Ο Αντρέ Ραιμπούρ, (γαλλικά: André Raimbourg) γνωστός ως Μπουρβίλ (Bourvil), ήταν Γάλλος ηθοποιός, τραγουδιστής και χιουμορίστας, γεννημένος στις 27 Ιουλίου 1917 στο Πρετό-Βικεμάρ (Σεν-Μαριτίμ) και αποβιώσας στις 23 Σεπτεμβρίου 1970 στο Παρίσι (16ο Δημοτικό Διαμέρισμα).

Βιογραφία
Νεανικά χρόνια και ξεκινήματα καριέρας

Ο Αντρέ Ραιμπούρ, γνωστός ως Μπουρβίλ, ήταν ο δεύτερος γιος του Αλμπέρ Ραιμπούρ (1889-1918), ο οποίος απεβίωσε από την ισπανική γρίπη στην διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Εζενί Πεσκέ (1891-1970), ζευγάρι αγροτών. Πέρασε την παιδική του ηλικία ζώντας με την μητέρα του και τον νέο της σύζυγο, έναν αγρότη με το όνομα Ζοζέφ Μενάρ, στο Μπουρβίλ, χωριό καταγωγής της μητέρας του, όπου και επέστρεψε το 1921. Είχε επίσης έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Ρενέ Ραιμπούρ, μία μικρότερη αδελφή, την Ντενίζ (1919-2006), μία ετεροθαλή αδελφή, την Τερέζ, καθώς και έναν ετεροθαλή αδελφό, τον Μαρσέλ Μενάρ, ο οποίος διετέλεσε, αργότερα, δήμαρχος της κοινότητας του Μπουρβίλ[2].

Όντας καλός μαθητής, έλαβε το πιστοποιητικό σπουδών του με έπαινο "πολύ καλά". Η οικογένειά του τον προόριζε να γίνει αγρότης, ωστόσο ο ίδιος, ξεκίνησε σπουδές καθηγητή στην ανώτατη σχολή αρρένων του Ντουντεβίλ. Αποθαρρυμένος από τους αυστηρούς εσωτερικούς κανονισμούς του οικοτροφείου, επέστρεψε δύο χρόνια αργότερα στην φάρμα της οικογένειάς του[3]. Ήταν, επίσης, μέλος παιδικής εκκλησιαστικής χορωδίας με ιδιαιτέρως ζωηρό χαρακτήρα, ενώ αναλάμβανε συχνά την ψυχαγωγία των καλεσμένων στην διάρκεια οικογενειακών εορτών, συμποσίων και πανηγυριών. Στην διάρκεια αυτών, ερμήνευε τα τραγούδια του Φερναντέλ, διακωμωδώντας τον ταυτόχρονα, κάτι που σύντομα του απέφερε το ψευδώνυμο του « Νορμανδού Φερναντέλ ». Κατά διαστήματα, η οικογένεια έζευε το άλογο της φάρμας και μετέβαινε στην αγορά του Φονταίν-λε-Νταν, πρωτεύουσα του τοπικού καντονίου. Το 1936, εντός της ίδιας αυτής κοινότητας, εντάχθηκε στην τοπική φανφάρα (εντός της οποίας έπαιζε φυσαρμόνικα, ακορντεόν και κορνέτα), ενώ, ταυτόχρονα, γνώρισε ένα βράδυ, στην διάρκεια μιας χοροεσπερίδας, την Ζαν Λεφρίκ (1918-26 Ιανουαρίου 1986), της οποίας ο πατέρας ήταν επιστάτης στην τοπική ζαχαροποιία[4].

Μαθητευόμενος στην ηλικία των 17 ετών στο αρτοποιείο του κ. Μπωφίς στο Σαιν-Λοράν-αν-Κω, στην συνέχεια εργάστηκε ως αρτοποιός στη Ρουέν το 1936. Το 1937, έχοντας προηγουμένως παρακολουθήσει παράσταση του ειδώλου του, Φερναντέλ, στο τσίρκο της Ρουέν, πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τα βήματα του τελευταίου[5].

Προκειμένου να έχει την δυνατότητα της επιλογής του στρατιωτικού σώματος στο οποίο θα εντασσόταν, με στόχο να ενταχθεί στην στρατιωτική μπάντα, αποφάσισε να προλάβει το κάλεσμα στράτευσης και να ενταχθεί στον στρατό για δύο χρόνια θητείας. Στις 20 Φεβρουαρίου 1937 τοποθετήθηκε στο 24ο Σύνταγμα Πεζικού στο Παρίσι. Κορνετίστας στην φανφάρα του συντάγματος, ψυχαγωγούσε με τα αστεία του τους ομοθαλάμους του, οι οποίοι του έβαλαν ένα στοίχημα το 1938: να δηλώσει συμμετοχή στο σόου ταλέντων Les Fiancés de Byrrh που διοργάνωνε το Radio-Paris. Χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Αντρέλ (ως φόρο τιμής στο είδωλό του, Φερναντέλ), ερμήνευσε το τραγούδι Ignace και κέρδισε το βραβείο Prix Byrrh, χρηματικής αξίας τριακοσίων φράγκων, τα οποία και επένδυσε άμεσα προκειμένου να αγοράσει ένα ακορντεόν[6].

