.
Το μοντέλο Ricardo–Viner, επίσης γνωστό ως μοντέλο ειδικών παραγόντων, είναι μια επέκταση του μοντέλου Ricardo που χρησιμοποιείται στη θεωρία του διεθνούς εμπορίου. Οφειλόταν στο ενδιαφέρον του Jacob Viner να εξηγήσει τη μετανάστευση των εργατών από τις αγροτικές στις αστικές περιοχές μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση. Σε αντίθεση με το μοντέλο του Ricardian, το μοντέλο των ειδικών παραγόντων επιτρέπει την ύπαρξη συντελεστών παραγωγής εκτός από την εργασία. Με άλλα λόγια, η εργασία είναι κινητή, ενώ οι δύο άλλοι συντελεστές παραγωγής είναι ακίνητοι (συγκεκριμένοι ανά τομέα) σε αντίθεση με το μοντέλο του Ricardo όπου η εργασία είναι ακίνητη διεθνώς, αλλά κινείται μεταξύ δύο τομέων μιας οικονομίας.[1]
