ακάμα, γιο του Θησέα),
Οἰνηΐς, (ονομάστηκε από τον Οινέα),
Κεκροπίς, (ονομάστηκε από τον Κέκροπα,
Ἱπποθοντίς, (ονομάστηκε από τον Ιπποθόωντα),
Αἰαντίς, (ονομάστηκε από τον Αίαντα),
Ἀντιοχίς, (ονομάστηκε από τον Αντίοχο, γιο του Ηρακλή).
Οι δήμοι της Αιγηίδος
Η φυλή Αιγηίς, με βάση τη διαίρεση του Κλεισθένη, είχε κατανεμηθεί σε διάφορες περιοχές, που καταλάμβαναν οι δήμοι,[5] που ανήκαν σε αυτήν και έφεραν τις ονομασίες:
Υπένερθεν Αγκύλη (Κάτω Αγκύλη),[6] ο δημότης Αγκυλεύς,
Καθύπερθεν Αγκύλη (Άνω Αγκύλη),[7] ο δημότης Αγκυλεύς,
Αλαί αι Αραφηνίδες, ο δημότης Αλεύς ή Αλεύς Αραφήνιος ή Αλεύς Αραφηνίδης,[8][9]
Αραφήν, ο δημότης Αραφήνιος,[10]
Βατή,[11]
Γαργηττός, ο δημότης Γαργήττιος,[12][13]
Διόμεια, ο δημότης Διομειεύς,[14][15]
Ερίκεια, ο δημότης Ερικειεύς,[16]
Ερχία, ο δημότης Ερχιεύς,[17][18]
Εστιαία, ο δημότης Εστιαιεύς,[19]
Ικάριον ή Ικαρία, ο δημότης Ικαριεύς,[20]
Ιωνίδαι, ο δημότης Ιωνίδης,[21]
Κολλυτός, ο δημότης Κολλυτεύς,[22]
Κολωνός, ο δημότης Κολωνεύς ή Κολωνίδης,[23]
Κυδαντίδαι, ο δημότης Κυδαντίδης,[24][25]
Μυρρινούττα, ο δημότης αναφερόταν με την λέξη «εκ Μυρρινούττης»,
Οτρυνή, ο δημότης Οτρυνεύς,[26]
Πλώθεια, ο δημότης Πλωθειεύς και Πλωθεύς,[27]
Τίθρας, ο δημότης Τιθράσιος,[28]
Φηγαία, ο δημότης Φηγαιεύς,[29]
Φιλαΐδαι, ο δημότης Φιλαΐδης,[30][31]
Ιστορικές ασάφειες
Υπάρχουν μερικές ιστορικές ασάφειες σχετικά με την ταύτιση ή τα ονόματα μερικών δήμων αυτής της φυλής, σε σχέση με άλλες:
Βουτάδαι, ο δημότης Βουτάδης,[32](τον αναφέρει ο Στέφανος Βυζάντιος ως δήμο της Αιγηίδος φυλής).
Μυρρινούττα: Σύγχυση σε διάφορες πηγές με τον δήμο του Μυρρινούντος, ο οποίος ήταν δήμος της Πανδιονίδος φυλής.
Πίθος ή Πιτθεύς, ο δημότης Πιθεύς ή Πιτθεύς,[33] (υπό αμφισβήτηση το αν ανήκε στη φυλή). Υπάρχει μια σχετική αναφορά ότι ο δήμος Πιτθεύς,[33] ήταν δήμος της Αιγηίδος, αλλά μάλλον πιθανότερο ήταν να είναι δήμος της Κεκροπίδος φυλής. Από το δήμο αυτό προερχόταν ένας από τους κατηγόρους του Σωκράτη, ο Μέλητος («Μέλητος Μελήτου Πιτθεύς»)[34]. Άλλο πρόσωπο από τον ίδιο δήμο ήταν ο Διοκλής Πιτθεύς[35].
Η συμμετοχή των δήμων στην αρχαία Βουλή
Η αντιπροσωπευτική ποσόστωση των εκπροσώπων - βουλευτών των δήμων της Αιγηίδος (στον παρακάτω πίνακα) αποδεικνύει και τη σημαντική συμμετοχή της φυλής αυτής, κατά την πρώτη (508 π.Χ. - 306 π.Χ.) και τη δεύτερη περίοδο (306 π.Χ. - 223 π.Χ.) της διακυβέρνησής της, μέσω της αρχαίας αθηναϊκής Βουλής και της Εκκλησίας του δήμου, ειδικότερα την περίοδο μεταξύ των ετών 343 π.Χ. - 253 π.Χ..[36]
Οι πιο μεγάλοι από τους δήμους της Αιγηίδος ήταν: Ερχία, Ικάριον, Φηγαία[36] και ο Κολωνός.