Αποστρατεύθηκε μετά τη μάχη της Γαλλίας, ασχολήθηκε με διάφορα μικροεπαγγέλματα (υδραυλικός, βοηθός σε λογιστικό γραφείο) στην πρωτεύουσα, ωστόσο, παράλληλα, συνέχισε την μουσική του καριέρα: σόου ταλέντων, καμπαρέ, μιούζικ χολ. Καθώς οι μιμήσεις του του Φερναντέλ δεν απέφεραν πλέον σημαντικά έσοδα, αποφάσισε να δημιουργήσει έναν δικό του φανταστικό χαρακτήρα, αυτόν του αφελούς « κωμικού-χωρικού », καλύπτοντας με την χωρίστρα του το μέτωπό του και φορώντας ένα μαύρης απόχρωσης παντελόνι, καθώς και ένα στενό σακάκι: ο Αντρέλ έγινε, το 1942, ο Μπουρβίλ[7]. Καθώς ο πρώτος εξάδελφός του, Λυσιέν Ραιμπούρ, δραστηριοποιούνταν ήδη στον συγκεκριμένο χώρο, επέλεξε το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό όνομα, ώστε να αποφεύγεται η όποια σύγχυση, ως φόρο τιμής στο χωριό όπου πέρασε την παιδική του ηλικία. Σε ορισμένες περιπτώσεις του αποδόθηκε η ονομασία « Αντρέ Μπουρβίλ » (υφίσταται, άλλωστε, ένα « Θέατρο Αντρέ Μπουρβίλ » στο 11ο Δημοτικό Διαμέρισμα του Παρισιού). Ήταν υπό το συγκεκριμένο όνομα που εμφανίστηκε στους τίτλους, καθώς και την αφίσα της προτελευταίας ταινίας στην οποία ο ίδιος έπαιξε, με τίτλο Le Cercle rouge.

Νυμφεύθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1943, την Ζαν Λεφρίκ, με την οποία απέκτησε δύο γιους:

τον Ντομινίκ Ραιμπούρ (γεννημένο στις 28 Απριλίου 1950), δικηγόρο ποινικολόγο και βουλευτή της Λουάρ-Ατλαντίκ[8] · [9] ;
τον Φιλίπ Ραιμπούρ (γεννημένο στις 18 Μαρτίου 1953), καθηγητή οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Paris 1 Panthéon-Sorbonne, καθώς και την ESCP Europe.

Όντας νεαρός καλλιτέχνης σε αναζήτηση της επιτυχίας, εγκαταστάθηκε με την σύζυγό του στην Βανσέν, σε ένα μικρό διαμέρισμα στον αριθμό 25 της rue des Laitières, στον έβδομο όροφο, ακριβώς κάτω από την στέγη, όπου και παρέμεινε έως το 1947[10]. Έδωσε σειρά παραστάσεων όπου έπαιζε τον « κωμικό-αγρότη », δίνοντας μία αργόσυρτη χροιά στην φωνή του, με την χρήση, ταυτόχρονα, νέας ειδικής μουσικής επένδυσης για τις παραστάσεις του, επενδύοντας με μουσική τα κείμενα του φίλου του και ακορντεονίστα, Ετιέν Λοράν, τον οποίον γνώρισε το 1939. Η πραγματική εκκίνηση της καριέρας του έλαβε χώρα το 1945 με την κυκλοφορία του τραγουδιού του με τον τίτλο Les Crayons. Ταυτόχρονα, με αυτό το τραγούδι, πραγματοποίησε και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο και πιο συγκεκριμένα, το 1945, στην ταινία του Ζαν Ντρεβίλ με τον τίτλο La Ferme du pendu[11].
Ένας καταξιωμένος ηθοποιός

Οι πρώτες του ταινίες τον μονιμοποίησαν στον ρόλο του ως έναν αφελή χαρακτήρα, ωστόσο σύντομα αντιλήφθηκε πως θα έπρεπε να τον εξελίξει. Πράγματι, η δημοτικότητά του άρχισε να πέφτει, ενώ, ταυτόχρονα, γνώρισε την πρώτη του δύσκολη στιγμή στις 9 Δεκεμβρίου 1951: όντας καλεσμένος να δώσει παράσταση ως ειδικός καλεσμένος εμπρός στο κοινό του σε που διεξαγόταν στο τσίρκο της Ρουέν, γιουχαΐστηκε από τους Νορμανδούς οι οποίοι είχαν προσβληθεί με την εικόνα του χαζού αγρότη που ο ηθοποιός έβγαζε γι' αυτούς στις παραστάσεις του[12]. Τότε, αποφάσισε να εγκαταλείψει το μουσικό σκέλος των παραστάσεών του, προτιμώντας να ξεκινήσει την ενασχόληση με το είδος της οπερέτας (κυρίως εμφανιζόμενος με τη στενή του συνεργάτιδα, Πιερέτ Μπρουνό, την οποία, ωστόσο, εγκατέλειψε το 1962, όταν ο Τύπος ανέφερε μεταξύ τους σχέση[13] · [14]) και, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις που είχαν ο Μαρσέλ Αιμέ καθώς και ο παραγωγός, εντάχθηκε από τον Κλοντ Ωτάν-Λαρά το 1956 στην ομάδα των ηθοποιών, οι οποίοι θα γύριζαν την ταινία La Traversée de Paris, όπου και ο Μπουρβίλ έδειξε στο ευρύ κοινό όλο του το υποκριτικό ταλέντο[15].

