Ο Βάινε Ααλτόνεν (Wäinö Aaltonen, 1894-1966) ήταν σημαντικός φινλανδός γλύπτης.

Γεννήθηκε στη Μαρτίλα το 1894 και σπούδασε ζωγραφική στο Τουρκού. Ασχολήθηκε κυρίως με τη γλυπτική. Το έργο του είναι επηρεασμένο από τον κυβισμό με χαρακτηριστική μνημειακή διάθεση. Τα γλυπτά του της πρώτης περιόδου αποτελούν γυναικείες προτομές, γεμάτες λεπτό λυρισμό. Για πρώτη φορά εξέθεσε έργα του το 1916, και το 1925 επιβλήθηκε στη φιλανδική καλλιτεχνική ζωή με το νευρώδες άγαλμα του δρομέα Παάβο Νούρμι. Από τότε θεωρήθηκε ένας από τους πιο προικισμένους εκπροσώπους της σύγχρονης φιλανδικής τέχνης. Με το άγαλμα «Ειρήνη» έφτασε στο υψηλότερο σημείο της καλλιτεχνικής του ωριμότητας και τιμήθηκε γι' αυτό με το χρυσό μετάλλιο ειρήνης, το 1953. Στην κατοπινή εργασία του ανήκουν ένα ανάγλυφο για το πανεπιστήμιο του Ελσίνκι, οι προτομές του συνθέτη Σιμπέλιους και του ποιητή Ελακόσκι, καθώς και τα μνημεία του ποιητή Κίβι στο Τάμπερε και στο Ελσίνκι.