Αἰγηΐς
| Δήμοι | #[37] | #[38] | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|
| πόλεις | |||
| Καθύπερθεν Αγκύλη | 1 | ενσωμάτωση στη φυλή Αντιγονίς στη 2η και 3η περίοδο (υπό Μακεδονική κατοχή) |
|
| Υπένερθεν Αγκύλη | 1 | 1 | |
| Βατή | 1(2) | 1 | |
| Διόμεια | 1 | ενσωμάτωση στη φυλή Δημητριάς στη 2η και 3η περίοδο (υπό Μακεδονική κατοχή) |
|
| Ερίκεια | 1 | 2 | |
| Εστιαία | 1 | 1 | |
| Κολλυτός | 3 | 4 | |
| Κολωνός | 2 | 2 | |
| παραθαλάσσιοι δήμοι | |||
| Αραφήν | 2 | 2 | |
| Αλαί αι Αραφηνίδες | 5 | 9 | |
| Οτρυνή | 1 | 1 | |
| Φηγαία | 3(4) | 3(4) | ενσωμάτωση στη φυλή Αδριανίς στη 5η περίοδο (ελληνιστικοί - ρωμαϊκοί χρόνοι) |
| Φιλαΐδαι | 3 | 3 | |
| Επάκρια ή Επακρία ή Διακρία | μεσόγειοι (μη παραθαλάσσιοι δήμοι) | ||
| Ερχία | 7(6) | 11 | |
| Γαργηττός | 4 | ενσωμάτωση στη φυλή Αντιγονίς στη 2η και 3η περίοδο (υπό Μακεδονική κατοχή) |
|
| Ικάριον | 5(4) | ενσωμάτωση στη φυλή Αντιγονίς στη 2η και 3η περίοδο (υπό Μακεδονική κατοχή) και στη φυλή Ατταλίς στην 4η περίοδο (ελληνιστικοί - ρωμαϊκοί χρόνοι) |
|
| Ιωνίδαι | 2(1) | 2 | |
| Κυδαντίδαι | 1(2) | 1(2) | ενσωμάτωση στη φυλή Πτολεμαΐς στη 3η περίοδο (υπό Μακεδονική κατοχή) και στην 4η περίοδο (ελληνιστικοί - ρωμαϊκοί χρόνοι) |
| Μυρρινούττα | 1 | 1 | |
| Πλώθεια | 1 | 2 | |
| Τίθρας | 4 | 4 | |
Προσωπικότητες από την Αιγηίδα
Από το δήμο της Αγκύλης, γνωστός, ήταν ο Πολύστρατος, στον οποίο ανήκαν μεγάλες εκτάσεις εντός του δήμου.[39]
Στο δήμο Αραφήνος, ο Αγνίας, είχε επίσης ιδιοκτησία.[40]
Από το δήμο του Γαργηττού ήταν ο φιλόσοφος Επίκουρος, ενώ εκεί ενταφιάστηκε σύμφωνα με την παράδοση ο Ευρυσθέας.
Από το δήμο Ερχία, ήταν ο Ισοκράτης,[41] o Ξενοφών και είχε κτήματα ο Αλκιβιάδης.[42]
Κατά τη στιγμή της δημοσίευσης του έργου του Τζορτζ Γκρότε (αγγλικά: George Grote) με τίτλο «Ιστορία της Ελλάδος», που δημοσιεύθηκε το 1851, η θέση του δήμου Βατή ήταν άγνωστη.[43]
Δείτε επίσης
Αρχαία Αθήνα
Παραπομπές - σημειώσεις
«Αιγείδες: Στην αρχαιότητα, φυλή της Αθήνας, της Θήβας και της Σπάρτης. Στην Αθήνα λέγονταν έτσι οι απόγονοι του Θησέα, γιου του Αιγέα, ή όσοι ανήκαν στην Αιγηίδα φυλή.» Αιγείδες.
