.
Το Φορολογικό Δίκαιο αποτελεί τον δεύτερο κλάδο[1] του Δημοσιονομικού δικαίου που στην ουσία αναφέρεται στο Διοικητικό Δίκαιο.
Σημειώνεται ότι ο κλάδος αυτός παρουσιάζει πολλές ιδιαιτερότητες που το καθιστούν τελικά ανεξάρτητο και αυτοτελές. Τούτο δε διότι το φορολογικό δίκαιο[2] περιλαμβάνει πολλές έννοιες τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού δικαίου όπως για παράδειγμα πώληση, μίσθωση, μεταβίβαση, δωρεά, κληρονομιά κ.λπ.. Γενικά πρόκειται για "αναγκαστικό δίκαιο" εκ του χαρακτήρα των κανόνων του που αποβλέπουν στην επιβολή και είσπραξη φόρων. Συνέπεια αυτού είναι ότι η μέθοδος ερμηνείας του διαφέρει από εκείνη του Διοικητικού Δικαίου. Αντίθετα παρουσιάζει σαφή συγγένεια με την δημόσια οικονομική με δεδομένο τον κοινό αντικείμενο έρευνας σε βάθος που είναι ο φόρος.
Το φορολογικό δίκαιο άρχισε να αναγνωρίζεται ως ιδιαίτερος κλάδος μετά τον Β' Π.Π. κατά την ανασυγκρότηση των κρατών αν και πολλές από τις φερόμενες ως σύγχρονες έννοιές του ήταν ήδη γνωστές από παλαιότερα πλην όμως δεν είχαν λάβει συστηματική κατάταξη από τη δημόσια οικονομική.
Παραπομπές
Μιχαήλ Στασινόπουλος, Μαθήματα Δημοσιονομικού Δικαίου, Αθήνα 1966
Μιχαήλ Στασινόπουλος, ο.π. σελ. 241-282
