Μπρούνο Μπετελχάιμ

.

Ο Μπρούνο Μπετελχάιμ (28 Αυγούστου 1903 – 13 Μαρτίου 1990) ήταν αυστριακής καταγωγής ψυχολόγος, λόγιος, διανοούμενος και συγγραφέας που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ακαδημαϊκής και κλινικής του σταδιοδρομίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αρχικά έγραψε για τον αυτισμό. Το έργο του Μπετελχάιμ επικεντρώθηκε στην εκπαίδευση συναισθηματικά διαταραγμένων παιδιών, καθώς και στη φροϋδική ψυχολογία γενικότερα. Στις ΗΠΑ, κέρδισε αργότερα μια θέση ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και διευθυντής του Ορθογενετικού Σχολείου για τα Διαταραγμένα Παιδιά της Σόνια Σάνκμαν και μετά το 1973 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. [13]

Οι ιδέες του Μπετελχάιμ, που προέκυψαν από αυτές του Σίγκμουντ Φρόιντ, θεώρησαν ότι τα παιδιά με συμπεριφορικές και συναισθηματικές διαταραχές δεν γεννήθηκαν έτσι και μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μέσω εκτεταμένης ψυχαναλυτικής θεραπείας, θεραπείας που απέρριπτε τη χρήση ψυχοτρόπων φαρμάκων και θεραπεία σοκ. [14] Κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 είχε διεθνή φήμη σε τομείς όπως ο αυτισμός, η παιδοψυχιατρική και η ψυχανάλυση. [15] [16]

Μεγάλο μέρος του έργου του απαξιώθηκε μετά το θάνατό του λόγω απατηλών ακαδημαϊκών προσόντων, ισχυρισμών για κακοποίηση ασθενών, κατηγοριών για λογοκλοπή και έλλειψης εποπτείας από τα ιδρύματα και την ψυχολογική κοινότητα.
Ιστορικό στην Αυστρία

Ο Μπρούνο Μπετελχάιμ γεννήθηκε στη Βιέννη της Αυστροουγγαρίας στις 28 Αυγούστου 1903. Όταν πέθανε ο πατέρας του, ο Μπετελχάιμ εγκατέλειψε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, για να φροντίσει το εργοστάσιο ξυλείας της οικογένειάς του. Έχοντας εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στην επιχείρηση της οικογένειάς του, ο Μπετελχάιμ επέστρεψε ως ώριμος φοιτητής στα τριάντα του στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Οι πηγές διαφωνούν σχετικά με την εκπαίδευσή του.

Η πρώτη σύζυγος του Μπετελχάιμ, η Τζίνα, φρόντιζε ένα προβληματικό παιδί από την Αμερική, την Πάτσι, που έζησε στο σπίτι τους στη Βιέννη για επτά χρόνια, και που μπορεί να ήταν ή όχι στο φάσμα του αυτισμού. [17] [18] [19]

Στην αυστριακή ακαδημαϊκή κουλτούρα της εποχής του Μπετελχάιμ, δεν θα μπορούσε κανείς να μελετήσει την ιστορία της τέχνης χωρίς να κατακτήσει πτυχές της ψυχολογίας. Οι υποψήφιοι για τη διδακτορική διατριβή στην Ιστορία της Τέχνης το 1938 στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης έπρεπε να πληρούν τις προϋποθέσεις για την επίσημη μελέτη του ρόλου των αρχετύπων του Γιουνγκ στην τέχνη και στην τέχνη ως έκφραση του ασυνείδητου.

Αν και εβραίος στην καταγωγή, ο Μπετελχάιμ μεγάλωσε σε μια κοσμική οικογένεια. Μετά την προσάρτηση (Anschluss) της Αυστρίας στις 12 Μαρτίου 1938, οι εθνικοσοσιαλιστικές (ναζιστικές) αρχές έστειλαν Αυστριακούς Εβραίους και πολιτικούς αντιπάλους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Νταχάου και Μπούχενβαλντ όπου πολλοί βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν. Ο Μπετελχάιμ συνελήφθη περίπου δύο μήνες αργότερα στις 28 Μαΐου 1938 και φυλακίστηκε και στα δύο αυτά στρατόπεδα για δέκα και μισό μήνες πριν απελευθερωθεί στις 14 Απριλίου 1939. [20] [21] Ενώ βρισκόταν στο στρατόπεδο Μπούχενβαλντ, γνώρισε και έγινε φίλος με τον κοινωνικό ψυχολόγο Ερνστ Φέντερν. Ως αποτέλεσμα της αμνηστίας που κηρύχθηκε για τα γενέθλια του Αδόλφου Χίτλερ (η οποία έγινε λίγο αργότερα στις 20 Απριλίου 1939), ο Μπετελχάιμ και εκατοντάδες άλλοι κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο Μπετελχάιμ χρησιμοποίησε την εμπειρία των στρατοπέδων συγκέντρωσης για μερικά από τα μεταγενέστερα έργα του.
Ζωή και καριέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες

Ο Μπετελχάιμ έφτασε με πλοίο ως πρόσφυγας στη Νέα Υόρκη στα τέλη του 1939, για να συναντήσει τη σύζυγό του Τζίνα, η οποία είχε ήδη μεταναστεύσει. Χώρισαν γιατί είχε μπλέξει με άλλον κατά τη διάρκεια του χωρισμού τους. Σύντομα μετακόμισε στο Σικάγο, έγινε πολιτογραφημένος πολίτης των ΗΠΑ το 1944 και παντρεύτηκε μια Αυστριακή γυναίκα, τη Γερτρούδη ('Τρούντι') Βάινφελντ, επίσης μετανάστρια από τη Βιέννη.
Ψυχολογία

Το Ίδρυμα Ροκφέλερ χρηματοδότησε ένα έργο εν καιρώ πολέμου, για να βοηθήσει στην επανεγκατάσταση Ευρωπαίων ακαδημαϊκών, κυκλοφορώντας το βιογραφικό τους σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Μέσω αυτής της διαδικασίας, ο Ραλφ Τάιλερ προσέλαβε τον Μπετελχάιμ ως βοηθό του στην έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο από το 1939 έως το 1941 με χρηματοδότηση από τον Σύλλογο Προοδευτικής Εκπαίδευσης, για να αξιολογήσει τον τρόπο με τον οποίο τα γυμνάσια δίδασκαν την τέχνη. Μόλις τελείωσε αυτή η χρηματοδότηση, ο Μπετελχάιμ βρήκε δουλειά στο Κολέγιο Ρόκφορντ του Ιλινόις, όπου δίδαξε από το 1942-1944. [13] [16] [22]

Το 1943, δημοσίευσε την εργασία «Ατομική και μαζική συμπεριφορά σε ακραίες καταστάσεις» σχετικά με τις εμπειρίες του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μια εργασία που έτυχε μεγάλης εκτίμησης μεταξύ άλλων από τον Ντουάιτ Άιζενχοβερ. [15] Ο Μπετελχάιμ ισχυρίστηκε ότι είχε πάρει συνέντευξη από 1.500 συγκρατούμενους, αν και αυτό ήταν απίθανο. [15] [23] Δήλωσε ότι ο Βιεννέζος ψυχαναλυτής Ρίτσαρντ Στέρμπα τον είχε αναλύσει, ενώ σε αρκετά κείμενά του άφησε να εννοηθεί ότι είχε εκπονήσει διδακτορική διατριβή στη φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Το πραγματικό του διδακτορικό ήταν στην ιστορία της τέχνης και είχε παρακολουθήσει μόνο τρία εισαγωγικά μαθήματα ψυχολογίας. [24]

Μέσω της σύστασης του Ραλφ Τάιλερ, το Πανεπιστήμιο του Σικάγο διόρισε τον Μπετελχάιμ ως καθηγητή ψυχολογίας, καθώς και διευθυντή του Ορθογενετικού Σχολείου για τα Διαταραγμένα Παιδιά της Σόνια Σάνκμαν Ορθογενετικού Σχολείου της Σόνια Σάνκμαν για συναισθηματικά διαταραγμένα παιδιά. [16] Κατείχε και τις δύο θέσεις από το 1944 μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1973. Έγραψε μια σειρά από βιβλία για την ψυχολογία και, για ένα διάστημα, είχε διεθνή φήμη για το έργο του για τον Σίγκμουντ Φρόιντ, την ψυχανάλυση και τα συναισθηματικά διαταραγμένα παιδιά.