«Αιγηίδα: Ενιαία μάζα ξηράς η οποία κάλυπτε το Αιγαίο πέλαγος και μεγάλο μέρος της σημερινής χερσαίας Ελλάδας μέχρι πριν από περίπου 2.000.000 χρόνια. Η Αιγηίδα επέτρεπε τη χερσαία επικοινωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και τη σημερινή Μικρά Ασία, γεγονός που εξηγεί γιατί σε πολλά νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα απολιθώματα μεγάλων θηλαστικών (π.χ. ελεφάντων). Κατά τα τελευταία δύο εκατομμύρια χρόνια, δηλαδή κατά την τεταρτογενή περίοδο και ιδιαίτερα κατά το τελευταίο μισό αυτού του διαστήματος, συνεχίστηκε μια σειρά έντονων γεωλογικών αναταραχών η οποία είχε ξεκινήσει από παλαιότερες εποχές και η οποία προκάλεσε την καταβύθιση της Αιγηίδας, αλλά όχι με ομοιόμορφο τρόπο. Άλλα τμήματά της βυθίστηκαν και άλλα ανυψώθηκαν, σχηματίζοντας τεκτονικές τάφρους (βυθίσματα) και κέρατα (κλιμακοειδώς ανυψούμενα τμήματα). Τότε σχηματίστηκαν και τα νησιά των Κυκλάδων από υψηλά τμήματα της ξηράς που δεν σκεπάστηκαν από τη θάλασσα, όπως επίσης και τα ηφαίστεια του ηφαιστειακού τόξου του Αιγαίου. Στο διάστημα αυτό η ελληνική ακτογραμμή, δηλαδή ολόκληρη η Ελλάδα, πήρε περίπου τη μορφή που διατηρεί μέχρι σήμερα με ορισμένες βέβαια μικρές αλλαγές.» Αιγηίδα.
«Αιγηίς, φυλή της Αττικής, από Αιγέως του Πανδίονος.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 19.
«Αιγηίδα φυλή: Μία από τις δέκα φυλές που δημιούργησε ο Κλεισθένης στην Αττική. Πήρε το όνομά της από τον μυθικό βασιλιά της Αθήνας Αιγέα.» Αιγηίδα φυλή.
Bradley Hudson McLean. An Introduction to Greek Epigraphy of the Hellenistic and Roman Periods from Alexander the Great Down to the Reign of Constantine (323 B.C.-A.D. 337). University of Michigan Press, 2002 reprint (516 pages) ISBN 0472112384. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
«Δήμος της Αιγηίδας φυλής στην αρχαία Αθήνα. Με το ίδιο όνομα υπήρχε και προάστιο της πόλης. Αγκύλη.
«Δήμος της Αιγηίδας φυλής στην αρχαία Αθήνα. Με το ίδιο όνομα υπήρχε και προάστιο της πόλης.» Αγκύλη.
«Αλαί Αραφηνίδες και Αλαί Αιξωνίδες, δήμοι, ο μεν της Αιγηίδος, ο δ' Αιξωνεύς της Κεκροπίδος φυλής. εκατέρου ο δημότης άνευ του ι Αλεύς, και Αλήθεν και Αλήσι και Αληθένδε. Ξενόφαντοςείπε. Τρύφων δ' εν παρωνύμοις Αλαίος τρισύλλαβον και Αλαιαίοις τετρασύλαβον, ως Ληναίος Ληναιεύς, Κρηταίος Κρηταιεύς. αλλ' εν τοις εξής κατ' έθος Αττικόν ένδειάν φησί του ι. έστι δε ο δήμος της Αραφηνίδος μεταξύ Φηγέως του προς Μαραθώνι και Βραυρώνος, αι δ' Αιξωνίδες εγγύς του άστεος. έστι και λίμνη εκ θαλάσσης. δασύνεται δε το Αλαί, ως και εν τω δράματι Μενάνδρου από του Αραφηνίσιν Αλαίς διακείσθαι τα πράγματα, ος έστι τόπος Αττικής.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 30.
