.
Βίλχελμ Ονεζόργκε (*)
Ο Βίλχελμ Ονεζόργκε (γερμ. Karl Wilhelm Ohnesorge, 1872 - 1962) ήταν Γερμανός πολιτικός του Τρίτου Ράιχ που συμμετείχε στην κυβέρνηση του Χίτλερ. Ήταν, επίσης, κινητήριος μοχλός των ερευνών σχετικά με την έρευνα των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης (ραδιοφώνου - τηλεόρασης) και στις έρευνες για την ατομική βόμβα.
Σταδιοδρομία
Ο Ονεζόργκε γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου 1872 στο Γκρεφενχάινιχεν (Gräfenhainichen) της Σαξωνίας - Άνχαλτ ή, κατ' άλλες πηγές, στο Μπίτερφελντ (Bitterfeld).[1] Το 1890, σε ηλικία 18 ετών, προσλήφθηκε στην υπηρεσία των Αυτοκρατορικών Ταχυδρομείων και αργότερα πήγε αρχικά στο Κίελο και στη συνέχεια στο Βερολίνο για να σπουδάσει Φυσική και Μαθηματικά. [2] Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του προσλήφθηκε και πάλι από τα Γερμανικά Ταχυδρομεία. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ο Ονεζόργκε ήταν επιθεωρητής των Ταχυδρομείων (Postinspektor).[3]
Περίπου το 1920 ο Ονεζόργκε γνωρίστηκε με τον Χίτλερ και οι δύο άνδρες έγιναν σύντομα φίλοι. Ως συνέπεια αυτής της φιλίας, ο Ονεζόργκε έγινε ένα από τα πρώτα μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (αριθ. μέλους 42) και ήταν ο πρώτος που δημιούργησε παράρτημα του Κόμματος εκτός Βαυαρίας, στο Ντόρτμουντ[4]. Παράλληλα ήταν άνθρωπος που ενδιαφερόταν πολύ για τις νέες εφευρέσεις στους τομείς της τηλεφωνίας, της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης. Ήδη, από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ονεζόργκε είχε ενδιαφερθεί για τη χρήση του ραδιοφώνου για στρατιωτικούς σκοπούς και ήταν αποφασισμένος να βοηθήσει το Ράιχ και τον Χίτλερ μέσω της τηλεόρασης για στρατιωτική χρήση: Η ιδέα που ανέπτυξε ο Ονεζόργκε ήταν σχετικά απλή: Η ευστοχία των βομβών που ρίπτονταν από αεροσκάφη ήταν σχετικά μικρή. Η ραδιοκατεύθυνση των βομβών δεν προσέφερε και πολλά, καθώς είτε επηρεαζόταν από τις καιρικές συνθήκες και την ταχύτητα του στόχου (αν ήταν κινητός) και την απόστασή του από το αεροσκάφος και, αν το αεροσκάφος πλησίαζε πολύ, κινδύνευε από τα αντιαεροπορικά πυρά. Αν όμως η βόμβα έφερε μια τηλεοπτική κάμερα και έδινε εικόνα στο χειριστή της, αυτός θα μπορούσε με πολύ μεγαλύτερη ευκολία να την κατευθύνει μέσω ραδιοσημάτων.[5]
Το 1928 τα Γερμανικά Ταχυδρομεία πραγματοποίησαν την πρώτη τηλεοπτική εκπομπή στη Γερμανία. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε αποσπάσει την υπηρεσία των Ταχυδρομείων από τον άμεσο κυβερνητικό έλεγχο. Αν και επιτράπηκε σε ιδιωτικές εταιρείες να παράγουν υλικό για το νέο μέσο, η τεχνική υποδομή παρέμενε υπό τον έλεγχο των Ταχυδρομείων, που είχαν και την ευθύνη των αναμεταδόσεων των τηλεοπτικών προγραμμάτων.[6]
Υπουργός του Χίτλερ
Το 1933 ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία. Τα Γερμανικά ταχυδρομεία επανήλθαν υπό άμεσο κρατικό έλεγχο ως τμήμα της Κυβέρνησης, συστάθηκε ειδικό υπουργείο γι' αυτά (Υπουργείο Ταχυδρομείων) και ο Χίτλερ τοποθέτησε Υπουργό Ταχυδρομείων τον Ονεζόργκε το 1937. Στη θέση αυτή ο Ονεζόργκε παρέμεινε ως το 1945 και την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας.
