Ο Γκιγιόμ Ποστέλ (Guillaume Postel, 25 Μαρτίου 1510 – 6 Σεπτεμβρίου 1581) ήταν Γάλλος αστρονόμος, διπλωμάτης, φιλόσοφος, γλωσσολόγος, θεολόγος και αλχημιστής της Αναγέννησης. Θεωρούνταν ως ένας από τους πιο γνωστούς Χριστιανούς Καβαλιστές της εποχής του.[2]
Ήταν ένας αληθινός κοσμοπολίτης και ο πρώτος που διατύπωσε μία θεωρία περί παγκοσμιοποίησης.[2]
Έμεινε γνωστός για τις απόψεις του περί της δημιουργίας μίας παγκόσμιας κοινωνίας ειρήνης ενωμένης υπό έναν ηγεμόνα και μία Εκκλησία και στην οποία (κοινωνία) οι γυναίκες θα ζούσαν ισότιμα με τους άντρες. Για τις απόψεις του αυτές διώχθηκε από την Ιερά Εξέταση και φυλακίσθηκε ως διανοητικά διαταραγμένος ενώ οι απόψεις του αποσιωπήθηκαν.[2][3]
Η ζωή του
Τα πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στο Μπάρεντον της Νορμανδίας το 1510 από γονείς φτωχούς και αναλφάβητους. Όταν ήταν οκτώ ετών και οι δύο γονείς του πέθαναν από πανούκλα και εκείνος άρχισε να ζει ως εκπαιδευόμενος σε διάφορους τεχνίτες και δασκάλους ενώ παράλληλα σπούδαζε. Στα δεκατρία του αποφάσισε να πάει στο Παρίσι για να διδάσκει επί πληρωμή. Παρά το γεγονός ότι το νεαρό της ηλικίας του υπήρξε αιτία μεγάλου χλευασμού και αμφισβήτησης των ικανοτήτων του, κατάφερε να γίνει δάσκαλος στο χωριό Σαγύ, κοντά στο Ποντουάζ.[3]
Όταν έγινε δεκαπέντε ή δεκαέξι ετών πήγε στο Παρίσι με σκοπό να γίνει δεκτός στο πανεπιστήμιο της Αγίας Βαρβάρας (η συνηθισμένη ηλικία που πήγαινε κάποιος τότε στο πανεπιστήμιο ήταν τα δεκατρία έτη), αλλά την πρώτη κιόλας βραδιά τον λήστεψαν και τον άφησαν γυμνό στο κρύο. Ο Ποστέλ αρρώστησε βαριά και εισήχθηκε σε νοσοκομείο για απόρους όπου παρέμεινε για ενάμισι χρόνο. Όταν ανάρρωσε εργάστηκε για ένα διάστημα ως εργάτης και όταν μάζεψε μερικά χρήματα επέστρεψε στο Παρίσι και κατάφερε να γίνει δεκτός στο πανεπιστήμιο.
Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζουμε από όσα έγραψε ο διάσημος χαρτογράφος Αντρέ Τέβετ σχετικά με την ζωή του Ποστέλ ο οποίος για ένα χρονικό διάστημα υπέγραφε ως «Ποστέλ ο Μπαρεντονέζος». Αργότερα άρχισε να υπογράφει ως «Ποστέλ ο κοσμοπολίτης». Υπάρχει όμως και η άποψη ότι όλα αυτά ήταν ένα ψέμα που είχε εφεύρει ο ίδιος ο Ποστέλ για να κρύψει ίσως ότι ήταν Εβραίος παράνομος μετανάστης από την Πορτογαλία σε μία εποχή που οι Εβραίοι διώκονταν από την Ιερά Εξέταση. Αυτή η εκδοχή θα εξηγούσε ίσως και την μεγάλη στήριξη που δέχτηκε λίγο αργότερα ο Ποστέλ από τον Ζακ ντε Γκουβέα που ήταν «αναμορφωμένος Εβραίος» από την Πορτογαλία. Ανεξάρτητα όμως από το ίσχυε στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Ποστέλ αυτοπροσδιοριζόταν ως «Γάλλος κοσμοπολίτης».[3]