Στις περίπου πενήντα ταινίες στις οποίες συνολικά εμφανίστηκε, ο ρόλος του Μπουρβίλ ήταν κυρίως αυτός του καλού χαρακτήρα, σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, ολίγον χαζού ή αφελούς, όπως οι ρόλοι που είχε στις ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε μαζί με τον Λουί ντε Φυνές: ο χαρακτήρας τον οποίον έπαιζε ο Μπουρβίλ κατάφερνε πάντοτε, μέσω της καλοσύνης του, όχι μόνον να προκαλέσει το γέλιο του κοινού, αλλά και να γλιτώσει από τις δολοπλοκίες των μακιαβελικών χαρακτήρων τους οποίους έπαιζε ο ντε Φυνές[16].

Ωστόσο, ο Μπουρβίλ έπαιξε και δραματικότερους ρόλους, όπως εκείνον του ανθρώπου για όλες τις δουλειές στην ταινία L'Arbre de Noël, στην οποία βοηθά ένα νεαρό αγόρι, το οποίο πάσχει από λευχαιμία, να ικανοποιήσει το πάθος του για τους λύκους. Σε αυτή την ταινία, όπως και στις κωμικές ταινίες του, ο θεατής ταυτοποιόταν εύκολα στον ρόλο που υποδυόταν ο Μπουρβίλ, καθώς επρόκειτο για έναν απλό άνθρωπο. Στην ταινία με τίτλο Le Miroir à deux faces, η ερμηνεία του ήταν τελείως διαφορετική: παίζοντας δίπλα στην Μισέλ Μοργκάν, υποδυόταν έναν άνθρωπο ο οποίος χειραγωγούσε μία άσχημη εμφανισιακά γυναίκα, ώστε να την νυμφευθεί, ενώ στη συνέχεια, όταν αυτή έγινε όμορφη χάρη σε χειρουργική επέμβαση, ο ίδιος επέδειξε ελεεινό χαρακτήρα απέναντί της, φτάνοντας μέχρι να την παρενοχλεί και να της αφαιρεί την κηδεμονία των παιδιών της. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί και ο ρόλος του ως ο απαίσιος Τεναρντιέ στην κινηματογραφική μεταφορά των Misérables, ή, ακόμη, τον προτελευταίο του ρόλο, ως επιθεωρητής της αστυνομίας στην ταινία Le Cercle rouge. Ο μεγάλος αυτός ηθοποιός έφθασε μέχρι να δακρύσει στην διάρκεια της ταινίας Fortunat, μαθαίνοντας τον θάνατο μίας καθηγήτριας την οποία ένιωθε ως δεύτερη μητέρα του[17].

Ο Μπουρβίλ ήταν ένας ιδιαιτέρως καλλιεργημένος άνθρωπος. Στην διάρκεια της δεκαετίας του 1950, αγαπώντας την ησυχία της εξοχής, επέλεξε να εγκατασταθεί στο μικρό χωριό του Μονταινβίλ, καθώς το τελευταίο είχε άρτια οδική σύνδεση με το Παρίσι, μέσω της Autoroute de l'Ouest. Ο φίλος του, Ζωρζ Μπρασάνς, ο οποίος ζούσε σε σχετικά κοντινή απόσταση, και πιο συγκεκριμένα στο Κρεσπιέρ (Υβελίν) στο Moulin de La Bonde, ανέφερε πως επρόκειτο για τον πλέον έντιμο άνθρωπο, στα πρότυπα εκείνων του 17ου αιώνα, ενώ, ταυτόχρονα, του πρότεινε διάφορα αναγνώσματα. Μαζί με τον Μπρασάνς, μοιραζόταν μία εγκυκλοπαιδικού επιπέδου γνώση του γαλλικού τραγουδιού[18].
Γνώριζε, επίσης, τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ[19], ενώ το όνομά του είχε ακουστεί, για κάποιο διάστημα, για την στελέχωση της Comédie-Française.
Ο Ζαν-Πιέρ Μοκί γύρισε συνολικά τέσσερις ταινίες μαζί με τον Μπουρβίλ (Un drôle de paroissien, La Cité de l'indicible peur, La Grande Lessive (!) και L'Étalon). Ο Μοκί έδωσε στον Μπουρβίλ ρόλους, οι οποίοι δεν του ταίριαζαν.

Αποτελεί, έως σήμερα, πρότυπο για αριθμό καλλιτεχνών. Οι Φρανσουά Μορέλ και Αντουάν ντε Κων παρουσίασαν, μάλιστα, ντοκιμαντέρ με θέμα τον ίδιο, τον Μάρτιο του 2005, στα πλαίσια τηλεοπτικής εκπομπής με απώτερο στόχο την ανάδειξη του δημοφιλέστερου Γάλλου όλων των εποχών, μία κατάταξη στην οποία ο Μπουρβίλ τελείωσε στην έβδομη θέση, καταδεικνύοντας την ιδιαίτερη δημοτικότητά του, ακόμη και 35 χρόνια μετά τον θάνατό του. Μιλούσε γαλλικά, αγγλικά, καθώς και λίγα ισπανικά στις ταινίες στις οποίες έπαιξε.
Τελευταίες ταινίες και θάνατος
Το μνήμα του Μπουρβίλ στο Μονταινβίλ.

