O Ζοακίμ Μυρά ή Ιωακείμ Μυρά (Joachim Murat, 25 Μαρτίου 1767 - 13 Οκτωβρίου 1815) ήταν στρατάρχης της Γαλλίας και Βασιλιάς της Νεαπόλεως από το 1808 ως το 1815. Υπήρξε η πλέον εξέχουσα φυσιογνωμία των στραταρχών του Ναπολέοντα Α΄. Μαζί με τους Νταβού και Νεΰ αποτελούσαν την τριάδα των «Στραταρχών Εφόδου» του Ναπολέοντα, αναλαμβάνοντας πάντοτε τις δυσκολότερες θέσεις στο πεδίο της μάχης.
Πρώιμος βίος
Γιος μίας 12μελούς οικογενείας ταβερνιάρηδων από την Τουλούζη, ο Μυρά αναδείχθηκε σε έναν γοητευτικό και θρασύτατο νεαρό, έτοιμο για καυγά στην πρώτη ευκαιρία. Σε μία περίπτωση τραυμάτισε βαριά ένα παιδί και το έσκασε από το σχολείο και το σπίτι του, καλπάζοντας πάνω σε ένα “ψωράλογο”, για να καταταγεί στο πρώτο σύνταγμα ιππικού που βρέθηκε μπροστά του [1]. Εκεί όμως ενεπλάκη σε μία ανταρσία και απεβλήθη, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στο σπίτι του για να ασχοληθεί με την αρτοποιία.
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πορτραίτο του Μυρά, έργο του Φρανσουά Πασκάλ Σιμόν, Βαρώνου του Ζεράρ, περίπου 1800-1810
Το 1791 κατετάγη πάλι εθελοντικά ως απλός στρατιώτης και εξελίχθηκε σε ένθερμο αντιβασιλικό επαναστάτη. Έλαβε μέρος στο κίνημα του Ζαν Πολ Μαρά εναντίον της Βουλής και με μία ηρωική επέλαση κατάφερε να καταλάβει τα 50 πυροβόλα που απειλούσαν τους κινηματίες του Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη. Μετά την ανδραγαθία του αυτή, ο Ναπολέων τον προήγαγε σε ταξίαρχο και ακολούθησε τον αυτοκράτορα στις εκστρατείες της Ιταλίας και της Αιγύπτου, όπου ανέδειξε και πάλι τις μαχητικές του ικανότητες. Σε μία έφοδό του στη μάχη του Αμπουκίρ (25 Ιουλίου 1799) έκοψε με μία κίνηση τα δάκτυλα του αρχηγού των Μαμελούκων, ενώ την επόμενη στιγμή δέχθηκε μία εχθρική βολίδα η οποία διαπέρασε τις παρειές του–ένα τραύμα το οποίο κατέστρεψε λίγη από τη γοητεία του, αλλά συνέβαλε έντονα στην αύξηση της δημοτικότητάς του. Το 1800 υποστήριξε ένθερμα τον Ναπολέοντα στην αναρρίχησή του στην εξουσία και συνδέθηκε ερωτικά με την αδελφή του, Καρολίν, την οποία νυμφεύθηκε με τις ευλογίες του ίδιου του αυτοκράτορα. Το 1804 προήχθη σε στρατάρχη. Υπήρξαν αρκετές στιγμές απειθαρχίας και συγκρούσεων με τον Ναπολέοντα, αλλά η συμβολή του στη νίκη του 'Αουστερλιτς έκανε τα πάντα να ξεχαστούν.