Κατά την εισβολή των Γάλλων στην περιοχή του Ρουρ, πριν την έναρξη του Πολέμου, ο Ονεζόργκε κατάφερε, παρά την ασφυκτική παρακολούθηση των Γάλλων, να οργανώσει "υπηρεσία ειδήσεων" ώστε να μη παραμείνουν αποκομμένοι οι Γερμανοί κάτοικοι της περιοχής.[1]
Παλαιός ταχυδρομικός υπάλληλος και ο ίδιος, γνώριζε πολύ καλά την ισχύ των μέσων που διέθετε το Υπουργείο του. Βελτίωσε τις ραδιοφωνικές εκπομπές και τις τηλεπικοινωνίες μεγάλων αποστάσεων, επινοώντας ένα "σύστημα τεσσάρων γραμμών", το οποίο υιοθετήθηκε παγκοσμίως[1] και επικέντρωσε την προσοχή του στο νέο μέσο, την τηλεόραση. Το 1939 παρουσίασε το βιντεοτηλέφωνο για το κοινό, εγχείρημα που εγκαταλείφθηκε λόγω του ξεσπάσματος του Πολέμου, ενώ αρχικά ενθάρρυνε εταιρείες να κατασκευάσουν τηλεοπτικούς δέκτες. Στη συνέχεια, όμως, καθώς η προσοχή του ήταν στραμμένη προς τη στρατιωτική χρήση του μέσου, αποθάρρυνε την κατασκευή τους και την είσοδό τους στα γερμανικά νοικοκυριά. Ως αποτέλεσμα οι τηλεοπτικοί δέκτες που διέθεταν ιδιώτες σε ολόκληρη τη Γερμανία το 1939 δεν υπερέβαιναν τους 200. Αντίθετα, είχαν δημιουργηθεί ειδικές αίθουσες χωρητικότητας 40 έως 400 ατόμων, στις οποίες ήταν δυνατή η παρακολούθηση τηλεοπτικών εκπομπών, σχεδόν αποκλειστικά για λόγους προπαγάνδας. Προπαγάνδα, επίσης, ασκούσαν τα Ταχυδρομεία με την έκδοση γραμματοσήμων με κατάλληλες παραστάσεις, ενώ παράλληλα πλήρωναν στον Χίτλερ μεγάλα ποσά ως εκχώρηση άδειας χρήσης της εικόνας του σε γραμματόσημα. Επιπλέον, ο Ονεζόργκε φρόντισε ώστε τα Ταχυδρομεία να θεσπίσουν ειδικό ωράριο για την εξυπηρέτηση των Εβραίων, οι οποίοι δεν μπορούσαν να ζητήσουν ούτε παράδοση εφημερίδων ούτε να πραγματοποιήσουν υπεραστικές τηλεφωνικές κλήσεις. Προφανώς, κανείς Εβραίος δεν μπορούσε να προσληφθεί ως υπάλληλος. Ο Ονεζόργκε, επιπλέον, δάνειζε - προφανώς παράνομα - μεγάλα ποσά από τον προϋπολογισμό του Υπουργείου του σε Ναζί αξιωματούχους.[6]
Μια σημαντική δραστηριότητά του ήταν η συνεχής παρακολούθηση των υπερατλαντικών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων μεταξύ Τσώρτσιλ και Ρούζβελτ, παρά το γεγονός ότι στο Λευκό Οίκο είχαν εγκαταστήσει ειδική συσκευή για το "μπέρδεμα" (scramble) της ομιλίας στην ειδική γραμμή. Ο Ονεζόργκε με τους τεχνικούς του είχε επιτύχει την "αποκρυπτογράφηση" αυτής της επικοινωνίας αλλά δεν το αποκάλυψε ποτέ στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του, παρά μόνο στον ίδιο τον Χίτλερ και τους περί αυτόν.[7]
Προς τη λήξη του Πολέμου τα Γερμανικά Ταχυδρομεία έχασαν μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού τους, το οποίο μεταφέρθηκε σε στρατιωτικές μονάδες για την άμυνα της χώρας και οι υπηρεσίες που παρείχαν μειώθηκαν στο ελάχιστο. Με τη λήξη του Πολέμου τα Γερμανικά Ταχυδρομεία κατέρρευσαν ολοσχερώς.
Ο Ονεζόργκε συνελήφθη από τους Συμμάχους αλλά κατά περίεργο τρόπο ουδέποτε προσήχθη σε δίκη, καθώς όλες οι εναντίον του κατηγορίες αποσύρθηκαν. Αφέθηκε ελεύθερος και έκτοτε τα ίχνη του χάθηκαν τελείως - η ζωή του μεταπολεμικά παραμένει ατεκμηρίωτη. Απεβίωσε στο Μόναχο την 1η Φεβρουαρίου 1962.
Παραπομπές
↑ 1,0 1,1 1,2 Hans Heinz Sadila-Mantau German Political profiles, Terramare Publications, Berlin 1934, Επίσημη έκδοση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος
↑ Christian Zentner, The Encyclopedia of the III Reich, Gale / Cengage Learning, 1991, σελ. 666 και 667
↑ Hans Georg Kampe Fernmeldetruppe und Militär. Die Geschichte der Fernmeldetruppe des Heeres
↑ Hans Hinkel, One of a Hundred Thousand, German Propaganda Archives, Calvin College
↑ Michael Keeble Buckland, Emanuel Goldberg and his knowledge machine: information, invention, and political forces, Greenwood Publishing Group, 2006
↑ 6,0 6,1 Funding Universe: Company Histories, Deutsche Post AG History
↑ C. Brian Kelly, Best Little Stories from World War II: More Than 100 True Stories, Sourcebooks, Inc., 2010
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
