Κάρλος Αλσίνα

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Αλσίνα γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες από αργεντινό πατέρα και ουγγαρέζα μητέρα. Σπούδασε (1952-1960), στην ίδια πόλη, θεωρία της μουσικής, πιάνο και διεύθυνση ορχήστρας με τον Τεοντόρο Φουκς (Teodoro Fuchs). Έδινε ρεσιτάλ πιάνου στην Λατινική Αμερική, ήδη από την ηλικία των 6 ετών, κατόπιν σε Ευρώπη, Καναδά και ΗΠΑ. Σε ηλικία 14 ετών, συνέθεσε το πρώτο του έργο και, σε ηλικία 16 ετών, τα δύο πρώτα ατονικά του κομμάτια. Σπούδασε στο Εργαστήρι Μουσικής Φωνολογίας του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες. [2] Από το 1959 μέχρι το 1964 διετέλεσε μέλος της Agrupación Nueva Música. Μέχρι το 1966 έζησε στο Βερολίνο ως καλεσμένος του προγράμματος Καλλιτέχνης Σε Διαμονή (Artist in Residence), όπου συναντήθηκε με τον Λ. Μπέριο (Luciano Berio) ενώ, στη συνέχεια, εργάστηκε ως βοηθός του Μ. Μαντέρνα (Bruno Maderna).

Μέχρι το 1968 υπήρξε μέλος του Κέντρου των Δημιουργικών και Παραστατικών Τεχνών (Center of the Creative and Performing Arts) και εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο, και στην διάσημη Σχολή Τζούιλιαρντ της Νέας Υόρκης (Juilliard School of Music). Μέχρι το 1972 ήταν και πάλι στο Βερολίνο και, στη συνέχεια, μετακόμισε στο Παρίσι. Από εκεί περιόδευσε ως πιανίστας και μαέστρος σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Μαζί με τους Β. Γκλόμποκαρ (Vinko Globokar), Μ. Πορτάλ (Michel Portal) και Ζ. Π. Ντρουέ (Jean-Pierre Drouet), ίδρυσε το 1969 το Σύνολο Αυτοσχεδιασμού New Phonic Art, το οποίο έθεσε νέα πρότυπα με τις αυτοσχεδιαστικές εκτελέσεις του. Από το 1986 έχει την γαλλική υπηκοότητα. Επί 9 χρόνια, διετέλεσε καθηγητής πιάνου στο Ωδείο National Superieur de Musique et de Danse της Λυών.

Οι συνθέσεις του έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στο Φεστιβάλ του Ντόναου (Donaueschingen Musiktage), τα Σεμινάρια του Ντάρμσταντ (Darmstädter Ferienkurse) και στο Tanglewood, στις ΗΠΑ. Από το 2003 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του συνόλου Ensemble Music Avanti στο Παρίσι.
Κυριότερα έργα

Σπουδή αρ. 2, έργο 6 (1960), για πιάνο
Ρέκβιεμ και Αληλούια (1963)
Ραντεβού, έργο 24, για πνευστά, πιάνο και κρουστά (1965)
Λειτουργικότητες (Funktionen, 1965), για πνευστά, έγχορδα, πιάνο και κρουστά
Συμβόλαιο (Auftrag, 1967), για 9 εκτελεστές κρουστών
Τρίο (1967)
Κομμάτια για πιάνο, αρ 1 (1968), αρ. 2 (1960), αρ. 3 (1962-5), αρ. 4 (1969)
Υπέρβαση (Überwindung, 1970)
Διαστρώσεις (Schichten, 1971), για ορχήστρα δωματίου
Omnipotenz, για ορχήστρα δωματίου (1972)
Ενότητα (Unity), για κλαρινέτο σε Σιb και βιολοντσέλο, έργο 31 (1973)
Καντάτα, για τενόρο, χορωδία και ορχήστρα (1977)
Πρώτη συμφωνία, για φλάουτο, σοπράνο, βιολοντσέλο και ορχήστρα (1983)
Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα (1985)
Έντεκα (Undici), για 11 εκτελεστές (1987)
Σουίτα για πιάνο και μπάντα (1988)
Δεύτερη Συμφωνία, για μεγάλη ορχήστρα (1992)
Κοντσέρτο σε δύο κινήσεις, για σολίστες και ορχήστρα (1999)
Tan tango, για μπαντονεόν, βιόλα και βιολοντσέλο (2001)
Κοντσερτίνο, για πιάνο και 12 όργανα (2002)
Αντανάκλαση (Reflet, 2002), για σόλο βιμπράφωνο

(πηγή: http://carlosroquealsina.free.fr)
Παραπομπές

Λεωτσάκος

Λεωτσάκος

Πηγές

«Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880)
Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7
Γιώργος Λεωτσάκος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1981, τόμος 7, σ. 173
Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985)
Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988)