.
Ο Ρούντολφ Κρίστιαν Καρλ Ντίζελ (Rudolf Christian Karl Diesel, στα ελληνικά γράφεται και Ντήζελ) (18 Μαρτίου 1858 – 29 Σεπτεμβρίου 1913) ήταν Γερμανός μηχανικός και εφευρέτης, γνωστός για τον σχεδιασμό του κινητήρα ντίζελ.
Παιδικά χρόνια και μόρφωση
Ο Ντίζελ γεννήθηκε στο Παρίσι, Γαλλία, το 1858,[1] και ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά της Ελίζ (γένος Στρόμπελ) και του Τέοντορ Ντίζελ. Οι γονείς του ήταν Βαυαροί μετανάστες που ζούσαν στο Παρίσι.[2][3] Ο Τέοντορ Ντίζελ, βιβλιοδέτης στο επάγγελμα, έφυγε από το Άουγκσμπουργκ, Βαυαρία, το 1848. Γνώρισε τη σύζυγό του, κόρη ενός εμπόρου από το Νυρεμβέργη, στο Παρίσι το 1855 και έγινε κατασκευαστής δερμάτινων ειδών.
Ο Ρούντολφ Ντίζελ έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Γαλλία, αλλά όταν ξέσπασε ο Γαλλοπρωσικός Πόλεμος το 1870, η οικογένειά του (όπως και άλλοι Γερμανοί) αναγκάστηκαν να φύγουν. Εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο. Όμως, πριν το τέλος του πολέμου, η μητέρα του Ντίζελ έστειλε τον 12-χρόνο Ρούντολφ στο Άουγκσμπουργκ, να ζήσει μαζί με το θείο και τη θεία του, για να μάθει να μιλά με ευφράδεια τα γερμανικά και να επισκεφτεί τη Βασιλική Εμπορική Σχολή της Κομητείας (Königliche Kreis-Gewerbsschule), όπου ο θείος του δίδασκε μαθηματικά.
Σε ηλικία 14, ο Ρούντολφ έγραψε ένα γράμμα στους γονείς του λέγοντας ότι θέλει να γίνει μηχανικός. Αφού ολοκλήρωση τη βασική του εκπαίδευση πρώτος στην τάξη του το 1873, εγγράφηκε στη νεοϊδρυθείσα βιομηχανική σχολή του Άουγκσμπουργκ. Δύο χρόνια αργότερα, έλαβε υποτροφία από το Βασιλικό Βαυαρικό Πολυτεχνείο του Μονάχου, όπου έγινε δεκτός παρά τις επιθυμίες των γονιών του, οι οποίοι ήθελαν να αρχίσει να δουλεύει.
Καριέρα
Ένας από τους καθηγητές του Ντίζελ στο Μόναχο ήταν ο Καρλ φον Λίντε. Ο Ντίζελ δεν μπορούσε να αποφοιτήσει με το έτος του τον Ιούλιο του 1879, επειδή είχε τυφοειδή πυρετό. Ενώ περίμενε για την επόμενη εξεταστική, απέκτησε πρακτική εμπειρία στο εργοστάσιο των Sulzer στο Βίντερτουρ, Ελβετία. Ο Ντίζελ αποφοίτησε τον Ιανουάριο του 1880 με τις μεγαλύτερες ακαδημαϊκές τιμές και επέστρεψε στο Παρίσι, όπου βοήθησε τον πρώην καθηγητή του, Καρλ φον Λίντε, με το σχεδιασμό και την κατασκευή ενός σύγχρονου παγοποιείου. Ο Ντίζελ έγινε διευθυντής του εργοστασίου ένα χρόνο αργότερα. Το 1883 παντρεύτηκε τη Μάρθα Φλας, και συνέχισε να δουλεύει για τον Λίντε, κατοχυρώνοντας διάφορες πατέντες σε Γερμανία και Γαλλία.[4]
H πρώτη μηχανή Ντίζελ (1897), σήμερα βρίσκεται στο Deutsches Museum
Στις αρχές του 1890, ο Ντίζελ μετακόμισε στο Βερολίνο μαζί με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους, για να αναλάβει τη διαχείριση των τμημάτων έρευνας και ανάπτυξης της επιχείρησης του Λίντε. Καθώς δεν του επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσει πατέντες ενώ ήταν υπάλληλος του Λίντε για ιδίους σκοπούς, επεκτάθηκε πέρα από το πεδίο της ψύξης. Στην αρχή εργάστηκε με τον ατμό, τη θερμική απόδοση και την απόδοση του καυσίμου, φτιάχνοντας μια ατμομηχανή που λειτουργούσε με ατμούς αμμωνίας. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών, όμως, η μηχανή εξερράγη και τραυματίστηκε σοβαρά. Πέρασε πολλούς μήνες στο νοσοκομείο, εξαιτίας προβλημάτων υγείας και όρασης. Στη συνέχεια άρχισε να σχεδιάζει μια μηχανή βασισμένη στον κύκλο του Καρνό, και το 1893, μερικά χρόνια αφότου ο Καρλ Μπεντς κατασκεύασε το αυτοκίνητο, δημοσίευσε το έργο Theorie und Konstruktion eines rationellen Wärmemotors zum Ersatz der Dampfmaschine und der heute bekannten Verbrennungsmotoren, το οποίο αποτέλεσε τη βάση της δουλειάς του και την εφεύρεση της μηχανής ντίζελ.