Οι σπουδές του και οι πρώτες γνωριμίες
Ως φοιτητής συνάντησε τον Ιγνάτιο Λογιόλα, τον ιδρυτή των Ιησουιτών, που τότε ήταν μεγαλύτερης ηλικίας φοιτητής, και επηρεάστηκε τόσο πολύ από τις ιδέες του που για κάποιο χρονικό διάστημα έγινε και ο ίδιος Ιησουίτης και ακόλουθός του. Οι θεωρίες του Λογιόλα που συνδύαζαν την γεωγραφία με την θεολογική πνευματικότητα αποτέλεσαν τον αρχικό σπόρο από τον οποίο θα ξεπηδούσαν αργότερα οι πολύπλοκες και εκκεντρικές θεολογικές και κοινωνικές απόψεις του Ποστέλ αν και ο ίδιος ο Λογιόλα αργότερα θα προσπαθούσε να "γιατρέψει" τον Ποστέλ από τις εκκεντρικές του θεωρίες περί παγκόσμιας θρησκείας.[3] Εκείνα τα χρόνια ο Ποστέλ γνώρισε και τον Ιωάννη Καλβίνο με τον οποίον μάλιστα έκανε και πολύ παρέα γιατί τους έδεναν πολλά κοινά στοιχεία. Ήταν και οι δύο πολύ φτωχοί (αν και ο Ποστέλ ήταν πολύ πιο φτωχός) που έπρεπε να εργάζονται για να ζήσουν και έπρεπε ταυτόχρονα να σπουδάζουν. Όμως, παρά το γεγονός ότι ο Ποστέλ ένιωθε έντονη συντροφικότητα για τον Καλβίνο, δεν φαίνεται οι απόψεις του τελευταίου να τον επηρέασαν ιδιαίτερα.[3]
Ο Ποστέλ έδειξε από νωρίς μία ιδιαίτερη έφεση στην εκμάθηση ξένων γλωσσών και οι πρώτες ξένες γλώσσες που έμαθε ήταν τα πορτογαλικά και τα ισπανικά που ομιλούνταν πολύ στο πανεπιστήμιο της Αγίας Βαρβάρας. Έμαθε επίσης μόνος του Ελληνικά και Αραβικά. Βέβαια, αν πιστέψουμε την εκδοχή ότι ήταν παράνομος μετανάστης από την Πορτογαλία, θα έπρεπε ήδη να γνωρίζει Εβραϊκά, Πορτογαλικά και Ισπανικά. Ο ιδρυτής του πανεπιστημίου, ο Πορτογάλος εβραϊκής καταγωγής Ζακ ντε Γκουβέα, πρόσεξε αυτόν τον επιμελή μαθητή και τον στήριξε διδάσκοντάς τον και δίνοντάς του να διαβάσει σπάνια εβραϊκά κείμενα από την προσωπική του βιβλιοθήκη. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να πάρει τον Ποστέλ μαζί του σε ταξίδι στην Πορτογαλία όπου τον σύστησε στον Πορτογάλο βασιλιά Ιωάννη Γ΄. Ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε από τον Ποστέλ τόσο πολύ που του ζήτησε να μείνει στην Πορτογαλία και να διδάξει στο πανεπιστήμιο της Κοΐμπρα. Ο Ποστέλ όμως, παρά το γεγονός ότι τότε δεν ήταν παρά ένας φτωχός φοιτητής, προτίμησε να επιστρέψει στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του.[3]
Πρεσβευτής και λόγιος
Αφού πήρε το πτυχίο του άρχισε να εργάζεται στο παλάτι του Φραγκίσκου Α΄ ως δάσκαλος και λόγιος και τέθηκε υπό την προστασία της αδελφής του βασιλιά, της Μαργαρίτας του Ναβάρρε που ήταν και η ίδια λόγιος και ποιήτρια.[3]
Σημείωση του Γκιγιόμ Ποστέλ πάνω σε αραβικό χειρόγραφο αστρονομίας.
