Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ (γαλλικά: Gérard Depardieu) (27 Δεκεμβρίου 1948) είναι Γάλλος, πολιτογραφημένος Ρώσος, ηθοποιός του κινηματογράφου.[1] Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από διακόσιες ταινίες,[2] ερμηνεύοντας πληθώρα διαφορετικών ρόλων.[3]

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 27 Δεκμβρίου του 1948, στο Σατωρού. Ο πατέρας του ήταν μεταλλωρύχος.[1] Στα 13 του χρόνια παράτησε το σχολείο,[2] ενώ στα 15 του πήγε στο Παρίσι, για να σπουδάσει τη δραματική τέχνη. To 1965, έπαιξε για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία, η οποία ήταν μικρού μικρού μήκους και είχε τίτλο "Le Beatnik et le Minet".[3] Στη συνέχεια, ενσωματώθηκε στο θίασο του Ζαν-Λουί Κοσέ και, έπειτα, συμμετείχε στην τηλεοπτική σειρά "Rendez vous a Badenberg". Εκείνη την περίοδο γνώρισε τους Ρυφύς και Ρομάν Μπυτέιγ, με τους οποιούς έπαιξε στο θέατρο "Café de la Gare".[1] Ακολούθησαν μικροί ρόλοι σε μεγάλου μήκους ταινίες,[3] όπως το "Ναταλί Γκρανζέ" (1972) της Μαργκερίτ Ντυράς, η οποία είχε παταγώδη αποτυχία.[1]

Το 1974, έπαιξε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ταινία "Ο Χορός των Διεφθαρμένων" του Μπερτράν Μπλιε, ο οποίος ήταν μέλος της επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών. Το 1976, συμπρωταγωνίστησε με την Ορνέλλα Μούτι στην ταινία "Η τελευταία γυναίκα"[2] και στο "1900", του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.[3] Το 1980, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ, χάρις στην ερμηνεία του στο "Το τελευταίο μετρό", στην οποία συμπρωταγωνίστησε με την Κατρίν Ντενέβ[2] και σκηνοθέτης ήταν ο Φρανσουά Τρυφώ. Μέσα στην ίδια χρονιά συνεργάστηκε, και πάλι, με τον Μωρίς Πιαλά, για την ταινία "Λούλου".

Το 1981, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Ντανιέλ Βιν, "Η επιστροφή του Μαρτέν Γκερ" και το 1982, στο "Δαντών", του Αντρέι Βάιντα.[3] Το 1985, κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, αφού πρωταγωνίστησε στο "Police" του Μωρίς Πιαλά. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στο "Ζαν ντε Φλορέτ" του Κλωντ Μπερρί. Το 1987, συνεργάστηκε και πάλι με τον Πιαλά στην ταινία "Κάτω από τον ήλιο του σατανά", συμπρωταγωνιστώντας, παράλληλα, με την Σαντρίν Μπονέρ, ενώ το 1988, συμπρωταγωνίστησε με την Ιζαμπέλ Αντζανί στο "Camille Claudel". Το 1990, συνεργάστηκε με τον Ζαν-Πωλ Ραππενώ για την ταινία "Συρανό ντε Μπερζεράκ", χάρις στην ερμηνεία του στην οποία, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ, το βραβείο καλύτερου ηθοποιού του Φεστιβάλ των Καννών, ενώ προτάθηκε και για ένα βραβείο Όσκαρ. Την ίδια χρονιά κέρδισε το Χρυσό Γάντι του καλύτερου ηθοποιού,[2] πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Πίτερ Ουϊαρ, "Η πράσινη κάρτα".

Το 1991, συνεργάστηκε σε επαγγελματικό επίπεδο, για πρώτη φορά με το γιο του Γκιγιώμ, στην ταινία "Όλα τα πρωινά του κόσμου" του Αλαίν Κορνώ.[1] Το 1992, στην ταινία "1492: Conquest of Paradise" είχε τον ρόλο του Χριστόφορου Κολόμβου.[2] Το 1994, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Υβ Ανζελό, "Ο συνταγματάρχης Σαμπέρτ"[3] και στο "My Father the Hero". Το 1996, έπαιξε στο "Hamlet". Την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε ο τίτλος του "Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής". Το 1998, πρωταγωνίστησε στην ταινία "Το Σιδηρούν Προσωπείον" (μαζί με τους Τζέρεμυ Άιρονς, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζων Μάλκοβιτς, Γκάμπριελ Μπερν και Χιου Λώρι). Το 1999, είχε τον ρόλο του Οβελίξ στην ταινία "Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον Καίσαρα", συμπρωταγωνιστώντας με τον Κριστιάν Κλαβιέ. Η ταινία αυτή προτάθηκε για τέσσερα βραβεία Σεζάρ, κερδίζωντας τα τρία από αυτά.[2] Το 2000, έπαιξε στο "Vatel" του Ρόλαντ Ζοφέ.[3] και συμπρωταγωνίστησε με την Γκλεν Κλόουζ στην ταινία "Τα 102 σκυλιά της Δαλματίας".

