Η Σιμόν Σινιορέ (γαλλ. Simone Signoret) (25 Μαρτίου 1921 - 30 Σεπτεμβρίου 1985) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες σταρ του γαλλικού σινεμά, όλων των εποχών. Ήταν η πρώτη γαλλίδα ηθοποιός που τιμήθηκε με όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, (με δεύτερη την Μαριόν Κοτιγιάρ το 2008) και είναι γνωστή για τη συμμετοχή της στις ταινίες: Χρυσούν κράνος (Casque d'or, 1952), Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques, 1955), Οι μάγισσες του Σέιλεμ (Les Sorcières de Salem, 1957), Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top, 1959), Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων (L'Armée des ombres, 1969) και Η ομολογία (L' aveu, 1970).

Πρώτα χρόνια

Η Σιμόν Ενριέτ Σαρλότ Καμινκέρ, γνωστότερη ως Σιμόν Σινιορέ, γεννήθηκε το 1921 στη Γερμανία, από γάλλους γονείς. Σε μεγαλύτερη ηλικία υιοθέτησε το επίθετο της μητέρας της, Ζωρζέτ Σινιορέ[1]. Ο πατέρας της, Αντρέ Καμινκέρ, ήταν μεταφραστής για το διεθνή οργανισμό Κοινωνία των Εθνών και μετά τη γέννησή της, απέκτησε με τη μητέρα της, άλλα δυο παιδιά. Όταν εκείνη ήταν μικρή, η οικογένεια της εγκαταστάθηκε στο προάστιο του Παρισιού Νεϊγί (επί του Σικουάνα). Η Σινιορέ μεγάλωσε ανάμεσα σε διανοούμενους και λογίους, διδάχτηκε την αγγλική και κατά την ενηλικίωσή της, έλαβε και δίπλωμα διδασκαλίας. ια ένα μικρό χρονικό διάστημα δίδασκε λατινικά και αγγλικά, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δαχτυλογράφος για τη φιλο-ναζιστική εφημερίδα του Ζαν Λουκερ.
Χρόνια πολέμου

Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία, η Σινιορέ έγινε μέλος μιας ομάδας καλλιτεχνών κι αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Οι φίλοι της, μεταξύ των οποίων και ο εραστής της Ντανιέλ Ζελέν, την ενθάρρυναν να ακολουθήσει τις φιλοδοξίες της. Η ομάδα αυτή των καλλιτεχνών συναντιόταν σε μια καφετέρια του προαστίου Σεν Ζεμέν Ντε Πρε, στο Παρίσι. Το 1942 άρχισε να αναλαμβάνει μικρούς ρόλους και να κερδίζει κάμποσα χρήματα, ώστε να μπορεί να συντηρεί τη μητέρα και τα αδέρφια της, που είχαν εγκαταλείψει τη Γαλλία από το 1940, ακολουθώντας τον πατέρα της στην Αγγλία, ο οποίος πολεμούσε στο πλευρό του στρατηγού Ντε Γκολ. Προκειμένου να κρύψει τις εβραϊκές της ρίζες από τους γερμανούς, η Σινιορέ υιοθέτησε το επώνυμο της μητέρας της.
Πρώτες επιτυχίες

Οι καμπύλες και τα γήινα χαρακτηριστικά της Σινιορέ, έκαναν τους παραγωγούς τον ταινιών να της αναθέτουν συχνά ρόλους πόρνης, στα πρώτα της βήματα. Πρώτη της επιτυχία ήταν η ταινία του Μαξ Όφιλς, Σχολείον έρωτος (La Ronde) το 1950, της οποίας η προβολή απαγορεύτηκε στην Αμερική, λόγω υποτιθέμενης ανηθικότητας. Το 1952, έλαβε περαιτέρω αναγνώριση με την ταινία Χρυσούν κράνος (Casque d'or, 1952), που της χάρισε το βραβείο της βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA). Η επιτυχία συνεχίστηκε το 1953 με το Ερασταί της σάρκας (Thérèse Raquin) και το 1955, έφτασε ο ρόλος που απογείωσε την καριέρα της. Εκείνος στην ταινία του Ανρί Κλουζό Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques), όπου υποδυόταν μια φόνισσα. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ Οι πέντε φυγάδες (La mort en ce jardin, 1956) κι έπειτα βραβεύτηκε ακόμα με ένα BAFTA για την ταινία Οι μάγισσες του Σέιλεμ (Les Sorcières de Salem, 1957), κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού του Άρθουρ Μίλερ, (Crucible).
Όσκαρ και Χόλιγουντ