Στο Ορθογενετικό Σχολείο, ο Μπετελχάιμ έκανε αλλαγές και δημιούργησε ένα περιβάλλον για θεραπεία περιβάλλοντος, στο οποίο τα παιδιά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ισχυρούς δεσμούς με τους ενήλικες μέσα σε ένα δομημένο αλλά περιποιητικό περιβάλλον. Ισχυρίστηκε σημαντική επιτυχία στη θεραπεία ορισμένων από τα συναισθηματικά διαταραγμένα παιδιά. Έγραψε βιβλία τόσο για την φυσιολογική όσο και για την ανώμαλη παιδική ψυχολογία και τα οποία άσκησαν σημαντική επιρροή στον τομέα, και έγιναν ευρέως σεβαστά κατά τη διάρκεια της ζωής του. Διακρίθηκε για τη μελέτη του σε άγρια παιδιά, τα οποία επιστρέφουν στο στάδιο των άγριων ζώων χωρίς να βιώνουν τα οφέλη του να ανήκουν σε μια κοινότητα. [25] Συζήτησε αυτό το φαινόμενο στο βιβλίο Η Ενημερωμένη Καρδιά. [25] Ακόμη και οι κριτικοί συμφωνούν ότι, στην πρακτική του, ο Μπετελχάιμ ήταν αφοσιωμένος στο να βοηθά αυτά τα παιδιά χρησιμοποιώντας μεθόδους και πρακτικές, που θα τους επέτρεπαν να ζήσουν ευτυχισμένη ζωή. [26] Βασίζεται στη θέση του ότι η ψυχοθεραπεία θα μπορούσε να αλλάξει τους ανθρώπους και ότι μπορούν να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους υπό την προϋπόθεση ότι τους δίνεται η κατάλληλη φροντίδα και προσοχή. [26]

Ο Μπετελχάιμ εξελέγη Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1971. [27] Αφού συνταξιοδοτήθηκε το 1973, αυτός και η σύζυγός του μετακόμισαν στην Κοιλάδα Πόρτολα της Καλιφόρνια, όπου συνέχισε να γράφει και να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Η σύζυγός του πέθανε το 1984. [28]
Οι χρήσεις της Μαγείας

Ο Μπετελχάιμ ανέλυσε τα παραμύθια με όρους φροϋδικής ψυχολογίας στο βιβλίο Οι χρήσεις της Μαγείας (The Uses of Enchantment) (1976). Συζήτησε τη συναισθηματική και συμβολική σημασία των παραμυθιών για τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων των παραδοσιακών παραμυθιών, που κάποτε θεωρούνταν πολύ σκοτεινά, όπως αυτά που συνέλεξαν και δημοσιεύτηκαν από τους Αδελφούς Γκριμ. Ο Μπετελχάιμ πρότεινε ότι τα παραδοσιακά παραμύθια, με το σκοτάδι της εγκατάλειψης, του θανάτου, των μαγισσών και των τραυματισμών, επέτρεπαν στα παιδιά να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους με απομακρυσμένους, συμβολικούς όρους. Αν μπορούσαν να διαβάσουν και να ερμηνεύσουν αυτά τα παραμύθια με τον δικό τους τρόπο, πίστευε, θα αποκτούσαν μεγαλύτερη αίσθηση του νοήματος και του σκοπού. Ο Μπετελχάιμ σκέφτηκε ότι με την ενασχόληση με αυτές τις κοινωνικά εξελιγμένες ιστορίες, τα παιδιά θα περνούσαν από συναισθηματική ανάπτυξη, που θα τα προετοίμαζε καλύτερα για το μέλλον τους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μπετελχάιμ κέρδισε δύο σημαντικά βραβεία για τις χρήσεις της μαγείας: το Εθνικό Βραβείο Κύκλου Κριτικών Βιβλίου και το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου στις ΗΠΑ στην κατηγορία της Σύγχρονης Σκέψης. [29]

Ωστόσο, το 1991, υπήρξαν καλά στηριγμένες κατηγορίες για λογοκλοπή κατά του βιβλίου Οι χρήσεις της Μαγείας του Μπετελχάιμ, κυρίως ότι είχε αντιγράψει από το Μια Ψυχιατρική Μελέτη των Παραμυθιών του Τζούλιαν Χέρσερ το 1963 (αναθεωρημένη έκδοση 1974). [30] [31] [32]
Θάνατος

Στο τέλος της ζωής του, ο Μπετελχάιμ έπασχε από κατάθλιψη. Φαινόταν να αντιμετώπιζε δυσκολίες με την κατάθλιψη για μεγάλο μέρος της ζωής του. [33] Το 1990, χήρος, με εξασθενημένη σωματική υγεία και υποφέροντας από εγκεφαλικό επεισόδιο, που μείωσε τις νοητικές του ικανότητες και παρέλυσε μέρος του σώματός του, αυτοκτόνησε ως αποτέλεσμα αυτοπροκαλούμενης ασφυξίας τοποθετώντας μια πλαστική σακούλα πάνω από το κεφάλι του. [34] [35] Πέθανε στις 13 Μαρτίου 1990 στο Μέριλαντ. [36]
Στη λαϊκή κουλτούρα

Ο Μπετελχάιμ ήταν ένας διανοούμενος, του οποίου η γραφή και πολλές δημόσιες εμφανίσεις στα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης παραλληλίστηκαν με ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για την ψυχανάλυση. [37] Για παράδειγμα, εμφανίστηκε πολλές φορές στο Το σόου του Ντικ Κάβετ τη δεκαετία του '70 για να συζητήσει τις θεωρίες του αυτισμού και της ψυχανάλυσης. [38] Η βιογραφία του Πόλακ υποστηρίζει ότι τέτοιες δημοφιλείς εμφανίσεις προστατεύουν την ανήθικη συμπεριφορά του Μπετελχάιμ από τον εξονυχιστικό έλεγχο. [39]

Ένα ντοκιμαντέρ του BBC Horizon για το Μπετελχάιμ μεταδόθηκε τηλεοπτικά το 1987. [40]
Αντιπαραθέσεις

Η ζωή και το έργο του Μπετελχάιμ έχουν τεθεί υπό ολοένα και περισσότερο έλεγχο από τον θάνατό του.
Παραποιημένα πιστοποιητικά σπουδών

Αν και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του δουλεύοντας στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, το εκπαιδευτικό υπόβαθρο του Μπετελχάιμ σε αυτούς τους τομείς είναι στην καλύτερη περίπτωση θολό. Οι πηγές διαφωνούν εάν το διδακτορικό του Μπετελχάιμ ήταν στην ιστορία της τέχνης [41] [42] [43] ή στη φιλοσοφία (αισθητική). [44] [45] Όταν προσλήφθηκε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, ο Ραλφ Τάιλερ υπέθεσε ότι είχε δύο διδακτορικά, το ένα στην ιστορία της τέχνης και το άλλο στην ψυχολογία. [16] Πίστευε επίσης, ψευδώς, ότι ο Μπετελχάιμ ήταν πιστοποιημένος να διεξάγει ψυχανάλυση, αν και ο Μπετελχάιμ δεν έλαβε ποτέ τέτοια πιστοποίηση. [22] Μια μεταθανάτια ανασκόπηση της μεταγραφής του έδειξε ότι ο Μπετελχάιμ είχε παρακολουθήσει μόνο τρία εισαγωγικά μαθήματα ψυχολογίας. [24] Ο Μπέρτραμ Κόλερ και η Ζακλίν Σάντερς στο Ορθογενετικό Σχολείο πίστευαν ότι ο Μπετελχάιμ είχε διδακτορικό στην ιστορία της τέχνης. [16] Σε μερικά από τα κείμενά του, ο Μπετελχάιμ άφησε να εννοηθεί ότι είχε γράψει μια διατριβή για τη φιλοσοφία της εκπαίδευσης.