Το 2002, είχε και πάλι το ρόλο του Οβελίξ, στην ταινία "Αστερίξ και Οβελίξ: επιχείρηση Κλεοπάτρα", στην οποία έπαιξε και η Μόνικα Μπελλούτσι και έκοψε 15 εκατομμύρια εισιτήρια μόνο στη Γαλλία. Την ίδια χρονιά, έπαιξε στην ταινία "Between Strangers", με τη Σοφία Λόρεν και τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ.[2] Το 2004, έπαιξε στο "Ο χρόνος που κυλά" του Αντρέ Τισενέ και την επόμενη χρονιά, συνεργάστηκε ξανά με τον Μπερτράν Μπλιε για το "Πόσο μ'αγαπάς;".[3] Το 2006, πρωταγωνίστησε στο "Paris, je t'aime". Την ίδια χρονιά, μάλιστα, του απονεμήθηκε το βραβείο Στανισλάφσκι, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, για την καριέρα του στο χώρο της υποκριτικής. Το 2008, ξαναπήρε το ρόλο του Οβελίξ, για το "Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες", μαζί με τους Κλοβί Κορνιγιάκ και Αλαίν Ντελόν. Η ταινία αυτή είχε προϋπολογισμό 78 εκατομμύρια ευρώ. Το 2010, πρωταγωνίστησε στις ταινίες "Mammuth" και "Potiche" (στη δεύτερη μαζί με την Κατρίν Ντενέβ).[2] Tο 2012, πρωταγωνίστησε στο "Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία"[4] και στο "Ο άνθρωπος που γελά".[5]

Άρνηση της γαλλικής υπηκοότητας λόγω φορολογίας

Το 2012, ο Ντεπαρντιέ κατέφυγε στο Βέλγιο, μετά από μέτρα που πήρε η κυβέρνηση του Φρανσουά Ολλάντ για την υψηλή φορολόγηση των πλουσίων.[6] Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Ζαν-Μαρκ Αιρώ χαρακτήρισε την ενέργειά του αυτή αξιοθρήνητη και ο ηθοποιός, αντιδρώντας, απαρνήθηκε τη γαλλική υπηκοότητα,[7] με τις ηθοποιούς Κατρίν Ντενέβ και Μπριζίτ Μπαρντό να στηρίζουν την απόφασή του (η πρώτη έστειλε ανοιχτή επιστολή προς τους επικριτές του), ενώ ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, δήλωσε ότι, δεν θα έφερε αντίρρηση εάν ο Ντεπαρντιέ ζητούσε ρωσικό διαβατήριο.[6] Ο εκπρόσωπός του, όμως, δήλωσε άγνοια για τη δήλωση αυτή, καθώς και για τις προθέσεις του, ενώ ο πρόεδρος της Τσετσενίας γνωστοποίησε πως, θα υποδεχόταν με χαρά το Γάλλο ηθοποιό.[7] Εκτός από τη βελγική και τη ρωσική υπηκοότητα, αρκετά πιθανό φαινόταν για τον ηθοποιό να γίνει πολίτης του Μαυροβουνίου.[8] Τελικά, στις 3 Ιανουαρίου του 2013, ο Πούτιν υπέγραψε διάταγμα, το οποίο παρείχε στον Ντεπαρντιέ τη ρωσική υπηκοότητα.[9]

Προσωπική ζωή

Είναι νυμφευμένος με την Ελιζαμπέτ Γκινιό.[1]

Το 2008, πέθανε ο -επίσης ηθοποιός- γιος του, Γκιγιώμ, από οξεία πνευμονία.

Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα έχει επιζήσει από αεροπορικό ατύχημα, πενταπλό μπάι-πας και περισσότερα από 15 ατυχήματα με μοτοσυκλέτα.[2]

Φέρεται να είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και τον Φρανσουά Μιτεράν.[1]

