Στην αρχαιότητα Αλίπεδον λεγόταν η μεταξύ της Αθήνας και του Πειραιά, η «πέραν των Αλών» περιοχή που σήμερα προσδιορίζεται μεταξύ του Φαλήρου και του Αγίου Ιωάννη Ρέντη.
Στο χώρο αυτό, κατά τον Ξενοφώντα, ("Ελληνικά" Β,4-30), είχαν στρατοπεδεύσει οι Σπαρτιάτες υπό τον Παυσανία και μέσα στο χώρο αυτό εξαφανίσθηκαν οι περί τον Θρασύβουλο καταδιωκόμενοι Αθηναίοι.

Στους προϊστορικούς χρόνους ο Πειραιάς αποτελούσε νησίδα κοντά στην ακτή της Αττικής όπως είναι σήμερα η Σαλαμίνα με το Πέραμα. Στο διάβα όμως των αιώνων η θαλάσσια εκείνη λωρίδα βαθμιαία εξαφανίσθηκε από γαιώδη επιστρώματα των Αττικών ορέων που παρασύρονταν από τους αρχαίους χείμαρρους και ιδίως από τον Κηφισό με συνέπεια να σχηματιστεί ένας αβαθής ελώδης χώρος καλούμενος από τους αρχαίους αλίπεδον. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως ο Κίμων για την ενίσχυση των θεμελίων των Μακρών Τειχών ειδικότερα στο χώρο του Αλιπέδου χρησιμοποίησε πάρα πολλά χαλίκια και ογκώδεις λίθους.

Μέχρι και στις μέρες μας ακόμη σε ορισμένες περιοχές του Αλιπέδου, και κυρίως στη περιοχή των Καμινίων συμβαίνουν κατά το χειμώνα τακτικές πλημμύρες που καθιστούν τελείως αδιάβατους τους δρόμους. Ακόμη και η λεωφόρος Πειραιώς συνεχίζει να κλείνει από τη περιοχή του Ταύρου. Στη περιοχή του παλαιού εργοστασίου Κεραμεικού σχηματιζόταν μεγάλη λίμνη σε μακράς διάρκειας βροχή. Με τα τελευταία έργα όμως που έγιναν στη περιοχή, (2004), η κατάσταση φαίνεται πως έχει διορθωθεί σε μεγάλο βαθμό.
Σημειώσεις

Η Πειραϊκή χερσόνησος φαίνεται να αποχωρίστηκε από την Αττική κατά το τέλος της τριτογενούς περιόδου, που κατά την τεταρτογενή περίοδο η δημιουργηθείσα θαλάσσια ζώνη μεταβλήθηκε με προσχώσεις σε ελώδη περιοχή. Άξιον επίσης αναφοράς είναι ότι τα μειονεκτήματα, κατά τη σύγχρονη αντίληψη, που παρουσίαζαν στην αρχαιότητα οι ακτές του Πειραιά, απότομοι λόφοι (π.χ. Καστέλλας) βραχώδεις ακτές Πειραϊκής, αβαθή και αμμώδεις θέσεις, τότε ήταν μεγάλα πλεονεκτήματα, οχύρωσης, ευκολότερης άμυνας, διευκόλυνσης ανέλκυσης σκαφών κ.λπ. που γι΄ αυτούς ακριβώς τους λόγους και αναπτύχθηκε γρήγορα ο Πειραιάς.
Πηγές

Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ.2ος, σ.319