Christ Crucified , Francisco de Goya y Lucientes
1780
Oil on canvas
Museo del Prado, Madrid
---
Ο εσταυρωμένος Χριστός . Φρανθίσκο Γκόγια
----
Fine Art Prints | Greeting Cards | Phone Cases | Lifestyle | Face Masks | Men's , Women' Apparel | Home Decor | jigsaw puzzles | Notebooks | Tapestries | ...
----
Christ Crucified (Cristo crucificado) is a 1780 painting by Francisco de Goya of the Crucifixion of Jesus. He presented it to the Real Academia de Bellas Artes de San Fernando as his entry work as an academician. It now forms part of the permanent collection of the Prado Museum.
Analysis
The painting is neoclassical in style, though rooted in traditional Spanish iconography of the subject and related to the treatment of the same subject by Velázquez (even borrowing its dark black background with no landscape) and Anton Raphael Mengs (borrowing its forward-pushed right leg). Goya obeys the Spanish Baroque iconographic rules for portraying the Crucifixion as laid down by Francisco Pacheco - the black background, four rather than three nails, supported feet and a trilingual inscription at the top of the cross beginning IESUS NAZARENUS REX IUDEORUM. By obeying these rules Goya removed the emphasis on devotional features such as drama and the presence of blood in order to concentrate attention on the painting's soft modelling, since his intention was to please the academicians then dominated by Mengs' neoclassicism.
Worked with loose and vibrant brushwork, Christ's head is lifted and leaning to the left, dramatically looking upwards, possibly in a representation of a gesture of ecstasy as he said "My God, my God, why have you forsaken me?" (Matthew 27:46, Mark 15:34), though the serenity of the painting as a whole avoids a pathetic sensation.
With this work Goya also aimed to show the academicians his work in one of the most difficult areas he possibly could - his knowledge in the area of anatomy - by presenting a nude, justified by being presented in a religious guise in conformity with Spanish tradition. Its technique resolves the difficulty of soft modelling in sfumato as well as the light source (which seems to be Christ's bared breast) and its transition into the dark areas, hiding the outlines of his underdrawing. Transparent areas, glazes and gradations are treated with delicacy in shades of gray and soft green pearl blue, and touches of intense white to enhance the flashes of light. The lines of the composition conform to the sweet classical S allied with the violent effects of the Baroque. The pushed-forward right leg, slightly skewed hip and the tilt of the head give the work dynamic adjustment as demanded by the classical canons to avoid stiffness.
History
As much as his contemporaries admired the painting, it fell out of fashion in the 20th century, when critics preferred to see Goya as a Romantic painter with little or no Catholic faith who paid scant attention to academic or religious painting. However, postmodernism has assessed Goya and his work as a whole, in all its facets, and has taken into account that this is a work in which Goya was still striving for professional prestige.
References
(Spanish) Ficha del Cristo Crucificado on the online catalogue of the Museo del Prado.
(Spanish) LUNA, Juan J., Cristo crucificado. [online], in Catálogo de la exposición celebrada en el Museo de Zaragoza del 3 de octubre al 1 de diciembre de 1996, n.º 9: «Cristo crucificado». Cited for the web page Realidad e imagen: Goya 1746 - 1828
(Spanish) «Cristo crucificado» de Goya, on Artehistoria.
----
Ο εσταυρωμένος Χριστός (Cristo crucificado) είναι ένας πίνακας - ελαιογραφία σε καμβά - που ζωγράφισε ο Ισπανός καλλιτέχνης Φρανθίσκο Γκόγια το 1780, ο οποίος αναπαριστά τη Σταύρωση του Ιησού. Με το έργο αυτό, το οποίο ο Γκόγια παρουσίασε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φρανθίσκο, ο Γκόγια αρχίζει να θεωρείται ως ακαδημαϊκός καλλιτέχνης. Σήμερα ο πίνακας ανήκει στη συλλογή του Μουσείου ντελ Πράδο.
