Σπούδασε στο κολλέγιο του Ντουέ και στο κολλέγιο της Αμιέν. Εισήχθη στην École normale το 1816, από όπου αποφοίτησε το 1820. Στο Βασιλικό Κολέγιο της Ρενς τού ανατέθηκε η διδασκαλία μαθημάτων φυσικών επιστημών και χημείας. Ο Βενσάν, κατά τον ελεύθερο χρόνο του, όταν δεν δίδασκε, αφιερώθηκε στη μελέτη των επιστημών, και δημοσίευσε το 1824, στο περιοδικό Annales Mathématiques de Gergonne, την αξιοσημείωτη μελέτη «Αναθεώρηση της φύσης των εκθετικών και λογαριθμικών καμπυλών» (Considérations Nouvelles sur la Nature de courbes exponentielles et logarithmique). Το επόμενο έτος το έργο του Διάλογος για τη Λαχειοφόρο Κλήρωση τιμήθηκε από την "Société de la moral chrétienne". Έγινε καθηγητής των ειδικών μαθηματικών στο κολλέγιο της Ρενς. Την ίδια εποχή το βιβλίο του Μαθήματα Στοιχειώδους Γεωμετρίας (1826) θεωρήθηκε σημαντικό, υιοθετήθηκε από το Πανεπιστήμιο και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Αργότερα κλήθηκε στο Παρίσι, για να διδάξει διαδοχικά στα κολλέγια του Rollin (1826), Bourbon (1830) και Saint-Louis (1831), αποκτώντας σε αυτό το τελευταίο, τον τίτλο του καθηγητή. Έπαυσε να είναι καθηγητής το 1850. [1]

Ερευνητικό έργο

Από τις πολυάριθμες και ποικίλες εργασίες του Βενσάν ξεχωρίζουν οι: «Έρευνες για τις εκθετικές και λογαριθμικές λειτουργίες» (1832), «Σχετικά με την επίλυση μαθηματικών εξισώσεων» (Journal de Liouville, 1834 και 1835), «Θεωρία του παραλληλογράμμου του Βαττ και περί της καμπύλης μεγάλης κλίσης» (Mémoires de la société de Lille, 1837), «Η Καταγωγή των Αριθμών» (1839), στην οποία ο συγγραφέας αρνείται ότι οι αριθμοί προέρχονται από τους Άραβες, «Για τον Αριθμό του Πλάτωνα» (1839), όπου αποσαφήνισε μία διαφιλονικούμενη παράγραφο της Πολιτείας, «Πραγματεία για τη γεωγραφική θέση του vicus Helena» (1840), «Περί της μαθηματικής θεωρίας της κλίμακας», κλπ. Γενικά, συνέγραψε πολλές εργασίες (1832-1838), ιδιαίτερα για τη θεωρία και την ιστορία της μουσικής. Μία άλλη σειρά εργασιών 600 σελίδων είναι τα «Σημειώματα και αποσπάσματα χειρογράφων» (Notices et extraits des manuscrits) δημοσιευμένων από την «Ακαδημία επιγραφών και γραμμάτων». Αποτελείται από μεταφράσεις, όπως την «Πραγματεία για τον κανόνα αρμονικής του Βακχείου του Γέροντα», τα «Σημειώματα και Υπομνήματα» πάνω σε αρχαία κείμενα, εργασίες που σχηματίζουν πλήρεις μονογραφίες πάνω σε δύσκολα σημεία του αρχαίων ελληνικών κειμένων. Ακόμη μετέφρασε διάφορα Αποσπάσματα, και το έργο «Περί Αρμονικής» του Βυζαντινού λογίου Γεωργίου Παχυμέρη. Οι έρευνές του πάνω στη μουσική συνοδεύτηκαν από οδηγίες για την κατασκευή κατάλληλων οργάνων, ώστε να αναπαραχθούν οι αρχαίες μελωδίες. Αυτές εκδόθηκαν από το Ινστιτούτο της Γαλλίας, του οποίου ο Βενσάν εκλέχτηκε μέλος τον Μάιο του 1850 (Ακαδημία επιγραφών και γραμμάτων), αντικαθιστώντας τον σινολόγο Εντουάρ Μπιό (Édouard Biot, 1803-1850).