Έτος	Επίσημος τίτλος της ταινίας	Ελληνικός τίτλος	Σημειώσεις
1965	Le Beatnik et le Minet
1971	Un peu de soleil dans l'eau froide	Λίγος ήλιος στο κρύο νερό
1972	Nathalie Granger	Ναταλί Γκρανζέ
1972	La Scoumone	Αγάπη για τον έρωτα
1974	Les Valseuses	Ο Χορός των Διεφθαρμένων
1974		Η Παλιοπαρέα
1975		Ληστεία Τρίτου Βαθμού
1975		Ερωτικό Τρίο
1976	1900	1900
1976	La Dernière Femme	Η Τελευταία Γυναίκα
1977	Dites-lui que je l'aime
1978	Préparez vos mouchoirs
1980	Loulou	Λούλου
1980	Le Dernier Métro	Το τελευταίο μετρό	Ο Ντεπαρντιέ κέρδισε το πρώτο του βραβείο Σεζάρ
1981	Le Retour de Martin Guerre	Η επιστροφή του Μαρτέν Γκερ
1981	La Femme d'à côté	Η Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας
1982	Danton	Δαντών
1985	Police		Ο Ντεπαρντιέ κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
1986	Tenue de soirée
1986	Jean de Florette	Ζαν ντε Φλορέτ
1987	Sous le soleil de Satan	Κάτω από τον ήλιο του σατανά
1988	Camille Claudel
1989	Trop belle pour toi
1990	Cyrano de Bergerac	Συρανό ντε Μπερζεράκ	Ο Ντεπαρντιέ κέρδισε βραβείο Σέζαρ, βραβείο καλύτερου ηθοποιού του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και προτάθηκε και για βραβείο Όσκαρ
1990	Green Card	Η πράσινη κάρτα	Ο Ντεπαρντιέ κέρδισε το Χρυσό Γάντι του καλύτερου ηθοποιού
1991	Tous les matins du monde	Ολα τα πρωινά του κόσμου
1992	1492: Conquest of Paradise
1993	Germinal	Ζερμινάλ
1994	Le Colonel Chabert	Ο συνταγματάρχης Σαμπέρτ
1994	My Father the Hero
1996	The Secret Agent
1996	Hamlet
1998	The man in the iron mask	Το Σιδηρούν Προσωπείον
1999	Astérix et Obélix contre César	Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον Καίσαρα	Η ταινία κέρδισε τρία βραβεία César
2000	Vatel	Vatel
2001	102 Dalmatians	Τα 102 σκυλιά της Δαλματίας
2002	Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre	Αστερίξ και Οβελίξ: επιχείρηση Κλεοπάτρα
2002	I am Dina
2002	Between Strangers
2003	Le pacte du silence
2003	Nathalie...
2003	Last holiday
2004	Les Temps qui changet	Ο χρόνος που κυλά
2005	Combien tu m'aimes	Πόσο μ'αγαπάς;
2006	Paris, je t’ aime
2006	Quand j'étais chanteur
2008	Astérix aux jeux olympiques	Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες
2008	Babylon A.D.
2010	Mammuth
2010	Portiche
2012	Asterix & Obelix: Au Service de sa Majeste	Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ στη Βρετανία
2012	L'homme qui rit	Ο άνθρωπος που γελά

Γέννηση 27 Δεκεμβρίου 1948 (67 ετών)
Τόπος γέννησης Σατωρού, Γαλλία
Εθνικότητα Γαλλική
Υπηκοότητα Ρωσική
Γονείς Ρενέ Ντεπαρντιέ και Αν Ντεπαρντιέ
Σύζυγος Καρίν Σιλά και Ελιζαμπέτ Ντεπαρντιέ
Σύντροφος Καρόλ Μπουκέ και Καρίν Σιλά
Τέκνα Ζιλί Ντεπαρντιέ και Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ
Επάγγελμα/
ιδιότητες ηθοποιός ταινιών, ηθοποιός, σκηνοθέτης κινηματογραφικών έργων, παραγωγός ταινιών, τηλεοπτικός παραγωγός και επιχειρηματίας
Είδος Τέχνης Κινηματογράφος
Καλλιτεχνικά ρεύματα Κωμωδία
Δράμα
Σημαντικά έργα Το τελευταίο μετρό
Police
Συρανό ντε Μπερζεράκ
Η πράσινη κάρτα
Βραβεύσεις 2 βραβεία Σεζάρ
1 Χρυσό Γάντι
1 βραβείο Στανισλάφσκι
Ζεράρ Ντεπαρντιέ στο IMDb

Παραπομπές

^ Ζεράρ Ντεπαρντιέ ΤΟ ΒΗΜΑ
^ Who is who: Ζεράρ Ντεπαρντιέ Clickatlife.gr
^ Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 39, σελ. 479
^ Αστεριξ και Οβελίξ στη Βρετανία Αθηνόραμα
^ L'homme qui rit (2012) Imdb.com
^ Η Κατρίν Ντενέβ υπερασπίζεται τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ ΤΑ ΝΕΑ
^ «Ασυλο» από την Τσετσενία στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ ΤΟ ΒΗΜΑ
^ Ο Πούτιν «έστειλε» ρωσικό διαβατήριο στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ Newsbomb.gr
^ Ρώσος πολίτης με εντολή Πούτιν ο Ντεπαρντιέ Lifo.gr