Ανάλυση
Ο Χριστός στον Σταυρό, Άντον Ράφαελ Μενγκς, ελαιογραφία σε καμβά, 198 × 115 εκ., 1765-1768, Palacio Real, Aranjuez
Ο εσταυρωμένος Χριστός, Ντιέγκο Βελάσκεθ, ελαιογραφία σε καμβά, 248 × 169 εκ., περ. 1632, Μουσείο ντελ Πράδο
Ο πίνακας έχει νεοκλασικό ύφος, ωστόσο, βασίζεται στην παραδοσιακή ισπανική εικονογραφία της Σταύρωσης και έχει επηρεαστεί από τον χειρισμό του συγκεκριμένου θέματος από τον Βελάσκεθ (δανείζεται και το μαύρο φόντο δίχως τοπίο) και τον Άντον Ράφαελ Μενγκς (από τον οποίο δανείζεται το προωθημένο δεξί πόδι). Ο Γκόγια ακολουθεί τους εικονογραφικούς κανόνες της ισπανικής Μπαρόκ για την απεικόνιση της Σταύρωσης όπως αυτοί καθιερώθηκαν από τον Φρανθίσκο Πατσέκο - μαύρο φόντο, τέσσερα αντί για τρία νύχια, υποστηριζόμενα πόδια, και επιγραφή (ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ) σε τρεις γλώσσες. Ακολουθώντας αυτούς τους κανόνες ο Γκόγια αποφεύγει να δώσει έμφαση σε λατρευτικά χαρακτηριστικά όπως το δράμα και η παρουσία αίματος, ώστε η προσοχή του θεατή να εστιάζεται στο απαλό ύφος του έργου, καθώς η πρόθεσή του ήταν να ικανοποιήσει τους ακαδημαϊκούς, μεταξύ των οποίων κυριαρχούσε ο νεοκλασικισμός του Μένγκς.
Ζωγραφισμένο με χαλαρή και ζωντανή πινελιά, το κεφάλι του Ιησού είναι σηκωμένο και γυρισμένο προς τα αριστερά, κοιτώντας δραματικά προς τα πάνω, πιθανώς ως μια αναπαράσταση μιας εκστατικής κίνησης καθώς λέει Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες; (Κατά Ματθαίον 27:46, Κατά Μάρκον 15:34), αν και η ηρεμία που παρουσιάζει στο σύνολό του ο πίνακας αποφεύγει την πρόκληση συγκίνησης.
Με αυτό το έργο ο Γκόγια επιδιώκει να δείξει στους ακαδημαϊκούς τη δουλειά του σε έναν από τους πιο δύσκολους τομείς, που απαιτούσε γνώση της ανθρώπινης ανατομίας, ζωγραφίζοντας ένα γυμνό, υπό την κάλυψη του θρησκευτικού πλαισίου μέσα στο οποίο το παρουσίασε, σε συμφωνία με την ισπανική παράδοση. Η τεχνική που χρησιμοποιείται αναλύει τη δυσκολία του απαλού χειρισμού της εικόνας σε σφουμάτο καθώς και στην πηγή του φωτός (η οποία φαίνεται να είναι το γυμνό στέρνο του Ιησού) και τη μετάβαση στις σκοτεινές περιοχές, κρύβοντας τα όρια του σχεδίου. Οι διαφανείς περιοχές, οι λάμψεις και οι διαβαθμίσεις αντιμετωπίζονται με λεπτότητα με σκιές γκρίζου και απαλού γαλάζιου, και πινελιές έντονου λευκού ώστε να έχουν μεγαλύτερη ένταση τα λαμπερά φωτεινά σημεία. Οι γραμμές της σύνθεσης ακολουθούν το κλασικό S συνδυαζόμενες με τα βίαια χαρακτηριστικά του Μπαρόκ. Το προωθημένο δεξί πόδι, το ελαφρώς λοξό ισχίο και η κλίση του κεφαλιού δίνουν στο έργο δυναμική προσέγγιση όπως επιβάλλεται από τους κλασσικούς κανόνες για να αποφευχθεί η εντύπωση της δυσκαμψίας.
Ιστορικά στοιχεία
Παρότι οι σύγχρονοι του Γκόγια θαύμαζαν τον πίνακα, η αναγνώρισή του μειώθηκε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, όταν οι κριτικοί προτιμούσαν να βλέπουν τον Γκόγια ως έναν ρομαντικό ζωγράφο με πενιχρή ή καθόλου Καθολική πίστη, με ελάχιστο ενδιαφέρον για την ακαδημαϊκή ή τη θρησκευτική ζωγραφική. Ωστόσο, ο μεταμοντερνισμός έχει αξιολογήσει τον Γκόγια και το έργο του ως σύνολο, σε όλες τις εκφάνσεις του, λαμβάνοντας υπ' όψιν πως Ο εσταυρωμένος Χριστός πρόκειται για ένα έργο με το οποίο ο Γκόγια επιζητούσε την επαγγελματική αναγνώριση.
Πηγές
(Ισπανικά) Ficha del Cristo Crucificado on the online catalogue of the Museo del Prado.
(Ισπανικά) LUNA, Juan J., Cristo crucificado. [online], in Catálogo de la exposición celebrada en el Museo de Zaragoza del 3 de octubre al 1 de diciembre de 1996, n.º 9: «Cristo crucificado». Cited for the web page Realidad e imagen: Goya 1746 - 1828
(Ισπανικά) «Cristo crucificado» de Goya, on Artehistoria.
Retrieved from "http://en.wikipedia.org/"
All text is available under the terms of the GNU Free Documentation License
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