Το 1536 ο Φραγκίσκος έστειλε τον Ποστέλ στην Κωνσταντινούπολη για να βρει και συγκεντρώσει σπάνια αραβικά και άλλα χειρόγραφα με σκοπό να εμπλουτίσει την βασιλική βιβλιοθήκη. Ο Ποστέλ, λόγω της γλωσσομάθειας και της μόρφωσής του, σύντομα έγινε απαραίτητος στον Γάλλο πρέσβη και έγινε μεταφραστής του στην αυλή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, που ήταν σύμμαχος του Φραγκίσκου, γεγονός που έδωσε στον Ποστέλ την δυνατότητα να μελετήσει τα έθιμα και την γλώσσα διάφορων λαών της Ανατολής και να συγγράψει τα επόμενα χρόνια διάφορα έργα σχετικά με τους πολιτισμούς της περιοχής αλλά και διάφορα φιλοσοφικά κείμενα στα οποία μελετούσε συγκριτικά τις θρησκείες και τον συσχετισμό τους με τον πόλεμο. Κάποια στιγμή έφυγε από την Οθωμανική αυλή και ταξίδεψε στην Μ. Ανατολή αναζητώντας σπάνια φιλοσοφικά και επιστημονικά χειρόγραφα τα οποία είχαν σε μεγάλο βαθμό ξεχαστεί και τα έκανε και πάλι γνωστά στην Ευρώπη. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το αραβικό αντίγραφο των Στοιχείων του Ευκλείδη και διάφορα αραβικά κείμενα αστρονομίας, που ίσως να έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην θεωρία του Κοπέρνικου για τις τροχιές των πλανητών.[2]
Η θεωρία του για την παγκόσμια ειρήνη
Πορτρέτο του Γκιγιόμ Ποστέλ από τον Αντρέ Τέβετ.
Κάποια στιγμή αργότερα επέστρεψε στην Ευρώπη και άρχισε να διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Παρισιού Ελληνικά, Αραβικά και Μαθηματικά καθώς ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να διδάξει Αραβικά στη Γαλλία[3] και να μεταφράζει αστρονομικά και φιλοσοφικά κείμενα καθώς και την εβραϊκή Καμπάλα γιατί είχε αρχίσει να πιστεύει ότι ο γαλλικός λαός προερχόταν από τον εβραϊκό.[3] Το 1539 κατέλαβε επίσης την έδρα των «ανατολικών γλωσσών».[3] Εκείνη την εποχή έγραψε δύο από τα χαρακτηριστικότερα βιβλία του: Το Βιβλίο της Συμφωνίας Μεταξύ του Κορανίου και του Ευαγγελίου (Alcorani seu legis Mahometi et Evangelistarum concordiae liber, 1543) στο οποίο αναφερόταν στις ομοιότητες ανάμεσα στο Ισλάμ και τον Προτεσταντισμό και ασκούσε κριτική στον τελευταίο και το Περί της Αρμονίας της Γης (De orbis terrae concordia, 1544) στο οποίο εξηγούσε την άποψή του ότι προκειμένου να επιτευχθεί παγκόσμια ειρήνη θα έπρεπε όλοι οι λαοί να ακολουθήσουν μία θρησκεία, η οποία σύμφωνα με εκείνον ήταν ένα μείγμα Χριστιανισμού, νεοπλατωνισμού, αλχημείας, Καμπάλα και μαγείας.[2][3]
Εκείνη την χρονιά ο Ποστέλ ζήτησε ακρόαση από τον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄ προκειμένου να του περιγράψει το όραμά του σχετικά με την Παγκόσμια Ειρήνη και την δημιουργία μίας παγκόσμιας κοινωνίας με επίκεντρο την Γαλλία και τον Γάλλο ηγεμόνα υπό την σκέπη μία Εκκλησίας. Ο Ποστέλ πίστευε τόσο πολύ στην ιδέα μίας παγκόσμιας ηγεμονίας που ασχολήθηκε με αυτή σχεδόν σε όλα τα έργα του κατά την διάρκεια της ζωής του. Συγκεκριμένα πίστευε ότι έπρεπε να δημιουργηθεί μία παγκόσμια θεοκρατία με δώδεκα έδρες, σύμφωνα με τα το πρότυπο του αστρολογικού κύκλου, με έξι υπουργούς η κάθε μία.[3] Αν και ο Ποστέλ παρουσιάστηκε μπροστά στον Γάλλο ηγεμόνα με ενθουσιασμό και με την προσδοκία της αναγνώρισης των ιδεών του, στην πραγματικότητα συνέβηκε ακριβώς το αντίθετο. Ο Φραγκίσκος έγινε έξαλλος θεωρώντας ότι ο Ποστέλ μιλούσε για μια συγκαλυμμένη μορφή δημοκρατίας και ότι υποστήριζε κρυφά την αναμόρφωση και την επανάσταση. Ο Ποστέλ αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει και βρέθηκε να ζητάει συγνώμη από τη νύφη του Φραγκίσκου, την Αικατερίνη των Μεδίκων.[3]
Η γνωριμία με την Ιωάννα της Βενετίας και τα οράματα
Γκραβούρα του 1645 που δείχνει τον Γκιγιόμ Ποστέλ.
