Ζαν-Μαρκ Αιρώ

Ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ (γαλλ. Jean-Marc Ayrault), γεννημένος στις 25 Ιανουαρίου 1950 στο Μολεβριέ της Μαιν-ε-Λουάρ, είναι Γάλλος πολιτικός. Υπηρέτησε ως Πρωθυπουργός από 12 Μαρτίου 2012 εώς την 1η Απριλίου του 2014 .

Γενικός Σύμβουλος της Λουάρ-Ατλαντίκ και δήμαρχος του Σαιν-Ερμπλαίν τις δεκαετίες 1970-1980, διετέλεσε, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, δήμαρχος της Ναντ από το 1989 ως 2012, βουλευτής από το 1986 ως το 2012 και πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση από το 1997, ως τον ορισμό του ως επικεφαλής της πρώτης κυβέρνησης επί προεδρίας Φρανσουά Ολλάντ στις 15 Μαΐου 2012, και μετέπειτα της δεύτερης στις 18 Ιουνίου του ιδίου έτους εώς και την λήξη της θητείας του .

Βιογραφία
Καταγωγή, σπουδές και οικογένεια

Ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ είναι το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας [1] του Ζοζέφ Αιρώ[2] (1921-2010), αγρότη στο επάγγελμα, και μετέπειτα εργάτη σε εργοστάσιο, προτού γίνει υψηλόβαθμο στέλεχος του ίδιου αυτού εργοστασίου, και της Ζωρζέτ Υζενό (γεννημένης το 1928 στην Ναντ), μοδίστρας και μετέπειτα σπιτονοικοκυράς.

Πήγε δημοτικό στο Καθολικό σχολείο του Σαιν-Ζοζέφ στο Μολεβριέ και, από το 1961 ως το 1968, ήταν μαθητής στο δημόσιο λύκειο Κολμπέρ του Σολέ[3]. Πραγματοποίησε, αργότερα, ανωτάτου επιπέδου σπουδές γερμανικών στο Πανεπιστήμιο της Ναντ. Το φοιτητικό έτος 1969-1970, πέρασε ένα τμήμα του έτους (ένα εξάμηνο) στην Γερμανία, στο Πανεπιστήμιο του Βύρτσμπουργκ. Έλαβε το δίπλωμά του στα γερμανικά το 1971, ενώ, στη συνέχεια, πέρασε το CAPES το 1972[4]. Πραγματοποίησε το έτος πρακτικής του στο Κολέγιο της Λα Τροκαρντιέρ (Σαλβαδόρ Αγιέντε) στο Ρεζέ και διορίστηκε καθηγητής στο Σαιντ-Ερμπλαίν στο Κολέγιο της Ανζβινιέρ το 1973.

Ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ απαλλάχτηκε από τα καθήκοντα του καθηγητή του 1976. Καθώς είχε γίνει, πλέον, δήμαρχος του Σαιντ-Ερμπλαίν, για ορισμένα χρόνια εργαζόταν με μειωμένο ωράριο.

Τον Σεπτέμβριο του 1971[5], παντρεύτηκε την Μπριζίτ Τεριέν. Γεννημένη από μια Καθολική οικογένεια αγροτών στις 10 Ιουνίου 1950 στο Μολεβριέ, ήταν μέλος, στα νιάτα της, του Αγροτικού Κινήματος Χριστιανικής Νεολαίας. Κατέχοντας δίπλωμα στη σύγχρονη λογοτεχνία, διορίστηκε καθηγήτρια γαλλικών σε κολέγιο που βρισκόταν εντός της ζώνης ZEP, στην περιοχή της Ναντ, από το 1974. Εκλέχτηκε γενική σύμβουλος του Καντονιού του Σαιντ-Ερμπλαίν-Ουέστ-Αντρ για το διάστημα μεταξύ 1982 και 2001, και στη συνέχεια, το 2002, περιφερειακός εκπρόσωπος για τα δικαιώματα των παιδιών της περιοχής της Χώρας του Λίγηρα. Εγκατέλειψε αυτή την θέση το 2004, προτού ιδρύσει, το 2005, το Σπίτι των Εφήβων της Ναντ[6].

