.
Γουλιέλμος Θ' της Ακουιτανίας (1071 - 1126) δούκας της Ακουιτανίας και κόμης του Πουατού (1086 - 1126) ο αποκαλούμενος και Τροβαδούρος.
Γουλιέλμος Θ' της Ακουιτανίας
Ήταν ένας από τους στρατιωτικούς αρχηγούς της Α' Σταυροφορίας και ένας απο τους σημαντικότερους μεσαιωνικούς ποιητές. Γιός και διάδοχος του δουκός της Ακουιτανίας Γουλιέλμου Η' από την τρίτη σύζυγο του Ιλντεγάρδη της Βουργουνδίας. Η τελετή της γέννησης του γιορτάστηκε λαμπρά αλλά σύντομα κατηγορήθηκε σαν νόθος λόγω των προηγούμενων γάμων του πατέρα του και την εξ' αίματος συγγένεια των γονέων του, αναγκάστηκε να κάνει ταξίδι στην Ρώμη προκειμένου ο πάπας να νομιμοποιήσει τον γιο του. Κληρονόμησε σε ηλικία 15 ετών το δουκάτο απο τον πατέρα του, και παντρεύτηκε (1088) την πρώτη σύζυγο του Ερμενγάνδη του Ανζού (κόρη του Φούλκωνος του Αντίθετου). Η πρώτη σύζυγος του ήταν γυναίκα όμορφη, βαθιά μορφωμένη αλλά ταυτόχρονα πολύ ιδιόρρυθμη όταν βρισκόταν σε άσχημες σχέσεις με τον σύζυγο της εξαφανιζόταν για καιρό σε ένα μοναστήρι. Η συμπεριφορά της αυτή καθώς και το γεγονός ότι δεν του έκανε κανένα παιδί ανάγκασαν τον Γουλιέλμο να την στείλει πίσω στον πατέρα της (1091). Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Φιλίππη της Τουλούζης (1094) κόρη και διάδοχο του κόμητος Γουλιέλμο Δ' της Τουλούζης με την οποία έκανε 2 γιούς και 5 κόρες μεταξύ των οποίων τους :
* Γουλιέλμος Ι' της Ακουιτανίας
* Άννα της Ακουιτανίας
* Ραυμόνδος της Αντιόχειας
Προβλήματα με την εκκλησία και τους γάμους του
Αφορίστηκε δύο φορές, την πρώτη φορά (1114) επειδή προσπάθησε να επέμβει στην εκκλησιαστική φορολογία. Το ανάθεμα τελικά αποσύρθηκε από τον επίσκοπο του Πουατού αφού ύστερα από απειλή του ξίφους απείλησε να σκοτώσει τον επίσκοπο αν δεν άρει το ανάθεμα, ο επίσκοπος προηγουμένως είχε προκαλέσει τον Γουλιέλμο να πραγματοποιήσει την απειλή του.Την δεύτερη φορά αφορίστηκε μετά την απαγωγή της Ντανζερόζας στο Οκκιτάν σύζυγο του υποτελούς του Έμερι Α' του Σατελλερώ κλείνοντας την στο κάστρο του Πουατιέ. Η σύζυγος του επιστρέφοντας βρήκε τον σύζυγο της στοι κάστρο με την ξένη γυναίκα, διαμαρτυρήθηκε στους ευγενείς και την εκκλησία ζητώντας βοήθεια χωρίς να εξασφαλίσει καμιά υποστήριξη. Μονάχα ο παπικός απεσταλμένος Ζιρώ διαμαρτυρήθηκε στον Γουλιέλμο ζητώντας του να επιστρέψει την Ντανζερόζα στον σύζυγο της. Η δούκισσα Φιλίππη επέστρεψε (1116) στο αβαείο του Φοντεβρώ οπου και πλεύρισε εικονικά με φιλία την πρώτη σύζυγο του Γουλιέλμου Ερμενγάνδη του Ανζού, δέν έμεινε για πολύ εκεί αφού οι μοναχοί καταγράφουν τον θάνατο της στις 28 Νοεμβρίου/1118. Οι σχέσεις με τον μεγαλύτερο γιο του Γουλιέλμο ήταν τεταμένες αφού ο νεαρός Γουλιέλμος έκανε 7ετή επανάσταση μετά από προτροπή της μητέρας του λόγω της κακό μεταχείρησης της, έληξε μόνο μετά την αιχμαλωσία του απο τον πατέρα του. Οι σχέσεις πατέρα και γιού συμφιλιώθηκαν (1121) με τον γάμο του νεαρού Γουλιέλμου με την Αένορ του Σατελλερώ κόρη της Ντανζερόζας. Μετά το 1118 ο Γουλιέλμος βρέθηκε αντιμέτωπος με την επιστροφή της πρώτης συζύγου του Ενμεργάρδης μετά τον θάνατο της δεύτερης συζύγου του Φιλίππης στο αβαείο που έμεναν. Τον Οκτώβριο του 1119 εμφανίστηκε ξαφνικά στο συμβούλιο ζητώντας τα δικαιώματα της στην Ακουιτανία, ζήτησε από τον πάπα Καλλίξτο Β' να αφορίσει τον Γουλιέλμο, να τον απαιτήσει να διώξει την Ντανζαρόζα από τα ανάκτορα του, και να της επαναφέρει τα δικαιώματα της. Ο πάπας δεν συμμερίστηκε τα αιτήματα της αλλά εξακολουθούσε να ενοχλεί τον Γουλιέλμο για πολλά χρόνια. Το 1122 έχασε οριστικά την Τουλούζη την προίκα της Φιλίππης που περιήλθε σε σφετεριστές του χωρίς να απαιτήσει ξανά να του δοθεί πίσω.