Το 1547 γνώρισε στην Βενετία την «Μητέρα» Ιωάννα, μία γυναίκα που του εξομολογήθηκε ότι έβλεπε συχνά θεϊκά οράματα. Αυτή γνωριμία επηρέασε σημαντικά τον Ποστέλ καθώς θεώρησε ότι δεν ήταν τυχαία και από τότε έβλεπε τον εαυτό του σαν πνευματικό «γιο» αυτής της γυναίκας που για εκείνον ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν προφήτισσα. Ο Γκιγιόμ Ποστέλ άρχισε να πιστεύει ότι ήταν το πεπρωμένο του ενώσει τις θρησκείες όλου του κόσμου και να δημιουργήσει έναν κόσμο χωρίς αιματοχυσίες[4]. Άρχισε μάλιστα να λέει ότι βλέπει και ο ίδιος οράματα και να υποστηρίζει ακόμα πιο φανατικά την άποψή του περί παγκόσμιας ειρήνης μέσω μίας παγκόσμιας ηγεμονίας και μίας παγκόσμιας θρησκείας.[2]
Η Θηλυκή Αρχή και η δίωξή του από την Ιερά Εξέταση
Παρά το γεγονός ότι οι απόψεις του ήταν ιδιαίτερες και πρωτοποριακές και ίσως προκλητικές για την εποχή του, ο Γκιγιόμ Ποστέλ δίδασκε και έγραφε για αυτές χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση από τις αρχές. Οι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής μάλιστα, πολλοί από τους οποίους ήταν και προσωπικοί του φίλοι, έδειχναν να τις βρίσκουν ενδιαφέρουσες και τις προωθούσαν. Πολύ σύντομα ο Γκιγιόμ Ποστέλ άρχισε να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς χριστιανούς καβαλιστές της εποχής του.[2] Όμως, πέρα από κάθε προσδοκία, ήταν ένα βιβλίο που εξέδωσε το 1553 και στο οποίο μιλούσε για το συνηθισμένο του θέμα, την παγκόσμια ειρήνη, που επρόκειτο να προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις και να ξεκινήσει η δίωξή του από την Ιερά Εξέταση. Αυτό το βιβλίο ήταν το Οι Τρεις Εκπληκτικές Νίκες των Γυναικών του Καινούριου Κόσμου (Les Très Merveilleuses Victoires des femmes du Nouveau monde).
Το πρωί της 7ης Απριλίου 1553 εκδίδεται βασιλικό διάταγμα που γράφει:
«Έχοντας μάθει ότι κάποιος ονόματι Ποστέλ, χωρίς περιορισμούς και αναστολές, έγραψε και δημοσίευσε στην πόλη των Παρισίων ένα βιβλίο γεμάτο αιρετικές ιδέες και βλασφημίες ενάντια στην δόξα του Κυρίου και της Εκκλησίας, ο Βασιλεύς συγκαλεί το κοινοβούλιο με σκοπό να σταλεί ο συγγραφέας στην φυλακή και να τιμωρηθούν οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανόμενου και του εκδότη…»[2]
Πορτρέτο της Μαργαρίτας του Ναβάρρε. Ο Ποστέλ κατηγορήθηκε ότι με τα γραπτά του υποστήριζε την εξουσία της Μαργαρίτας και ότι επιθυμούσε την κατάληψη του θρόνου από εκείνη.