Το 1968, στην διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Cracks, ο Μπουρβίλ είχε μία άτσαλη πτώση με το ποδήλατό του. Νοσηλευόμενος, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία, προκειμένου να προχωρήσει στην αφαίρεση μίας απλής κύστης στο ύψος του αυτιού, η οποία τον ενοχλούσε για διάστημα δύο ετών. Ο χειρουργός πραγματοποίησε, τότε, βιοψία, μέσω της οποίας και προχώρησε στη διάγνωση πως έπασχε από την ασθένεια του Κάλερ (πολλαπλό μυέλωμα). Όταν ο γιατρός του τον ενημέρωσε σχετικά, ο Μπουρβίλ αποφάσισε να μην μοιραστεί την είδηση αυτή με τους συναδέλφους του, ωστόσο κυκλοφορούσαν φήμες ότι έπασχε από καρκίνο, με αποτέλεσμα οι ασφαλιστές του να αρχίσουν να ανησυχούν[20]. Οι ημέρες του ήταν, πλέον, μετρημένες, κι ενώ ο ίδιος βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του. Προκειμένου να αποδείξει πως η υγεία του ήταν καλή, δέχθηκε να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία L'Étalon, ταινία η οποία γυρίστηκε εντός χρονικού διαστήματος δεκαέξι ημερών με ημερήσιας διάρκειας συμβόλαια, καθώς οι ασφαλιστικές εταιρείες τον κάλυπταν παρά μόνον για διάστημα δεκαεπτά ημερών (ο σκηνοθέτης Ζαν-Πιέρ Μοκί είχε ξυρίσει το κρανίο του Μπουρβίλ, ώστε να κρύψει την αλωπεκίασή του, η οποία αποτελούσε παρενέργεια της χημειοθεραπείας την οποία ο ίδιος ακολουθούσε[21].

Έπειτα από μία μακρά αγωνιώδη περίοδο, ο Μπουρβίλ απεβίωσε σε ηλικία 53 ετών στις 23 Σεπτεμβρίου 1970, περιτριγυρισμένος από τους συγγενείς του, στο παριζιάνικο διαμέρισμά του επί του boulevard Suchet[22]. Είχε μόλις ολοκληρώσει τα γυρίσματα της ταινίας Cercle rouge, όπου πρωταγωνιστούσε δίπλα στους Αλαίν Ντελόν και Υβ Μοντάν. Η τελευταία του περίοδος γυρισμάτων για την ταινία Le Mur de l'Atlantique απέβη ιδιαιτέρως επίπονη, με τον ηθοποιό να δείχνει ιδιαίτερο πόνο. Οι δύο παραπάνω ταινίες κυκλοφόρησαν σε διάστημα λίγων εβδομάδων μετά τον θάνατό του.

Ο Μπουρβίλ αναπαύεται στο Μονταινβίλ (Υβελίν), χωριό όπου είχε την εξοχική του κατοικία. Ο θάνατος του Μπουρβίλ έθεσε ένα τέλος σε διάφορα θεατρικά και κινηματογραφικά σχέδια στα οποία ο ίδιος θα λάμβανε μέρος: το L'Albatros του Ζαν-Πιέρ Μοκί, το Guerre des Gaules, καθώς και οι περιπλανήσεις δύο frenchies στις ΗΠΑ, όπου θα έπαιζε μαζί με τον Λουί ντε Φυνές, πάντοτε σε σκηνοθεσία του Ζεράρ Ουρί, οι περιπέτειες ενός ενεργητικότατου επαρχιώτη ιερέα στην Χώρα του Κω, εμπνευσμένες από τον αββά Αλεξάντρ. Στο θέατρο, θα συνεργαζόταν εκ νέου με τον Ντε Φυνές στο Le Contrat, παράσταση σε σενάριο του Φρανσίς Βεμπέρ και σκηνοθεσία του Ζαν Λε Πουλαίν).

Μόνον το L'Albatros, το La Folie des grandeurs, ταινία εμπνεόμενη από το έργο Ruy Blas (με τον Υβ Μοντάν να παίρνει την θέση του), καθώς και το L'Emmerdeur, εμπνεόμενο από το έργο Contrat (με τον Ζακ Μπρελ ως πρώτο Φρανσουά Πινιόν) τελικώς ολοκληρώθηκαν ως παραγωγές.