Ο Ζαν-Μαρκ και η Μπριζίτ Αιρώ έχουν δύο κόρες, την Ιζαμπέλ, γεννημένη το 1974, και την Ελίζ, γεννημένη το 1977, δημοσιογράφο στο Canal+[7], καθώς και τρία εγγόνια[8].
Αγωνιστικά ξεκινήματα

Στη διάρκεια της εφηβείας του, ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ έγινε μέλος του Αγροτικού Κινήματος Χριστιανικής Νεολαίας, αρχικά στο Σολέ, και μετέπειτα στο Πανεπιστήμιο της Ναντ. Η οργάνωση αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πολιτική του διαπαιδαγώγηση καθώς, την περίοδο 1966-1968, υιοθέτησε μια φιλελεύθερη οπτική γωνία της θρησκείας, υιοθετώντας, μάλιστα, ορισμένες ιδέες του Μαρξισμού[9] ως μέσο "σφυγμομέτρησης" της κοινωνίας.

Στη διάρκεια των σπουδών του, ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ επιθυμούσε την ενασχόλησή του με τα πολιτικά κοινά και έδειξε ενδιαφέρον για το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Εγκατέλειψε το MRJC στα τέλη του 1970. Το 1971, μετακόμισε με την οικογένειά του στο Σαιντ-Ερμπλαίν στο Σιγιόν της Βρετάνης, πολυκατοικία στην οποία θα κατοικεί μέχρι την εκλογή του στην θέση του Δημάρχου της Ναντ το 1989[10].

Συνάντησε στην Ναντ, στις αρχές του 1971 τον πρώτο του πολιτικό μέντορα, Μπερνάρ Αζό[11], μέλος της Συνέλευσης Δημοκρατικών Θεσμών του Φρανσουά Μιτεράν. Είναι σε αυτά τα πλαίσια που θα συμμετάσχει στην προετοιμασία του Συνεδρίου του Επιναί, δίνοντας την ψήφο του στο εσωκομματικό ιδεολογικό ρεύμα Ποπερέν. Μετά το συνέδριο, το ρεύμα Ποπερέν κατείχε την μειοψηφία, ενώ ο Πιέρ Μωρουά είχε συνταχθεί με τον Φρανσουά Μιτεράν.

Μετά από ένα πέρασμα από την Σοσιαλιστική Νεολαία, ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ εντάχθηκε τον Ιανουάριο του 1972 στο τμήμα του PS στο Σαιντ-Ερμπλαίν, όπου, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα γίνει αναπληρωτής γραμματέας και, στη συνέχεια, γραμματέας το 1974, κι ενώ αυτό πέρασε από μια εικοσαριά μέλη σε άνω των εκατό από το 1972 ως το 1977.
Δήμαρχος του Σαιντ-Ερμπλαίν

Στη διάρκεια των καντονιακών εκλογών του 1976, ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ εκλέχτηκε στο Καντόνι του Σαιντ-Ερμπλαίν-Αντρ. Ήταν πρόεδρος του γενικού συμβουλίου του μέχρι το 1982.

Το 1977, αντιμετώπισε τον Μισέλ Σωτί για τον δημαρχιακό θώκο του Σαιντ-Ερμπλαίν και έγινε (με ποσοστό 56 % επί των ψήφων) ο νεαρότερος δήμαρχος της Γαλλίας σε μια κοινότητα με πληθυσμό άνω των 30.000 κατοίκων[12]. Ως αναπληρωτή είχε τον Σαρλ Γκωτιέ, ο οποίος ανέλαβε, αργότερα, και την διαδοχή του.

Το 1978, ορίστηκε ως υποψήφιος από τα μέλη του κόμματος για τις βουλευτικές εκλογές, μπροστά από τον Αλαίν Σενάρ, αλλά ο τελευταίος πήρε, τελικά, την θέση του Αιρώ ύστερα από παρέμβαση του Φρνασουά Μιτεράν για λόγους ισορροπίας μεταξύ των πρώην του SFIO (των « μωρουαϊστών ») και των νέων σοσιαλιστών. Ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί του (κάτι που θα κάνει, όμως, από το 1981 ως το 1986).

