Ρούντι Ντούτσκε

Ο Ρούντι Ντούτσκε (Alfred Willi Rudolf „Rudi“ Dutschke, 7 Μαρτίου 1940 - 24 Δεκεμβρίου 1979) ήταν Γερμανός ακτιβιστής και ο κύριος εκπρόσωπος του γερμανικού φοιτητικού κινήματος τη δεκαετία του 1960.

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1940 στο Βραδεμβούργο. Το 1961, σε ηλικία 21 ετών, πέρασε στο Δυτικό Βερολίνο, μία ημέρα πριν κατασκευαστεί το Τείχος. Στο Βερολίνο σπούδασε κοινωνιολογία στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο. Εκεί διαμορφώθηκε ιδεολογικά και ακολούθησε τη σκέψη αριστερών διανοητών, όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Αντόνιο Γκράμσι, ο Λέων Τρότσκι, Νικολάι Μπουχάριν και η Σχολή της Φρανκφούρτης. Εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Γερμανική Φοιτητική Ένωση (SDS) και λίγο αργότερα έγινε ο αναμφισβήτητος ηγέτης της και κορυφαία φυσιογνωμία της εξωκοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Υπό την ηγεσία του, η παράταξη αυτή οργάνωσε πολλές βίαιες συγκεντρώσεις.

Το 1966 παντρεύτηκε την Γκρέτχεν Κλοτς, με την οποία έζησε μαζί μέχρι τον θάνατό του. Με την Κλοτς απέκτησε τρία παιδιά.

To απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης, 11 Απριλίου του 1968, στις 4.35 δέχθηκε τρεις σφαίρες[2]. Στην κεντρική λεωφόρο του Δυτικού Βερολίνου Κούρφιρστενταμ, ένας ακροδεξιός ελαιοχρωματιστής ονόματι Γιόζεφ Έρβιν Μπάχμαν, τον πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι και μία στο στήθος[3].

"Δεν αντέχω τους κομμουνιστές!", δήλωσε ο επίδοξος φονιάς, προσθέτοντας ότι εμπνεύστηκε για την πράξη του από την προ εβδομάδος δολοφονία του μαύρου ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Τρεις αλλεπάλληλες εγχειρήσεις συνολικής διάρκειας επτά ωρών έσωσαν προσωρινά τη ζωή του Ντούτσκε, ο οποίος όμως δεν θα συνερχόταν ποτέ εντελώς από τα τραύματά του, τα οποία και αποτέλεσαν την αιτία του θανάτου του μερικά χρόνια αργότερα. Η απόπειρα δολοφονίας προκάλεσε κόλαση βίαιων διαδηλώσεων σε ολόκληρη τη Γερμανία, καθώς τις επόμενες μέρες διαδήλωσαν περίπου 500.000 άτομα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της αστυνομίας, σε δεκάδες γερμανικές πόλεις. Πάνω από 500 άτομα τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις αστυνομίας-διαδηλωτών, ενώ δύο ακόμη πολίτες έπεσαν νεκροί στο Μόναχο -ο 24χρονος φοιτητής Ρίντιγκερ Σρεκ και ο 32χρονος φωτορεπόρτερ Κλάους Φρινγκς. Μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης της Βόννης, έγιναν μπροστά από τις δυτικογερμανικές πρεσβείες στο Λονδίνο, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες, τη Ρώμη, τη Βιέννη και το Τορόντο. Ο φοιτητικός αναβρασμός που είχε ήδη αρχίσει, με αφορμή μεταξύ άλλων και τον πόλεμο των Η.Π.Α. στο Βιετνάμ, μετατράπηκε μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Ντούτσκε σε εξέγερση.