Η σύζυγός του, Ζαν Λεφρίκ, γεννηθείσα το 1918, απεβίωσε στις 26 Ιανουαρίου 1986 στην διάρκεια τροχαίου ατυχήματος, ενώ μετέβαινε από το Παρίσι στο Μονταινβίλ, προκειμένου να επισκεφθεί το μνήμα του συζύγου της.
Ρόλοι και έργα

Ο Μπουρβίλ έλαβε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ Βενετίας (το Κύπελλο Βόλπι) για τον ρόλο που υποδύθηκε στην ταινία La Traversée de Paris (εμπνευσμένη από το ομώνυμο έργο του Μαρσέλ Αιμέ). Ολοκληρωμένος ηθοποιός, επέλεξε επανειλημμένα ρόλους οι οποίοι πραγματεύονταν κοινωνικής φύσεως ζητήματα, ενώ, ταυτόχρονα, συνεργάστηκε για την παραγωγή ταινιών με τον Ζαν-Πιέρ Μοκί (La Cité de l'indicible Peur ou La Grande Frousse, La Grande Lessive (!)…). Επίσης, ανέλαβε ο ίδιος την μεταγλώττιση των ταινιών του στα αγγλικά.
Φιλμογραφία

Κύριο λήμμα: Φιλμογραφία του Μπουρβίλ
Μαζί με τους Φερναντέλ, Λουί ντε Φυνές και Ζαν Γκαμπέν, ο Μπουρβίλ συγκαταλέγεται μεταξύ των Γάλλων ηθοποιών οι οποίοι συγκέντρωσαν τον μεγαλύτερο αριθμό θεατών στις κινηματογραφικές αίθουσες: συγκεκριμένα, περίπου 205 εκατομμύρια μεταξύ του 1945 και του 1970. Οι ταινίες του οι οποίες συγκέντρωσαν τους περισσότερους θεατές ήσαν οι κάτωθι:

1966 : La Grande Vadrouille μαζί με τον Λουί ντε Φυνές: 17,27 εκατομμύρια εισιτήρια
1962 : Le Jour le plus long: 11,93 εκατομμύρια εισιτήρια
1965 : Le Corniaud μαζί με τον Λουί ντε Φυνές: 11,74 εκατομμύρια εισιτήρια
1958 : Les Misérables μαζί με τον Ζαν Γκαμπέν: 9,94 εκατομμύρια εισιτήρια

1954 : Si Versailles m’était conté: 6,99 εκατομμύρια εισιτήρια
1952 : Le Trou Normand μαζί με την Μπριζίτ Μπαρντό: 3 εκατομμύρια εισιτήρια

1963 : La Cuisine au beurre μαζί με τον Φερναντέλ: 6,39 εκατομμύρια εισιτήρια
1947 : Pas si bête: 6,16 εκατομμύρια εισιτήρια
1969 : Le Cerveau: 5,57 εκατομμύρια εισιτήρια