Το 1979, ήταν μέλος της διοικούσας επιτροπής του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη διάρκεια του Συνεδρίου του Μετς, στη διάρκεια του οποίου ήταν μέλος της επιτροπής λήψης αποφάσεων. Λίγο αργότερα, το ρεύμα CERES ανέλαβε την διεύθυνση του τμήματος της Λουάρ-Ατλαντίκ, με τον Ζαν Νατιέ στην θέση του γραμματέα. Το 1981, στο Συνέδριο της Βαλάνς, ήταν μέλος του εθνικού εκτελεστικού γραφείου του κόμματος. Καθώς ο Ζαν Νατιέ εγκατέλειψε την γραμματεία του τμήματος της Λουάρ-Ατλαντίκ του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ άφησε την θέση αυτή στον Σαρλ Γκωτιέ, τον πρώτο του αναπληρωτή στο Σαιντ-Ερμπλαίν.

Στη διάρκεια αυτών των δύο θητειών, είναι άξια αναφοράς τα έργα βελτίωσης της περιοχής του Σιγιόν τη Βρετάνης, καθώς και οι παρεμβάσεις της δημοτικής αρχής αναφορικά με τις διάφορες επιχειρήσεις και η κατασκευή του πολυχώρου εκδηλώσεων Onyx.

Από το 1977 ως το 1982, παρενέβαινε αρκετά συχνά, ειδικά αναφορικά με το θέμα κατασκευής πυρηνικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής στο Πελερέν, που είχε μεγάλη σημασία για το καντόνι του. Αλλά, εκείνη την εποχή το Γενικό Συμβούλιο της Λουάρ-Ατλαντίκ μετρούσε στην πλειοψηφία του άτομα από τον πολιτικό χώρο της δεξιάς.
Δήμαρχος της Ναντ

Το 1989, ο δήμαρχος της Ναντ, Μισέλ Σωτί (RPR), αποφάσισε να μην κατέβει στις εκλογές. Ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ, ως υποψήφιος του PS, έγινε τύποις υποψήφιος για την ανάληψη του δημαρχιακού αξιώματος της πόλης τον Δεκέμβριο του 1988. Η προεκλογική καμπάνια του σημαδεύτηκε από τις επισκέψεις του Φρανσουά Μιτεράν στο Σαιντ-Ερμπλαίν τον Φεβρουάριο του 1989 με την ευκαιρία κάποιων εγκαινίων στην περιοχή και αυτές του Πρωθυπουργού Μισέλ Ροκάρ και του Ζακ Σιράκ στην Ναντ. Στις 12 Μαρτίου 1989, το ψηφοδέλτιο του Αιρώ πήρε την νίκη από τον πρώτο κιόλας γύρο, με ποσοστό 50,19 % επί των ψήφων, απέναντι στο ψηφοδέλτιο του Ντανιέλ Οζερό που συγκέντρωσε ποσοστό 40% επί των ψήφων. Επανεκλέχθηκε, διαδοχικά, δήμαρχος το 1995, το 2001 και το 2008[13].
Ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ με την γυναίκα του, στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Ναντ, τον Σεπτέμβριο του 2011

Αν και τα σημάδια ανάκαμψης της πόλης είχαν κάνει την εμφάνισή τους πριν από την εκλογή του στο δημαρχιακό αξίωμα με την επανεισαγωγή του tramway, χάρη στον Αλαίν Σενάρ, την ίδρυση της Cité des Congrès, της τεχνόπολης Atlanpole, που αποτελούσαν εμπνεύσεις του Μισέλ Σωτί, την σύνδεση της πόλης με το δίκτυο TGV το 1989, ενώ, στο Αιρώ, του έχει αποδοθεί, πολλές φορές, η πολιτισμική ανάδειξη της πόλης της Ναντ, της οποίας τα σύμβολα είναι τα παρακάτω :

το Royal de luxe
το Le Lieu unique
η La Folle Journée
το Festival des trois continents.

Ένα άλλο τμήμα της δραστηριοποίησής του είναι η αστικοποίηση, κυρίως οι επαναδιατάξεις του κέντρου της πόλης : η Cours Saint-Pierre et Saint-André, η Place Saint-Pierre, η Cours des 50-Otages, η Place Royale, καθώς και η ανάπτυξη του συστήματος δημοσίων μεταφορών (νέες γραμμές tramway, γραμμές λεωφορείου υπό την ονομασία « Busway », σύστημα ενοικίασης ποδηλάτων « Bicloo »).
Ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ μπροστά στο Μνημείο της Κατάργησης της Δουλείας στην Ναντ, στις 23 Μαρτίου 2012