Άλλες εργασίες του Βενσάν είναι: «Περί των σημάτων φωτιάς», πάνω σε παραγράφους των Κεστών του Σέξτου Ιούλιου Αφρικανού (Ινστιτούτο της Γαλλίας, 1840), «Ερμηνεία δύο παραγράφων του Ευκλείδη» (1844), «Περί της Μουσικής στην Αρχαία Ελληνική Τραγωδία», με την ευκαιρία παράστασης της Αντιγόνης, «Περί της αρμονίας του δοχμίου» (Revue archéologique, 1845), «Περί του συστήματος επιστημονικής σημειογραφίας της Σχολής της Αλεξάνδρειας» (1846), «Περί των ανεκδότων αποσπασμάτων του Πρόκλου» (1847), «Δοκίμιο για την εξήγηση ορισμένων γνωστικών λίθων» (Mémoires de la Société des antiquaries de France, 1849-1851), «Λόγος για τη Μουσική των Αρχαίων Ελλήνων», που ανακοινώθηκε σε επιστημονικό συνέδριο στο Arras (1853), «Εγκώμιο του πατρός Πρεβό», κατά τα εγκαίνια ανδριάντα στο Hesdin του συμπατριώτη του συγγραφέα Αντουάν Φρανσουά Πρεβό (1697-1763), γνωστού από το μυθιστόρημα Μανόν Λεσκώ (Manon Lescaut, 1731). Ακόμη άλλες μελέτες είναι η «Περί της χρήσης του τετάρτου του τόνου κατά τον Μεσαίωνα», το «Το Αντίφωνο του Μονπελιέ» (Revue archéologique, 1854), «Νέες θεωρήσεις περί της μουσικής και της στιχουργίας κατά τον Μεσαίωνα» (1855), «Επιστολή για ένα πρόβλημα του Αρχιμήδη» (Nouvelles Annals de mathématiques, 1855), «Περί της Θεωρίας της κλίμακας και των συμφωνιών» (Comptes rendus de l’Académie des siences, 1855), «Περί της εκκλησιαστικής τονικότητας του 15ου αιώνα» (1858), «Σκηνή σχετική με την αναπαριστώμενη μουσική σε ένα ελληνικό αγγείο» (1859), κλπ. [2]

Αποτίμηση του έργου του

Με τις επιστημονικές εργασίες του ο Βενσάν προσέγγισε δύσκολα προβλήματα που παρέμεναν άλυτα έως την εποχή του. Ασχολήθηκε με τα μαθηματικά, τη φυσική, τη μουσική, την αρχαιολογία, τη φιλολογία, την προσωδία, την ιστορία, τη γεωγραφία, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνική και επιστημονική κριτική. Ήταν ένα καθολικό πνεύμα, το οποίο, όπου και αν έστρεψε τις έρευνές του, οδηγήθηκε σε αποσαφηνίσεις, διορθώσεις και ανακαλύψεις. Οι επιστημονικές εισφορές του συμπεριλαμβάνονται σε τόσες πολλές συλλογές, ώστε μπορεί κανείς δίχως υπερβολή να υποστηρίξει ότι υπήρξε ένας ακαταπόνητος συγγραφέας που προμήθευσε με άρθρα τα περισσότερα περιοδικά της εποχής του. Ορίστηκε από το Υπουργείο Δημόσιας Εκπαίδευσης συντηρητής της συλλογής Mémoires des société savants, δίδοντας στον αχανή τομέα της ιστορίας και της αρχαιολογίας μία νέα επέκταση. Σήμερα, μπορούμε να πούμε, ότι το ερευνητικό έργο του Βενσάν επηρεάστηκε από το επιστημονικό πνεύμα του 19ου αιώνα, κυρίως τον Θετικισμό του Ογκίστ Κοντ (Auguste Comte, 1798-1850). Ο Βενσάν μετείχε σε πολλές επιστημονικές εταιρείες της Γαλλίας και άλλων χωρών, και χρίστηκε Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής στις 27 Απριλίου 1845, για να προαχθεί σε Αξιωματικό στις 14 Αυγούστου 1863. Πέθανε στις 26 Νοεμβρίου του 1868.[3]

