.

Γαλλία

Η Αβράνς (Avranches) είναι πόλη της Κάτω Νορμανδίας (Basse-Normandie) στο διαμέρισμα της Μανς (Manche). Βρίσκεται κτισμένη σε ένα λόφο που αντικρίζει τον Κόλπο του Σαιν Μισέλ. Αποτελεί Δήμο (commune) όμορο με τους Δήμους Ποντορσόν (Pontorson), Μαρσί-λε-Γκρεβ (Marcey-les-Grèves), Πον (Ponts), Σεν-Σενιέ-σουζ-Αβράνς (Saint-Senier-sous-Avranches), Σεν-Μαρτέν-ντε-Σαμ (Saint-Martin-des-Champs), Σεν-Ζαν-ντε-λα-Άιζ (Saint-Jean-de-la-Haize) και Λε-Βαλ-Σεν-Περ (Le Val-Saint-Père). Οι κάτοικοι της πόλης ονομάζονται Αβρανσινέζ (Avranchinaises).

Η ονομασία
Το Δημαρχείο της Αβράνς

Η ονομασία Αβράνς προέρχεται από την Κελτική φυλή των Αμπρινκάτ (Abrincates), ονομασία που προήλθε από το λατινικό Abrincatui (aber = εκβολές ποταμού και catui = πολεμιστές). Η παραθαλάσσια περιοχή των Αμπρινκάτ έφερε το όνομα Ινγκένα (Ingena). Η Γαλλορωμαϊκή πόλη ονομάστηκε αρχικά Λεγκέντια (Legedia) (όπως αναφέρεται στο ρωμαϊκό χάρτη οδών Peutingeriana Tabula Itineraria) για να μετονομαστεί αργότερα σε Abrinca, από τους κατοίκους της περιοχής της οποίας ήταν πρωτεύουσα. Από τη μετεξέλιξη αυτού του ονόματος προήλθε η ονομασία Αβράνς (Avranches).

Ιστορία

Παλαιότερη εποχή

Οι Αβρινκάτοι μνημονεύονται συχνά σε γραπτά κείμενα της αρχαιότητας. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος είναι ο πρώτος που τους αναφέρει με το όνομα Abrincatui, ενώ στο έργο του Ιουλίου Καίσαρα De bello Gallico (περί του Γαλατικού πολέμου) αποκαλούνται Ambibarii [1] και τους τοποθετεί στο νότιο τμήμα της σημερινής περιφέρειας της Μανς.

Προς το τέλος του 3ου μ.Χ. αιώνα (280 μ. Χ.) η Λεγκέντια δέχεται τις επιθέσεις Σαξώνων πειρατών, οι οποίοι περιφέρονται γύρω από τα βόρεια σύνορα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και οι οποίοι την καταστρέφουν. Τον 4ο αιώνα η πόλη περιλαμβάνεται στο παράκτιο αμυντικό δίκτυο των Ρωμαίων Litus Saxonicum κατά των Σαξονικών εισβολών.

Στα τέλη του 5ου αιώνα η Αβράνς γίνεται η έδρα αρχιεπισκοπής[2]. Το 708 ο 12ος Επίσκοπος της Αβράνς Άγιος Ομπέρ (saint Aubert d’Avranches) δέχεται στο όνειρό του τρεις φορές την επίσκεψη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ για τη δημιουργία ενός παρεκκλησίου του στο όρος Τομπ (Mont Tombe, όρος του μνήματος). Ο Επίσκοπος δεν πείσθηκε και ο Άγγελος άφησε ως δείγμα της επίσκεψής του το άγγιγμα του δακτύλου του στο κεφάλι του Επισκόπου. Το κρανίο του Αγίου Ομπέρ φυλάσσεται στον καθεδρικό ναό της Αβρανς και πράγματι φέρει οπή στο σημείο όπου υποτίθεται ότι το άγγιξε το δάκτυλο του Αγγέλου. Ο Ομπέρ ιδρύει το παρεκκλήσι του Αγίου Μιχαήλ στο νησάκι Τομπ, το οποίο επονομάζεται από το 710 Μον Σεν Μισέλ (Mont Saint Michel). Τα υπολείμματα αυτού του παρεκκλησίου υπάρχουν σήμερα στο παρεκκλήσι Νοτρ-Νταμ-συρ-Τερ (Notre-Dame sur Terre).

Το κάστρο της Αβράνς (Ντονζόν)

Η περιοχή δέχεται συνεχείς επιδρομές από Φράγκους, Βρετόνους και Βίκινγκς, μέχρι το 933, οπότε ο Βίκινγκ Ρόλλο της Νορμανδίας εγκαθιδρύει το Δουκάτο της Νορμανδίας και κατασκευάζει ισχυρό φρούριο στην Αβράνς. Σύμφωνα με το θρύλο (δεν είναι ιστορικά αποδεδειγμένο) την πόλη επισκέφθηκε και ο Καρλομάγνος. Το 1066 ο υποκόμης της Αβράνς Ούγος "ο Λύκος" (Hugue "Le Loup" ή Hugues d' Avranches) θα είναι από τους κύριους συντρόφους του Γουλιέλμου του Κατακτητή και θα ονομαστεί, επίσης, και κόμης του Τσέστερ. Κατασκευάζεται ο καθεδρικός ναός αφιερωμένος στον Άγιο Ανδρέα (επονομαζόμενος "La Belle Andrienne").