Στα πλαίσια της δημαρχίας του, ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ ενθάρρυνε, επίσης, την κατασκευή μνημείου για το εμπόριο Αφρικανών σκλάβων που πραγματοποιούνταν από την πόλη κατά τον 18ο αιώνα, της κατασκευής του οποίου εμπνευστής ήταν ο κεντροαριστερός δικηγόρος Ιβόν Σοτάρ, ο οποίος ήταν υπεύθυνος διεθνών σχέσεων και τουρισμού του δήμου μέχρι το 2008[14] · [15], κάτι κατέληξε στα εγκαίνια, τον Μάρτιο του 2012, του Μνημείου Κατάργησης της Δουλείας, όπως ονομάστηκε, το οποίο φιλοτέχνησε ο Πολωνός Κρίστοφ Βόντιτζκο[16].

Αναφορικά με το ενδεχόμενο διοικητικής αναδιοργάνωσης της ευρύτερης περιοχής της Ναντ, όπως κατέληξε η Επιτροπή Μπαλαντύρ, ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ ήταν κάθετα αντίθετος, όπως και ο Ζακ Οσιέτ, αλλά σε αντίθεση με τον Jean-Yves Le Drian, τον Patrick Mareschal ή τον αναπληρωτή του Ζαν-Λουί Ζοσίκ, με το ενδεχόμενο ένταξης της Λουάρ-Ατλαντίκ στην Περιοχής της Βρετάνης[17].

Ανέπτυξε την διακοινοτική δομή, καθώς το Διακοινοτικό Συνδικάτο Πολλαπλών Υπηρεσιών της αστικής περιοχής της Ναντ (SIMAN) του 1982, έγινε διαμέρισμα το 1992 και αστική κοινότητα το 2002 υπό την ονομασία Nantes Métropole, αναλαμβάνοντας, τότε, την προεδρία της.

Από τον επαναπροσδιορισμό του σχεδίου το 2000, ο Ζαν-Μαρκ ήταν από τους θερμότερους υποστηρικτές της κατασκευής ενός νέου αεροδρομίου στην περιοχή της Νοτρ-Νταμ ντε Λαντ[18], το οποίο πήρε το ψευδώνυμο Ayraultport, από το όνομα του Αιρώ στα λατινικά (Ayrault)[19].

Μέλος της Επιτροπής Μελέτης αναφορικά με το Ζήτημα του Θιβέτ της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης[20], ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ δέχτηκε στις 18 Αυγούστου 2008 τον dalaï-lama στο Δημαρχείο της Ναντ με την ευκαιρία της παρουσίας του πνευματικού ηγέτη του Θιβέτ στη Ναντ[21]. Αρκετούς μήνες νωρίτερα, στις 28 Μαρτίου 2008, ο Δήμαρχος της Ναντ είχε διακοσμήσει συμβολικά το Δημαρχείο της πόλης με την Θιβετιανή σημαία, ως ένδειξη συμπαράστασης στον Θιβετιανό λαό έπειτα από τα τραγικά γεγονότα του Μαρτίου.

Κύριο λήμμα: Υπόθεση Omnic

Το 1997, καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκισης με αναστολή και 30.000 φράγκα πρόστιμο με την κατηγορία της δωροδοκίας[22] · [23] (γνωστό και ως αδίκημα του φαβοριτισμού[24]), για την μη έναρξη πλειοδοτικού διαγωνισμού για την απόκτηση του δημοτικού ενημερωτικού εντύπου Nantes Passion, και την απευθείας πώλησή του στον Ντανιέλ Νετζελά, επιχειρηματία με στενές σχέσεις με το PS, μέσω της εταιρείας Omnic, η οποία τιμωρήθηκε από την κοινότητα με την καταβολή προστίμου ύψους 6 εκατομμυρίων φράγκων σε ετήσια βάση από τα τέλη του 1989 έως την 1η Ιανουαρίου του 1994. Δεν θα ασκήσει έφεση[25] · [26].
Η καταδίκη αυτή επανήλθε στον Τύπο το 2012, όταν ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ προαλειφόταν για την θέση του Πρωθυπουργού[27]. Λόγω της ηλικίας της καταδίκης, το αδίκημα αυτό είχε παραγραφεί το 2008 κι έτσι το ποινικό του μητρώο ήταν "καθαρό"[28].
Βουλευτής της Λουάρ-Ατλαντίκ και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση
Ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ στο βήμα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, τον Δεκέμβριο του 2007.

