Η ταινία Μαίρη και Μαξ (αγγλικά: Mary and Max) είναι μία αυστραλιανή μαύρη κωμωδία-δράμα του 2009 και οι χαρακτήρες του είναι φτιαγμένοι από πηλό. Γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Adam Elliot και παράγεται από την Melanie Coombs. Οι φωνές δόθηκαν από τους ηθοποιούς Philip Seymour Hoffman, Toni Collette, Eric Bana, Bethany Whitmore, με αφήγηση από τον Barry Humphries. Η ταινία έκανε πρεμιέρα το βράδυ των εγκαινίων του Sundance Film Festival το 2009. Η ταινία κέρδισε το Annecy Cristal τον Ιούνιο του 2009 από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων του Ανσί, και καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους στα Asia Pacific Screen Awards το Νοέμβριο του 2009.
Πλοκή
Είναι 1976, και η 8χρονη Mary Daisy Dinkle (Bethany Whitmore) είναι ένα μοναχικό κορίτσι που ζει στο Mount Waverley της Αυστραλίας. Η σχετικά φτωχή οικογένεια της δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά να της αγοράσει παιχνίδια η ωραία ρούχα, και την πείραζαν τα παιδιά στο σχολείο της, λόγω ενός ατυχούς σημαδιού στο μέτωπό της. Ο πατέρας της είναι απόμακρος και η αλκοολική, κλεπτομανής μητέρα της δεν της παρέχει καμία υποστήριξη. Το πιο κοντινό πράγμα που έχει σε φίλο είναι ο άνθρωπος για τον οποίο η Μαίρη μαζεύει την αλληλογραφία του, τον Len Hislop, έναν Έλληνα της Αυστραλίας βετεράνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που έχασε τα πόδια του στον αγώνα και έχει αναπτύξει αγοραφοβία.
Μια μέρα, από καθαρή τύχη, εκείνη αποφασίζει να γράψει μια επιστολή προς έναν άνθρωπο που ζει στη Νέα Υόρκη: τον Max Jerry Horowitz (Philip Seymour Hoffman). Ο Max αποδεικνύεται ότι είναι ένας παχύσαρκος 44χρονος του οποίου τα διάφορα ψυχολογικά προβλήματα (συμπεριλαμβανομένων των κρίσεων άγχους και της υπερφαγίας) τον έχουν αφήσει σε θέση να μη μπορεί να κάνει στενούς δεσμούς με άλλους ανθρώπους. Ο Max αποφασίζει να γράψει πίσω στη Mary, και οι δυο τους γίνονται φίλοι. Με την πάροδο του χρόνου, τα ολοένα και πιο ευαίσθητα ερωτήματα της Mary για τον κόσμο των ενηλίκων δίνουν στον Max όλο και χειρότερες κρίσεις άγχους και τελικά τον στέλνουν στο ψυχιατρείο. Κατά την παραμονή του εκεί, ο Max έχει διαγνωστεί με κατάθλιψη και σύνδρομο Asperger. Τώρα γνωρίζοντας γιατί έχει δυσκολία να σχετίζεται με άλλους ανθρώπους, ο Max συνεχίζει την αλληλογραφία του με τη Mary.
Οι δυο τους παραμένουν φίλοι για τις επόμενες δύο δεκαετίες, κρατώντας ο ένας τον άλλον ενημερωμένο για διάφορα γεγονότα στη ζωή τους. Η Mary (Toni Colette), εμπνευσμένη από τη φιλία της με τον Max, γίνεται ψυχολόγος και παντρεύεται το φλερτ της παιδικής της ηλικίας, έναν θηλυπρεπή νεαρό, τον Damien Popodopoulos που απολαμβάνει το ράψιμο αλλά φοβάται τις ερωτικές προτάσεις της Μαρίας. Ο Max κερδίζει τη λοταρία της Νέας Υόρκης, χρησιμοποιώντας τα κέρδη του για να αγοράσει ποσότητα σοκολάτας που κυριολεκτικά επαρκεί για την υπόλοιπη ζωή του και στη συνέχεια δίνει το υπόλοιπο στον ηλικιωμένο γείτονα του, που σπαταλά το μεγαλύτερο μέρος πριν πεθάνει και αφήνει το υπόλοιπο σε ένα καταφύγιο για γάτες με τον ιδιοκτήτη του καταφυγίου να τα έχει κρατήσει όλα για τον εαυτό του.
Αφού απέκτησε το πτυχίο της, η Mary γράφει ένα ψυχολογικό βιβλίο στο οποίο αναλύει λεπτομερώς την επικοινωνία της με τον Μαξ, σε μια προσπάθεια να εξετάσει το σύνδρομο Asperger. Ο Max είναι εξαγριωμένος, αφού είπε στη Mary ότι έχει συμβιβαστεί με την ασθένειά του και τη θεωρεί ως αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς του και όχι ως κάτι που πρέπει να διαγνωστεί και να θεραπευτεί. Ο Max τελειώνει την επικοινωνία του με τη Mary, στέλνοντάς της το κλειδί "Μ" από τη γραφομηχανή του. Όταν η Mary λαμβάνει το κλειδί στο ταχυδρομείο, είναι πληγωμένη και πολτοποιεί ολόκληρη τη σειρά του βιβλίου, αποτελεσματικά τελειώνοντας την εκκολαπτόμενη καριέρα της. Στην απελπισία της, η Mary παίρνει την αγάπη της μητέρας της για σέρι. Με χρόνια κατάθλιψη και συνεχώς μεθυσμένη, μία μέρα η Mary δέχεται ένα σημείωμα από τον Damien που την πληροφορεί ότι την άφησε: ερωτεύτηκε το δικό του φίλο με τον οποίο αλληλογραφούσε, τον Desmond, έναν τσοπάνη στη Νέα Ζηλανδία. Εν τω μεταξύ, ο Max αποφάσισε να συγχωρήσει τη Mary, και έστειλε ένα δώρο ως ένδειξη της συνεχόμενης φιλίας του. Η Mary είναι τόσο αδύναμη από την κατάθλιψη και τον αλκοολισμό της, όμως, δεν γνωρίζει το πακέτο που βρίσκεται στο κατώφλι της για αρκετές ημέρες. Τελικά, η Mary ανακαλύπτει κάποια Valium που ανήκαν στη μητέρα της, και, μην ξέροντας ότι είναι έγκυος, αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της.
