Ζακ Λαφίτ

Ο Ζακ Λαφίτ (Jacques Laffitte, γαλλική προφορά: [ʒak lafit], 24 Οκτωβρίου 1767 - 26 Μαΐου 1844) ήταν Γάλλος τραπεζίτης και πολιτικός.

Βιογραφία

Ο Λαφίτ γεννήθηκε στη Μπαγιόν, ένα από τα δέκα παιδιά ενός ξυλουργού.

Έγινε υπάλληλος στον τραπεζικό οίκο του Περεγκώ στο Παρίσι. Είχε γίνει συνεταίρος στην επιχείρηση το 1800, και το 1804 διαδέχθηκε τον Περεγκώ ως επικεφαλής της επιχείρησης. Το οίκος Περεγκώ, Λαφίτ και Σια έγινε ένας από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη. Ο Λαφίτ ο ίδιος έγινε αναπληρωτής (1809), και έπειτα κυβερνήτης (1814) της Τράπεζας της Γαλλίας και πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου (1814). Συγκέντρωσε μεγάλα χρηματικά ποσά για την προσωρινή κυβέρνηση το 1814 και για το βασιλιά Λουδοβίκο ΙΗ΄ της Γαλλίας κατά τη διάρκεια των Εκατό Ημερών. Ήταν σε αυτόν που ο Ναπολέων κατέθεσε πέντε εκατομμύρια φράγκα σε χρυσό πριν από την αναχώρηση του από τη Γαλλία για τελευταία φορά.

Αντί να επιτρέψει στην κυβέρνηση να οικειοποιηθεί τα χρήματα από την τράπεζα, ο Λαφίτ διέθεσε δύο εκατομμύρια από την τσέπη του για να καλύψει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές των αυτοκρατορικών δυνάμεων μετά τη μάχη του Βατερλώ. Επέστρεψε από το διαμέρισμα του Σηκουάνα στη Βουλή των Αντιπροσώπων το 1816, και πήρε την έδρα του στα αριστερά. Μίλησε κυρίως για τα δημοσιονομικά θέματα. Οι γνωστές φιλελεύθερες απόψεις του, δεν εμπόδισαν τον Λουδοβίκο ΙΗ΄ να επιμείνει στην ένταξη του στην επιτροπή σχετικά με τα δημόσια οικονομικά.

Το 1818 ο Λαφίτ έσωσε το Παρίσι από οικονομική κρίση, αγοράζοντας ένα μεγάλο ποσό αποθεμάτων, αλλά το επόμενο έτος, ως αποτέλεσμα της έντονης υπεράσπισης του προς την ελευθερία του Τύπου και του εκλογικού νόμου του 1817, έχασε τη διακυβέρνηση της Τράπεζας. Ένας από τους πρώτους και πιο αποφασισμένους υποστηρικτές της συνταγματικής μοναρχίας υπό τον δούκα της Ορλεάνης, ήταν αντιπρόσωπος της Μπαγιόν, τον Ιούλιο του 1830, όταν το σπίτι του στο Παρίσι έγινε η έδρα του επαναστατικού κόμματος. Όταν ο Κάρολος Ι΄, μετά την απόσυρση των μισητών διαταγμάτων, έστειλε τον Κόμη ντ'Αργκού στον Λαφίτ για να διαπραγματευτεί μια υπουργική αλλαγή, ο τραπεζίτης απάντησε, «Είναι πολύ αργά. Δεν είναι υπάρχει πλέον Κάρολος Ι΄" και ήταν αυτός που εξασφάλισε τον διορισμός του Λουδοβίκου Φιλίππου ως υποστρατήγου. Στις 3 Αυγούστου έγινε πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, και στις 9 Αυγούστου, έλαβε με την ιδιότητα αυτή τον όρκο του Λουδοβίκου Φιλίππου προς το νέο σύνταγμα.

Η βοή του όχλου του Παρισιού για το θάνατο των φυλακισμένων υπουργών του Καρόλου Ι΄, με αποκορύφωμα ταραχές τον Οκτώβριο, προκάλεσαν τα πιο μετριοπαθή μέλη της κυβέρνησης να παραδώσουν τη διοίκηση σε μια κυβέρνηση που είχε την εμπιστοσύνη των επαναστατημένων Παριζιάνων. Στις 5 Νοεμβρίου, ο Λαφίτ έγινε υπουργός-πρόεδρος μιας κυβέρνησης που δεσμεύτηκε να προχωρήσει το "κίνημα". Κατείχε ταυτόχρονα το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών. Η κυβέρνηση διχασμένη ανάμεσα στην ανάγκη για τη διατήρηση της τάξης και την ανάγκη να συμβιβάσει το παρισινό λαό, δεν κατάφερε να κάνει τίποτε από τα δύο. Οι κατηγορούμενοι υπουργοί σώθηκαν με το θάρρος της Βουλής των Ευγενών και τη στάση της Εθνικής Φρουράς, αλλά η ασφάλεια τους εξαγοράστηκε με την δημοτικότητα του Λαφίτ.

Η πολιτική του για Γαλλική παρέμβαση υπέρ των Ιταλών επαναστατών, με την οποία θα μπορούσε να είχε ανακτήσει τη δημοτικότητά του, ματαιώθηκε από τη διπλωματική πολιτική του Λουδοβίκου Φιλίππου. Η παραίτηση του Λαφαγιέτ και του Ντυπόν ντε λ'Ερ υπονόμευσε περαιτέρω την κυβέρνηση, η οποία, ανίκανη να διατηρήσει την τάξη στους δρόμους του Παρισιού, κατέληξε να απαξιωθεί εντελώς. Μετά από καιρό ο Λουδοβίκος Φίλιππος, αγωνιόντας να απελευθερώσει τον εαυτό του από τον έλεγχο των παραγόντων της μοίρας του, θεώρησε ασφαλές να αποσύρει την εμπιστοσύνη του από τον άνθρωπο που τον είχε κάνει βασιλιά. Τον Μάρτιο του 1831 ο Λαφίτ παραιτήθηκε, μετανιωμένος για τον ρόλο που είχε παίξει στην τοποθέτηση Λουδοβίκου Φιλίππου στο θρόνο. Έφυγε από τη θέση του πολιτικά και οικονομικά κατεστραμμένος. Οι σχέσεις του διορθώθηκαν το 1836, και τον επόμενο χρόνο δημιούργησε μια πιστωτική τράπεζα, η οποία άκμασε κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά απέτυχε το 1848.