«Αλαί: Αρχαία τοπωνύμια, που οφείλουν την ονομασία τους σε αλυκές. 1. Α. οι Αραφηνίδες. Από αυτές πήρε και την ονομασία του ένας από τους δήμους της Αττικής που ανήκε στην Αιγηίδα φυλή. Ο δήμος αυτός βρισκόταν κοντά στον Μαραθώνα. 2. Α. οι Αιξωνίδες. Βρίσκονταν στη θέση της σημερινής Βούλας. Ονομάστηκαν έτσι από τον αττικό δήμο Αιξωνής. 3. Α. του Πειραιά. Βρίσκονταν στα ρηχά του λιμανιού του Πειραιά, στη σημερινή θέση του σταθμού του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου. Αλαί λεγόταν και μία κωμόπολη της Βοιωτίας απέναντι από την Εύβοια και στα όρια με τον Οπούντιο κόλπο, απ’ όπου άρχιζε η Λοκρίδα.» Αλαί.
«Αραφήν, δήμος της Αιγηίδος φυλής. ο δημότης Αραφήνιος και Αραφηνίς θηλυκόν. το τοπικόν Αραφηνόθεν, Αραφηνήσιν, Αραφηνάδε.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 49.
«Δήμος της Αιγηίδος φυλής, όθεν ην Άβρων ο Καλλίου εξηγητής, περί εορτών και θυσιών γεγραφώς. το εθνικόν επιρρηματικώς Βατηθέν' ου γαρ δει εν πάσι το εθνικόν ζητείν, αλλ' η τω επιρρήματι χρήσθαι, ως επί των δήμων, ή τη γενική μετά προθέσεως ή τω αναλόγω ή τω συνήθει της χώρας. τα τοπικά δήλα.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 72.
«Γαργηττός, πόλις και δήμος της Αιγηίδος φυλής.ο δημότης Γαργήττιος. Επίκουρος Νεοκλέους Γαργήττιος. το εκ τόπου Γαργηττόθεν, και τάλλα ακολούθως Γαργηττόνδε και Γαργηττοί. οξύνεται δε το Γαργηττός, ως Υμηττός, Λυκαβηττός. ενταύθα φασί το του Ευρυσθέως κείσθαι σώμα.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 89.
«Γαργηττός: Δήμος της αρχαίας Αττικής μεταξύ Πεντελικού και Υμηττού, που συνόρευε με τον δήμο Παλλήνης και ανήκε στην Αιγηίδα φυλή. Κατά την παράδοση, ο Γαργηττός ήταν πατρίδα του φιλοσόφου Επίκουρου και εκεί ενταφιάστηκε ο Ευρυσθέας. Σε επιγραφές που διασώθηκαν αναφέρονται άρχοντες με το όνομα Γαργήτιος.» Γαργηττός.
«Διόμεια, ουδετέρως, δήμος της Αιγηίδος φυλής. ο δημότης Διομειεύς. Ηρακλής γαρ επιξενωθείς παρά Κολύττω ηράσθη Διόμου του αυτού ου αποθέω.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 103.
«Διομεία: Αρχαίος δήμος της Αθήνας, που ανήκε στην Αιγηίδα φυλή. Βρισκόταν ΒΑ της Αθήνας και πήρε την ονομασία του από τον Δίομο, γιο του Κολυττού. Στον δήμο αυτόν υπαγόταν το ιερό του Ηρακλή και το Γυμνάσιο Κυνοσάργους. Προς τιμήν του Ηρακλή τελούσαν τα Διόμεια, στη διάρκεια των οποίων 60 εκλεκτοί γελωτοποιοί, με πειράγματα και αστεία, προσέδιδαν στη γιορτή εύθυμο χαρακτήρα. Οι γελωτοποιοί της Δ. ήταν γνωστοί σε όλη την Ελλάδα και λέγεται πως o Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας χορηγούσε τακτικά μεγάλα ποσά για τη γιορτή, με διαταγή να του στέλνουν γραπτά όσα έλεγαν οι γελωτοποιοί. Ο Αριστοφάνης ονόμαζε τους δημότες της Διομεία, «Διομιαλαζόνας», γιατί είχαν φήμη πολύ αλαζονικών και ακατάδεκτων ανθρώπων.» Διομεία.
«Ερίκεια, δήμος Αθήνησι της Αιγηίδος φυλής. ο δημότης Ερικειεύς, τα τοπικά Ερικείαθεν, Ερικείανδε, Ερικειάσιν.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 122.