Το 1959 η Σινιορέ πρωταγωνίστησε σε μια ταινία αγγλικής παραγωγής, σκηνοθεσίας Τζακ Κλέιτον, με τίτλο Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top). Η ταινία αυτή, της χάρισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών, καθώς και το όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Μέχρι τη νίκη της Ζυλιέτ Μπινός το 1996 για όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου, η Σινιορέ αποτελούσε τη μοναδική γαλλίδα ηθοποιό βραβευμένη με όσκαρ. Το 2008, η Μαριόν Κοτιγιάρ τιμήθηκε με όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου για την ταινία Ζωή σαν Τριαντάφυλλο κι αποτέλεσε τη δεύτερη γαλλίδα ηθοποιό, μετά τη Σινιορέ, που έλαβε ποτέ αυτή την τιμή. Μετά τη νίκη της, η Σινιορέ έλαβε πολλές προσφορές ρόλων σε χολιγουντιανές ταινίες, αλλά τις απέρριψε προτιμώντας να συνεχίσει να εργάζεται στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά κατά τη δεκαετία του 60 συμμετείχε σε κάποιες ταινίες του Χόλιγουντ με σημαντικότερες το Ο άνθρωπος με το στίγμα (Term of Trial, 1962) πλάι στο Λόρενς Ολίβιε και την ταινία του Στάνλεϊ Κρέιμερ Το πλοίο των τρελών (Ship Of Fools, 1965), που της χάρισε μια ακόμη υποψηφιότητα για όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, το οποίο έχασε από τη Τζούλι Κρίστι για την ταινία Νταρλινγκ (Darling, 1965).
Δεκαετία του 60

Η απόπειρά της το 1966 να πρωταγωνιστήσει στο πλευρό του Άλεκ Γκίνες στη θεατρική παράσταση του Ουίλιαμ Σαίξπηρ Μακβέθ (Macbeth), έλαβε αρνητικές κριτικές από τους άγγλους κριτικούς που σχολίασαν τη γαλλική προφορά της[2]. Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε με βραβείο Έμμυ για τη συμμετοχή της σε ένα επεισόδιο της σειράς τηλεταινιών, Bob Hope Presents the Chrysler Theatre (1966). Ενώ το 1969, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Ζαν-Πιερ Μελβίλ Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων (L'Armée des ombres).
Τελευταίες επιτυχίες και θάνατος

Κατά τη δεκαετία του 70, η Σινιορέ συνέχισε να εργάζεται και να συμμετέχει σε επιτυχημένες ταινίες όπως: Η ομολογία (L' aveu, 1970) σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά, Ο γάτος (Le chat, 1971) για το οποίο βραβεύτηκε με χρυσή άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου[3], Ο ανακριτής (Les granges brulees, 1973) πλάι στον Αλέν Ντελόν και Μαντάμ Ρόζα (La Vie devant soi, 1977) για την οποία βραβεύτηκε με βραβείο Σεζάρ. Οι κριτικοί είχαν αρχίσει πλέον να σχολιάζουν την εμφάνισή της, για την οποία η Σινιορέ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα και είχε αφήσει τον εαυτό της να παχύνει.

Τα απομνημονεύματά της με τίτλο La nostalgie n'est plus ce qu'elle était κυκλοφόρησαν το 1978. Συνέγραψε επίσης ένα μυθιστόρημα με τίτλο Adieu Volodya που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό της από καρκίνο του παγκρέατος το 1985.

Η τραγουδίστρια Νίνα Σιμόν, υιοθέτησε το επίθετό της, προς τιμήν της Σινιορέ.
Προσωπική ζωή

Η Σινιορέ παντρεύτηκε δυο φορές. Ο πρώτος της γάμος ήταν με το σκηνοθέτη Ιβ Αγιεγκρέ, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη την Κατρίν Αγιεγκρέ. Οι δυο τους χώρισαν το 1949 και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε τον ηθοποιό Ιβ Μοντάν με τον οποίο παρέμεινε παντρεμένη μέχρι και το θάνατό της. Κατά τα γυρίσματα της ταινίας Έλα να αγαπηθούμε (Let's Make Love, 1961), ο Μοντάν σύναψε ερωτικές σχέσεις με τη Μέριλιν Μονρόε, η οποία ήταν παντρεμένη με τον Άρθουρ Μίλερ εκείνη την εποχή. Η σχέση αυτή στιγμάτισε για πάντα τη σχέση του με τη Σινιορέ.
Φιλμογραφία