Θέατρο, οπερέτες, όπερα, ραδιόφωνο, περιοδείες

1937 : L'Anglais tel qu'on le parle, θέατρο στον Στρατό, στρατόπεδο της Πεπινιέρ (24ο Σύνταγμα Πεζικού), 8ο Δημοτικό Διαμέρισμα Παρισιού
1937 : L'Arlésienne, στο Γκαιτέ-Λιρίκ του Παρισιού, θέατρο στον Στρατό
1938 : Le Music-hall des Jeunes Amateurs, στο Radio Cité
1942 : La Revue du Rire, Θέατρο Αλάμπρα (Οκτώβριος) (μαζί με τους Ουβράρ, Ροζέ Πιέρ…)
1943 : Ça sent si bon la Revue, Θέατρο Αλάμπρα (Ιούλιος) (μαζί με τον Ζωρζ Γκεταρί…)
1945 έως τέλη 1947: Pêle-Mêle, στο Radio-Luxembourg, εκπομπή του Ζαν-Ζακ Βιτάλ (εμπνευστή της εκπομπής La Famille Duraton, μελλοντικού Διευθυντή της Air Production), μαζί με τους Monsieur Champagne ως υπεύθυνο επί των παιχνιδιών, Ρέι Βεντουρά και τους Collégiens του, Ανρί Ζενές.., ενώ ο Ρομπέρ Ροκά ήταν ο κειμενογράφος του
1946 : La Bonne Hôtesse, οπερέτα των Ζαν-Ζακ Βιτάλ και Σερζ Βεμπέρ, σε μουσική του Μπρουνό Κοκατρίξ και σκηνοθεσία του Φρεντ Πασκαλί, στο Θέατρο Αλάμπρα
1946 : θερινή περιοδεία διάρκειας τριών μηνών αναλαμβάνοντας το πρώτο μέρος των εμφανίσεων των Collégiens de Ray Ventura, χορηγός της οποίας ήταν ο Μπρουνό Κοκατρίξ
1947 : Le Maharadjah, οπερέτα των Ζαν-Ζακ Βιτάλ και Σερζ Βεμπέρ, σε μουσική του Μπρουνό Κοκατρίξ και σκηνοθεσία του Φρεντ Πασκαλί, στο Θέατρο Αλάμπρα
1947 και 1948 : Constellation 48, ραδιοφωνική εκπομπή μιούζικ χολ στην RDF, σε παραγωγή των Ρομπέρ Πικ και Πιέρ Φεραρί, με παρουσιαστή τον Μωρισέ, και συμμετοχές του Ρέι Βεντουρά και της ορχήστρας του, του Ανρί Σαλβαντόρ.., ενώ για μία ακόμη φορά την συγγραφή των κειμένων του Μπουρβίλ ανέλαβε ο Ρομπέρ Ροκά
1948 : Les Contes d'Hoffmann, όπερα του Ζακ Οφενμπάκ, στο Θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων με την ορχήστρα της Οπερά-Κομίκ
1949 : Le Bouillant Achille, κωμωδία του Πωλ Νιβουά, σε σκηνοθεσία του Ρομπέρ Ντερί, στο Théâtre des Variétés
1949 και 1950: Le Café du coin, ραδιοφωνική εκπομπή στο Radio-Luxembourg από τον Ζαν-Ζακ Βιτάλ, σε κείμενα των Μωρίς Οργκ και Ρομπέρ Ροκά, σε χορηγία των, αρχικά, Verigoud και, στην συνέχεια, Cinzano. Ο Ζακ Γκρελό υποδυόταν τον ρόλο του le Barman, ενώ ο Μπουρβίλ αυτόν του Monsieur Chose
1950 : Quelques Pas dans le Cirage, για διάστημα τριών μηνών στο Κεμπέκ, μαζί με τους Ροζέ Πιέρ (συμπρωταγωνιστής του, δύο χρόνια αργότερα, στο Le Trou normand), Ζαν Ρισάρ, Νταρί Κολ, στα πλαίσια της θεατρικής ομάδας Les Burlesques de Paris (της οποίας ο Λουί ντε Φυνές αποτέλεσε μέλος λίγους μήνες αργότερα, ως πιανίστας-κωμικός), υπό την διεύθυνση του Μαξ Ρεβόλ
1950 : M’sieur Nanar, οπερέτα των Ζαν-Ζακ Βιτάλ, Πιέρ Φεραρί και Αντρέ Ορνέζ, σε μουσική του Μπρουνό Κοκατρίξ και σκηνοθεσία του Φρεντ Πασκαλί, στο Θέατρο της Ετουάλ
1951 και 1952 : Les Aventures de Bourvil, στο Radio-Luxembourg, σε παραγωγή του Αντρέ Σαλέ, κείμενα του Ρομπέρ Πικ και με χορηγό την μάρκα ζυμαρικών Milliat. Ο Μπουρβίλ υποδυόταν τον ρόλο του Marcel Lapierre
1951 : Soucoupes volantes, στο Radio-Luxembourg μαζί με τον Ζαν Νοαίν, εκπομπή του Λουί Μερλάν. Ο Μπουρβίλ υποδυόταν, τότε, τον ρόλο του Professeur Soucoupe, δίπλα στους Πωλίν Καρτόν και Αντρέ Ζιλουά
1952 : La Route fleurie, οπερέτα του Ραϊμόν Βανσί, σε μουσική του Φρανσίς Λοπέζ, σκηνοθεσία του Μαξ Ρεβόλ και σε συνεργασία με τον Ζωρζ Γκεταρί, στο Théâtre des Célestins και το Théâtre de l'ABC. Το έργο παίχτηκε για διάστημα 4 ετών χωρίς διακοπή. Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα 1302 παραστάσεις στο Παρίσι και μία περιοδεία στην επαρχία
1952 : Phi-Phi, μαγνητογράφηση της διάσημης οπερέτας του Αλμπέρ Βιλμέτζ
1956 : Cavalcade μαζί με τον Ζωρζ Γκεταρί, στο Radio-Luxembourg, με τον καθένα εκ των δύο να είναι υπεύθυνος μίας ομάδας καλλιτεχνών οι οποίες διαγωνίζονταν μεταξύ τους
1956 : La Course à l'émeraude, πάντα στο Radio-Luxembourg, καθώς και το Radio Monte-Carlo, ενώ πάντοτε μαζί με τον Ζωρζ Γκεταρί, αυτή την φορά, ωστόσο, για μία μουσικού περιεχομένου εκπομπή
1958 : Knock ou le Triomphe de la médecine του Ζυλ Ρομαίν, σε σκηνοθεσία του Ζαν-Λουί Μπαρώ
1958 : Pacifico, οπερέτα του Πωλ Νιβουά, σε μουσική του Τζο Μουτέ, σκηνοθεσία του Μαξ Ρεβόλ, στο Θέατρο της Πορτ-Σαιν-Μαρτέν, μαζί με τους σημαντικότερους συνεργάτες του της La Route fleurie
1962 : La Bonne Planque του Μισέλ Αντρέ, σε σκηνοθεσία του Ρολάν Μπαϊγί, στο Théâtre des Nouveautés
1965 : Ouah ! Ouah !, οπερέτα του Μισέλ Αντρέ, σε σκηνοθεσία του Ρολάν Μπαϊγί, μουσική των Ετιέν Λοράν και Γκαμπί Βαγκενάιμ, στο Θέατρο Αλάμπρα
μεταξύ του 1969 και του 1970 : Paillasson, καθημερινή πρωινή εκπομπή στο Europe 1, μαζί με τους Ρομπέρ Ροκά και Μωρίς Οργκ, υπό την διεύθυνση του Λυσιέν Μορίς, για διάστημα μερικών εβδομάδων. Ο Ζαν Ρισάρ τον διαδέχτηκε.

