Αλγέρι

Αλγερία

Το Αλγέρι (αραβικά: الجزائر‎, Al-Jazāʾir, γαλλικά: Alger‎) είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Αλγερίας. Το 2011, ο πληθυσμός της πόλης εκτιμάται ότι ήταν περίπου 3.500.000 κάτοικοι. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο πληθυσμός της ευρύτερης μητροπολιτικής πόλης είναι περίπου 5.000.000 κάτοικοι. Το Αλγέρι βρίσκεται στη Μεσόγειο Θάλασσα και στο βόρειο-κεντρικό τμήμα της Αλγερίας.[2]

Το Αλγέρι βρίσκεται στη δυτική πλευρά ενός κόλπου της Μεσογείου. Το σύγχρονο τμήμα της πόλης είναι χτισμένο σε επίπεδο έδαφος δίπλα στη θάλασσα ενώ το παλιό τμήμα, η παλαιά πόλη των νταήδων, βρίσκεται στον απότομο λόφο πίσω από τη σύγχρονη πόλη και στέφεται από το Κάσμπαχ ή ακρόπολη, 122 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Το Κάσμπαχ και οι δύο αποβάθρες σχηματίζουν ένα τρίγωνο.[3]

Ονομασίες

Η ονομασία της πόλης προέρχεται από τη γαλλική και καταλανική λέξη Alger[4] η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την αραβική ονομασία al-Jazā'ir (الجزائر) που μεταφράζεται ως «τα νησιά». Αυτό το όνομα αναφέρεται στα τέσσερα πρώην νησιά που βρισκόταν στα ανοιχτά της ακτής της πόλης πριν γίνουν τμήμα της ηπειρωτικής χώρας το 1525. Το Al-Jazā'ir είναι η περικομμένη μορφή του παλαιότερου ονόματος της πόλης Jaza'ir Banī Mazghanna (جزائر بني مزغانة), που μεταφράζεται ως «τα νησιά των γιων του Μαζγκαχάνα». Η ονομασία αυτή χρησιμοποιούνταν από πρώιμους μεσαιωνικούς γεωγράφους όπως ο Αλ-Ιντρίσι και ο Γιακούτ αλ-Χαμαουί.[5]

Στην αρχαιότητα, οι Έλληνες αποκαλούσαν την πόλη ως Ικόσιον (αρχαία ελληνικά: Ἰκόσιον). Η πόλη απέκτησε τη λατινική της ονομασία Icosium κατά τη ρωμαϊκή κυριαρχία. Οι Έλληνες εξήγησαν ότι το όνομα προέρχεται από τη λέξη «είκοσι» (εἴκοσι), μιας και βάση με τον μύθο είχε ιδρυθεί από 20 συντρόφους του Ηρακλή όταν επισκέφθηκε τα Όρη του Άτλαντα κατά τη διάρκεια των άθλων του.[6]

Αλγέρι

Το Αλγέρι είναι επίσης γνωστό ως el-Behdja (البهجة, «το εύθυμο») ή «Αλγέρι το Λευκό» (γαλλικά: Alger la Blanche‎) για τα ασβεστωμένα κτίρια του, τα οποία είναι ορατά από τη θάλασσα.[5]
Ιστορία
Πρώιμη ιστορία

Μια μικρή φοινικική αποικία στα πρώην νησιά του Αλγερίου ιδρύθηκε και καταλήφθηκε από τους Καρχηδόνιους κάποια στιγμή πριν από τον 3ο αιώνα π.Χ. Μετά τους Καρχηδονιακούς Πολέμους, οι Ρωμαίοι ανέλαβαν τελικά τη διοίκηση της πόλης, την οποία ονόμασαν Icosium. Τα ερείπια της αποτελούν πλέον μέρος της παραθαλάσσιας συνοικίας της σύγχρονης πόλης, με τη Rue de la Marine να ακολουθεί μία πρώην ρωμαϊκή οδό. Τα ρωμαϊκά νεκροταφεία υπήρχαν κοντά στα Μπαμπ-ελ-Ουέντ και Μπαμπ Αζούν. Η πόλη έλαβε λατινική ιθαγένεια από τον αυτοκράτορα Βεσπασιανό. Οι επίσκοποι του Icosium αναφέρονται μέχρι τον 5ο αιώνα,[7] αλλά η παλιά πόλη έπεσε στην αφάνεια κατά τη διάρκεια της μουσουλμανικής κατάκτησης της Βόρειας Αφρικής.

Η σύγχρονη πόλη ιδρύθηκε το 944 από τον Μπολογκίνε ιμπν Ζιρί, τον ιδρυτή της βερβερικής δυναστείας Ζιρίδων–Σανχάτζα. Προηγουμένως (935) είχε οικοδομήσει την έπαυλή του και ένα κέντρο των Σανχάτζα στο Ασίρ, νότια του Αλγερίου. Αν και η δυναστεία των Ζιρίδων ανατράπηκε από τον Ρογήρο Β΄ της Σικελίας το 1148, οι Ζιρίδςς είχαν ήδη χάσει τον έλεγχο του Αλγερίου από τους ξαδέλφους τους Χαμαμίδες το 1014.[8] Η πόλη αποσπάστηκε από τους Χαμαμίδες από τους Αλμοάδες το 1159 και τον 13ο αιώνα βρέθηκε υπό την κυριαρχία των Ζιγιανίδων σουλτάνων του Τλεμσέν. Θεωρητικά μέρος του σουλτανάτου του Τλεμσέν, το Αλγέρι είχε μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας υπό τους εμίρηδές του, επειδή το Οράν ήταν ο κύριος λιμένας των Ζιγιανιδών.[7]

Το Πενιόν του Αλγερίου, ένα νησάκι μπροστά στο λιμάνι του Αλγερίου, είχε καταληφθεί από τους Ισπανούς ήδη από το 1302. Στη συνέχεια, άρχισε να πραγματοποιείται σημαντικό εμπόριο μεταξύ του Αλγερίου και της Ισπανίας. Ωστόσο, το Αλγέρι συνέχισε να έχει σχετικά μικρή σημασία μέχρι και μετά την απέλαση των Μαυριτανών από την Ισπανία, πολλοί από τους οποίους ζήτησαν άσυλο στην πόλη. Το 1510, μετά την κατοχή τους στο Οράν και σε άλλες πόλεις στις ακτές της Αφρικής, οι Ισπανοί οχύρωσαν το νησάκι Πενιόν[7] και επέβαλαν φόρο με σκοπό να καταστείλουν τη δραστηριότητα των κουρσάρων.[9]
Οθωμανική κυριαρχία
Ο Αμπραάμ Ντουκέν παραδίδοντας χριστιανούς αιχμαλώτους στο Αλγέρι μετά τον βομβαρδισμό το 1683.

Το 1516, ο εμίρης του Αλγερίου, Σελίμ μπέης Τεούμι, κάλεσε τους αδελφούς κουρσάρους Αρούτζ και Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα να εκδιώξουν τους Ισπανούς. Ο Αρούτζ ήρθε στο Αλγέρι, διέταξε τη δολοφονία του Σελίμ και κατέλαβε την πόλη και απομάκρυνε τους Ισπανούς στη κατάληψη του Αλγερίου (1516). Ο Χαϊρεντίν, που διαδέχθηκε τον Αρούτζ μετά τη δολοφονία του τελευταίου σε μάχη ενάντια στους Ισπανούς κατά την πτώση του Τλεμσέν (1517), ήταν ο ιδρυτής του εγιαλετίου, που αργότερα έγινε μπεηλίκι, της Αλγερίας. Ο Μπαρμπαρόσα έχασε το Αλγέρι το 1524, αλλά το κατέλαβε και πάλι με την κατάληψη του Αλγερίου (1529) και στη συνέχεια προσκάλεσε επισήμως τον σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή να δεχτεί την κυριαρχία επί της επικράτειας και να προσαρτήσει την Αλγερία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.[10]
Ιστορικός χάρτης του Αλγερίου από τον Πίρι Ρέις

Το Αλγέρι από την εποχή εκείνη έγινε η πρώτη έδρα των Βερβερίνων πειρατών. Τον Οκτώβριο του 1541 στην εκστρατεία του Αλγερίου, ο βασιλιάς της Ισπανίας και Άγιος Ρωμαίος αυτοκράτορας Κάρολος Β΄ προσπάθησέ να καταλάβει την πόλη, αλλά μια καταιγίδα κατέστρεψε μεγάλο αριθμό πλοίων του στόλου του και ο στρατός του των 30.000 ανδρών, κυρίως αποτελούμενος από Ισπανούς, νικήθηκε από τους Αλγερινούς υπό τον πασά τους, Χασάν.[7]
Ο βομβαρδισμός του Αλγερίου από τον Λόρδο Εξμάουθ, Αύγουστος 1816, πίνακας του Τόμας Λούνι
Περίτεχνο οθωμανικό κανόνι που βρέθηκε στο Αλγέρι στις 8 Οκτωβρίου 1581 από τον Κα'φερ ελ-Μου'αλίμ. Μήκος: 385 cm, διαμέτρημα: 178 mm, βάρος: 2910 kg, πέτρινο βλήμα. Κατασχέθηκε από τους Γάλλους κατά την εισβολή στο Αλγέρι το 1830. Musée de l'Armée, Παρίσι.

Επισήμως μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά ουσιαστικά απαλλαγμένο από οθωμανικό έλεγχο, ξεκινώντας από τον 16ο αιώνα, το Αλγέρι στράφηκε στην πειρατεία και τις ομηρίες. Λόγω της θέσης της στην περιφέρεια τόσο της οθωμανικής όσο και της ευρωπαϊκής οικονομικής σφαίρας και εξαρτόμενο για την ύπαρξή του σε μια Μεσόγειο που ελεγχόταν όλο και περισσότερο από την ευρωπαϊκή ναυτιλία, υποστηριζόμενη από ευρωπαϊκούς ναυτικούς, η πειρατεία έγινε η κύρια οικονομική δραστηριότητα. Επαναλαμβανόμενες προσπάθειες έγιναν από διάφορα έθνη για να υποτάξουν τους πειρατές που διατάρασσαν τη ναυτιλία στη δυτική Μεσόγειο και ασχολούνταν με εχθρικές επιδρομές μέχρι την Ισλανδία.[11] Οι Ηνωμένες Πολιτείες πολέμησαν σε δύο πολέμους (Πρώτος και Δεύτερος Βαρβαρικός Πόλεμος) για τις επιθέσεις του Αλγερίου στη ναυτιλία.

Μεταξύ των αξιοσημείωτων ατόμων που κρατήθηκαν όμηροι ήταν ο μετέπειτα Ισπανός μυθιστοριογράφος Μιγκέλ ντε Θερβάντες, ο οποίος ήταν αιχμάλωτος στο Αλγέρι για σχεδόν πέντε χρόνια και ο οποίος έγραψε δύο θεατρικά έργα στο Αλγέρι της εποχής. Η πρωτογενής πηγή γνώσης του Αλγερίου της εποχής αυτής, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν σύγχρονες τοπικές πηγές, είναι το Topografía e historia general de Argel (εκδόθηκε το 1612, αλλά γράφτηκε νωρίτερα), που δημοσιεύθηκε από τον Ντιέγκο ντε Χαέδο, αλλά του οποίου η συγγραφική ταυτότητα αμφισβητείται.[12] Το έργο αυτό περιγράφει λεπτομερώς την πόλη, τη συμπεριφορά των κατοίκων της και τις στρατιωτικές της άμυνες, με την ανεπιτυχή ελπίδα να διευκολυνθεί η επίθεση της Ισπανίας ώστε να τερματιστεί η πειρατεία.

Ένας σημαντικός αριθμός αποστατών ζούσαν τότε στο Αλγέρι. Οι Χριστιανοί άλλαξαν θρησκεία οικειοθελώς σε Ισλάμ, και πολλοί διώχθηκαν από τον νόμο ή άλλα προβλήματα. Όσοι άλλαξαν θρησκεία σε Ισλάμ, ήταν ασφαλείς στο Αλγέρι. Πολλοί ανέλαβαν θέσεις εξουσίας, όπως ο Σάμσον Ρόουλι, ένας Άγγλος που έγινε Ταμίας του Αλγερίου.[13]

Η πόλη υπό οθωμανικό έλεγχο περιβαλλόταν από τείχη σε όλες τις πλευρές, συμπεριλαμβανομένης της παραλίας. Σ' αυτό το τείχος, πέντε πύλες επέτρεπαν την πρόσβαση στην πόλη, με πέντε δρόμους από κάθε πύλη που χώριζαν την πόλη και σύγκλιναν μπροστά στο τζαμί Κετσαουά. Το 1556 κατασκευάστηκε ακρόπολη στο ψηλότερο σημείο του τείχους. Ένας μεγάλος δρόμος από βορρά προς νότο χώριζε την πόλη σε δύο τμήματα: την άνω πόλη (αλ-Γκαμπάλ, ή «το βουνό») που αποτελούνταν από περίπου πενήντα μικρές συνοικίες κοινοτήτων Ανδαλουσιανών, Εβραίων, Μαυριτανών και Καβύλων, και της κάτω πόλης (αλ-Βατά ή «η πεδιάδα»), η οποία ήταν το διοικητικό, στρατιωτικό και εμπορικό κέντρο της πόλης, το οποίο κατοικούταν κυρίως από Τούρκους αξιωματούχους και άλλες οικογένειες ανώτερης τάξης.[14]

Τον Αύγουστο του 1816, η πόλη βομβαρδίστηκε από βρετανική μοίρα υπό τον Λόρδο Εξμάουθ (απόγονος του Τόμας Πέλιου, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε σε επιδρομή αλγερινών σκλάβων το 1715[5]), επικουρούμενη από Ολλανδούς πολεμιστές, που κατέστρεψε τον στόλο των κουρσάρων του Αλγερίου.[7]
Γαλλική κυριαρχία
Αμαξοστάσιο και σταθμός των Αλγερινών Σιδηροδρόμων στο Αλγέρι, 1894

Η ιστορία του Αλγερίου από το 1830 έως το 1962 συνδέεται με την ευρύτερηη ιστορία της Αλγερίας και τη σχέση της με τη Γαλλία. Στις 4 Ιουλίου, του 1830, με το πρόσχημα μιας προσβολή προς τον Γάλλο πρόξενο—τον οποίο ο νταής είχε χτυπήσει με μια μυγοσκοτώστρα, όταν ο πρόξενος είπε ότι η γαλλική κυβέρνηση δεν ήταν διατεθειμένη να πληρώσει μεγάλα εκκρεμή χρέη της προς δύο Αλγερινούς εμπόρους—ο γαλλικός στρατός υπό τον στρατηγό Μπουρμόν επιτέθηκε στην πόλη κατά την εισβολή του Αλγέρι του 1830. Η πόλη καταλήφθηκε την επόμενη μέρα. Το Αλγέρι έγινε πρωτεύουσα της Γαλλικής Αλγερίας.[15]

Πολλοί Ευρωπαίοι εγκαταστάθηκαν στο Αλγέρι και από τις αρχές του 20ού αιώνα και αποτέλεσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού της πόλης.[16] Κατά τη δεκαετία του 1930, ο αρχιτέκτονας Λε Κορμπυζιέ συνέταξε σχέδια για έναν πλήρη επανασχεδιασμό της αποικιακής πόλης. Ο Λε Κορμπυζιέ ήταν εξαιρετικά επικριτικός σε σχέση με το αστικό στυλ του Αλγερίου, περιγράφοντας την ευρωπαϊκή συνοικία ως «τίποτα άλλο παρά διαλυμένοι τοίχοι και κατεστραμμένη φύση, ολοκληρωτικά μία σπιλωμένη κηλίδα». Επέκρινε επίσης τη διαφορά στο επίπεδο διαβίωσης που αντιλαμβανόταν μεταξύ των Ευρωπαίων και Αφρικανών κατοίκων της πόλης, περιγράφοντας μια κατάσταση στην οποία «οι "εκπολιτισμένοι" ζουν όπως οι αρουραίοι σε τρύπες» ενώ «οι "βάρβαροι" ζουν μόνοι, σε ευημερία».[17] Ωστόσο, τα σχέδια αυτά τελικά αγνοήθηκαν από τη γαλλική διοίκηση.

Αντιαεροπορική άμυνα στο Αλγέρι την νύχτα. Η πόλη δεν υπέστη σχεδόν καμία ζημιά κατά την εισβολή. Το πρώτο βράδυ της παράδοσής του βομβαρδίστηκε από εχθρικά αεροπλάνα. Την επίθεση αυτή ακολούθησαν πολλές άλλες, με στόχο κυρίως τη συγκέντρωση της ναυτιλίας στο λιμάνι. Η ζημιά ήταν εκπληκτικά μικρή. Το Αλγέρι έγινε Αρχηγείο Συμμαχικών Δυνάμεων (AFHQ).

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Αλγέρι ήταν η πρώτη πόλη που καταλήφθηκε από τους Γερμανούς από τους Συμμάχους κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Πυρσός.
Πόλη και λιμάνι του Αλγερίου, π. 1921

Το 1962, μετά από αιματηρή μάχη ανεξαρτησίας, κατά την οποία εκατοντάδες χιλιάδες (εκτιμήσεις κυμαίνονται μεταξύ 350.000 και 1.500.000) πέθαναν (κυρίως Αλγερινοί αλλά και Γάλλοι και Πιε-νουάρ) κατά τη διάρκεια των μαχών μεταξύ του Γαλλικού Στρατού και του αλγερινού Εθνικού Μετώπου Απελευθέρωσης όπου η Αλγερία απέκτησε την ανεξαρτησία της και το Αλγέρι έγινε πρωτεύουσα της. Έκτοτε, παρά την απώλεια ολόκληρου του πληθυσμού των πιε-νουάρ, η πόλη έχει επεκταθεί μαζικά.[18][19] Έχει τώρα περίπου πέντε εκατομμύρια κατοίκους, ή το 10% του πληθυσμού της Αλγερίας—και τα προάστιά του καλύπτουν πλέον το μεγαλύτερο μέρος της περιβάλλουσας περιοχής Μιτίτζα.
Πόλεμος της Αλγερίας
Αρχείο:1962-03-22 Algeria tense cease fire.ogvΑναπαραγωγή πολυμέσου
Η «ανακωχή της έντασης» μεταξύ των Αλγερινών ανταρτών, του γαλλικού στρατού και της Μυστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης (OAS) το 1962

Το Αλγέρι διαδραμάτισε επίσης βασικό ρόλο στον πόλεμο της Αλγερίας (1954–1962), ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Μάχης του Αλγερίου, όταν το 10ο Σώμα Αλεξιπτωτιστών του Γαλλικού Στρατού υπό τις διαταγές του Γάλλου Υπουργού Δικαιοσύνης Φρανσουά Μιτεράν (ο οποίος ενέκρινε κάθε μέσο για «να εξαλείψει τους εξεγερμένους»), ξεκινώντας από τις 7 Ιανουαρίου 1957, πραγματοποίησε επιθέσεις εναντίον των αλγερινών μαχητών για την ανεξαρτησία. Το Αλγέρι έχει ακόμη σημάδια από αυτή τη μάχη, η οποία χαρακτηρίστηκε από ανελέητες μάχες μεταξύ των δυνάμεων του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου που διεξήγαγαν μια αντάρτικη εκστρατεία εναντίον των γαλλικών στρατιωτικών και αστυνομικών και φιλογάλλων Αλγερινών στρατιωτών και του γαλλικού στρατού που ανταποκρίθηκαν με αιματηρή καταστολή, βασανιστήρια και γενική τρομοκρατία ενάντια στον ιθαγενή πληθυσμό. Οι διαδηλώσεις της 13ης Μαΐου κατά την κρίση του 1958 προκάλεσαν την πτώση της Τέταρτης Δημοκρατίας στη Γαλλία, καθώς και την επιστροφή του στρατηγού Ντε Γκωλ στην εξουσία.
Ανεξαρτησία

Η Αλγερία πέτυχε την ανεξαρτησία της στις 5 Ιουλίου 1962. Διοικούμενο από το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο που είχε εξασφαλίσει την ανεξαρτησία, το Αλγέρι έγινε μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Τον Οκτώβριο του 1988, έναν χρόνο πριν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το Αλγέρι ήταν ο τόπος διαδηλώσεων που απαιτούσαν το τέλος του μονοκομματικού συστήματος και τη δημιουργία μιας πραγματικήςωδημοκρατίας οι οποίες ονομάστηκαν «Άνοιξη του Αλγερίου». Οι διαδηλωτές καταπιέστηκαν από τις αρχές (περισσότεροι από 300 νεκροί), αλλά το κίνημα αποτελούσε μια καμπή στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Αλγερίας. Το 1989 υιοθετήθηκε ένα νέο Σύνταγμα που έθεσε τέλος στη μονοκομματική διακυβέρνηση και προκάλεσε τη δημιουργία περισσότερων από πενήντα πολιτικών κομμάτων, καθώς και την επίσημη ελευθερία του τύπου.
Κρίση της δεκαετίας του 1990

Η πόλη έγινε το πεδίο πολλών πολιτικών διαδηλώσεων όλων των ειδών έως το 1993. Το 1991, μια πολιτική οντότητα που κυριαρχούνταν από θρησκευτικούς συντηρητικούς το οποίο ονομαζόταν Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας άσκησε πολιτική δοκιμασία βουλήσεων με τις αρχές. Στις εκλογές του 1992 για την Αλγερινή Εθνοσυνέλευση, οι ισλαμιστές συγκέντρωσαν ένα μεγάλο ποσοστό στήριξης στον πρώτο γύρο, με τη βοήθεια μαζικής αποχής από απογοητευμένους Αλγερινούς ψηφοφόρους από την τροπή των γεγονότων. Φοβούμενος μια ενδεχόμενη νίκη από τους ισλαμιστές, ο στρατός ακύρωσε την εκλογική διαδικασία, ξεκινώντας έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του κράτους και των ένοπλων θρησκευτικών συντηρητικών που διήρκεσε για μια δεκαετία.[20]

Στις 11 Δεκεμβρίου 2007, δύο βόμβες τοποθετημένες σε αυτοκίνητα εξερράγησαν στο Αλγέρι. Μια βόμβα είχε ως στόχο δύο κτίρια των Ηνωμένων Εθνών και η άλλη ένα κυβερνητικό κτίριο που στεγάζει το Ανώτατο Δικαστήριο. Ο αριθμός των νεκρών ήταν τουλάχιστον 62, με πάνω από 200 τραυματίες από τις επιθέσεις.[21] Ωστόσο, μόνο 26 παρέμειναν νοσηλευόμενοι την επόμενη ημέρα.[22] Από το 2008, θεωρείται ότι η επίθεση πραγματοποιήθηκε από το κύτταρο της Αλ Κάιντα στην πόλη.[23]
Γεωγραφία
Συνοικίες του Αλγερίου
Η Βασιλική της Παναγίας της Αφρικής, που χτίστηκε από Ευρωπαίους αποίκους το 1872[24]

Κάσμπαχ (Al Qasbah, «η Ακρόπολη»), η συνοικία του Αλγερίου, αποκαλούμενη Al-Djazaïr Al Mahroussa («Καλοδιατηρημένο Αλγέρι») και είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια της παλαιάς πόλης Icosium. Είναι μια μικρή πόλη η οποία, χτισμένη σε ένα λόφο, κατεβαίνει προς τη θάλασσα, χωρισμένη σε δύο: την Άνω και την Κάτω πόλη. Εκεί βρίσκονται οι τοιχοδομές και τα τεμένη του 17ου αιώνα. Το τζαμί Κετσαουά (που χτίστηκε το 1794 από τον Νταή Μπαμπά Χασάν) πλαισιωμένο από δύο μιναρέδες, το τζαμί ελ Τζεντίντ (χτισμένο το 1660, την εποχή της τουρκικής αντιβασιλείας) με τους μεγάλους ωοειδείς θόλους και τους τέσσερις του θολίσκους, το τέμενος Ελ Κεμπίρ (παλαιότερο από τα τζαμιά, χτίστηκε από τον Αλμοραβίδα Γιουσέφ Ιμπν Τατσφίν και ξαναχτίστηκε αργότερα το 1794), το τζαμί Αλί Μπετσνίν (Ραΐς, 1623), το Νταρ Αζιζά, και το παλάτι της Τζένινα.
Μπαμπ Ελ Ουέντ: Μεταφράζεται ως η Πύλη του Ποταμού, η δημοφιλής περιοχή που εκτείνεται από το Κάσμπαχ πέρα από την «πύλη του ποταμού». Η περιοχή είναι διάσημη για την πλατεία της με τα «τρία ρολόγια» και για την «αγορά Τρίπλετ», ενώ είναι επίσης περιοχή εργαστηρίων και εργοστασίων παραγωγής.
Ακροθαλασσιά: Από το 1840, οι αρχιτέκτονες Πιερ-Ωγκύστ Γκουιωσαίν και Σαρλ Φρεντερίκ Σασεριώ σχεδίασαν νέα κτήρια πέρα από το Κάσμπαχ. Σε αυτά περιλαμβάνονται το δημαρχείο, τα δικαστήρια, διάφορα κτίρια, το θέατρο, το παλάτι του κυβερνήτη και το καζίνο, για να σχηματίσουν έναν κομψό περίπατο με αψίδες που σήμερα είναι η λεωφόρος Τσε Γκεβάρα (πρώην λεωφόρος Δημοκρατίας).
Κούμπα: Η Κούμπα είναι παλιό χωριό που απορροφήθηκε από την επέκταση της πόλης του Αλγερίου. Από χωριό, η Κούμπα αναπτύχθηκε γρήγορα κάτω από τη γαλλική αποικιακή εποχή και συνέχισε να αναπτύσσεται λόγω της τρομερής δημογραφικής επέκτασης που αντιμετώπισε το Αλγέρι μετά την ανεξαρτησία της Αλγερίας το 1962. Είναι σήμερα συνοικία του Αλγερίου που αποτελείται κατά κύριο λόγο από σπίτια, βίλες και κτίρια που δεν υπερβαίνουν τους πέντε ορόφους.
Ελ Χαράς, προάστιο του Αλγερίου, το οποίο βρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης.
Οι κοινότητες Ύδρα, Μπεν Ακνούν, Ελ-Μπιάρ και Μπουζαρεάχ αποτελούν αυτό που οι κάτοικοι του Αλγερίου αποκαλούν τα ύψη του Αλγερίου. Οι κοινότητες αυτές φιλοξενούν την πλειοψηφία των πρεσβειών του Αλγερίου, πολλά υπουργεία και πανεπιστημιακά κέντρα, γεγονός που τις καθιστά ένα από τα διοικητικά και πολιτικά κέντρα της χώρας.