Εκλεγμένος με το πέρας των βουλευτικών εκλογών του 1986, αναδείχτηκε βουλευτής της τρίτης εκλογικής περιφέρειας του νομού αυτού από το 1988.

Έγινε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση το 1997. Από αυτή την θέση, γνώρισε την πρώτη του απογοήτευση το 1998 αναφορικά με το σχέδιο νόμου, γνωστού ως PACS, το οποίο παρουσιάστηκε από την Κυβέρνηση, αλλά απέτυχε από την πρώτη, κιόλας, σχετική συζήτηση καθώς, εκείνη την ημέρα, οι Σοσιαλιστές βουλευτές ήταν λίγοι. Τελικά, το PACS θα ψηφιστεί αργότερα.

Στήριξε την Σεγκολέν Ρουαγιάλ στα πλαίσια του Σοσιαλιστικού Προκριματικού για τις προεδρικές εκλογές του 2007.

Στη διάρκεια των βουλευτικών εκλογών της 10ης και 17ης Ιουνίου 2007, επανεκλέχθηκε στο αξίωμα του βουλευτή για έκτη συνεχόμενη φορά, με ποσοστό 66,15% επί των ψήφων, έπειτα από την, παρολίγο, επανεκλογή του από τον πρώτο γύρο με ποσοστό 49,76% των ψήφων[29]. Στις 25 Ιουνίου 2007, τέθηκε για τρίτη φορά επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματος, η οποία ονομαζόταν, πλέον, Σοσιαλιστική, Ριζοσπαστική, και Κοινωνική Ομάδα (SRC).

Στον πρώτο γύρο έλαβε 78 ψήφους υπέρ, επί συνόλου 179. Μετά την παραίτηση από την διεκδίκηση του αξιώματος της πλειοψηφίας των αντιπάλων του (Φιλίπ Μαρτέν 38 ψήφοι, Ζαν Γκλαβανί 33 ψήφοι και Αρνό Μονμπούρ 30 ψήφοι), εκλέχθηκε στον δεύτερο γύρο με σύνολο 117 ψήφων[30].

Στενός συνεργάτης του νέου Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, Φρανσουά Ολλάντ, εξέφρασε την στήριξή του σε αυτόν κατά τον Σοσιαλιστικό Προκριματικό του 2011 και συμμετείχε ενεργά στην προεδρική προεκλογική εκστρατεία.
Πρωθυπουργός

Κύρια λήμματα: Κυβέρνηση Ζαν-Μαρκ Αιρώ (1) και Κυβέρνηση Ζαν-Μαρκ Αιρώ (2)

Οι Ζαν-Μαρκ Αιρώ και Φρανσουά Ολλάντ στη διάρκεια πολιτικής συγκέντρωσης στη Ναντ,τον Σεπτέμβριο του 2011.

Θεωρούμενος στη διάρκεια της προεδρικής εκστρατείας ως ένας από τους επικρατέστερους για την θέση του Πρωθυπουργού[31], ορίστηκε σε αυτή την θέση από τον Φρανσουά Ολλάντ στις 15 Μαΐου 2012[32]. Πρώτη του κίνηση ήταν ο σχηματισμός και η υποβολή της κυβέρνησής του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στις 16 Μαΐου. Η κυβέρνηση αυτή ήταν η 35η [[Γαλλική Κυβέρνηση (5η Δημοκρατία)|κυβέρνηση]] της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας[33]. Παραιτήθηκε τότε από το αξίωμα του Δημάρχου της Ναντ, παραμένοντας στην θέση του δημοτικού συμβούλου[34].

Η κυβέρνηση, η οποία παρουσιάστηκε από τον Πιέρ-Ρενέ Λεμά στις 16 Μαΐου, αποτελείτο από δεκαοχτώ υπουργούς και δεκάξι βουλευτές υπουργούς, με ίσο αριθμό ανδρών και γυναικών, για έναν μέσο όρο ηλικίας ανώτερο των 52 ετών. Η νεαρότερη, ηλιακά, της κυβέρνησης, Νατζάτ Βαλλό-Μπελκασέμ, ανέλαβε και την θέση της εκπροσώπου τύπου[35]. Σε αυτή περιλαμβάνοντα δύο μέλη του Αριστερού Ριζοσπαστικού Κόμματος (PRG) και δύο του Ευρώπη Οικολογία Οι Πράσινοι (EELV), μεταξύ τους και η εθνική του γραμματέας, Σεσίλ Ντυφλό[36]. Η Γενική Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Μαρτίν Ωμπρί, επέλεξε να μην συμμετάσχει, καθώς δεν ήταν μεταξύ των υπουργών που επιλέχτηκαν από το Ματινιόν[37]. Ενώ ήταν καλεσμένος στο δελτίο ειδήσεων του France 2[38], ανακοίνωσε πως θα μείωνε τους μισθούς των υπουργών[39] και πως οι υπουργοί που θα ηττώνταν στις βουλευτικές εκλογές δεν θα παρέμεναν στην κυβέρνηση[40].