Δισκογραφία

Κύριο λήμμα: Δισκογραφία του Μπουρβίλ
Κύριο λήμμα: Κατάλογος τραγουδιών του Μπουρβίλ

Ένας φόρος τιμής του απεδόθη από τον Τομ Νοβάμπρ το 2006, καθώς ο τελευταίος ερμήνευσε συνολικά δεκατέσσερα τραγούδια του Μπουρβίλ στον δίσκο του με τίτλο André.
Σκετς και μονόλογοι

L'Histoire du jockey
L'ingénieur
L'inventeur
L'unique mousquetaire
La Causerie anti-alcoolique, σκετς γραμμένο από τον Ροζέ Πιέρ (ηχογράφηση, καταγραφή)
Le ministre de l'Agriculture
La plume
Le vélo
Les castagnettes
Mon chien
Une redingote
Le conservatoire
Quand il pleut
Père nourricier
Les terrassiers
Le charcutier
La laide
Frédo le porteur
Vive la mariée

Μουσική

Φυσαρμόνικα, μαντολίνο, ακορντεόν, κιθάρα, κορνέτα, τρομπέτα, φλικόρνο…:

1934 : δημοτική φιλαρμονική ορχήστρα του Φονταίν-λε-Νταν
1935 : μουσικό τρίο στο Σαιν-Λοράν-αν-Κω, παίζοντας τρομπέτα, μαζί με τον Βικτόρ Ζαντέλ (μηχανικό, ακορντεονίστα) και τον Δόκτωρα Πιορί (ιατρό, βιολονίστα)
1935 : δημοτική φιλαρμονική ορχήστρα της Ρουέν-Σαιν-Σεβέρ
1936 : δημοτική φιλαρμονική ορχήστρα της Ρουέν
1937 : μουσική ορχήστρα του 24ου Συντάγματος Πεζικού (Παρίσι)
1941 και 1942 : μαθήματα τρομπέτας του Ωδείου του Παρισιού
Ακορντεονίστας της Μπορντάς, της γενειοφόρου γυναίκας, στο ABC το 1941, μαζί με τον Ετιέν Λοράν

Βραβεύσεις

1ος του διαγωνισμού του Ζωρζ Μπρικέ στο Poste Parisien το 1938
Βραβείο Byrrh του σόου ταλέντων Les Fiancés de Byrrh στο Radio-Paris το 1938
Μεγάλο Βραβείο της Ακαδημίας του Γαλλικού Δίσκου το 1953, μαζί με τους Pierrots Parisiens και την ορχήστρα Νελί Μαρκό
Δημοφιλέστερος Γάλλος κωμικός της χρονιάς από το Radio-Luxembourg το 1953 (ψηφοφορία)
Βραβείο ανδρικής ερμηνείας[note 1] (Κύπελλο Βόλπι) στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1956 για το La Traversée de Paris
Βραβείο ερμηνείας από την Γαλλική Ακαδημία Κινηματογράφου (Étoile de Cristal) το 1957 για το La Traversée de Paris
Victoire du Cinéma Français του καλύτερου ηθοποιού για το 1959 για την ταινία Le Miroir à deux faces
Βραβείο Κουρτελίν του γέλιου το 1961 για το Le Tracassin
Βραβείο Κουρτελίν του γέλιου το 1964 για το La Cuisine au beurre (βραβείο το οποίο είχε, επίσης, λάβει ο Φερναντέλ)
Ιππότης των Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων το 1968
… ενώ ταυτόχρονα, την ίδια χρονιά, αρνήθηκε – πάντοτε από σεμνότητα – την βράβευση του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής, με τον Σαρλ ντε Γκωλ να έχει αυτοπροταθεί για να του την παραδώσει αυτοπροσώπως
Στην διάρκεια της δεκαετίας του 1960, έλαβε επίσης το παράσημο της Médaille d'Honneur της πόλεως του Παρισιού

Σημειώσεις

"Έλαβα το βραβείο στην Βενετία, εντάξει, είμαι αρκετά υπερήφανος γι'αυτό, ωστόσο δεν συγχέω την ταχύτητα και την βιασύνη, τον Μπουρβίλ και την Σαρά Μπερνάρ. Το υψηλής ποιότητας γέλιο, αυτός είναι ο στόχος τον οποίον θα επιθυμούσα να πιάσω. Ο ευτυχής αφελής, αυτός είναι ο ρόλος μου. Να δραπετεύω, από καιρό σε καιρό, δεν είμαι αρνητικός σε αυτό, ωστόσο πάντοτε θα επιστρέφω πίσω." Μπουρβίλ, Πηγή: Μωρίς Μπεσί, André Bourvil, Denoël, 1972

Παραπομπές

Référence : Extrait d'acte de naissance n° 8/1917
Marc Lemonier (2005). Guide des lieux cultes du cinéma en France. Horay, σελ. 127.
Philippe Crocq, Jean Mareska (2006). Bourvil. De rire et de tendresse. Éditions Privat, σελ. 16-17.
Christian Plume, Xavier Pasquini (1983). Bourvil. Bréa Editions, σελ. 9-13.
Christian Plume, Xavier Pasquini, op. cit., σ. 14
Philippe Crocq, Jean Mareska, op. cit., σ. 21
Philippe Crocq, Jean Mareska, op. cit., σ. 28
Collombier, Xavier (28 Σεπτεμβρίου 2012). «Dominique Raimbourg nous parle de son père André dit Bourvil». France 3, Pays de la Loire.
«Bourvil fils entre à l'Assemblée nationale». Libération. 6 Σεπτεμβρίου 2001.
Philippe Crocq, Jean Mareska, op. cit., σ. 46
Christian Plume, Xavier Pasquini, op. cit., σ. 32
Sandro Cassati (2010). André Bourvil. Une histoire vraie. City Edition, σελ. 67.
Laurent Delahousse, « André Bourvil, la rage de vaincre », documentaire Un jour, un destin, 23 Οκτωβρίου 2013, 41 min 30 s.
Sandro Cassat, op. cit., σ. 144
Christian Plume, Xavier Pasquini, op. cit., σ. 54
Stéphane Bonnotte (2003). Louis de Funès : jusqu'au bout du rire. Michel Lafon, σελ. 111.
Christian Plume, Xavier Pasquini, op. cit., σ. 60-63
Pierre Berruer (2001). Georges Brassens, la marguerite et le chrysanthème. France Loisirs, σελ. 107.
Christian Plume, Xavier Pasquini, op. cit., σ. 38
Christian Plume, Xavier Pasquini (1983). Bourvil. Bréa Editions.
Christian Plume, Xavier Pasquini, op. cit., σ. 70

