.
Ισημερινός
Η Δημοκρατία του Ισημερινού είναι χώρα στα βορειοδυτικά της Νότιας Αμερικής, που συνορεύει με την Κολομβία προς Βορρά, με το Περού στα ανατολικά και νότια και βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό στα δυτικά. Η χώρα περιλαμβάνει επίσης τα Νησιά Γκαλαπάγκος (Archipelago de Colοn) στον Ειρηνικό, περίπου 965 χλμ. δυτικά της ηπειρωτικής χώρας. Το όνομα οφείλεται στην ισπανική λέξη Ecuador που σημαίνει Ισημερινός επειδή ο τελευταίος διέρχεται από το κράτος αυτό. Έχει έκταση 283.560 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 14.573.101 (κατατάσσεται 66η στον κόσμο) , σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009[2]. Το Κίτο είναι η πρωτεύουσα της χώρας.
Ιστορία
Γηγενείς προηγμένοι πολιτισμοί ήκμασαν στον Ισημερινό πολύ πριν η περιοχή κατακτηθεί το 1460 από την αυτοκρατορία των Ίνκας. Το 1531, Ισπανοί κατακτητές, υπό τα όπλα του Φρανσίσκο Πιζάρρο, αφίχθησαν στην περιοχή και νίκησαν τον αυτοκράτορα των Ίνκας, Αταχουάλπα και το στρατό του κατά τη διάρκεια της μάχης στην Καχαμάρκα, το 1532. Στα επόμενα έτη και για τρεις αιώνες οι Ισπανοί άποικοι έγιναν η νέα ελίτ.
Ο γηγενής πληθυσμός αποδεκατίστηκε τόσο από τις ασθένειες στις πρώτες δεκαετίες της ισπανικής κυριαρχίας όσο και από το δουλοκτητικό σύστημα "encomienda". Οι αυτόχθονες ήταν δουλοπάροικοι για λογαριασμό των Ισπανών ιδιοκτητών. Το 1563, το Κίτο έγινε έδρα βασιλικής διοικητικής περιφέρειας της Ισπανίας.
Έπειτα από σχεδόν 300 έτη ισπανικής αποίκισης, το Κίτο ήταν πόλη με περίπου 10.000 κατοίκους. Εκεί στις 10 Αυγούστου του 1809 πρωτακούστηκε η κραυγή για την ανεξαρτησία. Τελικά ο στρατηγός Αντόνιο Χοσέ ντε Σούκρε κατάφερε έπειτα από τρεις πολέμους για ανεξαρτησία της Νότιας Αμερικής να απελευθερωθεί ο Ισημερινός το 1820 και να συμπεριληφθεί στην υπό τον Μπολίβαρ ιδρυθείσα Μεγάλη Κολομβία που συμπεριελάμβανε τα σημερινά κράτη Κολομβία, Βενεζουέλα, και Ισημερινό. Τέλος ακολουθώντας το παράδειγμα των άλλων χωρών αποσπάσθηκε από την Κολομβία και τον Μάιο του 1830 ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη χώρα.
Ο 19ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από κυβερνητική αστάθεια. Οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Ο συντηρητικός Γκαμπριέλ Γκαρσία Μορένο ενοποίησε τη χώρα στη δεκαετία του 1860 με την υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας. Προς το τέλος του 19ου αιώνα, η παγκόσμια ζήτηση για κακάο έκανε την οικονομία περισσότερο εξαρτημένη από τις εξαγωγές προϊόντων και είχε αποτέλεσμα τη μετανάστευση των κατοίκων από τις ορεινές και τις γεωργικές περιοχές προς τις ακτές.
