Η Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Λειβαρτζίου Αχαΐας, ανηγέρθη - ως έχει σήμερα - το 1650 (κείμενο του αγιογράφου της μονής - Λειβαρτζινοί συγγραφείς). Αγιογραφήθηκε 100 χρόνια αργότερα, από τον εκ Νεζερών αγιογράφο Αντώνιο..., που αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας. Γνώρισε πολύ μεγάλη ακμή. Σύμφωνα με γραπτές πηγές (Λειβαρτζινοί συγγραφείς), στα μέσα του 19ου αιώνα είχε 40 μοναχούς. Επί τουρκοκρατίας παρείχε μεγάλες υπηρεσίες στο Έθνος, ως Κρυφό Σχολειό και με μεγάλη Βιβλιοθήκη. Η παρακμή άρχισε μετά το 1900, ο δε τελευταίος μοναχός πέθανε στη δεκαετία του 1950. Τελευταίος στυλοβάτης του μοναστηριού ήταν ο παπα-Σωτήρης Κλεπετούνας, που φρόντιζε για τη συντήρησή του. Και μετά απ' αυτόν όμως, ο Μεγάλος Λειβαρτζινός Ευεργέτης (και ευεργέτης όλης της επαρχίας) κ. Γιάννης Ανδρόπουλος, χρηματοδότησε μεγάλες εργασίες στο μοναστήρι. Αποτέλεσμα να είναι σήμερα σε άριστη κατάσταση και παρέχει τη δυνατότητα διαμονής μοναχού - μοναχών (τα στοιχεία έχουν ληφθεί από γραπτά κείμενα Λειβαρτζινών Συγγραφέων).

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 βρέθηκε η Σφραγίδα του στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, από τον εκεί Μοναχό Μάξιμο (από το γειτονικό χωριό Καμενιάνους).

Το 2006 ξεράθηκε και το συνομήλικο με τη Μονή κυπαρίσσι, τεράστιου ύψους. Σημειώνεται ότι υπήρχε πολλά χρόνια πριν η Μονή, στη θέση «Θουγέικα» (του Λειβαρτζίου), απ' όπου «μετακόμισε», λόγω της περιορισμένης έκτασης του εδάφους.

Η μονή είναι γνωστή σε όλη την ευρύτερη περιοχή Αχαΐας.
Πηγές

Χάιδω Μπάρκουλα, "Λειβάρτζι" στο Πολιτιστικός Αναπτυξιακός Σύνδεσμος «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ», Τα χωριά νότια του Ερυμάνθου, Αθήνα, Κόμβος, 2001, σελ. 68-90