Νεοκλασικισμός (Neoclassicism ) ονομάζεται η καλλιτεχνική τάση που διαδόθηκε ευρύτατα στην Ευρώπη στο β΄μισό του 18ου αιώνα. Η αρχή του ανάγεται στο ενδιαφέρον για τις αρχαιολογικές σπουδές, που ανακινήθηκε μετά τις επιτυχείς ανασκαφές του Ηρακλείου (1738) και της Πομπηίας (1748) στην Καμπανία, καθώς και από τις αισθητικές αναζητήσεις του Γερμανού ερευνητή Γιόχαν Γιοακίμ Βίνκελμαν, ο οποίος, με τη δημοσίευση του έργου του Ιστορία της τέχνης της αρχαιότητας (Geschichte der Kunst des Alterthums) (1764), άσκησε μεγάλη επίδραση τις αισθητικές αντιλήψεις των συγχρόνων του.[1] Στη διαμόρφωση της νεοκλασικής ζωγραφικής μετά την κυριαρχία του πομπώδη και εμφατικού χρακτήρα του Μπαρόκ αλλά και της ελαφρότητας και παραδοξότητας του Ροκοκό συνέβαλε η αναζήτηση ενός προτύπου με τα ιδεώδη της κλασικής Αρχαιότητας που να εμπεριέχουν ανώτερες ηθικές αξίες. [2]

Η νεοκλασική ζωγραφική ήκμασε κυρίως στην Γαλλία, με πρωτεργάτη τον Ζακ Λουί Νταβίντ που επιδόθηκε σε μια σειρά έργων, όπως ο όρκος των Ορατίων (1784), ο θάνατος του Σωκράτη (1787) η παρέμβαση των Σαβίνων (1799), ο Λεωνίδας στις Θερμομύλες (1814), ο Άρης αφοπλίζεται από την Αφροδίτη και τις τρεις χάριτες (1824) κ.α., ο Ντομινίκ Ένγκρ με τον Οιδίποδα και την Σφίγγα, τους απεσταλμένους στον Αγαμέμονα κ.α. Το κίνημα ακολούθησαν στην Ιταλία οι Αντρέα Απιάνι και Πομπέο Μπατόνι, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη σημαντικοί νεοκλασικοί ζωγράφοι υπήρξαν ο Αντόν Ράφαελ Μενγς που έγινε διάσημος με τον Παρνασσό του (Der Parnass), η Αγκέλικα Κάουφμαν κ.α.[3]
Παραπομπές

↑ Νίκος Σκουτερόπουλος «Σκέψεις για την μίμηση των ελληνικών έργων στη ζωγραφική και τη γλυπτική, σ. 7, εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 1996 ISBN 960-518-003-0»
↑ Ιστορία της Τέχνης Larouss, σ. 197, Εκδ. ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ, 1990, ISBN 960-85414-0-9
↑ Εγκυκλοπαίδεια Δομή, σ. 536, τόμ. 20 ISBN 960-8177-70-7

Εγκυκλοπαίδεια Τέχνης

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library