Αστροναυτική άποψη του Αλγερίου
Κλίμα

Το Αλγέρι έχει μεσογειακό κλίμα (κλιματική ταξινόμηση Κέππεν Csa). Η γειτνίαση του με τη Μεσόγειο Θάλασσα βοηθά στη συγκράτηση των θερμοκρασιών της πόλης. Ως αποτέλεσμα, το Αλγέρι συνήθως δεν αντιμετωπίζει τις ακραίες θερμοκρασίες που παρατηρούνται στο παρακείμενο εσωτερικό της χώρας. Το Αλγέρι λαμβάνει κατά μέσο όρο περίπου 600 χιλιοστά βροχής ετησίως, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων παρατηρείται μεταξύ Οκτωβρίου και Απριλίου. Η βροχόπτωση είναι υψηλότερη από ότι στις περισσότερες παράκτιες Μεσογειακές περιοχές της Ισπανίας και παρόμοια με την πλειοψηφία των παράκτιων περιοχών της Μεσογείου της Γαλλίας, σε αντίθεση με το εσωτερικό βορειοαφρικανικό ημι-ξηρό ή ξηρό κλίμα.

Το χιόνι είναι πολύ σπάνιο. Το 2012, η πόλη έλαβε 100 χιλιοστά, την πρώτη χιονόπτωση μετά από οκτώ χρόνια.[25]
[απόκρυψη]Κλιματικά δεδομένα Αλγέρι (Διεθνής Αερολιμένας Νταρ Ελ Μπεϊντά) μέσες τιμές: 1976–2005, ακραίες τιμές: 1838–σήμερα
Μήνας Ιαν Φεβ Μαρ Απρ Μαι Ιουν Ιουλ Αυγ Σεπ Οκτ Νοε Δεκ Έτος
Υψηλότερη Μέγιστη °C (°F) 27.6 31.4 36.3 36.5 41.1 44.6 45.2 47.5 44.4 39.5 34.4 30.4 47,5
Μέση Μέγιστη °C (°F) 16.7 17.4 19.3 20.9 23.9 28.2 31.2 32.2 29.6 25.9 20.8 17.9 23,7
Μέση Μηνιαία °C (°F) 11.1 11.7 13.2 14.9 18.1 22.2 25.1 26.0 23.6 20.1 15.3 12.6 17,8
Μέση Ελάχιστη °C (°F) 5.5 5.9 7.1 8.8 12.3 16.1 18.9 19.8 17.6 14.2 9.8 7.2 11,9
Χαμηλότερη Ελάχιστη °C (°F) −3.3 −1.9 −1 −0.8 2.6 5.5 9.0 9.5 8.2 4.1 −0.1 −2.3 −3,3
Κατακρημνίσεις mm (ίντσες) 81,4 72,7 55 58,4 41,9 8,5 4,5 8,2 28,3 58,8 89,6 91 598.3
% υγρασίας 71 66 65 62 66 66 67 65 68 66 68 68 67
Μέσες ημέρες κατακρημνίσεων (≥ 0.1 mm) 11.4 10.6 9.7 9.1 7.3 2.5 1.5 2.5 5.3 8.6 11.1 12.1 91,7
Μέσες μηνιαίες ώρες ηλιοφάνειας 139.5 158.2 207.7 228.0 300.7 300.0 353.4 325.5 267.0 198.4 153.0 145.7 2.777,1
Μέσες ημερήσιες ώρες ηλιοφάνειας 4.5 5.6 6.7 7.6 9.7 10.0 11.4 10.5 8.9 6.4 5.1 4.7 7,6
Πηγή #1: Παγκόσμιος Μετωρολογικός Οργανισμός (μέσες θερμοκρασίες και κατακρημνίσεις, 1976–2005)[26]
Πηγή #2: Arab Meteorology Book (υγρασία και ηλιοφάνεια),[27] Meteo Climat (ακραίες τιμές)[28]
Τοπική αρχιτεκτονική
Προκυμαία του Αλγερίου
Κοσμοπολίτικο Αλγέρι

Υπάρχουν πολλά δημόσια κτίρια ενδιαφέροντος, συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης συνοικίας του Κάσμπαχ, την Πλατεία Μαρτύρων (Sahat ech-Chouhada ساحة الشهداء), τα κυβερνητικά γραφεία (πρώην βρετανικό προξενείο), τα «Μεγάλο», «Νέο», και Τζαμί Κετσαουά, ο ρωμαιοαθολικό καθεδρικός ναός της Παναγίας της Αφρικής, το Μουσείο Μπαρντό (πρώην τουρκικό μέγαρο), την παλιά Εθνική Βιβλιοθήκη της Αλγερίας—τούρκικο παλάτι που χτίστηκε το 1799–1800[29]—και η νέα Εθνική Βιβλιοθήκη, χτισμένη σε ύφος που θυμίζει τη Βρετανική Βιβλιοθήκη.

Το κεντρικό κτίριο του Κάσμπαχ ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1516 στην τοποθεσία ενός παλαιότερου κτιρίου και χρησίμευσε ως το παλάτι των νταήδων μέχρι τη γαλλική κατάκτηση. Ένας δρόμος διανοίχθηκε στο κέντρο του κτιρίου, το τζαμί μετατράπηκε σε στρατώνα και η αίθουσα του κοινού καταστράφηκε. Εξακολουθεί να υπάρχει μιναρές και κάποιες μαρμάρινες καμάρες και στήλες. Υπάρχουν ίχνη των θησαυροφυλακίων στα οποία φυλάσσονταν οι θησαυροί του μνημείου.[29]

Το Τζαμάα ελ Κεμπίρ (Jamaa-el-Kebir الجامع الكبير) είναι το παλαιότερο τζαμί στο Αλγέρι. Κατασκευάστηκε αρχικά από τον Γιουσούφ ιμπν Τασφίν, αλλά ανακατασκευάστηκε πολλές φορές. Ο άμβωνας (μινμπάρ منبر) φέρει επιγραφή που δείχνει ότι το κτίριο υπήρχε το 1097. Ο μιναρές χτίστηκε από τον σουλτάνο του Τλεμσέν, το 1324.[30] Το εσωτερικό του τζαμιού είναι τετράγωνο και χωρίζεται σε διαδρόμους από στήλες που ενώνονται με μαυριτανικές καμάρες.[29]

Το Νέο Τζαμί (Jamaa-el-Jedid الجامع الجديد), που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα, έχει τη μορφή σταυρού, με έναν μεγάλο λευκό τρούλο στην κορυφή και με τέσσερις μικρούς θόλους στις γωνίες. Ο μιναρές έχει ύψος 27 μέτρων. Το εσωτερικό μοιάζει με αυτό του Μεγάλου Τζαμιού.[29]

Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας (κτισμένη το 1870) βρίσκεται στο νότιο άκρο της rue d'Isly, κοντά στο χώρο του κατεδαφισμένου οχυρού Μπαμπ Αζούν (باب عزون). Το εσωτερικό είναι πλούσια διακοσμημένο με διάφορα χρωματιστά μάρμαρα. Πολλά από αυτά τα μάρμαρα περιέχουν αναμνηστικές επιγραφές σχετικά με τους Βρετανούς (εκούσιους και ακούσιους) κατοίκους του Αλγερίου από την εποχή του Τζον Τίπτον, του πρώτου Άγγλου προξένου, το 1580 (Σημείωση: ορισμένες πηγές αναφέρουν 1585). Ένα δισκίο καταγράφει ότι το 1631 δύο αλγερινά πειρατικά πληρώματα αποβιβάστηκαν στην Ιρλανδία, κατέστρεψαν τη Βαλτιμόρη και υποδούλωσαν τους κατοίκους της.[29]
Το τζαμί Κετσαουά

Το τζαμί Κετσαουά (Djamaa Ketchaoua جامع كتشاوة), στους πρόποδες του Κάσμπαχ, ήταν πριν από την ανεξαρτησία το 1962 ο καθεδρικός ναός του Αγίου Φιλίππου, που κατασκευάστηκε το 1845 πάνω σε τζαμί που χρονολογείται από το 1612. Η κύρια είσοδος, που βρίσκεται μπροστά από 23 σκαλοπάτια, είναι διακοσμημένη με μια στοά υποστηριζόμενη από τέσσερις μαύρους κίονες με μαύρο μάρμαρο. Η οροφή του ναού είναι μαυριτανικής τεχνοτροπίας. Στηρίζεται σε μια σειρά από στοές που υποστηρίζονται από λευκές μαρμάρινες στήλες. Πολλές από αυτές τις στήλες ανήκαν στο αρχικό τζαμί. Σε ένα από τα παρεκκλήσια υπήρχε ένας τάφος που περιείχε τα οστά του Αγίου Ιερωνύμου.[29] Το κτίριο μοιάζει ως περίεργο μείγμα μαυριτανικού και βυζαντινού ύφους.

Το Αλγέρι διαθέτει κολέγιο με σχολές νομικής, ιατρικής, φυσικής και φιλολογίας. Το Μουσείο Μπαρντό διαθέτει μερικά από τα αρχαία γλυπτά και ψηφιδωτά που ανακαλύφθηκαν στην Αλγερία μαζί με μετάλλια και νομίσματα.[29]

Το λιμάνι του Αλγερίου προστατεύεται από όλους τους ανέμους. Υπάρχουν δύο λιμάνια, και τα δύο τεχνητά—το παλιό ή βόρειο λιμάνι και το νότιο λιμάνι ή το λιμάνι Αγκά. Το βόρειο λιμάνι καλύπτει έκταση 95 εκταρίων (235 στρέμματα). Ένα άνοιγμα στη νότια προβλήτα προσφέρει είσοδο στο λιμάνι Αγκά, που κατασκευάστηκε στον ομώνυμο κόλπο. Το λιμάνι Αγκά έχει επίσης μια ανεξάρτητη είσοδο στη νότια πλευρά του. Το εσωτερικό λιμάνι άρχισε να κατασκευάζεται το 1518 από τον Χαΐρ-αντ-Ντιν Μπαρμπαρόσα, ο οποίος, για να φιλοξενήσει τα πειρατικά του πλοία, δημιούργησε το νησί στο οποίο το Οχυρό Πενιόν συνδέθηκε με την ηπειρωτική χώρα μέσω μώλου. Ο φάρος που καταλαμβάνει το χώρο του Οχυρού Πενιόν κτίστηκε το 1544.[29]

Το Αλγέρι ήταν περιτοιχισμένη πόλη από την εποχή των νταήδων μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Οι Γάλλοι, μετά την κατάληψη της πόλης (1830), έχτισαν έναν προμαχώνα, ένα παράπετο και μία τάφρο, με δύο τερματικά οχυρά, το Μπαμπ Αζούν (باب عزون) προς τα νότια και το Μπαμπ-ελ-Ουέντ προς βορρά. Τα οχυρά και μέρος των προμαχώνων κατεδαφίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν γραμμή οχυρών που καταλάμβαναν τα ύψη των Μπουζαρεάχ (بوزريعة, σε υψόμετρο 396 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας) πήραν τη θέση τους.[29]

Η Βασιλική της Παναγίας της Αφρικής, μια εκκλησία κτισμένη (1858–1872) σε μείγμα ρωμαϊκού και βυζαντινού ύφους, βρίσκεται στις παρυφές των λόφων Μπουζαρεάχ, 3 χλμ. βόρεια της πόλης. Πάνω από τον ναό βρίσκεται ένα άγαλμα της Παρθένου που απεικονίζεται ως μαύρη γυναίκα. Η εκκλησία περιέχει επίσης ένα συμπαγές ασημί άγαλμα του αρχαγγέλου Μιχαήλ, που ανήκει στην αδελφότητα των ναπολιτάνων αλιέων.[7]

Η Βίλα Αμπντ-ελ-Τιφ, πρώην κατοικία του νταή, χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της γαλλικής περιόδου, για να φιλοξενήσει γάλλους καλλιτέχνες, κυρίως ζωγράφους, και νικητές του βραβείου Αμπντ-ελ-Τιφ, μεταξύ των οποίων ο Μωρίς Μπουατέλ, για δύο χρόνια.
Δημογραφικά στοιχεία
Ετος Πληθυσμός
1977 (απογραφή) 1.523.000[31]
1987 (απογραφή) 1.507.241[31]
1998 (απογραφή) 2.086.212[31]
2008 (απογραφή) 2.364.230[31]