Βασιλιάς της Νεαπόλεως
Στο πεδίο της μάχης ηγείτο προσωπικά των ανδρών του, πάντοτε υπερήφανος, αλαζονικός και καλοντυμένος, με το ξίφος στο χέρι. Το 1808, με πίεση της Καρολίν, ο Ναπολέων προσέφερε στον Μυρά το Βασίλειο της Νεαπόλεως αναμένοντας από αυτόν να λειτουργήσει ως πιόνι της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Μυρά προσπάθησε να διασώσει τον θρόνο του από την επιβουλή της Αυστρίας, αλλά τελικά, παρά τις προσπάθειές του, οι Αυστριακοί ανακατέλαβαν την ιταλική χερσόνησο και ο Γάλλος στρατάρχης έχασε το στέμμα του. Ακολούθησε τον Ναπολέοντα στην εκστρατεία της Ρωσίας και η μετωπική επέλαση των 15.000 ιππέων του εναντίον του ρωσικού πεζικού στη μάχη του Μποροντίνο θα παραμείνει θρυλική στην ιστορία, δικαιώνοντας την επωνυμία του «Το καλύτερο σπαθί της Αυτοκρατορίας». Το 1815, καθώς ο Ναπολέων επέστρεφε από την εξορία του στην Έλβα, ο Μυρά, συνοδευόμενος από 600 μισθοφόρους, επιχειρούσε την δική του απόβαση στην Νάπολη σε μία τελευταία προσπάθεια να ανακτήσει το βασίλειό του. Συνελήφθη από τους Αυστριακούς και στις 13 Οκτωβρίου 1815 στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πάντοτε γοητευτικός και αλαζόνας μέχρι το τέλος, παρακάλεσε τους στρατιώτες να μην τον πυροβολήσουν στο πρόσωπο.
Σημειώσεις
^ - Η εικόνα μας είναι γνωστή: την διαβάζουμε στους «Τρεις Σωματοφύλακες» του Αλέξανδρου Δουμά ο οποίος εμπνεύστηκε την αρχή του έργου και τον ήρωα Ντ’ Αρτανιάν, από το συγκεκριμένο περιστατικό της ζωής του Μυρά. Λέγεται μάλιστα ότι όλο το έργο ήταν εμπνευσμένο από την ζωή των στρατηγών του Ναπολέοντα με τις εξής αντιστοιχίες: Ντ’ Αρτανιάν = Μυρά, Πόρθος = Λαν, Άθως = Μπεσσιέρ, Άραμις = Ντεσσαί, Ρισελιέ = Ταλλεϋράνδος. Ο Δουμάς ήταν οπαδός του Ναπολέοντα, αλλά έζησε την εποχή της Παλινόρθωσης, όπου υπήρχε έντονη λογοκρισία, οπότε το όλο έργο αποτελούσε την συγκάλυψη ενός φιλο-βοναπαρτικού μηνύματος σε όσους θυμόντουσαν ακόμα τα πρόσωπα και τις εποχές του 1790-1800.
Εξωτερικός σύνδεσμος
Napoleonic Literature
Πηγές
Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο των Ιωάννη Μανσόλα και Άγγελου Δαλασσηνού
Προκάτοχος
Ιωσήφ Α΄ ΒΒασιλιάς της Νεαπόλεως
Great Coat of Arms of Joachim Murat as King of Naples.svg
1808 – 1815
Διάδοχος
Φερδινάνδος Α΄
Σύνδεσμοι σε καταλόγους καθιερωμένων όρων
WorldCat VIAF: 71399783 LCCN: n50040041 ISNI: 0000 0001 2138 665X GND: 118746928 SELIBR: 211628 SUDOC: 02764121X BNF: cb119639427 (data) ULAN: 500322997 NLA: 51934024 NKC: jn20000701279 Léonore: LH/1967/64 ICCU: IT\ICCU\LO1V\134810 BNE: XX1439356
Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014.
(Γαλλικά) BNF authorities. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119639427. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
«Joachim Murat». (Γαλλικά) Léonore database. Υπουργείο Πολιτισμού. LH/1967/64.
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Joachim-Murat. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Αγγλικά) SNAC. w62n5n6f. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Αγγλικά) Find A Grave. 7827. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Joachim Murat». (Γαλλικά) Sycomore. 13391.
«Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