Ο προσδιορισμός της εκπαίδευσης του Μπετελχάιμ περιπλέκεται από το γεγονός ότι ο ίδιος διόρθωνε ή διόγκωνε τακτικά πτυχές της δικής του βιογραφίας. Για παράδειγμα, η πρώτη σύζυγος του Μπετελχάιμ, η Τζίνα, φρόντιζε ένα προβληματικό παιδί από την Αμερική, την Πάτσι, που έζησε στο σπίτι τους στη Βιέννη για επτά χρόνια. Αν και αργότερα ο Μπετελχάιμ ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος είχε φροντίσει το παιδί, υπάρχει γενική συμφωνία ότι η σύζυγός του παρείχε στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας του παιδιού. [17] [46] Ωστόσο, οι πηγές διαφωνούν σχετικά με το εάν η Πάτσι ήταν αυτιστική. [18] [19] Ο Μπετελχάιμ ισχυρίστηκε αργότερα ότι ήταν ο Πάτσι, που τον ενέπνευσε να μελετήσει τον αυτισμό [18] και την τοποθέτησε σε δύο ή και πολλά αυτιστικά παιδιά στο σπίτι του. [15] [17] [46]

Επιπλέον, όταν υπέβαλε αίτηση για μια θέση στο Κολέγιο Ρόκφορντ στο Ιλινόις, ισχυρίστηκε σε ένα βιογραφικό του ότι είχε κερδίσει διδακτορικό δίπλωμα στη φιλοσοφία, την ιστορία της τέχνης και την ψυχολογία, και ισχυρίστηκε ότι διηύθυνε το τμήμα τέχνης στη βιβλιοθήκη της Κάτω Αυστρίας, ότι είχε εκδώσει δύο βιβλία για την τέχνη, ότι είχε ανασκάψει ρωμαϊκές αρχαιότητες και ότι είχε ασχοληθεί με μουσικές σπουδές με τον Άρνολντ Σένμπεργκ. Όταν έκανε αίτηση στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο για καθηγητή και ως διευθυντής της Ορθογενετικής Σχολής, ισχυρίστηκε περαιτέρω ότι είχε εκπαίδευση στην ψυχολογία, εμπειρία στην ανατροφή αυτιστικών παιδιών και προσωπική ενθάρρυνση από τον Σίγκμουντ Φρόιντ. [47] Το βιογραφικό σημείωμα του Μπετελχάιμ του πανεπιστημίου του Σικάγο απαριθμούσε ένα μόνο διδακτορικό αλλά όχι γνωστικό αντικείμενο. [16] Οι μεταθανάτιες βιογραφίες του Μπετελχάιμ έχουν ερευνήσει αυτούς τους ισχυρισμούς και δεν έχουν καταλήξει σε σαφή συμπεράσματα σχετικά με τα πιστοποιητικά σπουδών του [48] [49] Μια ανασκόπηση στο The Independent (UK) του βιβλίου του Σάτον ανέφερε ότι ο Μπετελχάιμ «παρά τους ισχυρισμούς για το αντίθετο, δεν διέθετε προσόντα ψυχολογίας κάθε είδους.» [50] Μια άλλη κριτική στους The New York Times από διαφορετικό κριτικό ανέφερε ότι ο Μπετελχάιμ «άρχισε να εφευρίσκει πτυχία, που δεν κέρδισε ποτέ». [15] Μια ανασκόπηση στην Chicago Tribune ανέφερε «όπως αποδεικνύει ο Πόλακ, ο Μπετελχάιμ ήταν ένας απατεώνας πρώτου μεγέθους». [17]

Στο New York Review of Books, ο Ρόμπερτ Γκόττλιμπ περιγράφει τον Πόλακ ως έναν «αδυσώπητα αρνητικό βιογράφο», αλλά ο Γκόττλιμπ εξακολουθεί να γράφει, «Οι κατηγορίες εναντίον του Μπετελχάιμ εμπίπτουν σε διάφορες κατηγορίες. Πρώτον, είπε ψέματα. Δηλαδή, υπερέβαλλε τις επιτυχίες του στο σχολείο και παραποίησε πτυχές της καταγωγής του, διεκδικώντας μια πιο περίτεχνη ακαδημαϊκή και ψυχαναλυτική ιστορία στη Βιέννη από ό,τι είχε στην πραγματικότητα. Υπάρχουν πειστικά στοιχεία που υποστηρίζουν και τις δύο κατηγορίες». Ο Γκόττλιμπ συνεχίζει λέγοντας ότι ο Μπετελχάιμ έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως επιζών του Ολοκαυτώματος και πρόσφυγας χωρίς δουλειά ούτε καν επάγγελμα, και γράφει: «Υποψιάζομαι ότι είπε αυτό που πίστευε ότι ήταν απαραίτητο να πει και έκτοτε έμεινε κολλημένος με αυτούς τους ισχυρισμούς αργότερα, όταν δεν μπορούσε ούτε να τα επιβεβαιώσει (καθώς ήταν ψευδή) ούτε, δεδομένης της περηφάνιας του, να αναγνωρίσει ότι είχε πει ψέματα». Αυτή είναι η κρίση του Ρόμπερτ Γκόττλιμπ για το γιατί είπε ψέματα ο Μπετελχάιμ. [33]

Σε ένα άρθρο του Weekly Standard το 1997, ο Πίτερ Κράμερ, κλινικός καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Μπράουν, συνόψισε: «Υπήρχαν κομμάτια αλήθειας στην ιστορία, αλλά όχι πολλά. Ο Μπετελχάιμ είχε κερδίσει ένα δίπλωμα φιλοσοφίας, είχε κάνει γνωριμίες στην ψυχαναλυτική κοινότητα και η πρώτη του σύζυγος είχε βοηθήσει να μεγαλώσει ένα προβληματικό παιδί. Αλλά, από το 1926 έως το 1938, -- το μεγαλύτερο μέρος των '14 ετών' στο πανεπιστήμιο -- ο Μπετελχάιμ είχε εργαστεί ως έμπορος ξυλείας στην οικογενειακή επιχείρηση." [19]

Στην κριτική του το 1997 για το βιβλίο του Πόλακ στην εφημερίδα Ο Ήλιος της Βαλτιμόρης, ο Πολ Ρ. Μακχιού, τότε διευθυντής της Ψυχιατρικής και των Επιστημών της Συμπεριφοράς στο Τζονς Χόπκινς, δήλωσε: «Ο Μπετελχάιμ –με τόλμη, ενέργεια και τύχη– εκμεταλλεύτηκε τον αμερικανικό σεβασμό στις φροϋντο-νιτσεϊκές νοοτροπίες και ερμηνείας, ειδικά όταν απάγγελε με βιεννέζικη προφορά». [42]
Η βιογραφία του Μπετελχάιμ του 1997 του Ρίτσαρντ Πόλακ

Η βιογραφία του Ρίτσαρντ Πόλακ ξεκινά με έναν προσωπικό απολογισμό, γιατί ο αδερφός του πέθανε σε ατύχημα ενώ βρισκόταν στο σπίτι για διακοπές από το σχολείο του Μπετελχάιμ. Ενώ έπαιζε κρυφτό σε μια σοφίτα με σανό, ο αδελφός του έπεσε μέσα από ένα αυλάκι καλυμμένο με σανό και χτύπησε στο τσιμεντένιο πάτωμα στο κάτω επίπεδο. Χρόνια αργότερα, ο Πόλακ ήλπιζε να πάρει κάποιες πληροφορίες για τη ζωή του αδελφού του και αναζήτησε τον Μπετελχάιμ. Όπως αφηγείται ο Πόλακ , «Ο Μπετελχάιμ ξεκίνησε αμέσως μια επίθεση. Ο πατέρας των αγοριών, είπε, ήταν ένας απλός «ατσούμπαλος». Η μητέρα τους, επέμεινε, είχε απορρίψει τον Στίβεν κατά τη γέννησή του, αναγκάζοντάς τον να αναπτύξει «ψευδοαδυναμία» για να τα βγάλει πέρα». Συνέχισε ρωτώντας θυμωμένος: «Τι συμβαίνει με αυτές τις Εβραιές μητέρες, κύριε Πόλακ;». Επιπλέον, ο Μπετελχάιμ επέμεινε ότι ο αδελφός είχε αυτοκτονήσει και το έκανε να μοιάζει με ατύχημα. Ο Πόλακ δεν το πίστευε αυτό. [15] [17] [51]

Όπως αναφέρει μια ανασκόπηση στην εφημερίδα Ο Ήλιος της Βαλτιμόρης, «Η στάση του αλάθητου σε θέματα που ο Πόλακ ήξερε ότι ήταν αναληθής τον ώθησε να αναρωτηθεί για τα θεμέλια της επιβλητικής φήμης του Μπετελχάιμ». [42]

Ορισμένοι κριτικοί επέκριναν το στυλ γραφής του Πόλακ, σχολιάζοντας ότι το βιβλίο του είχε κίνητρο «Εκδίκηση, όχι κακία» [17] ή ότι το βιβλίο του ήταν «περίεργα αδιάφορο», [15] αλλά και πάλι συμφώνησαν σε μεγάλο βαθμό με τα συμπεράσματά του. [15] [52]
Λογοκλοπή στις Χρήσεις της Μαγείας του Μπετελχάιμ