Στην είσοδο του καθεδρικού θα παρουσιαστεί, το 1172, ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος ο Β' Πλανταγενέτης μπροστά στους λεγάτους του Πάπα, για να ζητήσει συγχώρεση για τη δολοφονία του Τόμας Μπέκετ, που είχε συνταράξει τότε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο. Στην πόλη εγκαθίστανται για λίγο και επιφανείς Ιταλοί λόγιοι, όπως ο Λανφράν της Παβίας (Lanfranc de Pavie), ο οποίος διδάσκει (1039 - 1042) στην επισκοπική σχολή της Αβράνς και ο Ανσέλμος της Αόστης (Anselmo d' Aosta) (1058). Και οι δύο θα γίνουν, αργότερα, Αρχιεπίσκοποι του Καντέρμπουρι στην Αγγλία. Ο επίσης Ιταλός Σούππο (Suppo), ηγούμενος της μονής του Σαιν Μισέλ, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία της βιβλιοθήκης και του συγγραφείου (scriptorium) της πόλης.

Το 1204 το Δουκάτο της Νορμανδίας προσαρτάται στη Γαλλία. Η Αβράνς γίνεται βασιλική πόλη, καθώς στο βασιλιά Λουδοβίκο ΙΧ (ο Άγιος) άρεσε πολύ να διαμένει σε αυτή την ωραία πόλη "Bonne Ville", της οποίας ενίσχυσε τα τείχη.[3] Το χειμώνα του 1590, κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου η πόλη υφίσταται τρομερή πολιορκία από τον Δούκα του Μονπενσιέ (Montpensier), καθώς ο Κυβερνήτης της Οντοάρντ Περικάρ (Odoard Péricard) και ο αδελφός του Επίσκοπος της πόλης Φρανσουά Περικάρ (Francois Péricard) συντάσσονται με την φανατικά καθολική "Αγία Λίγκα" (Sainte Ligue), η οποία αρνείται να αναγνωρίσει ως νόμιμο βασιλέα τον Ερρίκο τον IV. Τα κανόνια των πολιορκητών καταστρέφουν μεγάλο μέρος των οχυρωματικών της έργων. Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη συλλογή αλατιού στις γειτονικές αλυκές και η πόλη γνωρίζει μεγάλη ευμάρεια. Το 1639 οι "ξυπόλητοι" (nu-pieds) με επικεφαλής τον Ζαν Κετίλ (Jean Quetil) εξεγείρονται κατά της επιβολής φόρου στο αλάτι ("La Gabelle") από τον Ρισελιέ. Στις 16 Ιουλίου δολοφονείται ο δικαστικός εκπρόσωπος του βασιλιά Σαρλ Λε Πουπινέλ (Charles le Poupinel) θεωρούμενος ως υπεύθυνος για την επιβολή του φόρου, ενώ εμφανίζονται οδοφράγματα στα προάστεια. Τα βασιλικά στρατεύματα καταφθάνουν στην περιοχή και επακολουθεί άγρια σφαγή των επαναστατών. Ο ξεσηκωμός αυτός, ωστόσο, δεν ήταν άσκοπος: Ο Ρισελιέ απέσυρε την πρόταση επιβολής φόρου και το προνόμιο των αλατωρύχων παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το 1789.[4] Το επιζήμιο αποτέλεσμα των επαναστάσεων και των εμφύλιων διαμαχών της εποχής αυτής δεν επέτρεψαν στην πόλη να ακολουθήσει το ρεύμα των πολιτιστικών αλλαγών του αιώνα του διαφωτισμού, αν και ο τότε Επίσκοπός της, Ντανιέλ Υέ (Daniel Huet) αναγνωριζόταν ως ένας από τους πλέον μορφωμένους ανθρώπους της εποχής του. Οι διαμάχες συνεχίζονται με οδομαχίες, οι "απείθαρχοι" ιερείς καταδιώκονται και το σύμβολο της πόλης, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ανδρέα, καταρρέει μια νύκτα του Απριλίου του 1794.

Σύγχρονη εποχή

Το 19ο αιώνα η πόλη γνωρίζει δημογραφική ανάπτυξη και τα προάστειά της αρχίζουν να καταλαμβάνουν και τις υπώρειες του λόφου. Η Γαλλική Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα μάχεται σε όλη την Ευρώπη και η πόλη αποκτά τον ήρωά της σε αυτούς τους πολέμους, τον στρατηγό Ροζέ Βαλιμπέρ (Roger Valhubert), ο οποίος τραυματίζεται θανάσιμα από σφαίρα στη μάχη του Αούστερλιτς.

