Η υπόθεση

Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης ήταν ο εβραϊκής καταγωγής Γάλλος λοχαγός του πυροβολικού Άλφρεντ Ντρέιφους (1859 - 1935) ο οποίος κατηγορήθηκε το 1894 για προδοσία, όταν η Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών της Γαλλίας ανακάλυψε στο καλάθι των αχρήστων του Γερμανού στρατιωτικού ακόλουθου στο Παρίσι ένα ανυπόγραφο απόκομμα μιας επιστολής, η οποία αναφερόταν στην αποστολή μυστικών εγγράφων προς τη Γερμανία και αφορούσαν την άμυνα της χώρας.

Ο Ντρέιφους οδηγήθηκε ενώπιον στρατοδικείου, παρ' ότι η σε βάρος του κατηγορία βασίστηκε σε απλές υποψίες και κυρίως λόγω της εβραϊκής καταγωγής του. Παρά τις αντιφατικές μαρτυρίες και τα ελλειπή στοιχεία ο Ντρέιφους καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης και στάλθηκε στο Νησί του Διαβόλου (τόπος εξορίας) στη Γαλλική Γουιάνα για να εκτίσει την ποινή του. Αρχικά η κοινή γνώμη και ο γαλλικός Τύπος καλωσόρισαν την ετυμηγορία και την καταδίκη, ενώ το όνομα του Ντρέιφους χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο - παράδειγμα της προδοσίας των Γάλλων Εβραίων.

Ανατροπή σκηνικού και αντιδράσεις

Όταν η διεύθυνση της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ανελήφθη από τον ταγματάρχη Ζορζ Πικάρ, ο τελευταίος παραδέχτηκε την αθωότητα του Ντρέιφους και κατηγόρησε ως υπεύθυνο της κατασκοπείας τον Ουγγρικής καταγωγής ταγματάρχη Φέρντιναντ Εστερχάζι. Οι εξαιρετικά ισχυρές δυνάμεις όμως που κάλυπταν τον Εστερχάζι, χρησιμοποίησαν κάθε δυνατό μέσο για να συγκαλύψουν την υπόθεση. Ο Συνταγματάρχης Ζοζέφ Ανρί που είχε ανακάλυψει το πρωτότυπο γράμμα και το απέδωσε στον Ντρέιφους, έσπευσε να παραποιήσει νέα στοιχεία και να αποσιωπήσει άλλα.

Ο Εστερχάζι ζήτησε να κριθεί από το Πολεμικό Συμβούλιο επειδή είχε διαβεβαιώσεις για την αθώωσή του, η οποία πράγματι ήρθε ενώπιον του στρατοδικείου που ακολούθησε. Την ίδια στιγμή ο ταγματάρχης Πικάρ που πρώτος μίλησε για την αθωώτητα του Ντρέιφους στάλθηκε με δυσμενή μετάθεση στην Τυνησία. Έτσι, η αναθεώρηση της δίκης του Ντρέιφους στάθηκε αδύνατη.

Στο μεταξύ η εξέλιξη της υπόθεσης πήρε γρήγορα πολύ μεγάλες διαστάσεις, δίχασε στα δύο τη χώρα και συντάραξε τα θεμέλια της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Πνευματικές προσωπικότητες και Γάλλοι διανοούμενοι τάχθηκαν σθεναρά υπέρ του Ντρέιφους, τη στιγμή που οι πολέμιοί του καταφέρθηκαν ακόμη και εναντίον των υποστηρικτών του κατηγορώντας τους ως εχθρούς του έθνους. Παράλληλα, και η ίδια η Γερμανία υπέρ της οποίας έγινε η κατασκοπεία αντιτάχθηκε στην αποκατάσταση της αλήθειας. "Το καλύτερο από όλα θα ήταν", έγραφε ο υπουργός Εξωτερικών Μπίλοφ το 1898, "αν η υπόθεση τραβούσε σε μάκρος, αποσυνέθετε το στρατό και σκανδάλιζε την Ευρώπη".

Το "Κατηγορώ" του Ζολά

Τη στιγμή εκείνη παρενέβη ο συγγραφέας Εμίλ Ζολά, ο οποίος στις 13 Ιανουαρίου 1898 δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας "L' Aurore" το περίφημο "Κατηγορώ", μια ανοιχτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Ζολά κατηγόρησε το στρατό ότι συγκάλυψε τη λανθασμένη καταδίκη του Ντρέιφους και αθώωσε τον Εστερχάζι με εντολή του Υπουργείου Στρατιωτικών. Παράλληλα δήλωνε την απέχθειά του προς την υποκρισία και τον φανατισμό. Το τεύχος της εφημερίδας τυπώθηκε σε 300.000 αντίτυπα αντί των 30.000 που ήταν ο συνηθησμένος αριθμός και έγινε ανάρπαστο. Το κείμενο αυτό αποτέλεσε την κύρια αιτία για την αναψηλάφιση της δίκης.

