.
Ο Ερρίκος Α΄ των Λουζινιάν γνωστός ως ο Παχύς (1217 † 1254), Βασιλέας της Κύπρου (1218-1254), ήταν υιός του Ούγου Α΄ και της Αλίκης της Καμπανίας.
Π
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1217[1], ενώ ο πατέρας του απεβίωσε στις 10 Ιανουαρίου 1218. Καθώς ήταν, τότε, ηλικίας μόλις εννέα μηνών, η αντιβασιλεία του Βασιλείου ανατέθηκε στην μητέρα του, Αλίκη της Καμπανίας, και τον θείο του, Φίλιππο ντ'Ιμπελέν. Το 1220, η αντιβασίλισσα υπέγραψε τα σύμφωνα της Λεμεσού, τα οποία επίλυαν τις διαμάχες μεταξύ των ευγενών και των Λατίνων κληρικών της Κύπρου αναφορικά με εδάφη τα οποία ανήκαν στα ελληνικά μοναστήρια και τα οποία είχαν παραχωρηθεί σε ευγενείς[2]. Μία διαμάχη μεταξύ του Φιλίπ και της Αλίκης το 1225 και της οποίας την επίλυση ανέλαβε ο Πάπας Ονώριος Γ΄ απομάκρυνε την Αλίκη από την αντιβασιλεία, στην οποία και διατήρησε τον Φίλιππο[3], ο οποίος απεβίωσε το 1227 και αντικαταστάθηκε από τον Ιωάννη ντ'Ιμπελέν, γηραιό άρχοντα της Βηρυτού. Ο μονάρχης του Βασιλείου της Κύπρου[4], ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ νυμφεύθηκε το 1225 την Βασίλισσα της Ιερουσαλήμ και έκανε γνωστή την επιθυμία του να αναχωρήσει για Σταυροφορία. Καθαίρεσε άμεσα τον Ιωάννη της Βρυέννης από την αντιβασιλεία του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ και διεκδίκησε εκείνη της Κύπρου, με αποτέλεσμα ο, τότε, αντιβασιλέας να αποφασίσει, ως μέτρο προφύλαξης, την στέψη του Ερρίκου το 1225, σε ηλικία οκτώ ετών, ωστόσο ο Φρειδερίκος Β΄ πέτυχε να κερδίσει υποστηρικτές μεταξύ των ευγενών της Κύπρου[5] · [6].
Τον Ιούλιο του 1228, ο Φρειδερίκος Β΄ κατέφθασε, ως επικεφαλής της ΣΤ΄ Σταυροφορίας και αφαίρεσε την αντιβασιλεία από τον Ιωάννη ντ'Ιμπελέν, προκειμένου να την αναλάβει ο ίδιος. Στην συνέχεια, ο Φρειδερίκος μετέβη στην Παλαιστίνη, όπου και πέτυχε μέσω διαπραγματεύσεων την επανεκχώρηση της Ιερουσαλήμ στους Λατίνους. Αναχώρησε από την Ανατολή τον Μάιο του 1229, αφήνοντας την Κύπρο στα χέρια ενός συμβουλίου αντιβασιλείας, το οποίο αποτελείτο από πέντε βαρόνους και οργανώνοντας τον γάμο του Ερρίκου Α΄ με την Αλίκη του Μονφερά[7]. Ο Ιωάννης ντ'Ιμπελέν εξόπλισε στράτευμα το οποίο αποβιβάστηκε στην Κύπρο, σκοτώνοντας τους βασιλείς και κατακτώντας το νησί της Κύπρου, ωστόσο ο Αυτοκράτορας απέστειλε τον Ρουτζέρο Φιλαντζέρι, ο οποίος και έθεσε υπό τον έλεγχό του ορισμένες πόλεις της Συρίας, μεταξύ των οποίων και η Βηρυτός, η οποία ανήκε στον Ιωάννη ντ'Ιμπελέν. Ο εμφύλιος πόλεις συνεχίστηκε στην Κύπρου, ενώ ο Ιωάννης ντ'Ιμπελέν, ο οποίος είχε ηττηθεί στο Καζάλ-Αμπέρ τον Μάιο του 1232, νίκησε με την σειρά του τους Αυτοκρατορικούς στο Αγρίδι στις 15 Ιουνίου 1232 και πολιόρκησε τους αντιβασιλείς οι οποίοι είχαν βρει καταφύγιο στο Κάστρο της Κερύνειας[8] · [9]. Το Πάσχα του 1233, ο Ερρίκος Α΄ ανακηρύχθηκε ενήλικος και, ως εκ τούτου, ήταν, πλέον, σε θέση να ασκήσει μόνος του την εξουσία. Οι αντιφρονούντες της Κερύνειας παραδόθηκαν τον Ιούνιο του 1233[10] · [11].