Επανανακάλυψη του έργου του

Παρόλο που το έργο του Βενσάν παρέμεινε στην αφάνεια για ενάμιση αιώνα, υπήρξε τις τελευταίες δεκαετίες, μία ανανέωση του ενδιαφέροντος για την ειδική συμβολή του στα μαθηματικά, που βοήθησε σύγχρονους επιστήμονες να ανακαλύψουν μία αποτελεσματική λύση ενός παλιού μαθηματικού προβλήματος. Ειδικά, η μελέτη του «Περί της επίλυσης αριθμητικών εξισώσεων» (Sur la résolution des équations numériques) στο περιοδικό Journal de Mathématiques Pures et Appliquées του 1836 χρησιμοποιήθηκε και πάλι το 1976 από τον Έλληνα μαθηματικό Αλκιβιάδη Ακρίτα, ο οποίος συνέγραψε πολλές εργασίες για αυτό το θέμα, [4] και το 2010 από τον Παναγιώτη Βίγκλα. [5] Έτσι, εισήχθηκε «ο αλγόριθμος της αληθινής ρίζας συνεχών κλασμάτων», ως μία νέα λύση στην εξίσωση πολυωνύμων. Η χρήση του «Θεωρήματος Βενσάν» (Vincent’s Theorem) για αυτόν τον αλγόριθμο έφερε και πάλι τον Γάλλο μαθηματικό και πολυμαθή στο προσκήνιο.

Βιβλιογραφία

Gustave Vapereau, Dictionnaire Universel des Contemporains, contenant toutes les personnes notables de la France et des pays étrangers. Librairie de L. Hachette et Cie, Paris 1858, 1737-1738.
Comte Eugene Hippolyte Marie Theodore Fontaine de Resbecq, Notice sur la vie et les travaux de feu M. Vincent. L. Danel, Lille 1869.
A. J. H. Vincent, Notice sur divers manuscrits grecs relatifs à la musique, la deuxième partie du tome XVI des Notices et Extraits de Manuscrites de la Bibliothèque du Roi et autres Bibliothèques. Institut Royal de France, Imprimerie Royale, Paris M DCCC XLVII, 234-241.

Παραπομπές

Hernest Havet, Notice sur A. J. H. Vincent. A. Lainé et J. Havard, Paris 1869, 3.
Gustave Vapereau, Dictionnaire Universel des Contemporains, contenant toutes les personnes notables de la France et des pays étrangers. Librairie de L. Hachette et Cie, Paris 1858, 1737-1738.
Comte Eugene Hippolyte Marie Theodore Fontaine de Resbecq, Notice sur la vie et les travaux de feu M. Vincent. L. Danel, Lille 1869.
Alkiviadis Akritas, “Polynomial real root isolation using Descartes' rule of signs”. Proceedings of the 1976 ACM.

A. Akritas – P. S. Vigklas, “Counting the Number of Real Roots in an Interval with Vincent's Theorem”. Bulletin Mathématique de la Société des Sciences Mathématiques de Roumanie, Vol. 53 (101), No. 3, 2010, 201-211.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Αλκιβιάδης Ακρίτας, Προσωπική Ιστοσελίδα - Δημοσιεύσεις
Panagiotis S. Vigklas, Upper bounds on the values of the positive roots of polynomials, Διδ. Διατρ. (αγγλ.)
Γκυστάβ Βαπρώ, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό (γαλλ.)
Εργογραφία Βενσάν (γαλλ.)
Σημείωμα για τον Α. Ζ. Ι. Βενσάν από τον Ερνέστ Αβέ (γαλλ.)
Katelis Viglas, “Alexandre Joseph Hidulphe Vincent on George Gemistos Plethon”, Anistoriton Journal, Vol. 13, No 1, 2012-2013, 1-12 (ISSN 1108-4081) (αγγλ.)