Η φιλελεύθερη επανάσταση του 1895, που έγινε στην παράκτια περιοχή, με επικεφαλής τον Ελόι Αλφάρο μείωσε τη δύναμη της Εκκλησίας και άνοιξε το δρόμο για την κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη. Ο τερματισμός της παραγωγής κακάο ανανέωσε την πολιτική αστάθεια και ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1925. Η δεκαετία του '30 και η δεκαετία του '40 χαρακτηρίστηκαν από τους λαϊκιστές πολιτικούς που ανέδειξαν για 5 έτη Πρόεδρο τον Χοσέ Βελάσκο Ιμπάρα.
Η οικονομική κρίση και η λαϊκή ανησυχία οδήγησαν σε μια επιστροφή στη λαϊκίστικη πολιτική και τις εσωτερικές στρατιωτικές επεμβάσεις στη δεκαετία του '60, ενώ οι ξένες επιχειρήσεις εκμεταλλεύτηκαν τα κοιτάσματα πετρελαίου στην περιοχή της Αμαζονίας στον Ισημερινό. Το 1972, ένα εθνικιστικό στρατιωτικό καθεστώς κατέλαβε δια της βίας την εξουσία και χρησιμοποίησε τα κέρδη από το πετρέλαιο και τα δάνεια από τις ξένες χώρες για την ολοκλήρωση ενός προγράμματος εκβιομηχάνισης, της απαλλοτρίωσης της γης και των επιχορηγήσεων προς τους πολίτες.
Με τη δύναμη του πετρελαίου που όμως εξασθένιζε, ο Ισημερινός επέστρεψε στη δημοκρατία το 1979, αλλά ως το 1982, η κυβέρνηση αντιμετώπισε μια οικονομική κρίση, που χαρακτηρίστηκε από τον υψηλό πληθωρισμό, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, την υποτίμηση του νομίσματος, τη συσσώρευση χρεών. Από την επιστροφή του στη δημοκρατία, ο Ισημερινός έχει χαρακτηριστεί από τη χρόνια κυβερνητική αστάθεια. Η συνεχής κακοδιαχείριση και η συσσώρευση χρεών κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού καθεστώτος της δεκαετίας του '70, έχουν αφήσει τη χώρα ουσιαστικά χωρίς ανάκαμψη.
Πανοραμική φωτογραφία του Κίτο
Ως τα μέσα της δεκαετίας του '90, η κυβέρνηση του Ισημερινού χαρακτηριζόταν από αδύναμη εκτελεστική εξουσία. Οι τελευταίοι τρεις δημοκρατικά εκλεγμένοι Πρόεδροι απέτυχαν να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Μεταξύ των σημαντικότερων παραγόντων που οδήγησαν στη δημοκρατική αστάθεια ήταν η εμφάνιση του γηγενούς πληθυσμού ως ενεργού εκλογικής δύναμης.
Τον Απρίλιο του 2005 το Κογκρέσο καθαίρεσε τον Πρόεδρο Λούσιο Γκουτιέρες. Ο αντιπρόεδρος, Αλφρέδο Παλάσιο, πήρε τη θέση του και παρέμεινε στην εξουσία μέχρι τη διενέργεια των επόμενων εκλογών.
Πολιτικά
Το Σύνταγμα προβλέπει τετραετή θητεία για τον Πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο, και τα μέλη του Κογκρέσου. Η κυβέρνηση περιλαμβάνει 15 υπουργεία. Οι επαρχιακοί κυβερνήτες και οι σύμβουλοι, όπως οι δήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι εκλέγονται άμεσα. Το Κογκρέσο συνέρχεται καθ' όλη τη διάρκεια του έτους εκτός από τον Ιούλιο και το Δεκέμβριο. Οι δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου διορίζονται από το Κογκρέσο. Σήμερα Πρόεδρος (ο οποίος είναι αρχηγός κράτους και αρχηγός κυβερνήσεως) είναι ο Ραφαέλ Κορέα και Αντιπρόεδρος ο Λενίν Μορένο (αμφότεροι από τις 15 Ιανουαρίου του 2007).Δ ικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική για εγγράμματα πρόσωπα ηλικίας από 18 ως και 65 ετών και προαιρετική για τους υπόλοιπους[2].
