Ρενέ Ουίγκ

Ο Ρενέ Ουίγκ (γαλλικά: René Huyghe, 3 Μαΐου Αρράς (D/R) 1906 - 5 Φεβρουαρίου Παρίσι 1997) ήταν Γάλλος συγγραφέας του οποίου το κύριο έργο μελέτης ήταν η ψυχολογία και η φιλοσοφία της τέχνης. Επίσης διετέλεσε έφορος της πινακοθήκης στο μουσείο του Λούβρου, καθηγητής στο Κολέγιο της Γαλλίας (D/R), και μέλος της Γαλλική Ακαδημίας. Ήταν ο πατέρας του συγγραφέα Φρανσουά-Μπερνάρ Ουίγκ.[1][2][3]

Βιογραφικό

Σπούδασε φιλοσοφία και αισθητική στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης και τη σχολή του Λούβρου (D/R). Έγινε έφορος της πινακοθήκης του Λούβρου το 1930, και μετέπειτα προήχθη σε αρχι-έφορο και καθηγητή στη σχολή του Λούβρου το 1936 ενώ ήταν μόνο 30 ετών. Ίδρυσε τις καλλιτεχνικές επιθεωρήσεις L’Amour de l’Art και Quadrige. Ήταν από τους πρώτους στη Γαλλία που δημιούργησαν ταινίες σχετικά με την τέχνη, όπως την ταινία Rubens -με θέμα τον ζωγράφο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς- η οποία και βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας.[1][2]

Κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου οργάνωσε την μετακίνηση των πινάκων του Λούβρου προς στη μη κατεχόμενη από Γερμανούς ζώνη την οποία διαχειρίζονταν η κυβέρνηση του Βισύ, και ανέλαβε την προστασία τους έως την απελευθέρωση της Γαλλίας. Το 1950 εκλέχθηκε μέλος του Κολεγίου της Γαλλίας (D/R), λαμβάνοντας την έδρα της ψυχολογίας των πλαστικών τεχνών (D/R). Το 1974 ανέλαβε τη θέση του διευθυντή του μουσείου Ζάκμαρτ-Αντρέ (D/R). Επίσης έγινε πρόεδρος της διεθνούς επιτροπής εμπειρογνωμόνων της ΟΥΝΕΣΚΟ για τη διάσωση της Βενετίας, καθώς και υπηρέτησε στο καλλιτεχνικό συμβούλιο των μουσείων της Γαλλίας.[1][2]
Διακρίσεις
Ο Ρενέ Ουίγκ (αριστερά) κατά την παραλαβή του βραβείου Εράσμους το 1966

Το 1966 του απονεμήθηκε το βραβείο Εράσμους στη Χάγη.[1]

Επίσης κατείχε τους παρακάτω τιμητικούς τίτλους:[1][2]

Μέγας Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής
Μέγας Σταυρός του Τάγματος της Αξίας (D/R)
Ταξιάρχης του Τάγματος του Λεοπόλδου (D/R) (Βέλγιο)

Κύρια έργα

Histoire de l’art contemporain (Alcan, 1935)
Cézanne (Plon, 1936)
L'univers de Watteau, dans Hélène Adhémar, Watteau : sa vie, son œuvre. Catalogue des peintures et illustration (P. Tisné, 1950)
La Peinture d’Occident Cent chefs-d’œuvre du musée du Louvre (Nouvelles éditions françaises, 1952)
Dialogue avec le visible ([Flammarion, 1955)
L’Art et l’Homme, Vol I (editor) (Larousse, 1957) Vol II (1958) Vol III (1961)
Van Gogh (Flammarion, 1958)
L’Art et l’Homme (Flammarion, 1960)
Delacroix ou le Combat solitaire (Hachette, 1964)
Les Puissances de l’image (Flammarion, 1965)
Sens et destin de l’art (Flammarion, 1967)
L’Art et le Monde moderne (ed. with Jean Rudel) 2 volumes (Larousse, 1970)
Formes et Forces (Flammarion, 1971)
La Relève du Réel, la peinture française au XIXe siècle, impressionnisme, symbolisme (Flammarion, 1974)
Ce que je crois (Grasset, 1974)
La nuit appelle l'aurore, dialogue orient-occident sur la crise contemporaine (avec Daisaku Ikeda) (Flammarion, 1976)
La Relève de l’Imaginaire, la peinture française au XIXe siècle, réalisme et romantisme (Flammarion, 1981)
Les Signes du temps et l’Art moderne (Flammarion, 1985)
Se perdre dans Venise (avec Marcel Brion) (Arthaud, 1987)
Psychologie de l’art, résumé des cours du Collège de France (Le Rocher, 1991)

Παραπομπές

(Αγγλικά) Huyghe, René [Louis], Dictionary of Art Historians
(Γαλλικά) René HUYGHE, Académie française

(Ισπανικά) Biografia de René Huyghe, Biografias y Vidas

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

(Γαλλικά) Ηχητικό απόσπασμα από ομιλία του Ουίγκ σχετικά με το έργο του βαν Γκογκ - youtube.com