Ζιλ ντε Πολινιάκ

Ο πρίγκιπας Ζιλ ντε Πολινιάκ, 3ος Δούκας του Πολινιάκ (Auguste Jules Armand Mari de Polignac Γαλλική προφορά: ​[ʒyl.də.pɔ.li.ɲak], 14 Μαΐου 1780 - 2 Μαρτίου 1847 [1]), ήταν Γάλλος πολιτικός. Ήταν ένας εξαιρετικά βασιλόφρων πολιτικός μετά την Επανάσταση και πρωθυπουργός υπό από τον Κάρολο Ι΄ λίγο πριν την Ιουλιανή Επανάσταση του 1830 που ανέτρεψε τη δυναστεία των Βουρβόνων.
Βιογραφία

Γεννημένος στις Βερσαλλίες, ο Ζιλ ήταν ο νεότερος γιος του Ζιλ, 1ου δούκας του Πολινιάκ, και της Γκαμπριέλ ντε Πολαστρόν, μιας έμπιστης και ευνοούμενης της Βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας. Λόγω της προνομιακής θέσης της μητέρας του, ο νεαρός Ζιλ ανατράφηκε στο περιβάλλον της αυλής των Βερσαλλιών, όπου η οικογένειά του καταλάμβανε μια πολυτελή σουίτα με δεκατρία δωμάτια. Η αδελφή του, Αγλαΐα, ήταν παντρεμένη με τον Δούκα του Γκις σε νεαρή ηλικία, βοηθώντας να παγιώσει τη θέση της οικογένειας Πολινικά ως ηγετική στην υψηλή κοινωνία στις Βερσαλλίες.

Το 1789, με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, η μητέρα του Ζιλ και ο κύκλος της αναγκάστηκαν να διαφύγουν στο εξωτερικό, λόγω των απειλών κατά της ζωής τους. Η Γκαμπριέλ ήταν ένας από τους πιο συνεπείς υποστηρικτές της απολυταρχίας και κληροδότησε αυτές τις πολιτικές συμπάθειες στο γιο της πριν το θάνατό της το 1793.

Ο Ζιλ παντρεύτηκε δύο φορές. Παντρεύτηκε πρώτα, το 1816 στο Λονδίνο, με την Μπάρμπαρα Κάμπελ μια νεαρή Σκωτσέζα, η οποία επέστρεψε αργότερα μαζί του στη Γαλλία, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Μετά το θάνατό της το 1819, παντρεύτηκε στο Λονδίνο στις 3 Ιουνίου 1824, την Σαρλότ Κοντέσα του Σουασέλ, χήρα του Κόμη ντε Σουασέλ. Είχαν γνωριστεί, όταν αυτή είχε πάει για την ανανέωση του διαβατηρίου της στην πρεσβεία του Λονδίνου, και ο ΄ίδιος ήταν Πρεσβευτής (1823-1829).[2] Έκαναν 5 παιδιά, εκ των οποίων τα δύο γεννήθηκαν, ενώ ο πατέρας τους ήταν (άνετα) στη φυλακή. Ο γάμος του ζευγαριού ακυρώθηκε από τη Γαλλική Βουλή των Λόρδων, αλλά ο Ζιλ και η Σαρλότ πήγαν στην Αγγλία μετά την αποφυλάκισή του το 1836, και ανανέωσαν τους όρκους τους ενώπιον του Γάλλου προξένου το 1837.[3]

Επιστρέφοντας στη Γαλλία, η οποία κυβερνούνταν από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ο Ζιλ συνέχισε με ζήλο την πίστη του στην εξόριστη βασιλική οικογένεια. Το 1804, ένα χρόνο μετά το θάνατο της αδελφής του, ο Ζιλ είχε εμπλακεί στη συνωμοσία των Cadoudal και Pichegru για την δολοφονία τον Βοναπάρτη, και φυλακίστηκε μέχρι το 1813. Μετά την Παλινόρθωση των Βουρβόνων, βραβεύτηκε με διάφορες τιμητικές διακρίσεις και θέσεις. Κατείχε διάφορα αξιώματα, έλαβε από τον Πάπα τον τίτλο του «πρίγκιπα» το 1820, και το 1823 ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΗ΄ τον έκανε πρέσβη στη Μεγάλη Βρετανία. Ένα χρόνο αργότερα, ο πρώην φίλος της μητέρας του ανέβηκε στο θρόνο ως Βασιλιάς Κάρολος Ι΄. Οι πολιτικές συμπάθειες του Πολινιάκ δεν μεταβλήθηκαν και ήταν ένας από τα πιο εμφανείς υπερ-βασιλόφρονες κατά την εποχή της Παλινόρθωσης.

Εκείνη την εποχή, υπήρχαν φήμες ότι ο Πολινιάκ υποστήριζε τις πολιτικές των υπερ-βασιλοφρόνων, επειδή πίστευε ότι λάμβανε έμπνευση από την Παναγία. Ωστόσο, υπάρχουν λίγα ιστορικά στοιχεία για αυτήν την ιστορία. Δεν υπάρχει καμία αναφορά για τέτοια κίνητρα στα προσωπικά απομνημονεύματα του Πολινιάκ ή στα απομνημονεύματα των αυλικών της Παλινόρθωσης.

Στις 8 Αυγούστου 1829 ο Κάρολος Ι΄ τον διόρισε στο υπουργείο Εξωτερικών και τον επόμενο Νοέμβριο ο Πολινιάκ έγινε πρόεδρος του συμβουλίου, ουσιαστικά ο ισχυρότερος πολιτικός στη Γαλλία. Ο διορισμός του θεωρήθηκε ένα βήμα προς την ανατροπή του συντάγματος και ο Πολινάκ, με άλλους υπουργούς, θεωρήθηκε υπεύθυνος για την απόφαση για την έκδοση των Τεσσάρων Διαταγμάτων, που ήταν η άμεση αιτία της επανάστασης του Ιουλίου 1830.

Με το ξέσπασμα της εξέγερσης διέφυγε, περιπλανήθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα ανάμεσα στις ερημιές της Νορμανδίας πριν συνελήφθη στο Γκρανβίλ. Στη δίκη του ενώπιον της Βουλής των Λόρδων καταδικάστηκε και τιμωρήθηκε σε διαρκή φυλάκιση σε κάστρο στο Χαμ. Αλλά επωφελήθηκε από την αμνηστία του 1836, όταν η ποινή του μετατράπηκε σε εξορία. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, έγραψε το Considerations politiques (1832). Στη συνέχεια, πέρασε αρκετά χρόνια στην εξορία στην Αγγλία πριν του επιτραπεί να επανέλθει στη Γαλλία, υπό την προϋπόθεση ότι ο ίδιος δεν θα κατοικούσε ξανά στο Παρίσι.

Ο Ζιλ πέθανε στο Σεν Ζερμαίν το 1847 λόγω των συνεπειών της φυλάκισης του. Περίπου ένα μήνα πριν είχε αναλάβει τον τίτλο του Δούκα του Πολινιάκ μετά το θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, Αρμάν, ο οποίος είχε πεθάνει χωρίς παιδιά.
Παραπομπές
Encyclopedia Britannica
Sylvia Kahan. In Search of New Scales: Prince Edmond De Polignac, Octatonic Explorer University of Rochester Press, 2009

Kahan σ.13