Συνταγματικό δημοψήφισμα 2008
Ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα πέτυχε σημαντική νίκη με την έγκριση του νέου Συντάγματος, σε δημοψήφισμα, στις 28 Σεπτεμβρίου του 2008. Το νέο Σύνταγμα, το εικοστό στην Ιστορία της χώρας, εγκρίθηκε από τους πολίτες με υψηλό ποσοστό, που έφτασε το 63,9%, σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα.[5].
Αποτελέσματα
| Επιλογή | Ψήφοι | % | |
|---|---|---|---|
| Ναι | 4.722.073 | 63,93 | |
| Όχι | 2.075.764 | 28,10 | |
| Λευκά | 55.071 | 0,75 | |
| Άκυρα | 533.684 | 7,23 | |
| Σύνολο (συμμετοχή 75,72%) | 7.386.592 | 100,0 | |
| Πηγή: Tribuno Supremo Electoral de Ecuador | |||
Δημοψήφισμα 2011
Στις 7 Μαΐου 2011, οι πολίτες υπερψήφισαν (με ποσοστά που κυμαίνονται από 44,9% ως 50,4%) τις μεταρρυθμίσεις στο δικαστικό σύστημα και στα ΜΜΕ, που πρότεινε ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα. Συνολικά, υπερψηφίστηκαν και οι 10 προτάσεις του δημοψηφίσματος, ανάμεσα στις οποίες είναι η απαγόρευση των καζίνο και του τζόγου, ο περιορισμός στις ταυρομαχίες και στις κοκορομαχίες, καθώς επίσης και η αναμόρφωση του δικαστικού συστήματος[6].
Γενικές εκλογές 2009
Οι γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 26 Απριλίου του 2009. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις έξω από τα εκλογικά κέντρα, ο Κορέα επανεξελέγη από τον πρώτο γύρο, με ποσοστό 51,7% των ψήφων[7].O βασικός αντίπαλός του, Λούσιο Γκουτιέρες, πρώην πρόεδρος του Ισημερινού, έλαβε 28% και ο Αλβάρο Νομπόα 11,6%[8]. Οι πολίτες ψήφισαν ταυτόχρονα για την ανάδειξη των 124 μελών του Κογκρέσου[9].
Αποτελέσματα προεδρικών εκλογών 2009
| Υποψήφιοι - Κόμματα | Ψήφοι | % |
|---|---|---|
| Ραφαέλ Κορέας – Alianza PAIS | 3.584.236 | 51,95% |
| Λούσιο πουτάνας – Κόμμα Πατριωτική Κοινωνία 21η Μαΐου | 1.948.167 | 28,24% |
| Άλβαρο Νομπόα – Θεσμικό Ανανεωτικό Κόμμα της Εθνικής Δράσης | 789.021 | 11,44% |
| Μάρθα Ρολντός Μπουκαράμ – Δίκτυο Ηθικής και Δημοκρατίας/Ανεξάρτητο Κίνημα Δημοκρατικού Ρόλου | 299.573 | 4,34% |
| Κάρλος Σανιάι δε λα Μπαστίδα – Κίνημα Χιλιοστής Νίκης | 108.275 | 1,57% |
| Μέλμπα Χάκομε – Κίνημα Εύφορη Γη | 93.280 | 1,35% |
| Ντιέγο Ντελγάδο Χάρα – Κίνημα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης | 43.342 | 0,63% |
| Κάρλος Γκονσάλες Αλμπόρνος – Ανεξάρτητο Δίκαιο και Κίνημα Αλληλεγγύης | 33.859 | 0,49% |
| Έγκυρα ψηφοδέλτια | 6.899.753 | 100,00% |
| Λευκά | 533.571 | 6,73% |
| Άκυρα | 496.281 | 6,26% |
| Έγκυρα ψηφοδέλτια (συμμετοχή 75,29%) | 7.929.605 | — |
| Πηγή: CNE | ||
Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών 2009
| Κόμματα | Ψήφοι | % | Έδρες |
|---|---|---|---|
| Κίνημα PAIS (Movimiento PAIS) | 1.655.785 | 45,78 | 58–60 |
| Πατριωτικό Κοινωνικό Κόμμα 21ης Ιανουαρίου (Partido Sociedad Patriótica 21 de Enero) | 538.769 | 14,90 | 19 |
| Σοσιαλιστικό Χριστιανικό Κόμμα (Partido Social Cristiano) | 491.033 | 13,58 | 11 |
| Κόμμα Εθνικής Δράσης για την Θεσμική Ανανέωση (Partido Renovador Institucional de Acción Nacional) | 209.491 | 5,79 | 8 |
| Κόμμα Ρολδοσιστών του Ισημερινού (Partido Roldosista Ecuatoriano) | 148.846 | 4,12 | 3 |
| Δημοκρατικό Λαϊκό Κίνημα (Movimiento Popular Democrático) | 146.594 | 4,05 | 5 |
| Ενωμένη Αριστερά (Δίκτυο Ηθικής και Δημοκρατίας/Ανεξάρτητο Κίνημα Δημοκρατικός Πόλος) (Izquierda Unida (Red Ética y Democracia/Movimiento Independiente Polo Democrático)) | 68.153 | 1,88 | — |
| Κίνημα Εθνικού Δημοκρατικού Συνασπισμού (Movimiento Concertación Nacional Democrática) | 66.937 | 1,85 | 1 |
| Τοπικιστικό Κίνημα για την Εθνική Ενσωμάτωση (Movimiento Municipalista por la Integridad Nacional) | 66.619 | 1,84 | 5 |
| Δημοκρατική Αριστερά (Izquierda Democrática) | 51.939 | 1,44 | 2 |
| Πολυεθνικό Ενωτικό Κίνημα Πατσακουτίκ – Νέα Χώρα (Movimiento de Unidad Plurinacional Pachakutik – Nuevo País) | 49.722 | 1,37 | 4 |
| Κίνημα Εύφορη Γη (Movimiento Tierra Fertil) | 32.327 | 0,89 | — |
| Χριστιανική Δημοκρατική Ένωση (Unión Demócrata Cristiana) | 30.224 | 0,84 | |
| Κίνημα για την Εθνική Συμφωνία (Movimiento de Acuerdo Nacional) | 18.872 | 0,52 | — |
| Κίνημα Νίκης Χίλιες Φορές (Movimiento Triunfo Mil) | 12.463 | 0,34 | — |
| Κίνημα για την Κοινωνική Ενσωμάτωση (Movimiento Integración Social) | 12.060 | 0,33 | — |
| Ανεξάρτητο Κίνημα Δικαιοσύνης και Αλληλεγγύης (Movimiento Independiente Justo y Solidario) | 9.749 | 0,27 | — |
| Εθνικό Κίνημα για Κοινωνική Συμφωνία (Movimiento Nacional por la Concertación Social) | 7.173 | 0,20 | — |
| Έγκυρα | 3.616.756 | 100,00 | |
| Λευκά | 1.372.165 | 23,86 | |
| Άκυρα | 761.936 | 13,25 | |
| Σύνολο (συμμετοχή %) | 5.750.857 | — | |
| Πηγή: CNE, hoy.com.ec | |||
Γεωγραφία
Η χώρα αποτελείται από τρεις κύριες γεωγραφικές περιοχές, καθώς επίσης και από μια νησιωτική περιοχή στον Ειρηνικό Ωκεανό. Στα δυτικά βρίσκεται η Κόστα (Costa), που περιλαμβάνει και την παράκτια περιοχή στον Ειρηνικό. Η περιοχή των υψιπέδων βρίσκεται στο κέντρο του κράτους. Η ανατολική ζώνη (Oriente) περιλαμβάνει τα τροπικά δάση της Αμαζονίας στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Τέλος, η νησιωτική περιοχή αποτελείται από τα νησιά Γκαλαπάγκος, περίπου 1.000 χλμ. δυτικά της ηπειρωτικής χώρας στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Πρωτεύουσα του Ισημερινού είναι το Κίτο, και βρίσκεται στην επαρχία Πιτσίντσα στην ορεινή περιοχή. Η μεγαλύτερη πόλη της είναι το Γκουαγιακίλ, που βρίσκεται στην επαρχία Γκουάγιας στο Κόστα. Στα νότια του Κίτο βρίσκεται το Κοτοπάξι, ποτ αποτελεί έδρα φερώνυμης επαρχίας. Εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο στη χώρα.