Στις 17 Μαΐου, έλαβε χώρα το πρώτο υπουργικό συμβούλιο. Στη διάρκεια αυτής της συνέλευσης αποφασίστηκε η μείωση κατά 30 % των μισθών των υπουργών[41], που πέρασε, έτσι, από τις 14.200 ευρώ στις 9.940, καθώς και η « κάρτα δεοντολογίας », στόχος της οποίας ήταν η καταπολέμηση των μικροσυμφερόντων και μέσω της οποίας ο κάθε υπουργός της κυβέρνησης δεσμευόταν, για παράδειγμα, να χρησιμοποιεί το τρένο για ταξίδια διάρκειας μικρότερης των τριών ωρών ή να παραδώσει στην υπηρεσία Δημόσιας Περιουσίας τα δώρα αξίας μεγαλύτερης των 150 ευρώ[42].

Την ίδια μέρα ανακοίνωσε την επιλογή του μέχρι πρότινος αναπληρωτή του, Πατρίκ Ραμπέρ, για να τον διαδεχτεί στην θέση του Δημάρχου της Ναντ, και τον πρώτο του αντιπρόεδρο, Ζιλ Ρετιέρ, Δήμαρχο του Ρεζέ, για να τον αντικαταστήσει στην προεδρία της Ναντ Μετροπόλ[43].

Στις 18 Ιουνίου 2012, σύμφωνα με την δημοκρατική παράδοση της επομένης των βουλευτικών εκλογών, παρέδωσε την παραίτηση της κυβέρνησής του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος τον όρισε και πάλι Πρωθυπουργό[44].

Στις 3 Ιουλίου 2012, ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ απηύθυνε στους βουλευτές της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης έναν λόγο γενικής πολιτικής[45] αναφορικά με το πρόγραμμα που θα ακολουθούσε με την κυβέρνησή του. Έλαβε στη συνέχεια την ψήφο εμπιστοσύνης 302 βουλευτών. Δύο μέρες αργότερα, μία δημοσκόπηση για την Le Figaro καταδείκνυε πως ποσοστό 68 % των Γάλλων εκτιμούσε πως η κυβέρνηση θα οδηγούνταν στην τήρηση πολιτικής λιτότητας, έναν όρο που ο αρχηγός της κυβέρνησης, καθώς και στελέχη της εκτίμησαν « λίγο » ή και « ακατάλληλο » για την περίπτωση.
Παραπομπές