Philippe Crocq, Jean Mareska (2006). Bourvil. De rire et de tendresse. Éditions Privat, σελ. 12.

Δείτε επίσης
Βιβλιογραφία

1949 : Le Miroir des vedettes, no 2, άρθρο Bourvil, comique paysan, του Ζαν Πολμπερνάρ, στο εικονογραφημένο ένθετο του Radio-Revue
1951 : Le Film vécu, no 32, Μάρτιος, Ειδικός Τεύχος Bourvil, εκδ. Cinémonde
1951 : Les Grandes stars du grand écran, no 1, Ειδικό Τεύχος, Bourvil: le génie du comique, éd. du page
1969 : Notre ami Bourvil, Κατρίν Κλοντ, εκδ. Éditeurs français réunis
1972 : André Bourvil, Μωρίς Μπεσί, εκδ. Denoël
1975 : Bourvil, du rire aux larmes, Πιέρ Μπερυέ, εκδ. Presses de la cité
1981 : Bourvil, Ζακ Λορσέ, εκδ. P.A.C.
1983 : Bourvil, Κριστιάν Πλυμ και Σαβιέ Πασκινί, εκδ. Bréa
1990 : Un certain Bourvil, Κατρίν Κλοντ, εκδ. Messidor
1990 : Bourvil, Ζαν-Ζακ Ζελό-Μπλαν και Τζέιμς Υέ, εκδ. Stock
1990 : Bourvil, ou la tendresse du rire, Φιλίπ Υέ και Ελιζαμπέτ Κοκάρ, εκδ. Albin Michel
2000 : Bourvil… c'était bien, Ζεράρ Λεν, εκδ. Albin Michel
2003 : Chansons de Bourvil en bandes dessinées (coll.), εκδ. Petit à Petit
2006 : Répliques de Bourvil, Ζαν-Ζακ Ζελό-Μπλαν, εκδ. du Rocher
2006 : Bourvil. De rire et de tendresse, Φιλίπ Κροκ και Ζαν Μαρεσκά, εκδ. Privat
2008 : Dictionnaire des comédiens français disparus, Υβάν Φουκάρ, Mormoiron : Éditions cinéma, 2008, 1185 p. (ISBN 978-2-9531-1390-7)
2010 : Bourvil : ça va, ils sont contents, Πασκάλ και Ανί Ντελμότ, Ζιλ Βερλάν, εισαγωγή του Ντανί Μπουν, Flammarion, 2010, 208 p.

Ντοκιμαντέρ

Légende Bourvil, ντοκιμαντέρ (52 λεπτά), Air Production (η εταιρεία του Ζαν-Ζακ Βιτάλ, στενού φίλου του Μπουρβίλ), VHS
1982 : Bourvil, un éclat de rire, τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ της Κατρίν Ντυπουΐ, σε σενάριο των Κατρίν Σαντελού και Ζοσλίν Τρικέ
1996 : Bourvil, τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ του Ζακ Πεσίς (25 λεπτά)
2000 : Sur les traces de Bourvil του Πιέρ Ντυπόν - αναφορές με τους Frères Taloche - RTBF/ARTE/TSR, 30 λεπτά (TV και DVD)
2005 : Les 100 plus grands français de tous les temps, πορτραίτο στο France 2 από τους Φρανσουά Μορέλ και Αντουάν ντε Κων (TV)
2006 : Bourvil, l'homme qui s'était fait artiste. Portrait d'une star pas comme les autres του Αρμάν Ινάρ, Cat Productions, 58 λεπτά (TV)
2007 : L'air du temps - Bourvil του Ζακ Πεσίς, τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ (52 λεπτά)
2010 : On a tous quelque chose de Bourvil του Πασκάλ Ντραπιέ, τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ (1h35)
2013: Un jour, un destin - La rage de vaincre του Σερζ Καλφόν, τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ με παρουσιαστή τον Λοράν Ντελαούς (1h30)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Μπουρβίλ στην ιστοσελίδα Ciné-Ressources (Cinémathèque Française)
Μπουρβίλ στο IMDb
Βιογραφία του Μπουρβίλ στο lesGensduCinema.com
Βιογραφία του Μπουρβίλ στην ιστοσελίδα του INA
L'encinémathèque
Association des Amis de Bourvil
Βιογραφικό στο data.bnf.fr

Γάλλοι

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library