Αποτυχημένη συμμετοχή του σε Σταυροφορία
Ο Γουλιέλμος προσκάλεσε στην αυλή του τον πάπα Ουρβανό Β' τα Χριστούγεννα του 1095, ζητώντας του να αναλάβει την πρωτοβουλία για Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους. Αυτός παρά την θέληση του πάπα προτίμησε να εκμεταλλευθεί την απουσία του θείου της συζύγου του Ραιμόνδου Δ' της Τουλούζης για να διεκδικήσει την πόλη, που την κυρίευσε μαζί με την Φιλίππη (1098 απειλούμενος με αφορισμό. Για να κατευνάσει την οργή του πάπα δήλωσε συμμετοχή σε Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους (1101). Αν και πολέμησε μαχητικά με μεγάλη επιδεξιότητα η επιπολαιότητα του ίδιου και του στρατού του τον οδήγησαν τον Σεπτέμβριο του 1101 σε συντριβή από τους Τούρκους στην Ηράκλεια. Ο ίδιος κατάφερε να δραπετεύσει στην Αντιόχεια με μονάχα 6 απο τους συντρόφους του που κατάφεραν να επιζήσουν. Αργότερα ενώθηκε με τα βασίλεια της Καστίλλης και της Λεώνης σε νέες Σταυροφορίες (1120 - 1123), πολέμησε στο πλευρό της βασίλισσας Ουρράκα κατά των μουσουλμάνων της Κόρδοβα. Κατα την διάρκεια της παραμονής του στην Ισπανία απέκτησε ένα πανάκριβο μουσουλμανικό βάζο της εποχής των Σασσανιδών της Περσίας και το παραχώρησε στην εγγονή του Ελεονώρα.
Διάσημος τροβαδούρος
Ήταν προστάτης των γραμμάτων, των τεχνών, των τραγουδιών παράλληλα η αυλή του ήταν κέντρο αποπλάνησης γυναικών με ένα καλοστημένο δίκτυο σε ολόκληρη την κομητεία του. Ο Γουλιέλμος Θ' ήταν πολύ περισσότερο διάσημος για τις ποιητικές του ικανότητες παρά για τις στρατιωτικές, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τροβαδούρους της εποχής του. Επέζησαν 11 από τα ποιήματα του που έγραψε με τον τίτλο του κόμητος του Πουατού αναφερόμενα σε σεξ, γυναίκες και αγάπη οι ποιητικές του ικανότητες ενέπνευσαν αργότερα και τους μεγάλους ποιητές της Αναγέννησης όπως τους Πετράρχη, Δάντη, Βοκκάκιο. Πέθανε σε ηλικία 55 ετών μετά από σύντομη ασθένεια έγινε διάσημος για τα σκάνδαλα γυναικών στην αυλή του καθώς και για την σκανδαλιστική προκλητικότητα στα ποιήματα του ιδιαίτερα αναφερόμενα σε μοναχές.
Πηγές
* Biographies des troubadours ed. J. Boutiere, A.-H. Schutz (Paris: Nizet, 1964) pp. 7-8, 585-587.
* Bond, Gerald A., ed., transl. intro. The Poetry of William VII, Count of Poitier, IX Duke of Aquitaine, (Garland Publishing Co.:New York) 1982
* Duisit, Brice. Las Cansos del Coms de Peitieus (CD), Alpha 505, 2003
* Harvey, Ruth E. The wives of the 'first troubadour', Duke William IX of Aquitaine (Journal of Medieval History), 1993
* Meade, Marion. Eleanor of Aquitaine, 1991
* Merwin, W.S. Sir Gawain and the Green Knight, 2002. pp xv-xvi. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 0-375-41476-2.
* Owen, D.D.R. Eleanor of Aquitaine: Queen and Legend
* Parsons, John Carmi. Eleanor of Aquitaine: Lord and Lady, 2002
* Verdon, J. La chronique de Saint Maixent, 1979.* Waddell, Helen. The Wandering Scholars: the Life and Art of the Lyric Poets of the Latin Middle Ages, 1955
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