« Ayrault vu par ses proches » - Article Europe 1 du 15 mai 2012
Besson 2004, p. 54
Jean-Marc Ayrault, le site de France Info, 15 mai 2012
Jean-Marc Ayrault, Premier ministre, le portail du Gouvernement, 15 mai 2012
Besson 2004, p. 85
Planet.fr - 21/05/2012 : « Brigitte Ayrault : qui est vraiment l'épouse du nouveau Premier ministre ? »
La Chambre blanche : Élise Ayrault, la Boîte à questions
« Jean-Marc Ayrault : une ambition nantaise », Le Point du 17 janvier 2007.
Besson 2004, p. 75
Libération - 15 mai 2012 : Ayrault, monsieur loyal
Απογοητευμένος από τις ανακατατάξεις του 1983, εντός του κόμματος, ο Μπερνάρ Αζό, θα αποχωρήσει από το PS το 1984 για να ενταχθεί στο Εργατικό Κόμμα. Συνδικαλιστικός αγωνιστής, είναι σήμερα αναπληρωτής γραμματέας στο Συνδικάτο του προσωπικού FO του Πανεπιστημίου της Ναντ (voir sur le site de l'union départementale FO de Loire-Atlantique).
Ouest France - 15 mai 2012 : Quand Jean-Marc Ayrault était prof à Saint-Herblain (Vidéo)
Maire de Nantes|site=le site de la ville de Nantes|consulté le=15 mai 2012.
Adjoint de Jean-Marc Ayrault, Yvon Chotard rejoint Sophie Jozan, Éric Cabanas, le site de Presse-Océan, 13/12/2007
Anneaux de la Mémoire : la polémique gâche l'anniversaire, Joël Bigorgne, Ouest France, 15 janvier 2011
Mémorial de l'abolition de l'esclavage: Nantes ose regarder son passé Libération, 25 mars 2012
Nantes en Bretagne : Ayrault dit non !, Nantes.maville.com, mardi 17 mars 2009
Le Monde - 10/05/2012 : L'aéroport de Notre-Dame-des-Landes, le "bébé" de M. Ayrault
Politis - 3 mai 2012 : La faim de l’« ayraultport » ?
Groupe d'études sur la question du Tibet, site de Assemblée nationale
http://www.nantes.fr - 18/08/2008 : Jean-Marc Ayrault reçoit le dalaï-lama à l'hôtel de ville de Nantes en 2008
« Le délit pénal d'octroi d’avantage injustifié ou de favoritisme) lors des marchés publics », MAITRE ANTHONY BEM, 19/11/2011, le site de legavox.fr.
Site mesavocats.
« Le délit d'octroi d'un avantage injustifié », le site de finances.gouv.fr
« Jean-Marc Ayrault condamné à six mois avec sursis », Nicolas de la Casinière, 20/12/1997, le site de Libération.
Nicolas de La Casiniere, « Nantes, son maire et sa gazette. Jean-Marc Ayrault répondait en correctionnelle de délit de favoritisme », Libération, 20 octobre 1997.
« Une condamnation ancienne du premier ministrable Ayrault refait surface », Nouvelobs.com, 10 mai 2012.
« Jean-Marc Ayrault est-il un repris de justice ? », Maître Eolas, 14 mai 2012.
Résultats des élections législatives de 2007 dans la 3e circonscription de Loire-Atlantique, Ministère de l'Intérieur, 15 mai 2012
Jean-Marc Ayrault réélu à la présidence du groupe socialiste à l'Assemblée nationale, AFP, Le Monde, 25 juin 2007
Jean-Marc Ayrault en pole position pour Matignon
La passation de pouvoirs entre Fillon et Ayrault aura lieu mercredi matin, 15 mai 2012, Le Monde.fr
La liste du gouvernement Ayrault, Le Figaro, 16 mai 2012.
« Jean-Marc Ayrault abandonne son mandat de maire » - article sur letelegramme.com du 15 mai 2012
« 17 femmes, 7 trentenaires… le gouvernement Ayrault en chiffres », Le Monde, le 17 mai 2012
« Les profils des 34 ministres du gouvernement Ayrault », Le Monde, le 16 mai 2012
« Martine Aubry n'entrera pas au gouvernement », Le Nouvel Observateur, le 16 mai 2012
Ayrault invité au 20h sur France 2, Le Figaro, 16 mai 2012.
Ayrault : salaires des ministres diminués, Le Figaro, 16 mai 2012.
Gouvernement Ayrault : tout ministre battu aux législatives devra partir, Le Figaro, 16 mai 2012.
Salaire des ministres : décret paru au JO, Le Figaro, 19 mai 2012.
« Premier Conseil des ministres pour François Hollande », Le Figaro, le 17 mai 2012
« Ayrault remet Nantes à son Πρότυπο:1er adjoint », Le Figaro, le 17 mai 2012
Ayrault remet la démission du gouvernement à Hollande, Libération, 18 juin 2012.

Déclaration de politique générale du Gouvernement

Βιβλιογραφία

Who's Who in France
Philippe Goulliaud, Jean-Marc Ayrault, la rançon de l'expérience, Le Figaro, 26 juin 2007
Alain Besson, Jean-Marc Ayrault : une ambition nantaise, Nantes, Éditions Coiffard, 2004 (ISBN 2-910366-49-9)

Δείτε επίσης

Κυβέρνηση Ζαν-Μαρκ Αιρώ

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ιστοσελίδα του Ζαν-Μαρκ Αιρώ
Προφίλ του Ζαν-Μαρκ Αιρώ στην ιστοσελίδα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης