Γουλιέλμος Β' Βιλλεαρδουίνος

Ο Γουλιέλμος Β' Βιλλεαρδουίνος (Guillaume II de Villehardouin) ήταν ηγεμόνας της Αχαΐας (1246-1278), αδερφός και διάδοχος του άτεκνου Γοδεφρείδου Β' Βιλλεαρδουίνου και γιος του Γοδεφρείδου Α' Βιλλεαρδουίνου. Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, δεν γνωρίζουμε όμως με ακρίβεια την χρονολογία γεννησής του.

Κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του το Πριγκιπάτο της Αχαΐας απέκτησε τεράστια ισχύ και πλούτο. Παράλληλα όμως, στα χρόνια του σημειώθηκε το πρώτο πλήγμα κατά της Φραγκοκρατίας στην Πελοπόννησο.

Σημαντικό κομμάτι του Χρονικού του Μορέως είναι αφιερωμένο στον Γουλιέλμο Β' Βιλλεαρδουίνο.

Σταθεροποίηση της κυριαρχίας του στην Πελοπόννησο

Τη διακυβέρνηση του πριγκιπάτου την ανέλαβε μετά το θάνατο του Γοδεφρείδου Β' το 1246. Αμέσως ξεκίνησε την πολιορκία της Μονεμβασίας (τελευταίου βυζαντινού ερείσματος στην Πελοπόννησο). Για αυτό το σκοπό δέχθηκε βοήθεια από τους υποτελείς του ηγεμόνες, το Δούκα των Αθηνών, το Δούκα του Αρχιπελάγους, τον Κόμη της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου, τους Λομβαρδούς τριτημορίους της Εύβοιας αλλά και από τους Βενετούς.Το 1248 η Μονεμβάσια παραδόθηκε. Την παράδοσή της ακολούθησε η υποταγή των ορεινών Τσακώνων και Μηλιγγών, με αποτέλεσμα να περιέλθει στην εξουσία του όλη η Πελοπόννησος, εκτός από την Κορώνη και την Μεθώνη που κατέχονταν από τους Βενετούς. Για να εξασφαλίσει την εξουσία του έκτισε (τέλη του 1248-αρχές του 1249) τρία κάστρα, του Μυστρά, της Μαΐνης και του Λεύκτρου (Beaufort).

Εκστρατείες εκτός Πελοποννήσου

Τον ίδιο χρόνο (1249) έσπευσε να συμπράξει με το Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο Θ' στη σταυροφορία του κατά της Αιγύπτου (Ζ' Σταυροφορία) με 400 ιππότες και 28 πλοία, και με την άδεια του άρχισε να κόβει δικά του νομίσματα (τα γνωστά ως τορνέζια).

Το 1255 η δεύτερη συζυγός του, Αικατερίνη Ντάλλε Καρτσέρι, πέθανε. Ο Γουλιέλμος διεκδίκησε την βαρωνία του Ωρεού, που είχε στην κατοχή της, και με αυτήν την αφορμή ήρθε σε σύγκρουση με τους περισσότερους υποτελείς του στην Εύβοια, αλλά και με το Δούκα των Αθηνών και τους Βενετούς, που είχαν αρχίσει να φοβούνται τη συνεχιζόμενη αύξηση της δυναμής του. Το 1256 ο Γουλιέλμος εισέβαλε στην Εύβοια και κατέλαβε τον Ωρεό και την Χαλκίδα. Στις αρχές του 1258 οι Βενετοί ανακατέλαβαν την Χαλκίδα μετά από πολιορκία περίπου ενός έτους. Η επίθεσή τους, όμως, εναντίον του Ωρεού τον ίδιο χρόνο αποκρούστηκε, ενώ στη μάχη του Καρύδιου μεταξύ Μεγάρων και Θήβας ο Γουλιέλμος κατάφερε να νικήσει το δούκα των Αθηνών, Γκυ και να επεκτείνει την επιρροή του μέχρι τις Θερμοπύλες. Ο δούκας των Αθηνών αναγκάστηκε να παρουσιαστεί στη συνέλευση των υποτελών του Γουλιέλμου στο Νύκλι για να δικαστεί για τη συμπεριφορά του απέναντι στον επικυρίαρχό του. Τα μέλη της συνέλευσης, όμως, παρέπεμψαν το θέμα στην κρίση του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου Θ'. Παράλληλα η Βενετία αποφάσισε να διαπραγματευθεί ειρήνη με τον Γουλιέλμο, αλλά οι διαπραγματεύσεις δεν έλαβαν χώρα πριν το 1262.

Η ανάμειξή του, όμως, στη διαμάχη ανάμεσα στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας υπήρξε καταστρεπτική. Αποβλέποντας σε επέκταση της κυριαρχίας του στη Βόρεια Ελλάδα (και ίσως στο λατινικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης) συμμάχησε με τον πεθερό του και δεσπότη της Ηπείρου, Μιχαήλ Β' Δούκα και με το βασιλιά Μανφρέδο της Σικελίας εναντίον του Μιχαήλ Παλαιολόγου της Νίκαιας. Όμως, στην μάχη της Πελαγονίας, το Σεπτέμβρη του 1259 , ο στρατός της Νίκαιας θριάμβευσε επί των συμμάχων. Ο ίδιος ο Γουλιέλμος βρέθηκε από στρατιώτες της Νίκαιας να κρύβεται σε μία θημωνιά, συνελήφθη (τον αναγνώρισαν από τον έντονο προγναθισμό του) και φυλακίστηκε.

