Η Μνημοσύνη ( γνωστή μερικές φορές και ως Μνήμη που όμως ήταν άλλη θεότητα) ήταν η προσωποποίηση της μνήμης στην Ελληνική μυθολογία. Ανήκε στους Τιτάνες, κόρη της Γαίας και του Ουρανού και μητέρα των Μουσών από τον Δία.

Στην Θεογονία του Ησίοδου, οι βασιλείς και οι ποιητές λαμβάνουν τις δυνάμεις του εξουσιαστικού τους λόγου από την κατοχή τους επί της Μνημοσύνης και των ειδικών σχέσεών τους με τις Μούσες.

Ο Δίας κοιμήθηκε με την Μνημοσύνη για εννέα συνεχόμενες μέρες και έτσι δημιουργήθηκαν οι εννέα μούσες. Μνημοσύνη ήταν επίσης το όνομα ενός ποταμού στον Άδη , παράλληλος της Λήθης, σύμφωνα με μια σειρά Ελληνικών ταφικών επιγραφών του 4ου αιώνα π.Χ. σε δακτυλικό εξάμετρο. Οι ψυχές των νεκρών έπιναν από τη Λήθη έτσι ώστε να μην θυμούνται τις προηγούμενες ζωές τους όταν μετενσαρκώνονταν. Οι αρχάριοι ενθαρρύνονταν να πίνουν από τον ποταμό Μνημοσύνηόταν πέθαιναν, αντί από τη Λήθη. Αυτές οι επιγραφές μπορεί να συνδέονται με μια ιδιωτική μυστική θρησκεία, ή με Ορφική ποίηση.

Καλλιόπη και Μνεμοσύνη

Παρομοίως, όσοι ήθελαν να συμβουλευτούν το μαντείο του Τροφωνίου στην Βοιωτία έπρεπε να πιούν εναλλάξ από δύο πηγές που αποκαλούνταν “Λήθη” και “Μνημοσύνη”, (προκειμένου να λησμονείται το παρελθόν και η μνήμη να ξεκινά απ΄ το παρόν). Ανάλογο σκηνικό περιγράφεται και στην Πολιτεία του Πλάτωνα.

57 Μνημοσύνη

Ουρανίδες (Ουρανίδαι)