Η μόνη διαφορετική ιδέα που υπήρχε στο βιβλίο αυτό σε σύγκριση με τα προηγούμενα του Ποστέλ, που προκάλεσε και την οργή του βασιλιά και του κοινοβουλίου, ήταν η ιδέα της Θηλυκής Αρχής. Σύμφωνα με αυτό ο Ποστέλ, στηριζόμενος στην αγαπημένη του Καμπάλα και την αλχημεία αλλά και τις νεοπλατωνικές απόψεις περί θηλυκού και αρσενικού που τον επηρέασαν σημαντικά, υποστήριξε ότι η παγκόσμια ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της Σεχινά (Shechinah), της θηλυκής διάστασης του Θεού όπως αποκαλύπτεται μέσα από την Καμπάλα. Σύμφωνα με τον Ποστέλ η Σεχινά εμπεριέχει μία γενεσιουργό δύναμη που ευθύνεται για την συνένωση του σύμπαντος, όχι μόνο στην υλική του μορφή, αλλά και στην πνευματική συνένωση όλων των εννοιών, ακόμα και του αρσενικού με το θηλυκό. Η Σεχινά, αν και θηλυκή δύναμη, εμπεριέχει την δυνατότητα της έκφρασης ως το ερμαφρόδιτο σώμα και πνεύμα της αλχημείας (Rebis) αλλά και της ίδιας της θεϊκής υπόστασης. Ως Ουράνια Μητέρα διαποτίζει τον κόσμο και την ανθρωπότητα με το θεϊκό πνεύμα που τελικά αποτελεί το απαραίτητο συστατικό για την επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης. Ανάλογα με τα διδάγματα της Χίλντεγκαρντ του Μπίνγκεν τον 12ο αιώνα, ο Γκιγιόμ Ποστέλ έβλεπε την θηλυκή διάσταση του Θεού ως το μέσο που εμποτίζει τον υλικό κόσμο με τις θεϊκές ιδιότητες της ζωής, της αγάπης και της δημιουργίας. Αυτή η Θηλυκή Αρχή ενυπάρχει σε όλα τα πράγματα και εξίσου στους άντρες και τις γυναίκες με αποτέλεσμα οποιοσδήποτε ουσιώδης διαχωρισμός ανάμεσα στα φύλα να απομακρύνει τον άνθρωπο από την θεϊκή αρμονία και την παγκόσμια ειρήνη. Στην θεολογία του Ποστέλ, αντίθετα από την ευρωπαϊκή θεολογία αιώνων, οι γυναίκες θεωρούνται εξίσου ικανές και κατάλληλες με τους άντρες να ερμηνεύσουν και να εφαρμόσουν τα θεϊκά ιδανικά αλλά και να τα ενσαρκώσουν στην καθημερινή ζωή. Σύμφωνα με τον Ποστέλ ήταν αδύνατον να επιτευχθεί η Παγκόσμια Ειρήνη χωρίς την ισότιμη αποδοχή των γυναικών, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας.[2]
Αυτή η θεώρηση των γυναικών από τον Ποστέλ, την εποχή που εκδόθηκε το βιβλίο του, δεν αντιμετωπίστηκε ως μία θεωρητική θεολογική αναζήτηση αλλά ερμηνεύτηκε ως μια συγκεκριμένη πολιτική και θρησκευτική στάση. Το γεγονός ότι το βιβλίο ήταν αφιερωμένο στην βασίλισσα Μαργαρίτα του Ναβάρρε[2] (που ο Ποστέλ θεωρούσε μούσα και προστάτιδά του) θεωρήθηκε ως μία προσπάθεια να συνδεθεί το όνομα της συγκεκριμένης βασίλισσας, και εν γένει όλων των γυναικών που βρίσκονταν σε θέσεις από όπου μπορούσαν να διεκδικήσουν την εξουσία, με ικανότητες και ιδιότητες όπως η ηγετικότητα, η σοφία και η πυγμή που μέχρι τότε θεωρούνταν ότι αφορούσαν μόνο τους άντρες. Η ιδέα της Παγκόσμιας Ειρήνης που, σύμφωνα με τον Ποστέλ προϋπέθετε την συνένωση όλων των ανθρώπων κάτω από έναν ηγεμόνα και κάτω από μία εκκλησία, όταν συνδεόταν με την ιδέα της γυναικείας ισότητας (αν όχι υπεροχής λόγω θεολογικών παραγόντων) μετατρεπόταν σε μία εξαιρετικά επικίνδυνη ιδέα που δυνητικά μπορούσε να φέρει στην εξουσία τις γυναίκες. Στο σύμπαν του Ποστέλ δεν υπήρχε λόγος να μη καταλάβει την ανώτατη κρατική και θρησκευτική εξουσία μία γυναίκα. Επίσης, η ολιστική αλχημική θεολογία του που κατά βάση προήγαγε την συνένωση του αρσενικού με το θηλυκό (κάτι που ήταν βασική έννοια της αλχημείας) στην ουσία ακύρωνε την Αριστοτελική ιεραρχική θεώρηση της κοινωνίας που κυριαρχούσε στην δυτική σκέψη και καταργούσε ή καθιστούσε άσχετες τις διαφορές ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες. Στην ουτοπική πακόσμια κοινωνία του Ποστέλ, όπου οι έννοιες αρσενικό και θηλυκό ήταν συμπληρωματικές και συχνά αλληλοκαλυπτόμενες, οι απόψεις περί αντρικής υπεροχής και ανωτερότητας έμεναν έκθετες και αβάσιμες.[2]
Οι απόψεις του αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα τελικά να συλληφθεί το 1555 από την Ιερά Εξέταση και να κατηγορηθεί ως αιρετικός. Οι άνθρωποι όμως που γνώριζαν τον Ποστέλ προσπάθησαν και κατάφεραν να μειώσουν την κατηγορία και έτσι ο Ποστέλ εν τέλει δεν στάλθηκε στην πυρά ως αιρετικός, αλλά φυλακίσθηκε ως διανοητικά διαταραγμένος.