Το 1991, ο Άλαν Ντάντες δημοσίευσε ένα άρθρο στο περιοδικό Journal of American Folklore στο οποίο ισχυριζόταν ότι ο Μπετελχάιμ είχε εμπλακεί σε λογοκλοπή στο βιβλίο του Οι Χρήσεις της Μαγείας. [30] Παρουσίασε μια περίπτωση στην οποία ο Μπετελχάιμ είχε αντιγράψει από διάφορες πηγές, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας του ίδιου του Ντάντες το 1967 για τη Σταχτοπούτα, αλλά κυρίως από το βιβλίο του Δρ. Γιούλιους Χόιστσερ Μια Ψυχιατρική Μελέτη των Παραμυθιών (1963) (αναθεωρημένη έκδοση 1974). [15] [31] [32] [53]

Από την άλλη, η Ζακλίν Σάντερς, η οποία συνεργάστηκε με τον Μπετελχάιμ και αργότερα έγινε διευθύντρια του Ορθογενετικού σχολείου, δήλωσε ότι είχε διαβάσει το άρθρο του Ντάντες, αλλά δεν πίστευε ότι πολλοί θα συμφωνούσαν με τα συμπεράσματά του. Είπε, «Δεν θα το έλεγα λογοκλοπή. Νομίζω ότι το άρθρο είναι μια λογική επιστημονική προσπάθεια και είναι κατάλληλο να το ονομάσουμε επιστημονική εθιμοτυπία. Είναι σωστό ότι αυτός ο άνθρωπος άξιζε να αναγνωριστεί και ο Μπετελχάιμ όχι. . . Αλλά δεν θα έκοβα έναν μαθητή επειδή έκανε αυτό, και δεν ξέρω κανέναν που θα το έκανε». [32]

Σε μια βιβλιοκριτική του 1997 στους New York Times, η Σάρα Μπόξερ έγραψε, "Ο κ. Πόλακ δίνει μια καταδικαστική σύγκριση απόσπασμα προς απόσπασμα των δύο [το βιβλίο του Μπετελχάιμ και το προηγούμενο βιβλίο του Χόιστσερ]." [15]
Κακή μεταχείριση μαθητών

Υπάρχει κάποια διαφωνία ως προς το εάν η χρήση της σωματικής τιμωρίας από τον Μπετελχάιμ έφθασε στο επίπεδο της κακοποίησης ή ήταν σύμφωνη με τα πρότυπα της εποχής του. Ορισμένοι υπάλληλοι που εργάζονταν στο Ορθογενετικό σχολείο έχουν δηλώσει ότι θεωρούν τη συμπεριφορά του Μπετελχάιμ έφτανε στη σωματική τιμωρία, αλλά όχι σε κατάχρηση. [16] [54] [55] [56] Για παράδειγμα, ο Ντέιβιντ Ζβέρντλινγκ, ο οποίος ήταν σύμβουλος στο σχολείο για ένα χρόνο το 1969-70, έγραψε μια απάντηση τον Σεπτέμβριο του 1990 στην Washington Post στην οποία δήλωσε: «Έγινα μάρτυρας μιας περίπτωσης όταν ένα έφηβο αγόρι έβρισε μια γυναίκα σύμβουλο. Εξοργισμένος όταν το έμαθε αυτό, ο Δρ. Μπετελχάιμ συνέχισε να χαστουκίζει το αγόρι δύο ή τρεις φορές στο πρόσωπο, ενώ του είπε αυστηρά να μην ξαναμιλήσει ποτέ με αυτόν τον τρόπο σε μια γυναίκα. Αυτό ήταν το μόνο τέτοιο περιστατικό που παρατήρησα ή άκουσα κατά τη διάρκεια της χρονιάς μου στο σχολείο...μέχρι αρκετά πρόσφατα, η σχεδόν συναίνεση κατά της σωματικής τιμωρίας στα σχολεία δεν επιτεύχθηκε». Ωστόσο, ο Ζβέρντλινγκ σημείωσε επίσης: «Ήταν επίσης ένας άνθρωπος που, για οποιονδήποτε λόγο, ήταν ικανός να θυμώσει έντονα κατά καιρούς». [55]

Αντίθετα, πολλοί μαθητές και το προσωπικό του σχολείου έχουν υποστηρίξει ότι ο Μπετελχάιμ ήταν καταχρηστικός, βίαιος και σκληρός με αυτούς και με άλλους. Υπάρχουν πολλές αφηγήσεις εφημερίδων για κατάχρηση, σε επιστολές, [57] [58] [59] [55] [54]σε συντακτικά [60] άρθρα, [61] [56] και απομνημονεύματα. [62] [63] [64] Ένα άρθρο του Chicago Tribune του Νοεμβρίου 1990 αναφέρει: «Από τους 19 αποφοίτους του Ορθογενετικού Σχολείου, που πήραν συνέντευξη για αυτήν την ιστορία, κάποιοι εξακολουθούν να είναι πικρά θυμωμένοι με τον Μπετελχάιμ , 20 ή 30 χρόνια μετά την αποχώρησή τους από το ίδρυμα λόγω του τραύματος που είχαν υποστεί από αυτόν. Άλλοι λένε ότι η παραμονή τους τους έκανε καλό και εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους, που είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στο σχολείο. Όλοι συμφωνούν ότι ο Μπετελχάιμ χτυπούσε συχνά τους νέους και ευάλωτους ασθενείς του.» [16]

Ένα ιδιαίτερα υποβλητικό παράδειγμα ήρθε από την Αλίντα Τζάτιτς, η οποία έζησε στο σχολείο από το 1966 έως το 1972 από δώδεκα έως δεκαοκτώ ετών. Έγραψε μια αρχικά ανώνυμη επιστολή τον Απρίλιο του 1990 στο Chicago Reader στην οποία δήλωσε ότι «ζούσε υπό τον φόβο των απρόβλεπτων θυμών του Μπετελχάιμ, δημόσιους ξυλοδαρμούς, τράβηγμα μαλλιών, άγριες κατηγορίες και απειλές και κακοποίηση μπροστά σε συμμαθητές και το προσωπικό. Το ένα λεπτό μπορεί να χαμογελάει και να αστειεύεται, το επόμενο λεπτό μπορεί να εκραγεί». Πρόσθεσε, «Προσωπικά, ήταν ένας κακός άνθρωπος που δημιούργησε το σχολείο του ως ιδιωτική αυτοκρατορία και τον εαυτό του ως ημίθεο ή αρχηγό λατρείας». Η Τζάτιτς είπε ότι ο Μπετελχάιμ είχε «εκφοβίσει, τρόμαζε και τρομοκρατούσε» τα παιδιά στο σχολείο του, τους γονείς τους, τα μέλη του προσωπικού του σχολείου, τους μεταπτυχιακούς φοιτητές του και οποιονδήποτε άλλον ερχόταν σε επαφή μαζί του. [65]

Η Ζακλίν Σάντερς, η οποία αργότερα έγινε διευθύντρια του Ορθογενετικού Σχολείου, είπε ότι πίστευε ότι ήταν μια περίπτωση που ο Μπετελχάιμ είχε πολύ μεγάλη επιτυχία πολύ γρήγορα. «Ο Δρ Μπετελχάιμ χειροτέρεψε μόλις άρχισε να τυγχάνει αναγνώρισης», είπε. «Ήταν λιγότερο ικανός να έχει κάποια διαίσθηση για την επίδρασή του σε αυτά τα παιδιά». [16]

Δημοσιευμένα βιβλία, απομνημονεύματα και βιογραφίες του Μπετελχάιμ έχουν επίσης απασχολήσει το ζήτημα του πώς μεταχειριζόταν τους μαθητές. [66] [67] Η βιογραφία του Ρίτσαρντ Πόλακ για τον Μπετελχάιμ εμπνεύστηκε από την εμπειρία του αδερφού του στο σχολείο και την σκληρή απάντηση του Μπετελχάιμ σε ερωτήσεις σχετικά με αυτήν την εμπειρία. [15] [17] [51]

Η βιογραφία του Πόλακ αναφέρει επίσης ότι δύο γυναίκες ανέφεραν ότι ο Μπετελχάιμ χάιδευε το στήθος τους και τα στήθη άλλων μαθητών στο σχολείο, ενώ φαινομενικά ζητούσε συγγνώμη από την καθεμία, που την ξυλοκόπησε. [52] [19]
Θεσμικές και επαγγελματικές μη ανταποκρίσεις