Απελευθέρωση και συνέχιση των εχθροπραξιών

Το 1262 ελευθερώθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο (που είχε ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη έναν χρόνο πριν), αφού υποσχέθηκε να παραδώσει στην Αυτοκρατορία τα κάστρα του Μυστρά, της Μονεμβασιάς και της Μαΐνης.Ταυτόχρονα τιμήθηκε με τον τίτλο του μεγάλου δομέστικου που συμβόλιζε την υποτέλειά του στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Μετά την επιστροφή του στην Πελοπόννησο συμφώνησε σε ειρήνη με τους Βενετούς και τους τριτημορίους της Εύβοιας και για επιστροφή στην κατάσταση πριν το 1255 (ο Γουλιέλμος παραιτείτο από τη διεκδίκηση της βαρωνίας του Ωρεού και οι τριτημόριοι συνέχιζαν να τον αναγνωρίζουν ως επικυρίαρχό τους, μία σχέση υποτέλειας που αποδεχόταν επίσημα και η Βενετία). Με τη συνθήκη που υπογράφθηκε στη Θήβα ο Γουλιέλμος έκλεισε ένα μέτωπο και εξασφάλισε την πολύτιμη συμπαράσταση των Βενετών που είχε χάσει με τη σύγκρουση στην Εύβοια. Σύντομα, ξεκίνησε πόλεμο εναντίον των Βυζαντινών και προσπάθησε να ανακαταλάβει τα κάστρα που τους είχε παραδώσει στην Πελοπόννησο. Παρ'όλο που είχε μερικές τοπικές επιτυχίες, όπως στην μάχη του Μακρυπλαγίου το 1264, δεν κατόρθωσε να εκδιώξει τους Βυζαντινούς από την Πελοπόννησο.

Στην προσπάθειά του να εκδιώξει τους Βυζαντινούς από την Πελοπόννησο αναζήτησε και αλλού συμμάχους. Το 1267 , με τη συνθήκη του Βιτέρμπο, στην οποία συμμετείχε και ο πάπας Κλήμης Δ', ο Γουλιέλμος δέχθηκε να γίνει υποτελής του Καρόλου του Ανδεγαυού (των Ανζού), βασιλιά της Σικελίας, που τον προηγούμενο χρόνο είχε νικήσει και σκοτώσει τον παλαιό σύμμαχο του Γουλιέλμου, τον Μανφρέδο. Η συμφωνία επισφραγίστηκε με την μνηστεία του γιου του Καρόλου, Φιλίππου, με την κόρη του Γουλιέλμου, Ισαβέλλα. Η συμφωνία αυτή, όμως, δεν είχε ακριβώς τα αποτελέσματα που περίμενε ο Γουλιέλμος. Το 1268 με 400 ιππότες πολέμησε στην μάχη του Ταλιακότσο με τον Κάρολο, ως υποτελής του, εναντίον του διεκδικητή του Βασιλείου της Σικελίας, Κορραδίνου. Αν και τα επόμενα χρόνια η ενίσχυση σε χρήματα και άντρες από τη Σικελία ήταν σημαντική, δεν οδήγησε σε ουσιαστικά αποτελέσματα εναντίον των Βυζαντινών. Το 1275 οι Βυζαντινοί κατάφεραν να νικήσουν τους Φράγκους και τις ενισχύσεις των Ανζού, που είχαν ως αρχηγό τον Γοδεφρείδο του Μπρυγέρ στην μάχη της Μεγάλης Αράχωβας (στην Πελοπόννησο). Ο Γουλιέλμος πέθανε το 1278. Ο Φίλιππος, σύζυγος της μεγαλύτερης κόρης του της Ισαβέλλας, είχε πεθάνει το 1277. Ο Κάρολος διαδέχθηκε ο ίδιος στη διακυβέρνηση του πριγκιπάτου τον Γουλιέλμο, αν και ο τελευταίος είχε συντάξει λίγο πριν πεθάνει μυστική διαθήκη υπέρ της νεότερης κόρης του, Μαργαρίτας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ποιητής και τροβαδούρος και ότι το Manuscrit du Roi, που περιέχει και δύο δικές του συνθέσεις γράφτηκε στο πριγκιπάτο της Αχαΐας την περίοδο που αυτός ήταν πρίγκιπας. Ήξερε να μιλά άριστα και Γαλλικά και Ελληνικά.

Πηγές

• * Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό της Εγκυκλοπαίδειας της Εκδοτικής Αθηνών.
  
• * Δεσποτάτο του Μυστρά της ελληνικής Βικιπαίδειας,
  
• * Γουλιέλμος Β' Βιλλεαρδουίνος στην αγγλική Wikipedia.
  
• * "Οι Φράγκοι στο Αιγαίο 1204-1500", Peter Lock, (μετάφραση Γιώργος Κουσουνέλος), εκδόσεις Ενάλιος, 1998, ISBN 960-536-016-0.
  

Δείτε Επίσης

Οι Βιλλεαρδουίνοι

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License