Τα τελευταία χρόνια και ο θάνατός του
Επιμνημόσυνη πλάκα με το όνομα του Γκιγιόμ Ποστέλ στο μοναστήρι του Αγίου Μαρτίνου.
Το 1559 τελικά απελευθερώθηκε όταν πέθανε ο Πάπας Παύλος Δ΄ και δόθηκε χάρη σε όλους τους φυλακισμένους. Μέχρι το 1565 ο Ποστέλ έζησε χωρίς πολλά επεισόδια έγκλειστος στο μοναστήρι του Αγίου Μαρτίνου στο Παρίσι λόγω του ότι συνέχιζε να παραληρεί σχετικά με την «Μητέρα» Ιωάννα και τα θεϊκά της οράματα.
Το 1566 όμως, ένα περίεργο περιστατικό που έλαβε μεγάλες και πολιτικές διαστάσεις αναζωπύρωσε τις θρησκευτικές του ανησυχίες. Ο δημόσιος εξορκισμός της Νικόλ Ομπρέ που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στους κύκλους των μεταρρυθμιστών και των αντιμεταρρυθμιστών και προκάλεσε τον λεγόμενο Πόλεμο των Θρησκειών, οδήγησε τον Γκιγιόμ Ποστέλ να εκδώσει ένα νέο βιβλίο στο οποίο μιλούσε ξανά για την μυστικιστική αλληλοσύνδεση όλων των πραγμάτων μεταξύ τους και με το σύμπαν καθώς και για το όραμά του περί παγκόσμιας θρησκείας.[2][4] Αυτό το βιβλίο, που το αφιέρωσε στην Αικατερίνη των Μεδίκων, δεν δημοσιεύθηκε ποτέ αλλά σήμερα διατηρείται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού.[4]
Τότε το κοινοβούλιο του Παρισιού τον καταδίκασε σε κατ΄ οίκον περιορισμό αν και τελικά ο Ποστέλ επέστρεψε στο μοναστήρι του Αγίου Μαρτίνου όπου και έζησε έως τον θάνατό του έντεκα χρόνια αργότερα.
Αν και το έργο του Γκιγιόμ Ποστέλ ήταν εξαιρετικά δημοφιλές την εποχή του, μετά τον θάνατό του αποσιωπήθηκε για πολιτικούς λόγους και ο ίδιος "διαγράφηκε" από την επίσημη ιστορία ως "διανοητικά διαταραγμένος" και "εκκεντρικός". Η σκέψη του όμως επηρέασε πολλούς άλλους στοχαστές και αλχημιστές ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Νικόλαος Κοπέρνικος και η Κατρίν Τεό.[5]
Παραπομπές
(Γαλλικά) BNF authorities. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12078540f. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
Long, Kathleen P. (2010). Gender and scientific discourse in early modern culture. Farnham, Surrey, England: Ashgate. 754773649. ISBN 9780754697633.
McCabe, Ina Baghdiantz (2008). Orientalism in early modern France : Eurasian trade, exoticism, and the Ancien Régime. Oxford: Berg. 423067636. ISBN 1845203747.
Seligmann, Kurt (1971). Magic, supernaturalism and religion.. London,: Allen Lane. 483992. ISBN 0713901616.
Clarke, Garrett (1975). Respectable folly : millenarians and the French Revolution in France and England. Baltimore: Johns Hopkins University Press. 1217461. ISBN 0801816181.
Πηγές
Long, Kathleen P. (2010).Gender and Scientific Discourse In Early Modern Culture. Ashgate Publishing. ISBN 9780754697633
McCabe, Ina Baghdiantz (2008). Orientalism in Early Modern France: Eurasian Trade, Exoticism and the Ancient Regime. Berg. ISBN 1845203747
Seligmann, Kurt (1971). Magic, Supernaturalism and Religion. Allen Lane. ISBN 0713901616
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