Ίσως εν μέρει λόγω του επαγγελματικού και δημόσιου κύρους του Μπετελχάιμ, δεν έγινε καμία προσπάθεια κατά τη διάρκεια της ζωής του, για να περιορίσει τη συμπεριφορά του ή να παρέμβει για λογαριασμό των θυμάτων του. Η εργασία του στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο φαίνεται να έχει λιγότερη επίσημη επίβλεψη από το Πανεπιστήμιο σε σχέση με άλλες ερευνητικές οντότητες υπό τις αρμοδιότητές τους. [18]

Ένα άρθρο του Newsweek ανέφερε ότι ψυχίατροι της περιοχής του Σικάγο του είχαν δώσει ιδιωτικά το ψευδώνυμο «Brutalheim», αλλά δεν έκαναν τίποτα για να παρέμβουν αποτελεσματικά για λογαριασμό των μαθητών του σχολείου. [68]

Οι επαγγελματίες στην ψυχιατρική και ψυχολογική κοινότητα πιθανότατα γνώριζαν ότι υπήρχαν ισχυρισμοί για κακοποίηση και κακομεταχείριση στο Ορθογενετικό Σχολείο. [69] [54] Ο Χάουαρντ Γκάρντνερ, καθηγητής στο Μεταπτυχιακό Σχολείο Εκπαίδευσης του Χάρβαρντ, έγραψε ότι πολλοί επαγγελματίες γνώριζαν τη συμπεριφορά του Μπετελχάιμ, αλλά δεν τον αντιμετώπισαν για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένου του «φόβου για τη θρυλική ικανότητα του Μπετελχάιμ για ανταπόδοση στην αλληλεγγύη που απαιτείται μεταξύ της συντεχνίας των θεραπευτών σε ένα συναίσθημα ότι, συνολικά, κυριαρχούσαν τα θετικά χαρακτηριστικά του Μπετελχάιμ και μια αποκάλυψη θα τροφοδοτούσε περισσότερες κακόβουλες δυνάμεις». [52]
Διαμάχη για τον αυτισμό

Η ψυχολογία και οι συνθήκες συμπεριφοράς σε παιδιά και εφήβους ήταν ελάχιστα κατανοητές στα μέσα του εικοστού αιώνα. Η έννοια του «αυτισμού» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως όρος για τη σχιζοφρένεια. [70] Από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1960, αυτό που μπορεί να γίνει κατανοητό ως αυτισμός στα παιδιά αναφέρεται τακτικά ως «παιδική ψύχωση και παιδική σχιζοφρένεια». Η «ψυχογένεση», η θεωρία ότι οι παιδικές διαταραχές είχαν προέλευση από γεγονότα της πρώιμης παιδικής ηλικίας ή τραύματα που επηρέαζαν το παιδί από έξω ήταν μια εξέχουσα θεωρία και ο Μπετελχάιμ ήταν εξέχων υποστηρικτής μιας ψυχογενούς βάσης για τον αυτισμό. Για τον Μπετελχάιμ, η ιδέα ότι οι εξωτερικές δυνάμεις προκαλούν προβλήματα ατομικής συμπεριφοράς μπορεί να ανιχνευθεί στο παλαιότερο σημαντικό άρθρο του για την ψυχολογία των φυλακισμένων. [71] Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1960 και στη δεκαετία του 1970, η «βιογένεση», η ιδέα ότι τέτοιες συνθήκες είχαν μια εσωτερική-οργανική ή βιολογική βάση ξεπέρασε την ψυχογένεση. [72]

Επί του παρόντος, πολλές από τις θεωρίες του Μπετελχάιμ στις οποίες αποδίδει τις συνθήκες του φάσματος του αυτισμού στο στυλ γονικής μέριμνας θεωρούνται απαξιωμένες, κυρίως λόγω των διαφωνιών που σχετίζονται με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά του προσόντα. [73] [74] [75]

Οι συνθήκες του φάσματος του αυτισμού σήμερα θεωρείται ότι έχουν πολλές μορφές με ποικίλες γενετικές, επιγενετικές και εγκεφαλικές αιτίες ανάπτυξης που επηρεάζονται από περιβαλλοντικούς παράγοντες όπως επιπλοκές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ιογενείς λοιμώξεις και ίσως ακόμη και η ατμοσφαιρική ρύπανση. [73] [76] [74] [75] [18] [77] [78]

Οι δύο βιογραφίες των Σάτον (1995) και Πόλακ (1997) ξύπνησαν το ενδιαφέρον και την εστίαση στις πραγματικές μεθόδους του Μπετελχάιμ, που διαφέρουν από τη δημόσια προσωπικότητά του. [18] [77] [15] Οι θεωρίες του Μπετελχάιμ σχετικά με τα αίτια του αυτισμού έχουν σε μεγάλο βαθμό απαξιωθεί και τα ποσοστά ίασης που αναφέρουν έχουν αμφισβητηθεί, με τους επικριτές να δηλώνουν ότι οι ασθενείς του δεν ήταν στην πραγματικότητα αυτιστικοί. [17] [18] [79] Σε μια ευνοϊκή ανασκόπηση της βιογραφίας του Πόλακ, ο Κρίστοφερ Λίμαν-Χάουπτ των New York Times έγραψε: «Τα λιγοστά στοιχεία που απομένουν υποδηλώνουν ότι οι ασθενείς του δεν ήταν καν αυτιστικοί στην αρχή». [77]

Το 1997 ο ψυχίατρος Πήτερ Κράμερ έγραψε: «Το Ίδρυμα Ford ήταν πρόθυμο να αναλάβει καινοτόμες θεραπείες για αυτιστικά παιδιά, έτσι ο Μπετελχάιμ ονόμασε τα παιδιά του αυτιστικά. Λίγοι ανταποκρίθηκαν πραγματικά στον ορισμό του συνδρόμου, που δημιουργήθηκε πρόσφατα» [19]

Ο Μπετελχάιμ πίστευε ότι ο αυτισμός δεν είχε οργανική βάση, αλλά προέκυψε όταν οι μητέρες απέκρυψαν την κατάλληλη στοργή από τα παιδιά τους και απέτυχαν να κάνουν καλή σχέση μαζί τους. Ο Μπετελχάιμ κατηγόρησε επίσης τους απόντες ή αδύναμους πατέρες. Ένα από τα πιο διάσημα βιβλία του, Το Άδειο Φρούριο (1967), περιέχει μια περίπλοκη και λεπτομερή εξήγηση αυτής της δυναμικής με ψυχαναλυτικούς και ψυχολογικούς όρους. Αυτές οι απόψεις αμφισβητήθηκαν εκείνη την εποχή από μητέρες αυτιστικών παιδιών και από ερευνητές. [80] Αντλούσε τη σκέψη του από την ποιοτική διερεύνηση κλινικών περιπτώσεων. Συσχέτισε επίσης τον κόσμο των αυτιστικών παιδιών με τις συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Φαίνεται ότι ο Λέο Κάνερ πρωτοεμφανίστηκε με τον όρο «μητέρα ψυγείου», αν και ο Μπετελχάιμ έκανε πολλά για να διαδώσει τον όρο. «Αν και φαίνεται πλέον πέρα από την κατανόηση ότι κάποιος θα πίστευε ότι ο αυτισμός προκαλείται από βαθιά ριζωμένα ζητήματα, που προκύπτουν στις σχέσεις της πρώιμης παιδικής ηλικίας, σχεδόν κάθε ψυχιατρική πάθηση αποδόθηκε στις σχέσεις γονέα-παιδιού στις δεκαετίες του 1940 και του 1950, όταν η φροϋδική ψυχαναλυτική θεωρία βρισκόταν στην ακμή της." [81]

Στο βιβλίο Ένας αρκετά καλός γονέας, που δημοσιεύτηκε το 1987, είχε καταλήξει στην άποψη ότι τα παιδιά είχαν σημαντική ανθεκτικότητα και ότι οι περισσότεροι γονείς μπορούσαν να είναι «αρκετά καλοί», για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να κάνουν μια καλή αρχή. [82]