«Ερχία, δήμος της Αττικής, της Αιγηίδος φυλής, από Ερχίου του ξενίσαντος Δήμητραν. τρισυλλάβως δε τους Ερχίας φασίν. ο δημότης Ερχιεύς. και Ισοκράτης Ερχιεύς ήν. τα τοπικά Ερχιάθεν, Ερχίαζε και Ερχιάσιν.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 125.
«Ερχιά: Δήμος της αρχαίας Αττικής, που ανήκε στην Αιγηίδα φυλή. Βρισκόταν κοντά στα σημερινά Σπάτα και φημιζόταν για την ευφορία του. Από εκεί κατάγονταν ο Αλκιβιάδης και ο Ξενοφών. Οι δημότες του ονομάζονταν Eρχιείς. Ερχιά.
«Εστιαία II: Δήμος της αρχαίας Αθήνας στο βορειοανατολικό τμήμα της πόλης, κοντά στον Κολωνό.» Εστιαία II.
«Ικαρία, δήμος της Αιγηίδος φυλής, από Ικαρίου του πατρός Ηριγόνης. ο δημότης Ικαριεύς. τα τοπικά Ικαριόθεν, Ικαρίαζε, Ικαριοί.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 145.
«Ιωνίδαι, δήμος της Αττικής, της Αιγηίδος φυλής. ο δημότης Ιωνίδης, τα τοπικά εξ Ιωνιδών, εις Ιωνιδών, εν Ιωνιδών.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 152.
«Κολλυτός: Αρχαίος δήμος της Αττικής που ανήκε στην Αιγηίδα φυλή και βρισκόταν στο κέντρο της περιοχής της Αθήνας. Η ακριβής τοποθεσία του δεν είναι γνωστή, εικάζεται όμως ότι βρισκόταν στο σημείο όπου είναι η σημερινή Πλάκα ή η Αρχαία Αγορά. Ο κεντρικός δρόμος του δήμου αυτού ονομαζόταν «στενωπός κολλυτού» και αποτελούσε τόπο κατοικίας των εταίρων. Μάλιστα, σύμφωνα με την παράδοση, τα παιδιά του δήμου αυτού μάθαιναν να μιλούν έναν μήνα νωρίτερα από εκείνα των άλλων δήμων, επειδή υπήρχε ζωηρή κίνηση εξαιτίας των εταίρων.» Κολλυτός.
«Αγοραίος Κολωνός: Ονομασία του λόφου της αρχαίας Αγοράς που βρισκόταν κοντά στο Ευρυσάκειο και τον ναό του Ηφαίστου (το σημερινό Θησείο). Ο λόφος αυτός (υψόμ. 68,6 μ.), εξαιτίας της κεντρικής του θέσης (αποτελεί προεξοχή του λόφου της Πνύκας), ήταν τόπος όπου συγκεντρώνονταν οι ημερομίσθιοι εργάτες και αναζητούσαν εργασία. Στον Α.Κ. ο Αθηναίος αστρονόμος Μέτων είχε τοποθετήσει αστρονομικό ανάθημα και κοντά σε αυτόν το περίφημο Ηλιοτρόπιό του που ήταν γνωστό σε όλο τον ελληνικό κόσμο. Αγοραίος Κολωνός λεγόταν και δήμος της αρχαίας Αθήνας που πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο λόφο. Ο δήμος αυτός ήταν o πολυπληθέστερος από τους τρεις δήμους της Αθήνας με το όνομα Κολωνός και ανήκε στην Αιγηίδα φυλή.» Αγοραίος Κολωνός και «Κολωνός: Ονομασία με την οποία αναφέρονται τρεις αρχαίοι δήμοι της Αττικής. Αγοραίος Κολωνός: Πήρε την ονομασία του από τον λόφο που βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Αγοράς των Αθηνών, εκεί όπου είναι χτισμένο το Θησείο (ο ναός του Ηφαίστου και της Αθηνάς) και συγκεντρώνονταν οι ημερομίσθιοι εργάτες που αναζητούσαν εργασία. Ίππιος Κολωνός: Μικρός λόφος στην πεδιάδα του Κηφισού, 2 χλμ. από το Δίπυλον, ΒΔ των αρχαίων Αθηνών, στη σημερινή ομώνυμη συνοικία, τον οποίο περιγράφει ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα επί Κολωνώ, ως «τερπνότατον τόπον». Ο εκεί ναός του Ιππίου Ποσειδώνα και το ιερό των Ευμενίδων καταστράφηκαν το 265 π.Χ. από τον Αντίγονο τον Γονατά. Σε μεταγενέστερους χρόνους θεωρούσαν τον Ίππιο Κ. πατρίδα του Σοφοκλή, ο οποίος όμως φαίνεται ότι γεννήθηκε στον Αγοραίο Κολωνό. Κολωνός ο έτερος: Η τοποθεσία του τρίτου Κολωνού, ο οποίος ήταν μικρός δήμος των Αθηνών, παραμένει άγνωστη.» Κολωνός.