Το 1247, ο Πάπας Ιννοκέντιος Δ΄ έθεσε το Βασίλειο της Κύπρου υπό την παπική προστασία και απεξάρτησε την Κύπρο από τον αυτοκρατορικό έλεγχο[12]. Στην διάρκεια του ίδιου έτους, κατόπιν αιτήματος των Οσπιταλιέρων, απέστειλε στράτευμα για την υπεράσπιση της Ασκαλόν, η οποία πολιορκείτο από τον Σουλτάνο της Αιγύπτου, ωστόσο μία θύελλα τον εμπόδισε από την αποτελεσματική υπεράσπιση της πόλης, η οποία και έπεσε στα χέρια του εχθρού[13].
Το 1248, ο Ερρίκος φιλοξένησε τον Άγιο Λουδοβίκο και την Ζ΄ Σταυροφορία, οι οποίοι και διέμειναν στην Κύπρο από τον Σεπτέμβριο του 1248 έως τον Μάιο του 1249. Τον συνόδευσε στην Αίγυπτο και συμμετείχε στην επίθεση εναντίον της Μανσούρα, ωστόσο και οι δύο Βασιλείς πιάστηκαν αιχμάλωτοι στο Φαρισκούρ[6] · [14]. Επέστρεψε, στην συνέχεια, στο νησιώτικο βασίλειό του, όπου και απεβίωσε στην Λευκωσία στις 18 Ιανουαρίου 1254[15].
Γάμοι και απόγονοι
Ο Ερρίκος Α΄ νυμφεύθηκε:
προς το 1229 την Αλίκη (1210 † 1233), κόρη του Γουλιέλμου ΣΤ΄, Μαρκησίου του Μονφερά και της Μπέρτα ντι Κλαβεζάνα, με την οποία δεν απέκτησε κάποιον απόγονο
το 1237 την Στεφανία (π. 1220 † 1249), κόρη του Κωνσταντίνου, Άρχοντα του Βάρβαρον, με την οποία δεν απέκτησε κάποιον απόγονο
το 1250 την Πλακεντία της Αντιόχειας (1235 † 1261), κόρη του Βοϊμόνδου Ε΄, με την οποία και απέκτησε έναν υιό:
τον Ούγο Β΄ (1252 † 1267), Βασιλέα της Κύπρου.
Σχετικά Λήμματα
Οίκος των Λουζινιάν
Βασίλειο της Κύπρου
Παραπομπές
Σύμφωνα με την Foundation for Medieval Genealogy, η οποία χρησιμοποιεί ως πηγή τον συνεχιστή του χρονικού του Γουλιέλμου της Τύρου. Ο T de Morembert, από την πλευρά του, στο Dictionnaire de Biographie Française παραθέτει ως ημερομηνία γέννησης τις 3 Μαΐου 1218 Morembert 1989.
de Mas Latrie 1861, σελ. 205-7.
Foundation for Medieval Genealogy, Ibid.
Ήταν, όντως, ο πατέρας του, Ερρίκος ΣΤ΄, ο οποίος παραχώρησε το βασιλικό στέμμα στον Αμωρί Β΄ ντε Λουζινιάν, πάππο του Ερρίκου.
Grousset 1999, σελ. 298-9.
Morembert 1989.
Grousset 1999, σελ. 326-346.
Grousset 1999, σελ. 357-364.
de Mas Latrie 1861, σελ. 279-289.
Morembert 1989
de Mas Latrie 1861, σελ. 292-3.
Foundation for Medieval Genealogy.
Grousset 1999, σελ. 430-2.
Grousset 1999, σελ. 439-446.
Προτιμότερη ημερομηνία απ'ότι εκείνη του 1253, όπως αναφέρει και ο René Grousset Grousset 1999, σελ. 434. Δείτε Foundation for Medieval Genealogy, Ibid.
Πηγές
Grousset, René (1999). Histoire des croisades et du royaume franc de Jérusalem. (Nouv. éd. έκδοση). Paris: Perrin. ISBN 2-262-01569-4.
Grousset, René (1979). Empire du Levant : histoire de la question d'Orient. ([Nachdr.] έκδοση). Paris: Payot, σελ. 648. ISBN 2-228-12530-X.
Morembert, T. de (1989). «7. Henri II, roi de Jérusalem». Στο: Balteau, J. Dictionnaire de Biographie Française. 17. Paris, σελ. 940-1. ISBN 2-7063-0155-4.
de Mas Latrie, Louis (1861). Histoire de l'Île de Chypre sous le règne des princes de la Maison de Lusignan. Paris: Imprimerie Impériale, σελ. 197-362. OCLC 156109086.
Foundation for Medieval Genealogy : Henri Ier de Chypre.
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