Τη στιγμή που η Mary είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει, ο Len ο γείτονάς της χτυπάει την πόρτα της, έχοντας ξεπεράσει την αγοραφοβία του προκειμένου να την ειδοποιήσει για το πακέτο στη βεράντα της. Ανοίγοντάς το, η Mary βρίσκει το δώρο συμφιλίωσης του Max, μαζί με μια λεπτομερή συνοδευτική επιστολή που αναφέρει τους λόγους για τους οποίους τη συγχωρεί, πόσα σημαίνει η φιλία τους γι'αυτόν, και την ελπίδα του ότι μια μέρα η ζωές τους θα διασταυρωθούν και θα συναντηθούν. Αυτό αρκεί να ταρακουνήσει τη Mary από την κατάθλιψη της, και αποφασίζει να ξεκινήσει τη ζωή της ξανά.
Ένα χρόνο αργότερα, η Mary ταξιδεύει στην Αμερική με το νεογέννητο γιό της για να επισκεφτεί τελικά το Max. Μπαίνοντας στο διαμέρισμά του, η Mary ανακαλύπτει τον πλέον ηλικιωμένο Max, να κάθεται στον καναπέ του, κοιτάζοντας προς τα πάνω, έχοντας αποβιώσει ειρηνικά νωρίτερα εκείνο το πρωί. Βλέποντας το αυτό, η Mary επιστρέφει το κλειδί "Μ" στη γραφομηχανή του Max και κάθεται δίπλα του με το γιό της. Κοιτώντας το διαμέρισμα, η Mary ανακαλύπτει ότι ο Max έχει κρατήσει πολλά από τα ενθύμια που έστειλε και έχει οργανώσει ολόκληρη την οροφή σε ένα λεπτομερή λεύκωμα της φιλίας του με τη Μαίρη, που αποτελείται από όλες τις επιστολές της από την πάροδο των ετών, το οποίο είναι αυτό που κοίταζε όταν πέθανε. Βλέποντας πόσο σημαντική ήταν η φιλία τους για τον Max και πόσο ευτυχισμένο τον έκανε, η Mary δακρύζει.
Ηθοποιοί
Barry Humphries ως αφηγητής
Bethany Whitmore / Toni Collette ως Mary Daisy Dinkle
Philip Seymour Hoffman ως Max Jerry Horowitz
Eric Bana ως Damian Popodopoulos
Renée Geyer ως Vera Dinkle
Ian "Molly" Meldrum ως άστεγος
Θέματα
Η ταινία ασχολείται με θέματα όπως την παραμέληση στην παιδική ηλικία, τη φιλία, το σκοτάδι της ζωής, τα πειράγματα, τη μοναξιά, τον αυτισμό (σύνδρομο Asperger ειδικότερα), την παχυσαρκία, την κατάθλιψη και το άγχος.
Παραγωγή
Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Σε μια συνέντευξη που έδωσε τον Απρίλιο του 2009, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης Elliot διευκρίνισε ότι ο χαρακτήρας του Max ήταν εμπνευσμένος από έναν φίλο με τον οποίο αλληλογραφούσε στη Νέα Υόρκη για πάνω από είκοσι χρόνια.
Η κύρια φωτογράφηση διήρκεσε πάνω από 57 εβδομάδες, με 133 ξεχωριστά σύνολα, 212 μαριονέτες, και 475 μικροσκοπικά σκηνικά, περιλαμβάνοντας μία πλήρως λειτουργική Underwood γραφομηχανή που προφανώς χρειάστηκε 9 εβδομάδες για να σχεδιαστεί και να κατασκευαστεί.
Μουσική
Η μουσική στην ταινία περιλαμβάνει το "Perpetuum Mobile" των Simon Jeffes και Penguin Cafe Orchestra και το "Prelude and Yodel", καθώς και το "Russian Rag" της Elena Kats-Chernin. Στο κλείσιμο-συντελεστές η μουσική είναι "A Swingin' Safari" από τον Bert Kaempfert και την ορχήστρα του.
Περιλαμβάνονται και άλλοι καλλιτέχνες όπως η Νανά Μούσχουρη, ο Dale Cornelius, ο Leroy Anderson, η ορχήστρα Pink Martini, η ορχήστρα London Pops , ο James Last και η ορχήστρα του, The King's Consort και η χορωδία, το Sydney Alpha Ensemble, και η ABC Radio Orchestra.
Δείτε επίσης
Harvie Krumpet, μία ακόμα ταινία από πηλό σκηνοθετημένη από τον Adam Elliot
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
