Ο Στανισλάς-Μαρί Μαγιάρ (Stanislas-Marie Maillard, 11 Δεκεμβρίου 1763 - 15 Απριλίου 1794) ήταν επικεφαλής της Εθνοφρουράς της Βαστίλης. Ως εθνοφύλακας, συμμετείχε στην επίθεση εναντίον της Βαστίλης και συνόδευσε τις γυναίκες που διαδήλωσαν στις Βερσαλλίες στις 5 Οκτωβρίου 1789 ζητώντας ψωμί. Ο Μαγιάρ κατέθεσε στο δικαστήριο ως μάρτυρας για τα γεγονότα στις Βερσαλλίες.[1]
Δράση
Γεννήθηκε στην πόλη Γκουρνέ-εν-Μπρε (Gournay-en-Bray) Έλαβε μέρος στην κατάληψη της Βαστίλης στις 14 Ιουλίου 1789. Στο εξής, έφερε τον τίτλο του "Διοικητή των Εθελοντών της Βαστίλης" και πήρε ενεργό μέρος στα περισσότερα γεγονότα που αποτέλεσαν ορόσημο για τη Γαλλική Επανάσταση. Έχοντας στρατολογηθεί στις τάξεις των Εμπερτιστών, επιφορτίστηκε από την επιτροπή της Δημόσιας Υγείας με το έργο της οργάνωσης μιας επαναστατικής δύναμης της αστυνομίας. Ήταν επίσης ένας από τους ηγέτες των ημερών του Οκτωβρίου, οι οποίες έλαβαν χώρα στις 5 και στις 6 Οκτωβρίου 1789, με τον ίδιο παρόντα μόνο στην πορεία που έγινε στις 5 Οκτωβρίου. Κατά τις ημέρες του Οκτωβρίου έγινε η επονομαζόμενη πορεία των poissardes (γυναικών της αγοράς) προς τις Βερσαλλίες, για να απαιτήσουν ψωμί και την τιμωρία των βασιλικών σωματοφυλάκων που, όπως ισχυρίζονταν οι ίδιες, είχαν δείξει ασέβεια προς την επανάσταση. Παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως εκπρόσωπο για να εκθέσει τα παράπονα των γυναικών, ο Μαγιάρ κατέθεσε την ακόλουθη δήλωση ενώπιον της Συντακτικής Συνέλευσης:
Nous sommes à Versailles pour demander du pain et en même temps pour punir les gardes du corps qui ont insulté la cocarde patriotique[2]
"Έχουμε έρθει στις Βερσαλλίες απαιτώντας ψωμί, και για να ζητήσουμε την τιμωρία των βασιλικών σωματοφυλάκων που έχουν προσβάλει την πατριωτική κονκάρδα".
Η δεύτερη αυτή δήλωση αναφερόταν στις φήμες ότι, στο συμπόσιο της 2ας Οκτωβρίου 1789, κατά την επίσκεψη του βασιλικού συντάγματος της Φλάνδρας, η εθνική κονκάρδα (με τα τρία χρώματα της σημερινής γαλλικής σημαίας ποδοπατήθηκε. Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στην πορεία του 1789 κατέφυγαν σε πράξεις βίας, στις 5 Οκτωβρίου 1789, παρενοχλώντας την Βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα και τους κληρικούς που είχαν συναντήσει στην Εθνοσυνέλευση και συγκρούστηκαν με τους φρουρούς των ανακτόρων. Την επόμενη ημέρα, στις 6 Οκτωβρίου, δύο βασιλικοί σωματοφύλακες δολοφονήθηκε, ενώ γυναίκες εισήλθαν με την βία στα ανάκτορα και εισέβαλαν στις κάμαρες της Βασίλισσας.[3]
Ως αρχηγός της εθνικής φρουράς
Ονομάστηκε αρχηγός της Εθνικής Φρουράς το 1790 και στις 17 Ιουλίου 1791 υπέγραψε την διακήρυξη του Πεδίου του Άρεως (Champs-de-Mars), η οποία κήρυξε τη Δημοκρατία. Το Σεπτέμβριο του 1792 του ανατέθηκε από την Κομμούνα των Παρισίων να θέσει ένα τέρμα στις μαζικές σφαγές κρατουμένων που είχαν συμβεί εκείνη την περίοδο. Ο Μαγιάρ διαδραμάτισε αμφιλεγόμενο ρόλο κατά τα γεγονότα εκείνα. Ειδικότερα, φαίνεται ότι βοήθησε και συνετέλεσε στις σφαγές, προσδίδοντάς τους κάποια δόση νομιμότητας με την παρουσία του. Άλλοι συγγραφείς τον πιστώνουν με έναν «θεόσταλτο ρόλο" [4] στην υπόθεση. Έτσι, μετά τα γεγονότα αναφέρεται ως «ο μέγας δικαστής του Αμπαγιέ» ή «Ο Αρχηγός των Δολοφόνων».
Ενόσω υπηρετούσε ως πρόεδρος του προσωρινού δικαστηρίου (improvised tribunal) στις φυλακές του Αμπαγιέ (Abbaye), απελευθέρωσε τον Σαρλ Φρανσουά ντε Βιρό ντε Σομπρέιλ, τον οποίο είχε σώσει η κόρη του, Μαρί-Μορίγ, για την οποία κάνει λόγο η προσωνυμία που της είχε δοθεί l'héroïne au verre de sang. Ο θρύλος λέει ότι για να σωθεί η ζωή του πατέρα της, η Μαρί-Μορίγ αναγκάστηκε να πιει ένα ποτήρι με αίμα. Ο Ζυλ Κλαρετί, στο ρόλο του δεύτερου στην ιεραρχία στο δικαστήριο, παραθέτει ως αυτόπτης μάρτυρας και περιγράφει τον Μαγιάρ ως "έναν 30χρονο άντρα, με μαύρα ατημέλητα μαλλιά. Φοράει γκέτες και ένα γκρίζο πανωφόρι ιππασίας με μεγάλες τσέπες."[5]
Το τέλος
Εξαιτίας των διασυνδέσεών του με τους Εμπερτιστές, τέθηκε υπό κράτηση δύο φορές κατά την περίοδο της Τρομοκρατίας. Υπό κράτηση δύο φορές στο πλαίσιο της τρομοκρατίας, λόγω των δεσμών του με τους Εμπερτιστές, πέθανε, στη δυστυχία, από φυματίωση.
Παραπομπές
http://chnm.gmu.edu/revolution/d/473/
Βιογραφία του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, de Viguerie, εκδόσεις du rocher, 2003, "la marche des femmes sur Versailles" σελ.262.
Schama,Citizensσελ. 467
Jules Claretie, Ruines Et Fantômes, [1]
Jules Claretie σ. 63 [2] [Αρχείο]
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