«Κυδαντίδαι, δήμος της Αιγηίδος φυλής, ως δε Φρύνιχος, Πτολεμαϊδος, ο δημότης Κυνδαντίδης. τα τοπικά εκ Κυδαντιδών, ες Κυδαντιδών, εν Κυδαντιδών.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 172.
«Κυδαντίδες: Αρχαίος δήμος της Αττικής. Ανήκε στην Αιγηίδα φυλή και πιθανολογείται ότι βρισκόταν στα Μεσόγεια της Αττικής. Σύμφωνα με την άποψη ορισμένων ιστορικών, οι δήμοι Κυδαντιδών και Φιλαίδων συγκροτούσαν τη Βραυρώνα.» Κυδαντίδες.
«Οτρυνή: Παραλιακός δήμος της αρχαίας Αττικής, που ανήκε στην Αιγηίδα φυλή. Βρισκόταν στο απέναντι της Σαλαμίνας έδαφος των αττικών ακτών.» Οτρυνή.
«Πλώθεια, δήμος της Αιγηίδος φυλής. ο δημότης Πλωθειεύς και Πλωθεύς. τα τοπικά Πλωθειάθεν, Πλωθειάζε, Πλωθετήσι.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 234.
«Τίθρας, δήμος της αιγηίδος φυλής. ο δημότης Τιθράσιος. εκ τόπου Τιθραντόθεν, εις τόπον Τιθραντάδε, εν τόπω Τιθραντοί.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 278.
«Φηγαία, δήμος της Αιγηίδος φυλής. ο δημότης Φηγαιεύς. έστι και άλλος δήμος της Πανδιονίδος φυλής οι Φηγαιείς. ο δημότης Φηγαιεύς. τα τοπικά εκ Φηγαιέων, εις Φηγαιέων, εν Φηγαιέων.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 297.
«Φιλαΐδαι, δήμος της Αιγηίδος φυλής, από Φιλαίου του Αίαντος υιού και Λυσίδης της Κορωνού του Λαπίθου. ο δημότης Φιλαΐδης. το τοπικόν εκ Φιλαϊδών, εις Φιλαϊδών, εν Φιλαϊδών.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 298.
«Φιλαΐδες: οι / Φιλαΐδαι, ΝΑ, δήμος της Αττικής που ανήκε στην Αιγηίδα φυλή, βρισκόταν στην περιοχή της Μεσογαίας και σε αυτόν ανήκε το ιερό της Βραυρώνος.» Φιλαΐδες και Φιλαΐδαι: Δήμος της αρχαίας Αττικής, που ανήκε στην Αιγηίδα φυλή και ονομάστηκε από τον Aττικό ήρωα Φίλαιο. Στον δήμο αυτό ανήκε η Βραυρών, από την οποία κατάγονταν οι Πεισιστρατίδες. Ο Φίλαιος ήταν γενάρχης των Φιλαϊδών, στους οποίους ανήκαν ο Μιλτιάδης, ο φιλόσοφος Επίκουρος και άλλοι. Οι Φιλαΐδες συγγένευαν με τους Κυψελίδες, με οικογένειες της Θράκης και με τον Κροίσο.» Φιλαΐδαι.
«Βουτάδαι, δήμος της Αιγηίδος φυλής. λέγονται γαρ δήμοι πατρωνυμικώς, ως Αιθαλίδαι, Κοθωκίδαι. έστι δε (από) Βούτου του Πανδίονος. ο δημότης Βουτάδης.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 82.
Platonis opera quae feruntur omnia recognoverunt Io. Georgius Baiterus, Io. Caspar Orellius, Aug. Guilielmus Winckelmannus, Plato, Johann Kaspar : von Orelli, Johann Georg Baiter, August Wilhelm Winckelmann impensis Meyeri & Zelleri, 1839, σελ. 891: «Πιτθεῖς δήμος Αίγηΐδος Αθήνησιν...»
Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων Βιβλίο Β΄«Σωκράτης» 40 «Ἡ δ' ἀντωμοσία τῆς δίκης τοῦτον εἶχε τὸν τρόπον• ἀνακεῖται γὰρ ἔτι καὶ νῦν, φησὶ Φαβωρῖνος, ἐν τῷ Μητρῴῳ• « Τάδε ἐγράψατο καὶ ἀντωμόσατο Μέλητος Μελήτου Πιτθεὺς»
The Context of Ancient Drama, Eric Csapo University of Michigan Press, 1995, σελ. 116.
J.S. Traill. The Political Organization of Attica: A Study of the Demes, Trittyes, and Phylai, and Their Representation in the Athenian Council, Volumes 14-16. ASCSA, 1975 ISBN 0876615140 (134 pages) Volume 14 of Hesperia (Princeton, N.J.) Monographs (Archaeological Institute of America). Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
Βουλευτές - εκπρόσωποι στη πρώτη περίοδο
Βουλευτές - εκπρόσωποι στη δεύτερη περίοδο
E. Cohen. The Athenian Nation (p.125). Princeton University Press, 10 Jan 2009 (reprint) 272 pages ISBN 1400824664. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2015.
C.A. Cox. Household Interests: Property, Marriage Strategies, and Family Dynamics in Ancient Athens (p.9). Princeton University Press, 14 Jul 2014 (304 pages) Princeton Legacy Library ISBN 1400864690. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2015.(ed. additional sources on Hagnias and descendants (Bouselos) - Molly Broadbent - Studies in Greek Genealogy,D.G. Rice, J.E Stambaugh - Source for the Study of Greek Religion: Corrected Edition,E.M. Harris - The Rule of Law in Action in Democratic Athens
«και Ισοκράτης Ερχιεύς ήν.» Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839. Σελ 125.
Τα Ελληνικά, Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής, Τυπογραφείο Κωνσταντίνου Αντωνιάδου, 1853, σελ. 277. Εκεί αναφέρονται πηγές, για τον Ξενοφώντα (Διογεν. Λαερτ. 2. 6, 48) και για τον Αλκιβιάδη (Πλατ. Αλκιβ. 1, σελ. 123)
George Grote - History of Greece, Volume 3 (p.94) John Murray, 1851 [Retrieved 2015-05-29]
Πηγές
Αρχαίες πηγές
Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839.
[απόκρυψη]π • σ • ε Φυλές της αρχαίας Αθήνας
Οι 10 φυλές της μεταρρύθμισης
του Κλεισθένη (507 π.Χ.)
Ἐρεχθηΐς (I) Αἰγηΐς (II) Πανδιονίς (III) Λεοντίς (IV) Ἀκαμαντίς (V) Οἰνηΐς (VI) Κεκροπίς (VII) Ἱπποθοντίς (VIII) Αἰαντίς (IX) Ἀντιοχίς (X)
Tetradrachm Attica 449-404 BC cropped.jpg
Οι 2 “μακεδονικές“ φυλές
(307/306 π.Χ.-201/200 π.Χ.)
(Μακεδονική Αυτοκρατορία)
Αντιγονίς (XI)[1] Δημητριάς (XII)[1]
Οι 3 μεταγενέστερες φυλές
(ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου)
Πτολεμαΐς (“Αιγυπτιακή”, 224 π.Χ., XIII)[1] Ατταλίς (201 π.Χ., XIV) Αδριανίς (126 μ.Χ., XV)
Διαμορφώθηκαν αναλόγως, με μεταφορές δήμων, από τις προηγούμενες 10 φυλές.
Δήμοι της Αιγηίδας φυλής
Τριττύς των Μεσογείων
Γαργηττός Ερχία Ικάριον Ιωνίδαι Κυδαντίδαι Μυρρινούττα Πλώθεια Τείθρας
Themis Aigeus Antikensammlung Berlin F2538 n2.jpg
Τριττύς της Παραλίας
Αλαί αι Αραφηνίδες Αραφήν Οτρύνη Φηγαία Φιλαΐδαι
Τριττύς του Άστεως
Καθύπερθεν Αγκύλη Υπένερθεν Αγκύλη Βατή Διόμεια Ερίκεια Εστιαία Κολλυτός Κολωνός
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