Το Αλγέρι έχει πληθυσμό περίπου 3.335.418 (υπολογισμοί 2012).[32]

Η εθνοτική κατανομή είναι 53% από αραβόφωνο περιβάλλον, 44% από βερβερικόφωνο και 3% από το εξωτερικό.
Οικονομία
«Εμπορικό Κέντρο Αλ Κοντς» στο Αλγέρι
Υπουργείο Οικονομικών της Αλγερίας

Το Αλγέρι είναι σημαντικό οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό κέντρο, διαθέτοντας χρηματιστήριο με κεφαλαιοποίηση 60 εκατομμυρίων ευρώ. Η πόλη έχει το 11o υψηλότερο κόστος ζωής στην Αφρική, καθώς και το 326ο υψηλότερο σε παγκόσμιο επίπεδο.[33]
Τουριστικές εγκαταστάσεις
Πανόραμα της πόλης όπως φαίνεται από την περιοχή Μπολογκίνε

Περίπου 20 χλμ. δυτικά του Αλγερίου βρίσκονται παραθαλάσσια θέρετρα όπως το Σιντί Φρεντζ (πρώην Σιντί Φερούς), το Παλμ Μπιτς, η Ντουαουντά, η Ζεράλντα και το Club of the Pines (κρατικό κτήμα). Υπάρχουν τουριστικά συγκροτήματα, αλγερινά και άλλα εστιατόρια, καταστήματα με σουβενίρ, επιτηρούμενες παραλίες και άλλες ανέσεις. Η πόλη είναι επίσης εξοπλισμένη με σημαντικά ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Το Αλγέρι διαθέτει επίσης το πρώτο υδάτινο πάρκο στη χώρα. Ο τουρισμός του Αλγερίου αυξάνεται αλλά δεν είναι τόσο ανεπτυγμένος όσο αυτός των μεγαλύτερων πόλεων του Μαρόκου ή της Τυνησίας.
Δημόσια συγκοινωνία
Δημόσιες συγκοινωνίες στο Αλγέρι

ETUSA (αστική και προαστιακή συγκοινωνία με λεωφορείο για το Αλγέρι), λειτουργεί λεωφορεία στο Αλγέρι και στα γύρω προάστια. Σήμερα λειτουργούν 54 γραμμές, με υπηρεσία από τις 5:30 π.μ. έως τις 12:45 π.μ.
SNTF (εθνική σιδηροδρομική εταιρεία), εκμεταλλεύεται σιδηροδρομικές γραμμές που συνδέουν την πρωτεύουσα με τα γύρω προάστια.
Μετρό του Αλγερίου, άνοιξε την 1η Νοεμβρίου 2011.
Τραμ του Αλγερίου, άνοιξε στις 8 Μαΐου 2011.
Αεροδρόμιο Χουαρί Μπουμεντιέν βρίσκεται 20 χλμ. από την πόλη. Το αεροδρόμιο εξυπηρετεί πτήσεις προς το εσωτερικό, πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, τη Δυτική Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και τη Βόρεια Αμερική.

Αθλητισμός

Το Αλγέρι είναι το αθλητικό κέντρο της Αλγερίας. Η πόλη έχει μια σειρά επαγγελματικών συλλόγων σε όλα τα αθλήματα, οι οποίοι έχουν κερδίσει εθνικούς και διεθνείς τίτλους. Ανάμεσα στις αθλητικές εγκαταστάσεις μέσα στην πόλη, υπάρχει ένα τεράστιο αθλητικό συγκρότημα. Σε αυτό περιλαμβάνεται το Στάδιο 5ης Ιουλίου 1962 (χωρητικότητα 80.000), ένας χώρος στίβου, μια ολυμπιακή πισίνα, ένα κλειστό γυμναστήριο πολλαπλών χρήσεων, ένα γήπεδο γκολφ 18 οπών και πολλά γήπεδα τένις.

Τα ακόλουθα σημαντικά αθλητικά γεγονότα πραγματοποιήθηκαν στο Αλγέρι (ενδεικτικά):

Μεσογειακοί Αγώνες 1975.
Παναφρικανικοί Αγώνες 1978, 2007.
Κύπελλο Εθνών Αφρικής 1990].
Κύπελλο Εθνών Αφρικής Χειροσφαίρισης 1989, 2001.
Παναραβικοί Αγώνες 2004.
Αφρικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης 2005.
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πετοσφαίρισης ανδρών Κ19 2005.

Διεθνείς σχέσεις
Δίδυμες πόλεις – Αδελφές πόλεις

Το Αλγερι είναι αδελφοποιημένο με:

Flag of Jordan.svg Αμμάν, Ιορδανία
Flag of the People's Republic of China.svg Πεκίνο, Κίνα
Flag of Germany.svg Βερολίνο, Γερμανία
Flag of Tunisia.svg Τύνιδα, Τυνησία
Flag of North Korea.svg Πιονγιάνγκ, Βόρεια Κορέα[34]

Flag of Canada.svg Μόντρεαλ, Καναδάς[35]
Flag of the United Kingdom.svg Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
Flag of Russia.svg Μόσχα, Ρωσία
Flag of Lebanon.svg Τύρος, Λίβανος
Flag of Bulgaria.svg Σόφια, Βουλγαρία
Flag of Italy.svg Ρώμη, Ιταλία

Flag of the Netherlands.svg Άμστερνταμ, Ολλανδία
Flag of Brazil.svg Σάο Πάολο, Βραζιλία
Flag of the People's Republic of China.svg Σαγκάη, Κίνα
Flag of Libya.svg Τρίπολη, Λιβύη
Flag of Indonesia.svg Σουρακάρτα, Ινδονησία
Flag of Singapore.svg Σιγκαπούρη, Σιγκαπούρη

Συμφωνίες συνεργασίας

Το Αλγέρι έχει συμφωνίες συνεργασίας με:

Flag of Portugal.svg Λισαβόνα, Πορτογαλία[36][37]
Flag of France.svg Παρίσι, Γαλλία [38]

Παραπομπές
Αναφορές

archINFORM. 30. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2018.
«UN World Urbanization Prospects». Esa.un.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2010.
Chisholm 1911, σελ. 653.
Origins of Algiers by Louis Leschi, speech delivered June 16, 1941, published in El Djezair Sheets, July 1941 History of Algeria Αρχειοθετήθηκε 2013-01-16 στο Wayback Machine. (Γαλλικά).
Mugoti, Godfrey (2009). Africa (a-z). USA: Lulu.com. σελ. 47. ISBN 9781435728905.
Lipiński (2004), σελ. 403.
Chisholm 1911, σελ. 655.
Ruedy, John Douglas (2005) Modern Algeria: The origins and development of a nation Indiana University Press, Bloomington, Indiana σελ. 13
Celik, Zeynep, Urban Forms and Colonial Confrontations: Algiers Under French Rule, University of California Press, 1997, σελ. 13.
Auchterlonie, Paul (2012). Encountering Islam: Joseph Pitts: An English Slave in 17th-century Algiers and Mecca. Exeter: Arabian Publishing. σελ. 19. ISBN 9780957106062.
«Tyrkjaránið – Heimaslóð» (στα Ισλανδικά). Heimaslod.is. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2019.
Daniel Eisenberg, Cervantes, autor de la Topografía e historia general de Argel publicada por Diego de Haedo, Cervantes: Bulletin of the Cervantes Society of America 16.1 (1996): 32–53, http://www.h-net.org/~cervantes/csa/artics96/topograf.htm Αρχειοθετήθηκε 2015-03-18 στο Wayback Machine.
«The First Muslims in England». BBC News (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2019.
Celik, Zeynep, Urban Forms and Colonial Confrontations: Algiers Under French Rule, University of California Press, 1997, σσ. 13–14.
Naylor, Phillip C. (2006). Historical Dictionary of Algeria. Lanham: Scarecrow Press. σελ. 142. ISBN 9780810864801.
Hourani, Albert Habib; Hourani, Albert (2002). A History of the Arab Peoples. Cambridge: Harvard University Press. σελ. 323. ISBN 9780674010178.
Celik, Zeynep, Urban Forms and Colonial Confrontations: Algiers Under French Rule, University of California Press, 1997, σελ. 5.
«Algerian War». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2019.
Whitmore, Greg (12 Ιανουαρίου 2019). «Observer archive: the Algerian war, 13 January 1962». www.theguardian.com. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2019.
Guidère, Mathieu (2012). Historical Dictionary of Islamic Fundamentalism. Lanham: Scarecrow Press. σελ. 161. ISBN 9780810878211.
«Les autorités accusent al-Qaïda». RFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2019.
«Toll in Algiers bombings rises to 31». Associated Press. 2007-12-12. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-12-14. Ανακτήθηκε στις 2019-09-09.
«Al Qaeda blamed for Algeria bombs». CNN. 2007-12-12. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-12-12. Ανακτήθηκε στις 2019-09-09.
«Notre Dame d'Afrique and Carmelite Convent, Algiers, Algeria». World Digital Library. 1899. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
Balmforth, Richard (4 February 2012). «European Chill Moves West, 122 Die in Ukraine». Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 September 2014. Ανακτήθηκε στις 30 June 2017.
«World Weather Information Service–Algiers». World Meteorological Organization. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
«Appendix I: Meteorological Data» (PDF). Springer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
«Station Alger» (στα Γαλλικά). Meteo Climat. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
Chisholm 1911, σελ. 654.
«Fountain in Mosque of El Kebir, Algiers, Algeria». World Digital Library. 1899. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
«Algeria». citypopulation.de. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
«Algiers in the World Gazetteer». World-gazetteer.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
«Africa: Cost of Living Index by City 2019 Mid-Year». www.numbeo.com. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2019.
«Anniversary of sister-city relations». KCNA. 6 Ιανουαρίου 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Σεπτεμβρίου 2001. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
«Sherlock, banque d'information de la Ville de Montréal». 1.ville.montreal.qc.ca. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
«Lisboa – Geminações de Cidades e Vilas» [Lisbon – Twinning of Cities and Towns]. Associação Nacional de Municípios Portugueses [National Association of Portuguese Municipalities] (στα Πορτογαλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
«Acordos de Geminação, de Cooperação e/ou Amizade da Cidade de Lisboa» [Lisbon – Twinning Agreements, Cooperation and Friendship]. Camara Municipal de Lisboa. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.

«Friendship and cooperation agreements». Paris: Marie de Paris. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2016.

Βιβλιογραφία

Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Algiers» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 1 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σσ. 653–655
Emerson, Charles. 1913: In Search of the World Before the Great War (2013) compares Algiers to 20 major world cities; pp 267–79.
Benseddik, Nacéra (2004), «Chronique d’une Cité Antique», Alger: Lumières sur la Ville, Actes du Colloque de l'EPAU 4–6 May 2001, Algiers. (Γαλλικά)
Ghaki, Mansour (2015), «Toponymie et Onomastique Libyques: L'Apport de l'Écriture Punique/Néopunique», στο: Anna Maria di Tolla, επιμ., La Lingua nella Vita e la Vita della Lingua: Itinerari e Percorsi degli Studi Berberi, Studi Africanistici: Quaderni di Studi Berberi e Libico-Berberi, No. 4, Naples: Unior, ISBN 978-88-6719-125-3, ISSN 2283-5636. (Γαλλικά)
Lipiński, Edward (2004), Itineraria Phoenicia, Orientalia Lovaniensia Analecta, No. 127, Studia Phoenicia, Vol. XVIII, Leuven: Uitgeverij Peeters.

Πρωτεύουσες κρατών της Αφρικής
Ανεξάρτητα Κράτη

Άκκρα Αλγέρι Αμπούτζα Ανταναναρίβο Αντίς Αμπέμπα Ασμάρα Βικτώρια Βίντχουκ Γιαμουσσούκρο Γιαουντέ Γκαμπορόνε Γκιτέγκα Κάιρο Καμπάλα Κέιπ Τάουν2 Κιγκάλι Κινσάσα Κονακρί Λααγιούν Λιλόνγκουε Λιμπρεβίλ Λομέ Λουάντα Λουσάκα Μαζέρου Μαλάμπο Μαπούτο Μογκαντίσου Μονρόβια Μορονί Μπαμακό Μπαμπάνε Μπανγκί Μπανζούλ Μπισσάου Μπραζαβίλ Ναϊρόμπι Νιαμέυ Νουακσότ Ντακάρ Ντζαμένα Ντοντόμα Ουαγκαντουγκού Πορ-Λουί Πόρτο-Νόβο Πράια Πρετόρια1 Ραμπάτ Σάο Τομέ Τζιμπουτί Τζούμπα Τρίπολη Τύνιδα Φρίταουν Χαράρε Χαρτούμ

Εξαρτημένα Εδάφη
Μαμουτζού Σαιν-Ντενί Τζέιμσταουν

Χώρες της Αφρικής

1.Αναγνωρίζεται από 46 χώρες

Εξαρτημένα Εδάφη

Εγκυκλοπαίδεια Αλγερίας

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License