Η κυβέρνηση πιέστηκε από τους εθνικιστές να οδηγήσει στο εδώλιο του κατηγορούμενου τον Ζολά, ενώ αντισημιτικές εξεγέρσεις ξέσπασαν στην επαρχία. Η δίκη Ζολά ξεκίνησε στις 7 Φεβρουαρίου 1898 κι εκεί κατηγορήθηκε σαν ένοχος για συκοφαντία και καταδικάστηκε σ' ένα χρόνο φυλάκιση και πρόστιμο 3.000 φράγκων. Σύντομα όμως μια αίτηση που απαιτούσε την επανάληψη της δίκης Ντρέιφους υπεγράφη από 3.000 άτομα.

Νέα στοιχεία και αναψηλάφιση

Τον Αύγουστο του 1898 ένα νέο στοιχείο ήρθε στο φως και ανέτρεψε δραματικά την υπόθεση. Ο Συνταγματάρχης Ζοζέφ Ανρί που ανακάλυψε την επιστολή των μυστικών εγγράφων και με βάση αυτή καταδικάστηκε ο Ντρέιφους, ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος που συνέταξε την επιστολή, η οποία φυσικά και αποδείχθηκε μετά από αυτή την αποκάλυψη πλαστή. Ο Ανρί παραδέχτηκε την πλαστογράφηση και λίγο καιρό αργότερα αυτοκτόνησε, ενώ ο έτερος ένοχος Εστερχάζι διέφυγε στο Λονδίνο.

Η κυβέρνηση μετά από αυτή την εξέλιξη αναγκάστηκε να απευθυνθεί στο εφετείο για να εξετάσει την αίτηση αναθεώρησης της δίκης, παρά την αντίθετη γνώμη του Υπουργείου Στρατιωτικών. Το 1899 το εφετείο παρέπεμψε τον Ντρέιφους στο Πολεμικό Συμβούλιο, ενώ οι ταραχές που ξέσπασαν ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους του Ντρέιφους οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης.

Η αποκατάσταση του Ντρέιφους

Τον Ιούνιο του 1899 ο Ντρέιφους ήλθε από το Νησί του Διαβόλου για τη δίκη και εμφανίστηκε μπροστά σε ένα νέο στρατιωτικό δικαστήριο στην πόλη Ρεν (7 Αυγούστου - 9 Σεπτεμβρίου 1899). Καταδικάστηκε και πάλι, όμως με ελαφρυντικά. Δέκα μέρες μετά τη δίκη, ο νέος Γάλλος πρόεδρος Βαλντέκ Ρουσό επιθυμώντας να δώσει τέλος στην υπόθεση του απένειμε χάρη. Ο Ντρέιφους δέχθηκε την πράξη επιείκειας, αλλά διατήρησε το δικαίωμα να κάνει ότι είναι δυνατόν για να αποδείξει την αθωότητά του.

Τον Ιούλιο του 1906 το εφετείο απαλλάσει τον Ντρέιφους και αναιρεί όλες τις προηγούμενες καταδίκες. Η Βουλή ψηφίζει νόμο με τον οποίο αποκαθιστά πλήρως τον Ντρέιφους και σβήνει κάθε αμφιβολία για την αθωότητά του. Στις 22 Ιουλίου του απονεμήθηκε το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής. Κατόπιν μικρής θητείας στον στρατό όπου πήρε το αξίωμα του ταγματάρχη, αποστρατεύθηκε. Κλήθηκε ξανά κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και ως αντισυνταγματάρχης διοίκησε μια φάλαγγα πυρομαχικών. Πέθανε στο Παρίσι στις 12 Ιουλίου 1935 σε ηλικία 76 ετών.

Πηγές

• 1. Εγκυκλοπαίδεια "Επιστήμη και Ζωή", τόμος 14, σελίδα 229
• 2. "Υπόθεση Ντρέιφους"
• 3. "Άλφρεντ Ντρέιφους" (Το Βήμα, Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος)
• 4. "1894: Η υπόθεση Ντρέιφους συγκλονίζει τη Γαλλία" (Ριζοσπάστης)
• 5. "100 χρόνια από το «Κατηγορώ» του Ζολά για την Υπόθεση Ντρέιφους" (Το Βήμα, Αναστασία Λαμπρία)
• 6. Γαλλική Βικιπαίδεια, Affaire Dreyfus