"Φοιτητές στα οδοφράγματα" ήταν ο εύγλωττος τίτλος του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel δέκα μέρες αργότερα. "Η αχαλίνωτη δημαγωγική εκστρατεία της Γερουσίας του Βερολίνου και των εφημερίδων του Σπρίνγκερ μετέτρεψε σε ανυπεράσπιστα θύματα όσους βρίσκονται στην αντιπολίτευση", κατήγγειλε αμέσως μετά την απόπειρα δολοφονίας του Ντούτσκε η Σοσιαλιστική Φοιτητική Ένωση. Πριν περάσουν λίγες ώρες, πάνω από 5.000 φοιτητές επιτέθηκαν εναντίον των γραφείων του συγκροτήματος Τύπου του Σπρίνγκερ στο Δυτικό Βερολίνο και συγκρούστηκαν με την αστυνομία, σε αιματηρές οδομαχίες όλη τη νύχτα της 11 προς 12 Απριλίου. Την ίδια νύχτα, στο Μόναχο, χιλιάδες διαδηλωτές εισέβαλαν στα γραφεία της εφημερίδας Μπιλντ, ναυαρχίδας του συγκροτήματος Σπρίνγκερ με κυκλοφορία 4,5 εκατομμυρίων φύλλων ημερησίως και αναστάτωσαν τα πάντα, πριν ανακαταλάβει αργότερα τα γραφεία η αστυνομία. Στη Φραγκφούρτη, χιλιάδες νεαροί διαδηλωτές έστησαν οδοφράγματα για να εμποδίσουν την κυκλοφορία της Μπιλντ. Τα δεκάδες χιλιάδες φύλλα της Μπιλντ που κάλυψαν τους δρόμους του Βερολίνου κάτω από τα πόδια των οπλισμένων αστυνομικών, συμβόλιζαν το μίσος που έτρεφαν οι αριστεροί διαδηλωτές προς το ακραίο συντηρητικό συγκρότημα Τύπου του Άξελ Σπίνγκερ, ο οποίος έλεγχε το 50% του καθημερινού Τύπου και το 70% του κυριακάτικου. Οι διαδηλώσεις, πάντως, συνεχίστηκαν ασταμάτητα για αρκετές μέρες, μη εξαιρουμένης και της Κυριακής του Πάσχα, όπου στο Δυτικό Βερολίνο οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν ειδικά τεθωρακισμένα οχήματα με αντλίες νερού εναντίον των διαμαρτυρομένων[4].

Τη δεκαετία του 1970, ο Ρούντι Ντούτσκε αναθεώρησε τις απόψεις του περί ένοπλης πάλης και έκανε ιδεολογική στροφή προς την οικολογία και τα ριζοσπαστικά κινήματα και ήταν ένας από τους ιδρυτές του κόμματος των Πρασίνων[5].

Τα τραύματα από τον πυροβολισμό του' 68 τον ταλαιπώρησαν σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, ώσπου το 1979 πέθανε στο μπάνιο κατά τη διάρκεια μιας επιληπτικής κρίσης.

To 2008, μετονομάστηκε ένα μέρος της οδού Κοχστράσε (Kochstraße) στο Κρόιτσμπεργκ του Βερολίνου στο όνομά του (Rudi-Dutschke-Straße)[6].
Βιβλιογραφία

Η χήρα του, Γκρέτχεν Κλοτς-Ντούτσκε, έγραψε το 1996 το βιβλίο Wir hatten ein barbarisches, schönes Leben. Eine Biographie, το οποίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1998 από τις εκδόσεις Το Ποντίκι υπό τον τίτλο Ρούντι Ντούτσκε: Ζήσαμε σαν αγρίμια μια όμορφη ζωή ...[7].

Παραπομπές

(Γαλλικά) BNF authorities. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11901452f. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
Michael Burleigh, Blood and Rage: History of Terrorism, σελ. 230, HarperCollins (2011) ISBN 9780062047175
Η απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντι Ντούτσκε
Η απόπειρα δολοφονίας του Ρούντι Ντούτσκε συγκλονίζει τη Δ. Γερμανία, Ιστορικό Λεύκωμα 1968, σελ. 98-101, Καθημερινή (1998)
Ρούντι Ντούτσκε
Germany, SPIEGEL ONLINE, Hamburg. «Straßen-Kampf: Umbenennung in Rudi-Dutschke-Straße rechtskräftig». SPIEGEL ONLINE. Ανακτήθηκε στις 2016-09-24.
Ρούντι Ντούτσκε: Ζήσαμε σαν αγρίμια μια όμορφη ζωή ...