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος
Το μνημείο Πάττον στην Αβράνς

Από τις 7 Ιουνίου 1944, μια μόλις μέρα μετά την Απόβαση της Νορμανδίας, η πόλη γνωρίζει την κόλαση "που έρχεται από τον ουρανό" (L' enfers vient du ciel): Όπως σχεδόν όλες οι νορμανδικές πόλεις, υφίσταται σφοδρούς βομβαρδισμούς, που έχουν ως στόχο την ανακοπή αποστολών ενισχύσεων των γερμανικών στρατευμάτων. Η πόλη βυθίζεται στο χάος, παρά το ότι οι Σύμμαχοι είχαν ρίψει μερικούς αλεξιπτωτιστές λίγες ημέρες πριν την απόβαση, για να ενημερώσουν τον πληθυσμό να απομακρυνθεί από την πόλη "ει δυνατόν στα χωράφια". Ωστόσο δεν κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο να εγκαταλείψει την πόλη, η οποία βομβαρδίστηκε σφοδρά στις 7 Ιουνίου. Καταστράφηκε ο σιδηροδρομικός σταθμός, κεντρικοί δρόμοι, η παλιά πόλη, ενώ οι κακοεξοπλισμένοι πυροσβέστες δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν τις πυρκαϊές που ξέσπασαν. Οι βόμβες έπληξαν το δίκτυο ύδρευσης και οι πυροσβέστες έμειναν χωρίς νερό. Αν και δέχθηκαν ενισχύσεις από τις γειτονικές πόλεις Ντισύ και Σαρτιλύ (Ducey, Sartilly) και άντλησαν νερό από τη δεξαμενή ντεζ Αλ (des Halles) η πυρκαϊά εξαπλώθηκε καταστρέφοντας σημαντικό τμήμα της πόλης καθώς και την εκκλησία Notre-Dame-des-Champs, η οποία αποκαταστάθηκε το 1962. Ακολούθησαν και άλλοι βομβαρδισμοί, πράγμα που ανάγκασε όσους κατοίκους είχαν απομείνει να εγκαταλείψουν την πόλη μέχρι την απελευθέρωσή της στα τέλη Ιουλίου.

Σημερινή εικόνα

Η Αβράνς σήμερα είναι σύγχρονη γαλλική πόλη με αποκατεστημένα όσα κτήρια έγινε δυνατό να περισωθούν από τις καταστροφές. Διαθέτει πολύ σημαντική βιβλιοθήκη, καθώς έχουν μεταφερθεί εκεί τα χειρόγραφα του αββαείου του Μον Σεν Μισέλ, ορισμένα από τα οποία εκτίθενται στο "Scriptorial" που έχει δημιουργηθεί στο παλαιό κάστρο (Donjon). Σε κεντρική πλατεία της πόλης υπάρχει, επίσης, το μνημείο του στρατηγού Τζωρτζ Σμιθ Πάττον, απελευθερωτή της το 1944, ενώ διαθέτει και πολύ όμορφο βοτανικό κήπο (jardin des plantes), από τον οποίο μπορεί κανείς να θαυμάσει την πανοραμική θέα προς τον κόλπο του Σαιν Μισέλ.

Συγκοινωνιακά καλύπτεται από τον αυτοκινητόδρομο Α84 (Καν - Ρεν) και την αντίστοιχη σιδηροδρομική γραμμή. Καθώς απέχει μόλις 25 km από το Μον Σεν Μισέλ, δέχεται αρκετούς από τους τουρίστες του (περίπου 3 εκ. τουρίστες υποδέχεται κάθε χρόνο το αββαείο), οι οποίοι επισκέπτονται, κυρίως, τις εκθέσεις των χειρογράφων του Αββαείου. Πολύ κοντά της είναι, επίσης, το χωριό Ποντομπό, γνωστό από την απόβαση, στο οποίο λειτουργούσε ιδιωτικό μουσείο, το οποίο έκλεισε οριστικά το Νοέμβριο του 2008.

Η πόλη διαθέτει, επίσης, ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία της Νορμανδίας.

Πηγές, αναφορές

1. ↑ Julius Caesar, De bello Gallico, 75, 4
2. ↑ Η έδρα καταργήθηκε το 1801, αλλά το 1854 ο Πάπας Πίος ο ΙΧ την επανέφερε με ειδικό διάταγμα
3. ↑ Ιστοσελίδα της Πόλης της Αβράνς
4. ↑ David Nicolas, Réné André Avranches, 2000 ans d'Histoire, ed. Ville d' Avranches

Χώρες της Ευρώπης

1. Κράτος μερικώς σε ασιατικό έδαφος. 2. Γεωγραφικά ανήκει στην Ασία, αλλά θεωρείται ευρωπαϊκό κράτος για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους. 3. Βρετανικό έδαφος μέσα στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Εγκυκλοπαίδεια Γαλλίας

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License