Πριν από αυτό, ο Μπετελχάιμ προσυπέγραψε και έγινε από νωρίς εξέχων υποστηρικτής της θεωρίας του αυτισμού της «μητέρας ψυγείου»: τη θεωρία ότι οι αυτιστικές συμπεριφορές πηγάζουν από τη συναισθηματική ψυχρότητα των μητέρων των παιδιών. Προσάρμοσε και μετέτρεψε την Ορθογενετική Σχολή στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο ως οικιακό περιβάλλον θεραπείας για τέτοια παιδιά, τα οποία θεώρησε ότι θα ωφελούνταν από μια «παρεντεκτομή». Αυτό σηματοδότησε το απόγειο του αυτισμού, που θεωρείται ως διαταραχή της ανατροφής των παιδιών. [78] [83]

Ένα βιβλίο του 2002 για το φάσμα του αυτισμού ανέφερε: «Εκείνη την εποχή, λίγοι άνθρωποι γνώριζαν ότι ο Μπετελχάιμ είχε παραποιήσει τα πιστοποιητικά σπουδών του και χρησιμοποιούσε φανταστικά δεδομένα, για να υποστηρίξει την έρευνά του». [84] Ο Μάικλ Ράτερ παρατήρησε, «Πολλοί άνθρωποι έκαναν λάθος πηγαίνοντας από μια δήλωση, που είναι αναμφίβολα αληθινή -ότι δεν υπάρχουν στοιχεία ότι ο αυτισμός προκλήθηκε από κακή ανατροφή των παιδιών - στη δήλωση ότι έχει διαψευσθεί. Στην πραγματικότητα δεν έχει διαψευσθεί. Έχει ξεθωριάσει απλώς και μόνο επειδή, αφενός, η έλλειψη πειστικών στοιχείων και, αφετέρου, η επίγνωση ότι ο αυτισμός ήταν μια νευροαναπτυξιακή διαταραχή κάποιου είδους.» [85]

Σε μια κριτική το 1997 δύο βιβλίων για το Μπετελχάιμ , η Μόλι Φιν έγραψε: «Είμαι μητέρα μιας αυτιστικής κόρης και θεωρώ τον Μπετελχάιμ τσαρλατάνο από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο Το Άδειο Φρούριο, η περίφημη μελέτη του για τον αυτισμό, το 1967. Δεν έχω τίποτα προσωπικό εναντίον του Μπετελχάιμ, αν δεν είναι προσωπικό να αγανακτώ, που συγκρίνεται με μια μάγισσα, που καταβροχθίζει, έναν βρεφοκτόνο βασιλιά και έναν φύλακα των SS σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ή να αναρωτιέμαι ποια θα μπορούσε να είναι η βάση της δήλωσης του Μπετελχάιμ ότι «ο παράγοντας, που επιταχύνει τον βρεφικό αυτισμό είναι η επιθυμία του γονιού να μην υπάρχει το παιδί του.» [18]

Αν και ο Μπετελχάιμ προανήγγειλε το σύγχρονο ενδιαφέρον για την αιτιακή επιρροή της γενετικής στην ενότητα Γονικό υπόβαθρο, έδωσε σταθερά έμφαση στην ανατροφή έναντι της φύσης. Για παράδειγμα: «Όταν επιτέλους αρχίζουν να αναδύονται τα κάποτε εντελώς παγωμένα συναισθήματα και να εξελίσσεται μια πολύ πλουσιότερη ανθρώπινη προσωπικότητα, τότε οι πεποιθήσεις για την ψυχογενή φύση της διαταραχής γίνονται ακόμα πιο ισχυρές». Τα ποσοστά ανάκαμψης, που ζητούνται για το Ορθογενετικό Σχολείο καθορίζονται στα Δεδομένα παρακολούθησης, με μια ανάκτηση αρκετά καλή ώστε να θεωρείται «θεραπεία» 43%.

Στη συνέχεια, η ιατρική έρευνα έδωσε μεγαλύτερη κατανόηση της βιολογικής βάσης του αυτισμού και άλλων ασθενειών. Επιστήμονες όπως ο Μπέρναρντ Ρίμλαντ αμφισβήτησαν την άποψη του Μπετελχάιμ για τον αυτισμό υποστηρίζοντας ότι ο αυτισμός είναι ένα νευροαναπτυξιακό ζήτημα. Μέχρι το 2009, η θεωρία της «μητέρας ψυγείου» διατήρησε ορισμένους εξέχοντες υποστηρικτές, [34] [86] συμπεριλαμβανομένου του εξέχοντος Ιρλανδού ψυχολόγου Τόνι Χάμφρεϊς. [87] Η θεωρία του εξακολουθεί να έχει ευρεία υποστήριξη στη Γαλλία. [88]
Παρατηρήσεις για τους Εβραίους και το Ολοκαύτωμα

Οι εμπειρίες του Μπετελχάιμ κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος διαμόρφωσαν την προσωπική και επαγγελματική του ζωή για χρόνια μετά. Η πρώτη του δημοσίευση ήταν «Ατομική και μαζική συμπεριφορά σε ακραίες καταστάσεις» που προήλθε από τις εμπειρίες του στο Νταχάου και στο Μπούχενβαλντ. [89] Η μεταγενέστερη δουλειά του συχνά συνέκρινε τη συναισθηματικά διαταραγμένη παιδική ηλικία με τη φυλακή ή τον περιορισμό, και σύμφωνα με τον Σάτον, η επαγγελματική του εργασία προσπάθησε να λειτουργήσει τα μαθήματα για την ανθρώπινη φύση, που έμαθε κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του. [90]

Ο Μπετελχάιμ έγινε ένας από τους πιο εξέχοντες υπερασπιστές του βιβλίου της Χάνα Άρεντ Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Έγραψε μια θετική κριτική για το βιβλίο Η νέα Δημοκρατία. [91] Αυτή η ανασκόπηση οδήγησε σε μια επιστολή από έναν συγγραφέα, τον Χάρι Γκόλντεν, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι τόσο ο Μπετελχάιμ όσο και η Άρεντ υπέφεραν από «ένα ουσιαστικά εβραϊκό φαινόμενο… μίσος για τον εαυτό τους». [92] [93]

Ο Μπετελχάιμ αργότερα θα μιλήσει επικριτικά για τους Εβραίους, που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Έχει επικριθεί για την προώθηση του μύθου ότι οι Εβραίοι πήγαν «σαν πρόβατα στη σφαγή» και ότι κατηγόρησε την Άννα Φρανκ και την οικογένειά της για τους δικούς τους θανάτους λόγω της μη κατοχής πυροβόλων όπλων, της φυγής ή της πιο αποτελεσματικής απόκρυψης. [94] [95] Σε μια εισαγωγή που έγραψε σε έναν λογαριασμό του Μίκλος Νίσλι, ο Μπετελχάιμ δήλωσε, μιλώντας για τη Φρανκ ότι «Όλοι όσοι αναγνώριζαν το προφανές ήξεραν ότι ο πιο δύσκολος τρόπος, για να μπεις στην παρανομία ήταν να το εμφανίζεσαι ως οικογένεια. Το να κρυφτείς ως οικογένεια, είχε ως αποτέλεσμα οι SS να εντοπίσουν ευκολότερα αυτούς, που κρύβονταν μ' αυτόν τον τρόπο. Τα μέλη της οικογένειας Φρανκ, με τις εξαιρετικές τους σχέσεις μεταξύ των εθνικών ολλανδικών οικογενειών θα έπρεπε να περνούσαν εύκολα κρυμμένοι μόνοι, ο καθένας με διαφορετική οικογένεια. Αλλά αντί να σχεδιάζουν γι' αυτό, η κύρια αρχή του προγραμματισμού τους ήταν να συνεχίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο με το είδος της οικογενειακής ζωής που είχαν συνηθίσει» [96]

Η βιογραφία του Ρίτσαρντ Πόλακ, Η Δημιουργία του Dr. B, απεικονίζει τον Μπετελχάιμ ως αντισημίτη, παρόλο που μεγάλωσε σε ένα κοσμικό εβραϊκό σπίτι, και υποστηρίζει ότι ο Μπετελχάιμ επέκρινε σε άλλους την ίδια δειλία, που είχε επιδείξει ο ίδιος στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. [52]
Παραπομπές

Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Bruno-Bettelheim. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Αγγλικά) SNAC. w68w3v6f. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2014.
Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11891854x. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
LIBRIS. 18 Σεπτεμβρίου 2012. libris.kb.se/katalogisering/mkz12s754dnb8wl. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2018.
Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11891854x. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
(Αγγλικά) Mathematics Genealogy Project.
Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
«Nuremberg Trials Project». Nuremberg Trials Project.
uni-tuebingen.de/fakultaeten/evangelisch-theologische-fakultaet/fakultaet/lucas-preis/preistraeger/bisherige-preistraeger/. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2021.
Biographical Dictionary of American Educators, Vol. 1 edited by John F. Ohles, London, England and Westport, Connecticut: Greenwood Press, 1978.
Fountain, John W. (March 14, 1990). «Dr. Bruno Bettleheim, child psychology expert» (στα αγγλικά). Chicago Tribune. Ανακτήθηκε στις 2019-05-12.
Boxer, Sarah (26 Ιανουαρίου 1997). «The Man He Always Wanted to Be». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2016. "Bruno Bettelheim's new biographer lays his cards on the table right away: he thinks Bettelheim was a pathological liar."
Solving The Puzzle That Was Bruno Bettelheim, Chicago Tribune, Ron Grossman, November 11, 1990. "Yet the [University of Chicago]'s official biographical sketch credits Bettelheim with only one Ph.D., and doesn`t specify a field."
Biography As Revenge, Chicago Tribune, Marie Winn (who writes regularly for The Wall Street Journal's Leisure & Arts Page), Feb. 23, 1997. "He was familiar with this disease because his first wife, Gina, had cared for an autistic child in their home for several years."
Finn, Molly, June/July 1997, First Things, "In the Case of Bruno Bettelheim" «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Φεβρουαρίου 2012.CS1 maint: BOT: original-url status unknown (link)
THE BATTLE OVER BETTELHEIM, Weekly Standard, Peter D. Kramer, April 7, 1997.
NeuroTribes: The Legacy of Autism and the Future of Neurodiversity, Steve Silberman, Foreword by Oliver Sacks, Penguin Random House, 2015, pages 202-203.
Dictionary of Genocide, Volume 1: A–L, "Bettelheim, Bruno (1903–1990)," Samuel Totten, Paul R. Bartrop, with contributions by Steven Leonard Jacobs, Westport, Connecticut, U.S. and London, UK: Greenwood Publishing Group, 2008.
Educating America: How Ralph W. Tyler Taught America to Teach, Morris Finder, Foreword by Henry Louis Gates, Jr., Westport, Connecticut, London: Praeger, 2004, page 41.
NeuroTribes, Silberman, 2015, pages 199-208. " . . (The closest he ever came to meeting Freud was walking past his house.) . . "
Genius Or Fraud? Bettelheim's Biographers Can't Seem To Decide, Chicago Tribune, Ron Grossman, January 23, 1997, " . . he evidently gambled that because of the war no one would be able to check on his credentials. . "
Poplau, Ronald W. (2018). A Living Classroom: Ideas for Student Creativity and Community Service. Lanham, MD: Rowman & Littlefield. σελ. 74. ISBN 978-1-4758-4854-0.
Zipes, Jack (2002). Breaking the Magic Spell: Radical Theories of Folk and Fairy Tales. Lexington: University Press of Kentucky. σελ. 179. ISBN 0-8131-9030-4.
«Book of Members, 1780–2010: Chapter B» (PDF). American Academy of Arts and Sciences. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2011.
Merkin, Daphne (2 Σεπτεμβρίου 2014). The Fame Lunches: On Wounded Icons, Money, Sex, the Brontës, and the Importance of Handbags (στα Αγγλικά). Macmillan. σελ. 38. ISBN 9780374140373.
"National Book Awards – 1977". National Book Foundation. Retrieved 2019-05-09.
There was a "Contemporary" or "Current" award category from 1972 to 1980.
Dundes, Alan: "Bruno Bettelheim's Uses of Enchantment and Abuses of Scholarship". The Journal of American Folklore, Vol. 104, N0. 411. (Winter, 1991): pages 74–83.
Bettelheim Plagiarized Book Ideas, Scholar Says : Authors: The late child psychologist is accused of 'wholesale borrowing' for study of fairy tales, Los Angeles Times, Anne C. Roark, Feb. 7, 1991. The article includes a contrast-and-compare between Bettelheim and a passage from Julius Heuscher's book.
Bettelheim Accused Of Plagiarizing Book, Chicago Tribune, Sharman Stein, February 7, 1991.
"The Strange Case of Dr. B.", Robert Gottlieb, The New York Review, Feb 27, 2003.
Severson, Katherine DeMaria· Aune, James Arnt (2007). «Bruno Bettelheim, Autism, and the Rhetoric of Scientific Authority». Στο: Osteen, Mark. Autism and Representation. Routledge research in cultural and media studies. Routledge. σελίδες 65–77. ISBN 978-0-415-95644-4. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2009.
Osgood, Nancy J. (Ιουλίου 1992). Suicide in later life. Lexington Books. σελ. 4. ISBN 978-0-669-21214-3. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2010.
Dr. Bruno Bettelheim, Child Psychology Expert, Chicago Tribune, John W. Fountain, March 14, 1990.
Silverman, Chloe. «From Disorders of Affect to Mindblindness: Framing the History of Autism Spectrum Disorders». The Society for Critical Exchange. Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2019.
«The Dick Cavett Show - Guests». dickcavettshow.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2019.
In Print: the abominable Dr. Bettelheim, Chicago Reader, Cara Jepsen, Jan. 16, 1997.
«Horizon - BBC Two England - 2 February 1987». BBC Genome. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2018.
Beck, Joan (1997). «SETTING THE RECORD STRAIGHT ABOUT A 'FALLEN GURU'». chicagotribune.com. Ανακτήθηκε στις 7 May 2019.
Bruno Bettelheim: a cautionary life, Baltimore Sun, Paul R. McHugh, Jan. 19, 1997.
McHugh, Paul R. (1997). «Bruno Bettelheim: a cautionary life». baltimoresun.com. Ανακτήθηκε στις 7 May 2019.
Winn, Marie (1997). «BIOGRAPHY AS REVENGE.». chicagotribune.com.
Lehmann-Haupt, Christopher (13 January 1997). «An Icon of Psychology Falls From His Pedestal». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 7 May 2019.
NeuroTribes, Steve Silberman, 2015, See pages 201 and 201 for Bettelheim's wife actually taking care of Patsy, who may or may not have been on the autism spectrum, and see last paragraph of page 203 for Bettelheim later exaggerating her into several children.
Beck, Joan. «SETTING THE RECORD STRAIGHT ABOUT A 'FALLEN GURU'». chicagotribune.com. Ανακτήθηκε στις 7 May 2019.
Sutton, Nina (1997). Bettelheim, a life and a legacy (Pbk. έκδοση). WestView Press. ISBN 0813390990.
Pollak, Richard (1997). The creation of Dr. B: A biography of Bruno Bettelheim. New York: Simon & Schuster. σελ. 478. ISBN 0-684-80938-9.[νεκρός σύνδεσμος]
Turbulent dreams of a damaged saint, The Independent [UK], Nicholas Tucker (review of Bruno Bettelheim: A Life and a Legacy by Nina Sutton), 8 December 1995.
Setting The Record Straight About A `Fallen Guru', Chicago Tribune, Joan Beck, Editorial, April 3, 1997. ' . . claimed he had summa cum laude degrees in three disciplines, . . '
The Confidence Man : THE CREATION OF DR. B.: A Biography of Bruno Bettelheim. By Richard Pollak. Simon & Schuster: 478 pages, Los Angeles Times, review by Howard Gardner, Jan. 19, 1997. " . . indicts those of his time who knew the man but kept their reservations to themselves."
A Psychiatric Study of Fairy Tales: Their Origin, Meaning and Usefulness, Julius E. Heuscher, illus. by Melba Bennett, Springfield, Illinois: Thomas pub., 1963, 224 pages. See also A Psychiatric Study of Fairy Tales: Their Origin, Meaning and Usefulness; an enlarged and thoroughly revised second edition, Julius E. Heuscher, Springfield, Illinois: Charles C. Thomas, publisher, April 1974, 422 pages.
Chicago Reader, Letters to the Editor, Brutal Bettelheim, Name Withheld, April 5, 1990. And, The Monster of the Midway, Alida Jatich, April 4, 1991. The author lived at the "Orthogenic School" from 1966-1972, and in her second letter acknowledges authorship of the first.
The Other Dr. Bettelheim, The Washington Post, Charles Pekow, Editorial, Aug. 26, 1990. " . . we could never tell when he would attack us for any arbitrary reason. . " See 'The Other Dr. Bettelheim', Sept. 6, 1990, and The Bettelheim We Know (Cont'd.), Oct. 6, 1990, for the contrasting views of some counselors.