Ο Ντίζελ ήξερε τους θερμοδυναμικούς και τους θεωρητικούς και πρακτικούς περιορισμούς στην απόδοση του καυσίμου. Ήξερε ότι περίπου το 90% της ενέργειας που είναι διαθέσιμη στο καύσιμο χάνεται στην ατμομηχανή, και έτσι προσπαθούσε να φτιάξει πιο αποδοτικές μηχανές. Αφού πειραματίστηκε με τον κύκλο του Καρνό, ανέπτυξε τη δικιά του προσέγγιση. Τελικά, απέκτησε πατέντα για το σχέδιό του μιας μηχανής συμπίεσης-ανάφλεξης. Στη μηχανή του, το καύσιμο εισερχόταν στη μηχανή προς το τέλος της συμπίεσης και το καύσιμο αναφλεγόταν από την υψηλή θερμοκρασία που δημιουργούσε η συμπίεση. Από το 1893 μέχρι το 1897, ο Χάινριχ φον Μπουτς, διευθυντής της MAN AG στο Άουγκσμπουργκ, έδωσε την ευκαιρία στον Ντίζελ να αναπτύξει και να ελέγξει τις ιδέες του[2]. Έλαβε πατέντες σε αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ. Το 1898, ο Ντίζελ είχε γίνει εκατομμυριούχος.
Εξαφάνιση και θάνατος
Το απόγευμα της 29 Σεπτεμβρίου 1913, ο Ντίζελ επιβιβάστηκε στο ατμοκίνητο ταχυδρομικό πλοίο Dresden στην Αμβέρσα, καθώς πήγαινε σε μια συνάντηση της Consolidated Diesel Manufacturing Company στο Λονδίνο. Δείπνησε στο πλοίο και αποσύρθηκε στην καμπίνα του περίπου στις 10 μ.μ., ζητώντας να τον ξυπνήσουν το επόμενο πρωί στις 6:15 π.μ., αλλά δεν τον ξαναείδαν ζωντανό. Το πρωί, η καμπίνα του ήταν άδεια, το κρεβάτι στρωμένο, αν και οι πιτζάμες είχαν ξεδιπλωθεί και το ρολόι ήταν σε σημείο το οποίο ήταν ορατό από το κρεβάτι. Το καπέλο και το πανωφόρι βρέθηκαν διπλωμένα κάτω από κιγκλίδωμα του καταστρώματος.[5] Δέκα μέρες αργότερα, το πλήρωμα της ολλανδικής βάρκας Coertsen βρήκε ένα πτώμα ενός άντρα να επιπλέει στη βόρεια Θάλασσα, κοντά στη Νορβηγία. Το σώμα βρέθηκε σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης και δεν ήταν αναγνωρίσιμο, και δεν το μετέφεραν στο πλοίο. Το πλήρωμα μάζεψε προσωπικά αντικείμενα (πορτοφόλι, ταυτότητα, σουγιά, θήκη για τα γυαλιά, κουτί για φάρμακα) από τα ρούχα του άντρα και μετά άφησαν το πτώμα στη θάλασσα. Στις 13 Οκτωβρίου, αυτά τα αντικείμενα ταυτοποιήθηκαν από τον γιο του Ρούντολφ, τον Ευγκέν Ντίζελ, ότι ανήκαν στον πατέρα του.
Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για να εξηγήσουν το θάνατο του Ντίζελ. Οι βιογράφοι του, όπως ο Γκρόσερ το 1978, παρουσιάζουν την περίπτωση μιας αυτοκτονίας, και το θεωρούν το πιο πιθανό. Θεωρίες συνωμοσίας προτείνουν ότι διάφορα εμπορικά και στρατιωτικά συμφέροντα έδιναν κίνητρα για ανθρωποκτονία, αλλά υπάρχουν λίγα στοιχεία για να τις τεκμηριώσουν.
Λίγο μετά την εξαφάνιση του Ντίζελ, η γυναίκα του Μάρθα άνοιξε μια τσάντα που τις είχε δώσει ο σύζυγός της πριν το μοιραίο ταξίδι, με οδηγίες να μην το ανοίξει μέχρι την επόμενη εβδομάδα. Βρήκε 200.000 γερμανικά φράγκα σε μετρητά και διάφορες δηλώσεις οι οποίες έδειχναν ότι οι τραπεζικοί λογαριασμοί τους ήταν σχεδόν άδειοι. Σε ένα ημερολόγιο το οποίο ο Ντίζελ είχε φέρει μαζί του στο πλοίο, στην ημερομηνία 29 Σεπτεμβρίου 1913 ήταν ζωγραφισμένος ένας σταυρός.[5]
Κληρονομιά
Μετά το θάνατο του Ντίζελ, ο κινητήρας ντίζελ βελτιώθηκε και αντικατέστησε τις ατμομηχανές σε πολλές χρήσεις. Επειδή ο κινητήρας ντίζελ απαιτεί πιο στιβαρή και ανθεκτική κατασκευή από ένα βενζινοκινητήρα, χρησιμοποιήθηκε σε ακίνητες μηχανές, υποβρύχια, πλοία, και στη συνέχεια σε τρένα, φορτηγά και αυτοκίνητα. Οι κινητήρες ντίζελ χρησιμοποιούνται συνήθως εκεί όπου απαιτείται υψηλή ροπή σε χαμηλές στροφές ανά λεπτό.
Ο κινητήρας ντίζελ έχει το πλεονέκτημα ότι έχει καλύτερη απόδοση καυσίμου απ'ότι οι βενζινοκινητήρες εξαιτίας του πολύ υψηλότερου λόγου συμπίεσης και τη μεγαλύτερη διάρκεια της ανάφλεξης, το οποίο σημαίνει ότι η θερμοκρασία ανεβαίνει πιο σιγά, επιτρέποντας περισσότερη θερμότητα να μετατραπεί σε μηχανικό έργο. Ο Ντίζελ ενδιαφερόταν στη χρήση σκόνης άνθρακα και φυτικού λαδιού και μάλιστα ένας από τους κινητήρες λειτουργούσε με φυστικέλαιο[6]. Αν και αυτοί οι κινητήρες δεν έγιναν δημοφιλείς, από το 2008 και την άνοδο των τιμών του πετρελαίου, έχει αρχίσει η χρήση φυτικού λαδιού και βιοντίζελ. Η κύρια πηγή καυσίμου είναι ένα παραπροϊόν της διύλισης του πετρελαίου, γνωστό ως καύσιμο ντίζελ.
Εργογραφία
Theorie und Konstruktion eines rationellen Wärmemotors zum Ersatz der Dampfmaschine und der heute bekannten Verbrennungsmotoren (1886)
Theory and Construction of a Rational Heat Motor. 1894. (Αγγλικά)
Παραπομπές
Herring, Peter (2000). Ultimate Train. Λονδίνο: Dorling Kindersley, σελ. 148. ISBN 0-7513-0698-3.
Moon 1974.
Grosser 1978.
James, Ioan (2010). Remarkable Engineers: From Riquet to Shannon. Cambridge University Press, σελ. 129.
Greg Pahl, "Biodiesel: Growing a New Energy Economy", Chelsea Green Publishing, 2008. ISBN 978-1-933392-96-7
«20011101_gen-346.pdf (application/pdf Object)». www.biodiesel.org. Ανακτήθηκε στις 2009-06-29.
Βιβλιογραφία
Cummins., C. Lyle, Jr. (1993), Diesel's Engine: Volume 1: From Conception To 1918, Wilsonville, OR, USA: Carnot Press, ISBN 978-0-917308-03-1.
Grosser, Morton (1978), Diesel: The Man and the Engine, New York, NY, USA: Atheneum, ISBN 978-0-689-30652-5
Moon, John F. (1974), Rudolf Diesel and the Diesel Engine, London, UK: Priory Press, ISBN 978-0-85078-130-4
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