Επαρχίες
Ο Ισημερινός διαιρείται σε είκοσι δύο επαρχίες:
Azuay
Bolívar
Cañar
Carchi
Chimborazo
Cotopaxi
El Oro
Esmeraldas
Galápagos
Guayas
Imbabura
Loja
Los Ríos
Manabí
Morona-Santiago
Napo
Orellana
Pastaza
Pichincha
Sucumbíos
Tungurahua
Zamora-Chinchipe
Οικονομία
Η οικονομία της χώρας στηρίζεται στα έσοδα από το πετρέλαιο, όπως επίσης και στη γεωργία, στις πλούσιες περιοχές. Επειδή η χώρα εξάγει τα κύρια προϊόντα όπως το πετρέλαιο, οι μπανάνες, και οι γαρίδες, οι διακυμάνσεις στις τιμές της παγκόσμιας αγοράς μπορούν να ασκήσουν ουσιαστική εσωτερική επίδραση. Η βιομηχανία είναι κατά ένα μεγάλο μέρος προσανατολισμένη στη συντήρηση της εγχώριας αγοράς. Τα οικονομικά προβλήματα της περιόδου του 1997-98 είχαν αποτέλεσμα την οικονομική και νομισματική κρίση του 1999. Η κρίση επιδεινώθηκε από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του καιρικού φαινομένου Ελ Νίνιο το 1997, της κατακόρυφης πτώσης στις τιμές του πετρελαίου το 1997-98, και της διαφαινόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 1997-98. Οι παράγοντες αυτοί οδήγησαν στη συρρίκνωση κατά 7,3% του ΑΕΠ, σε ετήσιο πληθωρισμό της τάξης του 52,2% και σε υποτίμηση (κατά 65%) του εθνικού νομίσματος το 1999.
Στις 9 Ιανουαρίου του 2000, η κυβέρνηση του Προέδρου Χαμίλ Μαχουάντ εξήγγειλε την πρόθεσή της να υιοθετήσει το δολάριο ΗΠΑ ως επίσημο νόμισμα του Ισημερινού για να αντιμετωπίσει την τρέχουσα οικονομική κρίση. Έπειτα από ταραχές ο Μαχουάντ απομακρύνθηκε από την εξουσία και τον διαδέχθηκε ο Γκουστάβο Νομπόα. Ελήφθησαν νέα οικονομικά μέτρα και το 2000 η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει, με το ΑΕΠ να παρουσιάζει αύξηση κατά 1,9%. Εντούτοις, το 30% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και ο πληθωρισμός το 2000 παρέμενε υψηλός κατά 96,1%, αλλά το ποσοστό πληθωρισμού συνεχίζει να πέφτει. Ο μηνιαίος πληθωρισμός τον Φεβρουάριο του 2001 ήταν 2,9%.
Στις 21 Νοεμβρίου του 2008 η Βραζιλία ανακάλεσε τον πρέσβη της στον Ισημερινό έπειτα από την αναστολή της αποπληρωμής δανείου προς την Τράπεζα Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης (BNDES) της Βραζιλίας και το αίτημά του Ισημερινού για διεθνή διαιτησία.[10]
O πρόεδρος Κορέα ανακοίνωσε στις 12 Δεκεμβρίου του 2008 ότι η χώρα του αποφάσισε να αναστείλει την αποπληρωμή σχεδόν του 40% του διεθνούς χρέους της για τρίτη φορά σε 14 χρόνια, Ο Κορέα επικαλέστηκε παρατυπίες κατά τη διαπραγμάτευση της αποπληρωμής.[11].
