Το Έδικτο του Φονταινεμπλώ (Edict of Fontainebleau) (Οκτώβριος 1685) ήταν ένα έδικτο του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας. Με αυτό ανακαλούνταν το Έδικτο της Νάντης (1598) και δινόταν εντολή για την καταστροφή των εκκλησιών των Ουγενότων, καθώς και για κλείσιμο των προτεσταντικών σχολείων. Ως αποτέλεσμα, ένας σημαντικός αριθμός Ουγενότων (οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από 200.000 ως 500.000) εγκατέλειψε τη Γαλλία για την Αγγλία, τη Δανία και τις περιοχές που σήμερα αποτελούν τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Η Μαντάμ ντε Μεντνόν (Mme de Maintenon), η βαθιά καθολική δεύτερη σύζυγος του Λουδοβίκου ΙΔ΄, πιθανότατα άσκησε σημαντικά επιρροή στην απόφαση του συζύγου της να ανακαλέσει το έδικτο του Ερρίκου Δ΄. Επιπλέον, σημαντικό μερίδιο της ευθύνης θεωρείται ότι έχει και ο εξομολόγος και πνευματικός της, Φρανσουά ντε λα Σεζ (François de la Chaise).

Η Ανάκληση του Διατάγματος της Νάντης, όπως συχνά αποκαλείται το έδικτο, κατέστρεψε το πνεύμα θρησκευτικής ανοχής που επικρατούσε στη Γαλλία για περίπου έναν αιώνα και την έφερε σε μια κατάσταση παρόμοια με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, δηλαδή σε μια κατάσταση θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Τα αποτελέσματα ήταν μάλλον αρνητικά για τη Γαλλία, καθώς πολλοί διανοούμενοι και επιστήμονες εγκατέλειψαν τη χώρα, ενώ επίσης έφυγαν αξιόλογοι τεχνίτες όπως ο Ντανιέλ Μαρό (Daniel Marot). Με τη φυγή των Ουγενότων η Γαλλία έχασε σε τεχνογνωσία (ειδικά στην κατεργασία του ασημιού και του γυαλιού) και σε πολιτισμική ποικιλία. Αρκετοί μονάρχες γειτονικών χωρών ενθάρρυναν τους Ουγενότους να έρθουν στη χώρα τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Γουλιέλμο του Βρανδεμβούργου, που εξέδωσε το έδικτο του Πότσνταμ με αυτό τον σκοπό. Ως αποτέλεσμα, το 1700 περίπου το 20% των κατοίκων του Βερολίνου ήταν Ουγενότοι.