Ο Ζακ Μπενίν Μποσσυέ (Jacques-Bénigne Bossuet, παλαιότερη ελληνική ονομασία Βοσσουέτος, 1627-1704) ήταν Γάλλος ιερωμένος, θεολόγος και ιεροκήρυκας, θεωρούμενος ένας από τους σπουδαιότερους ρήτορες όλων των εποχών.

Βιογραφία

Καταγόμενος από οικογένεια δικαστικών της Ντιζόν, σπούδασε στους Ιησουίτες της πόλης αυτής και μετά στο Παρίσι. Ήταν τόσο επιμελής που οι συμμαθητές του, λογοπαίζοντας με το όνομά του, τον ονόμασαν Bos suetus aratro (Βους ειθισμένος εις το άροτρον).

Αφιερωμένος στο ιερατικό στάδιο από την παιδική του ηλικία, και υπό την πνευματικήν καθοδήγηση του αγίου Βενσάν ντε Πωλ (Vincent de Paul), έγινε το 1652 εφημέριος στο Μετς όπου άρχισε να προσηλυτίζει Διαμαρτυρόμενους και Εβραίους. Το 1657 η αντιβασίλισσα Άννα η Αυστριακή τον άκουσε να κηρύττει στο Μετς και τον κάλεσε στο Παρίσι.

Επί δέκα χρόνια ο Μποσσυέ, που απέκτησε και την εύνοια του ενηλικιωθέντος πλέον Λουδοβίκου ΙΔ΄, συνέγραφε και εκφωνούσε στην αυλή του Λούβρου τους λόγους του, περιφημότεροι των οποίων ήταν οι επικήδειοι.

Το 1669 έγινε επίσκοπος του Κοντόμ της Γασκώνης και το 1671 εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Το 1670 ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ του ανέθεσε καθήκοντα παιδαγωγού του Δελφίνου. Ο Μποσσυέ εγκατέλειψε το κήρυγμα, παραιτήθηκε από την επισκοπική του έδρα και έγραψε χάριν του διαδόχου τον Λόγο περί της παγκοσμίου Ιστορίας και την Πολιτική εξαγομένη εκ της Αγίας Γραφής.

Το 1681 έγινε επίσκοπος του Μω (Meaux). Η συγγραφική του δραστηριότητα εντάθηκε και βγήκε νικητής στην διαμάχη του με τον Φενελόν για το θέμα του quiétisme (ησυχασμού).
Το έργο του

Οι λόγοι του Μποσσυέ -και ιδιαίτερα οι επικήδειοι- θαυμάζονταν για το ύφος τους, που ποίκιλλε από απλό ως μεγαλοπρεπές, και τον κατέταξαν δίπλα στον Δημοσθένη και στον Κικέρωνα.

Ο Μποσσυέ με τα έργα του αναδείχθηκε στον επί θεολογικού επιπέδου θεωρητικό της απόλυτης μοναρχίας: η βασιλική εξουσία προέρχεται από το Θεό και μόνο έναντι του Θεού είναι υπεύθυνος ο βασιλιάς για την τήρηση των νόμων Του (Η πολιτική εξαγομένη εκ της Αγίας Γραφής). Διαφωνώντας δε με τον Καρτέσιο -που υποστήριξε ότι ο Θεός μόνο μιαν αρχική ώθηση έδωσε στον κόσμο και από τότε αυτός κινείται μηχανικά- πρέσβευε ότι όλη η εξέλιξη της Ιστορίας είναι αποτέλεσμα θεϊκού σχεδίου (Λόγος περί της παγκοσμίου Ιστορίας).

Παρ’ όλον τον δογματισμό του και την προσήλωσή του στις μοναρχικές και καθολικές ιδέες, επέκρινε τις ερωτικές παρεκτροπές του Λουδοβίκου ΙΔ΄, ήρθε σε αντίθεση με τους Ιησουίτες και αντιστάθηκε στην παπική κυριαρχία επί της γαλλικής Εκκλησίας.

Το άκαμπτον του δόγματός του περιοριζόταν επί του θεωρητικού πεδίου. Ενώ χαιρέτισε την ανάκληση του Εδίκτου της Νάντης κι ενώ είχαν αρχίσει οι διωγμοί των Διαμαρτυρομένων (οι Dragonnades), ο βασιλικός τοποτηρητής ανέφερε ότι στην επισκοπή του Μω ελάχιστοι Ουγενότοι προσηλυτίστηκαν «λόγω της ανικανότητος [ανεκτικότητος;] του επισκόπου».
Επιλογή έργων

Panégyrique de saint Paul (Πανηγυρικός του αγίου Παύλου, 1659)
Oraison funèbre d'Anne d'Autriche (Επικήδειος λόγος της Άννας της Αυστριακής, 1667)
Oraison funèbre d'Henriette Marie de France (Επικήδειος λόγος της Ερριέττας Μαρίας της Γαλλίας, 1669)
Oraison funèbre d'Henriette d'Angleterre (Επικήδειος λόγος της Ερριέττας της Αγγλίας, 1670)
Exposition de la foi catholique (Έκθεση της καθολικής πίστης, 1671)
Politique tirée de l'Écriture sainte (Η πολιτική εξαγομένη εκ της Αγίας Γραφής, 1679)
Discours sur l'histoire universelle (Λόγος περί της παγκοσμίου Ιστορίας, 1681)
Oraison funèbre du prince de Condé (Επικήδειος λόγος του πρίγκιπα [Μεγάλου] Κοντέ, 1687)
Histoire des variations des Églises protestantes (Ιστορία των παραλλαγών των προτεσταντικών Εκκλησιών, 1688)
Explication de l'Apocalypse (Εξήγηση της Αποκάλυψης, 1689)
Correspondence avec Leibniz (Αλληλογραφία με τον Λάιμπνιτς, 1691–93)
Maximes et réflexions sur la comédie (Στοχασμοί επί της κωμωδίας, 1694–95)
Relation sur le quiétisme (Αναφορά επί του ησυχασμού, 1698)