Δημογραφία
Στον Ισημερινό ζουν κυρίως μιγάδες Αμερικανοί Ινδιάνοι και λευκοί (mestizo) σε ποσοστό 65%, Αμερικανοί ινδιάνικης καταγωγής σε ποσοστό 25%,ενώ οι υπόλοιποι είναι Ισπανοί και μαύροι. Το 66% του συνολικού πληθυσμού ζει στις πόλεις, σύμφωνα με στοιχεία για το 2008. Το προσδόκιμο ζωής υπολογίστηκε το 2009 στα 75,3 χρόνια για τον συνολικό πληθυσμό, 72,37 για τους άνδρες και 78,37 για τις γυναίκες[2].
Θρησκεία
Περίπου το 90% των κατοίκων ασπάζονται το Ρωμαιοκαθολικό δόγμα. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ασκεί και λαμβάνει μέρος σε εκκλησιαστικές εκδηλώσεις τακτικά. Αυξημένο είναι και το ποσοστό των Προτεσταντών Ευαγγελιστών. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά περιλαμβάνουν περισσότερα από 130 μέλη και παρουσιάζουν αυξητικές τάσεις. Οι Μορμόνοι επίσης είναι πολλοί και υπάρχει μια μικρή (περίπου 1000 άτομα) μουσουλμανική μειονότητα. Οι Εβραίοι αριθμούν επίσης πάνω από 1.000 άτομα και είναι συνήθως γερμανικής προέλευσης.
Μεταφορές
Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.
Πολιτισμός
Ο πολιτισμός του Ισημερινού καθορίζεται από την πλειοψηφία των μιγάδων της χώρας, με δεδομένη την καταγωγή τους. Είναι ένα μίγμα ευρωπαϊκών και ινδιάνικων επιρροών που εμφορούνται με τα αφρικανικά στοιχεία που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους, οι οποίοι ήταν σκλάβοι.
Διάσημοι άνθρωποι γεννήθηκαν στον Ισημερινό, όπως ζωγράφοι, αθλητές και μουσικοί.
Παραπομπές
↑ Συμπεριλαμβάνει τα νησιά Γκαλαπάγκος.
↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 CIA World Fact Book
↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 "World Economic Outlook Database". ΔΝΤ. Οκτώβριος 2009. Ανακτήθηκε την 18-10-2009.
↑ Ως το 2000 χρησιμοποιούνταν για νόμισμα το σούκρε.
↑ Ναυτεμπορική, Ισημερινός. Συντριπτική νίκη του προέδρου Κορία στο δημοψήφισμα για την αλλαγή του Συντάγματος, 29 Σεπτεμβρίου 2008.
↑ [http://www.voria.gr/index.php?module=news&func=display&sid=48901 Υπέρ των μεταρρυθμίσεων του Κορέα οι πολίτες του Ισημερινού ], VORIA.gr, 8-5-2011.
↑ Ecuador's Correa declares re-election victory, Associated Press, 27 Απριλίου 2009.
↑ Rulers.org, Απρίλιος 2009.
↑ 6 Correa claims re-election win in Ecuador, AFP, 27 Απριλίου 2009.
↑ Καθημερινή, Η Βραζιλία ανακαλεί τον πρεσβευτή της στον Ισημερινό, 21 Νοεμβρίου 2008.
↑ Ναυτεμπορική, 12 Δεκεμβρίου 2008. Ισημερινός: Αναστολή της αποπληρωμής μέρους του χρέους της χώρας ανακοίνωσε ο πρόεδρος Κορέα
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ισημερινός
Νησιά Γκαλαπάγκος
Γκαλαπάγκος
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