Angres, Ronald: "Who, Really, Was Bruno Bettelheim?" Αρχειοθετήθηκε 2018-07-30 στο Wayback Machine., personal essay, Commentary, 90, (4), October 1, 1990: 26–30.
A Personal View Of Bruno Bettelheim, Chicago Tribune, Alida Jatich, Oct. 29, 1990. ' . . Whenever Bettelheim called a young person ``autistic`` or ``psychotic`` or ``homicidal`` or ``suicidal`` or anything else, the staff believed him regardless of all evidence to the contrary. To them, the truth was whatever Bettelheim said it was, and their job was to get me and the other youngsters to accept it. . '
Chicago Reader, Letters to the Editor, The Cult of Bettelheim, "By WB A former counselor," July 5, 1990.
Letter to the Editor, The New York Times, 'Bettelheim Became the Very Evil He Loathed,' Roberta Redford, Nov. 20, 1990 (written Nov. 9). " . . I would like to believe that at the beginning his motives were pure. By the time I knew him, he was a megalomaniac, twisted and out of control. We were terrified of him, and lived for those days when he was out of town. . "
Bettelheim Led Us Cruelly Down Wrong Road For Children, Chicago Tribune, Joan Beck, Editorial, Oct. 1, 1990. " . . . But autism is almost certainly caused by a genetic defect, not a cold style of mothering. (Even a quick look at children who are abused or neglected by parents should make it obvious that autism is a completely different kind of problem.) . . . "
Bernstein, Richard: "Accusations of Abuse Haunt the Legacy of Dr. Bruno Bettelheim", The New York Times, November 4, 1990: "The Week in Review" section. " . . not only of a tyrant but of a hypocrite as well. . "
The Positive Side of Special Education: Minimizing Its Fads, Fancies, and Follies, Kenneth A. Kavale, Mark P. Mostert, ScareCrow Education (an imprint of The Rowman & Littlefield Pub. Group), 2004, page 132.
Not The Thing I Was: Thirteen Years at Bruno Bettelheim's Orthogenic School, Stephen Eliot, New York: St. Martin's Press, 2003, as listed for Toronto Public Library.
Crazy: My Seven Years At Bruno Bettelheim's Orthogenic School, Roberta Carly Redford, Trafford Publishing, 364 pages, 2010. The author was a student at the school from 1967 to 1974, ages 16 to 23.
Quoted in New York Times, November 4, 1990
Adam Feinstein, A History of Autism Conversations, Wiley Blackwell, p.71
And They Call it Help: The Psychiatric Policing of America's Children, Louise Armstrong, Addison-Wesley, 1993, Chapter 3 "Bart Simpson Meets Bruno Bettelheim." See pages 75 and following for Alida Jatich's reports of abuse at the school. See pages 77 and following for the overall nonresponse from the Chicago psychiatric community. See pages 80 and following for more of Jatich's recounts of her experiences and her thoughts regarding why more people didn't speak up.
Newsweek, "'Beno Brutalheim'?," Nina Darnton, Sept. 10, 1990.
Late-Talking Children: A Symptom of a Stage?, Stephen M. Camarata, MIT Press, 2014. From "Ch. 4: Lessons from Autism: Charlatans, False Cures, and Questionable Cures", page 81 quotes a paragraph from Newsweek magazine.
Herman, Ellen. «Childhood Psychosis or Schizophrenia». The Autism History Project. University of Oregon. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2020.
Herman, Ellen. «Bruno Bettelheim, "Schizophrenia as a Reaction to Extreme Situations," 1956». The Autism History Project. University of Oregon. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2020.
Herman, Ellen. «Psychogenesis». The Autism History Project. University of Oregon. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2020.
Workshop on U.S. Data to Evaluate Changes in the Prevalence of Autism Spectrum Disorders (ASDs), U.S. Centers for Disease Control and Prevention (CDC), February 1, 2011, Background: What Do We Know About ASD Prevalence?, M. Yeargin-Allsopp, page 7, ' . . There are likely multiple forms of ASDs with multiple causes that are poorly understood. . '
Why are the French still blaming mothers for autism?, Philly.com, Michael Yudell, Posted: Tuesday, January 31, 2012.
Address to Florida Autism Task Force on World Autism Day, Autistic Self Advocacy Network (ASAN), statement by Ari Ne'eman, founder of ASAN, April 2, 2008. ' . . the past few decades have resulted in a decrease in the stigmatization of parents of autistic children, as a result of the medical community moving away from the odious and damaging inaccuracy that autism is the result of "refrigerator mothers." . . '
Autism spectrum disorder, Cause, Mayo Clinic Staff, June 3, 2014. ' . . Genetic problems. Several different genes appear to be involved . . . . . Environmental factors. Researchers are currently exploring whether such factors as viral infections, complications during pregnancy or air pollutants play a role in triggering autism spectrum disorder. . . '
An Icon of Psychology Falls From His Pedestal, The New York Times, Books, Christopher Lehmann-Haupt (review of The Creation of Dr. B by Richard Pollak), Jan. 13, 1997.
Separating Fact from Fiction in the Etiology and Treatment of Autism, Scientific Review of Mental Health Practice, James Herbert, Ian Sharp, Brandon Gaudiano (all three authors from Hahnemann University in Philadelphia, Penn.), Vol. 1: No. 1, Spring-Summer 2002. " . . no controlled research has been produced to support the refrigerator mother theory of autism. For example, Allen, DeMeyer, Norton, Pontus, and Yang (1971) did not find differences between parents of autistic and mentally retarded children and matched comparison children on personality measures. . "
Raising America: Experts, Parents, and a Century of Advice about Children, Ann Hulbert, Random House, 2003. " . . An evocative case history approach like his allowed for fudging of samples, methods, and final results, and Bettelheim did so quite brazenly. . "
Lehmann-Haupt, Christopher, "An Icon of Psychology Falls From His Pedestal," The New York Times, 13 Jan. 1997.
Autism, Lisa D. Benaron, Greenwood Press, 2009, page 4.
Amazon reviews
Millon, Theodore, επιμ. (2011). Contemporary Directions in Psychopathology. Scientific Foundations of the DSM-V and ICD-11. New York City: Guilford Press. σελ. 555. ISBN 978-1-60623-533-1.
Elijah's Cup: A Family's Journey into the Community and Culture of High-Functioning Autism and Asperger's Syndrome, Revised Edition, Valerie Paradiz, Free Press, 2002; UK: Jessica Kingsley Publishers, 2005, pages 72-73: "At the time, few people knew that Bettelheim had faked his credentials and was using fictional data to support his research. In 1944, with a forged resumé that suggested a stellar academic career in psychoanalysis in Austria, Bettelheim had made his way into a post as the director of the Orthgenic School for Disturbed Children at the University of Chicago."
Feinstein, Adam (2010). A History of Autism: Conversations with the Pioneers. Blackwell's: Oxford, UK. σελ. 68.
Feinstein, Adam. «'Refrigerator mother' tosh must go into cold storage». autismconnect. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2007.
Tony Humphreys (February 3, 2012). «Core connection: A diagnosis of Asperger's syndrome does little to help a child troubled by unhappy relationships». Irish Examiner: σελ. 7.
Heurtevent, David (2 Ιανουαρίου 2012). «Introduction to Autism in France: A Really Silly Psychiatric System !». Support The Wall – Autism. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2012.
Bettelheim, Bruno (1943). «Individual and Mass Behavior in Extreme Situations» (στα αγγλικά). Journal of Abnormal Psychology 38 (4): 417–452. doi:10.1037/h0061208.
Sutton, Nina (1997). Bettelheim: A Life and a Legacy (στα Αγγλικά). Westview Press. ISBN 9780813390994.
"The New Republic", June 15, 1963
The New Republic, July 20, 1963
"The Eichmann Polemics: Hannah Arendt and Her Critics", Book Review in Democratiya, Michael Ezra, London, 2007. «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2009.CS1 maint: BOT: original-url status unknown (link)
Tec, Nechama (Winter 2013). «Did Jews Go Like Sheep to the Slaughter?» (στα αγγλικά). Reform Judaism Magazine. Ανακτήθηκε στις 5 December 2018.
Middleton-Kaplan, Richard (2014). «The Myth of Jewish Passivity». Στο: Henry, Patrick. Jewish Resistance Against the Nazis (στα Αγγλικά). Washington, D.C.: Catholic University of America Press. σελ. 10. ISBN 9780813225890.
Nyiszli, Miklos (2011) [1960]. Auschwitz: A Doctor's Eyewitness Account. Arcade Publishing. σελίδες xiii. ISBN 978-1628729269.