Έτος	Ταινία	Ελληνικός τίτλος	Σημειώσεις και βραβεία
1942	Boléro	Μπολερό
	Les Visiteurs du soir	Οι επισκέπτες της νυχτας	uncredited
	Le Prince charmant
1943	Adieu Léonard		uncredited
	Le Voyageur de la Toussaint		uncredited
1944	L'Ange de la nuit	Ο άγγελος της νύχτας	uncredited
	Le Mort ne reçoit plus
	Service de nuit
	Béatrice devant le désir
1945	La Boîte aux rêves	Κορίτσι για όλα	uncredited
1946	Macadam	Γυναίκες στο πεζοδρόμιο
	Le Couple idéal
	Les Démons de l'aube	Οι δαίμονες της αυγής
1947	Fantômas	Ο φαντομάς
1948	Impasse des deux anges	Μετά την αμαρτία
	Dédée d'Anvers	Το κορίτσι του δρόμου / Η γυναίκα της αμαρτίας
	Against the Wind	Ενάντια στον άνεμο
1950	Manèges	Εμπόριο σαρκός
	Le Traqué	Η Αφροδίτη του υποκόσμου
	La Ronde	Σχολείον έρωτος / Ερωτικό γαϊτανάκι
	Swiss Tour	Για πάντα δική σου
	Gunman in the streets		Αμερικάνικη διασκευή του Le Traqué
1951	Ombre et lumière	Ο εραστής μου κι εγώ
	Sans laisser d'adresse		uncredited
1952	Casque d'or	Χρυσούν κράνος	Νικήτρια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία ξένης ηθοποιού
1953	Thérèse Raquin	Ερασταί της σάρκας
1955	Mutter Courage und ihre Kinder		(Μικρού μήκους)
	Les Diaboliques	Οι διαβολογυναίκες	Diabolique
1956	Un matin comme les autres		(Μικρού μήκους)
	La mort en ce jardin	Οι πέντε φυγάδες
1957	Les Sorcières de Salem	Οι μάγισσες του Σέιλεμ	Νικήτρια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία ξένης ηθοποιού
	Die Windrose
1959	Room at the Top	Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους	Νικήτρια - Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου Νικήτρια- Φεστιβάλ των Καννών - Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνειας Νικήτρια - Βραβεία National Board Of Review - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία Νικήτρια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία Υποψήφια - Χρυσή Σφαίρα - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε δράμα
1960	Adua e le compagne	Κοκκότες πολυτελείας
1960	Les Mauvais coups	Το κορμί σου είναι δικό μου
	Amours célèbres	Διάσημοι ερασταί
1961	Barabbas	Βαράββας
1962	Il Giorno più corto	Η πιο αστεία μέρα του πολέμου
	Term of Trial	Ο άνθρωπος με το στίγμα
1963	Dragées au poivre	Το αλατοπίπερο της ζωής
	Le Jour et l'heure	Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα
1965	Compartiment tueurs	Διαμέρισμα δολοφόνων
	Ship of Fools	Το πλοίο των τρελών	Υποψήφια - Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου Υποψήφια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία Υποψήφια - Χρυσή Σφαίρα - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε δράμα
1966	Paris brûle-t-il?	Το Παρίσι φλέγεται
	The Deadly Affair	Η κατάσκοπος του Λονδίνου	Υποψήφια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη ηθοποιός σε Β' γυναικείο ρόλο
1967	Games	Το μυστικό της γυναίκας με τα μαύρα	Υποψήφια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία ξένης ηθοποιού
1968	The Sea Gull	Ο γλάρος
1969	L'Américain	Ο αμερικανός
	L'Armée des ombres	Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων
	Mr. Freedom	Μίστερ Φρίντομ	uncredited cameo
1970	L'Aveu	Η ομολογία
1971	La Veuve Couderc	Η κίτρινη ταυτότητα
	Le Chat	Ο γάτος	Νικήτρια - Αργυρή άρκτος καλύτερης ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου
	Comptes à rebours	Τώρα θα πληρώσεις, δολοφόνε!
1973	Rude journée pour la reine
	Les Granges brulées	Ο ανακριτής
1975	La Chair de l'orchidée	Η γυναίκα με το κόκκινο λουλούδι
1976	Police Python 357	Ο σκληρός νόμος του επιθεωρητή Φερό
1977	La Vie devant soi	Μαντάμ Ρόζα	Νικήτρια - Σεζάρ καλύτερης ηθοποιού Νικήτρια - Βραβείο Ντάβιντ Ντι Ντονατέλο καλύτερης ξένης ηθοποιού
1978	Judith Therpauve	Ζιντίτ Τερπόβ
1979	The Adolescent
1980	Chère inconnue
1982	Guy de Maupassant
	L'étoile du nord		Υποψήφια - Σεζάρ καλύτερης ηθοποιού

L'étoile du nord Υποψήφια - Σεζάρ καλύτερης ηθοποιού
Παραπομπές

SImone Signoret - Women's Studies
Sutcliffe, Tom. Sir Alec Guiness. Film Guardian.co.uk. 7 August 2000.

«Berlinale 1971: Prize Winners». berlinale.de. Ανακτήθηκε στις 2010-03-14.

Βιβλιογραφία

Μόνους, Μπάρι (ed), The Encyclopedia of Hollywood Film Actors From the Silent Era to 1965. New York: Applause Books, 2003. ISBN 1-55783-551-9
Σινιορέ, Σιμόν, La nostalgie n'est plus ce qu'elle était. Weidenfeld and Nicolson, 1978. ISBN 0-297-77417-4

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Η Σιμόν Σινιορέ στο cine.gr
Η Σιμόν Σινιορέ στο imdb
ΤΑ ΝΕΑ: Πέρα από τη Μέριλιν

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Simone Signoret της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).